Η άκρη της ράχης μου ακουμπάει τον ώμο..τόσο κοντά στο λαιμό..σαν να μπορώ να νιώσω τον παλμό...το άγχος..τον ενθουσιασμό
Ξεκινάμε! Συνοδοιπόρος μου το πιανο. Στέκει δίπλα μου επιβλητικό έτοιμο να ταξιδέψουμε μαζί...να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. «Παιξε μια Λα» μου λεει για να συγχρονιστούμε. Τα δάχτυλα πιέζουν τα πλήκτρα και εκείνο αναδύει τον ήχο...τον ήχο που ελπίζουμε ν’αφήσει άφωνους το κοινό μας.
Μολις το δοξάρι αγγίζει τις χορδές μεταμορφώνομαι.
Τα δάχτυλα απαλά ,αγγίζουν και αυτά τις χορδές μου κι εγω υπακούω στο προσταγμά τους
Λα Μι Ντο Σι Ρε...οι νότες ξεχυλίζουν σαν χείμαρος απο μέσα μου
Τα συναισθήματα με κατακλύζουν...τοσο έντονα...λυπάμαι, κλαιω...παύση...και αλλη παύση... ενθουσιάζομαι, γελάω...παύση....θυμώνω, εξαγριώνομαι..και παλι βυθίζομαι στη θλίψη....το δοξάρι χαϊδεύει τις χορδες μου για λίγα λεπτά απαλά, σαν να φοβάται με τις σπάσει...αλλη μια παύση...και τοτε ξέρω, ξερω οτι πρέπει να ετοιμαστώ για το πιο σημαντικό κομμάτι της βραδυάς....
Τα δάχτυλα με πατανε γρήγορα, σκληρά σχεδόν με πονάνε....απο την μια χορδή μου στην άλλη η εναλλαγή γίνετε γρήγορα .....γλυστράνε πάνω της οπως θα γλύστραγε η λεπίδα ενος πατινιού πάνω σε πάγο. Το πιάνο τελεια συγχρονισμένο με ακολουθεί σαν πιστός σύντροφος, τα πλήκτρα ανεβοκατεβαίνουν γρήγορα το ένα μετα το άλλο.....οι τρίχες του δοξαριού ειναι ετοιμες να σπάσουν ....η ένταση κορυφώνετε.
Κρεσεντο !
Σταματήσαμε, λαχανιασμένοι και οι δύο......για λίγη ώρα δεν ακούγεται τίποτα...σιωπή...αγχωνόμαστε...λες να μην τους άρεσε ? Λες να χάσαμε κάποια νότα, να κάναμε κατι λάθ....
Το κοινό σηκώνεται απο τις θέσεις του.
Χειροκρότημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου