ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΙΑΣ...ΜΑΝΑΣ

Είμαι παιδί της γης κι εγω σαν ολα τα άλλα...
Είμαι απέραντη...βαθειά...είμαι πρασσινη και γαλάζια
Είμαι ήρεμη και γαλήνια...μα σαν εκνευριστώ, θεριό ανήμερο γίνομαι και αφρίζω...
Αγαπώ και υπομένω πολλά, αγαπιέμαι αλλα ίσως.. όχι αρκετα !

Γλυκιά...δε με λες αλλα έχω μια άγρια ομορφιά...
Αδερφια μου ο Ήλιος και η Σελήνη...μου κρατουν συντροφιά

Μάνα με φωνάζουν...μάνα όλων και στα σπλάχνα μου κουβαλώ λογιών λογιών παιδιά....
Μόλο που ακόμα και αυτά...προκαλούν μεταξύ τους μεγάλη συμφορά,
"Μη σε νοιαζει μάνα...έτσι ειναι αυτά " μου λένε
"Νόμο της φύσης" τον αποκαλούν..."επιβίωση"...μου λένε !

Αλλα υπάρχει ενα παιδί...χειρότερο απο όλα τα αλλα !
Απο τη στεριά έρχεται, άλλες φορές για να με ...επισκεφθεί...κι άλλες για να καταστρέψει ό,τι βρει !
Στη πλάτη μου κουβαλώ τα μεγάλα φορτία του, κοίτη τεράστια που σέρνονται για να με γδέρνουν..
Τα αποβλήτά τους ρίχνουν στην κοιλιά μου....ρυπαίνουν και σκοτώνουν ολα τ' άλλα παιδιά μου !
"Μανα τι συμβαίνει" ? με ρωτάνε τρομαγμενα...
Δε ξέρω τι να τους πω...τι να απαντήσω ! Πως , οτι τα αδερφια τους απο τη στεριά θέλουν το κακο τους να εξηγήσω !

Είναι κρίμα κ'αδικο να υπάρχει τετοια κακία !
Παδιά της γης είμαστε όλα....γιατί να μη ζούμε σε μια αρμονία !
Ποιο ηταν το σφάλμα μου και με τιμωρούνε έτσι ! Δεν τους έδωσα τα πάντα ? Δεν τ'αγαπησα αρκετα ?
Δεν υπήρξα καλή μάνα ?