Το shmeioseto θα ήθελε να σας ευχαριστήσει για την υποστήριξή σας και να σας ευχηθεί Καλή Χρονιά & ευτυχισμένο το νέο έτος !
Ήταν μια δύσκολη χρονιά για όλους. Συνέβησαν πολλά. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο το κόσμο.
Διαδηλώσεις, ανεργία, χαράτσια, αλλαγή κυβέρνησεων... και άλλα χαράτσια, εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, θάνατος τριών ηγετών (Λάντεν & Καντάφι,Κιμ Γιονγκ-Ιλ. ), το μακελειό στην Νορβηγία, κινητοποιήσεις αγανακτισμένων στην Ισπανία, η συλληψη του Στρός Κάν (όλοι το θυμόμαστε αυτό και τα μετέπειτα ανέκδοτα που κυκλοφόρησαν προς τιμήν του) και άλλα πολλά γεγονότα τα οποία δεν θέλουμε να θυμόμαστε.... Αλλά και καλά γεγονότα στον αθλητισμό, επιχειρήσεις αγροτουρισμού που "χρησιμοποίησαν" την κρίση προς όφελός τους και άλλα πολλά. Σίγουρα τα αρνητικά είναι περισσότερα αλλά ας μην χάνουμε το κουράγιο μας.
Θέλω να πιστεύω οτι το 2012 θα είναι καλύτερο απο το 2011 και να φέρει υγεία σε όσους δεν έχουν αλλά και γενικά, χαρά σε αυτούς που δεν έχουν αρκετή, ευτυχία σε αυτούς που έχουν καιρό να την νιώσουν, οικογενειακή θαλπωρή στις ταραγμένες οικογένειες, αλληλεγγύη για αυτούς που την χρειάζονται περισσότερο, σιγουριά σε όσους πιστεύουν οτι ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί, δουλειά σε όσους τη χάσανε αλλά και σε αυτούς που ψάχνουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, τύχη σε όσους πιστεύουν οτι δεν τους χαμογέλασε ποτέ και σε αυτούς που την χρειάζονται περισσότερο και λεφτά.... ΣΕ ΟΛΟΥΣ !
Πριν δύο ημέρες έγραψα για τα βιβλία τα οποία διάβασα το έτος που σε λίγες ώρες θα μας αποχαιρετίσει. Σήμερα έχω κάποιες προτάσεις σε ότι αφορά μερικά απο τα βιβλία που θέλω να διαβάσω μέσα στο 2012 αλλά και αργότερα - εαν δεν προλάβω- και που έχουν πάρει παρα πολύ καλές κριτικές απο φίλους, γνωστούς, στο ιντερνετ, facebook κλπ.
Γενικά τα βιβλία που θέλω να διαβάσω είναι παρα πολλά, οπότε σήμερα σας παραθέτω το 1ο μέρος με τις προτάσεις μου.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με ελληνική λογοτεχνία:
1) Ο ΟΡΚΟΣ του συγγραφέα Φώτη Κατσιμπούρη από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ
Περιγραφή: Η Αρετή και ο Κωσταντής, ονειρεύονται να χτίσουν τους δικούς τους κόσμους πάνω στη γοητευτική ομίχλη των παραμυθιών της γιαγιάς τους. Η περίοδος όμως της αθωότητας τελειώνει. Η Αρετή θα ερωτευθεί έναν ξένο, και ο μόνος από την οικογένεια που θα υποστηρίξει τον έρωτά της, θα είναι ο αδερφός της, ο Κωσταντής. Εκείνη θα ακολουθήσει τον αγαπημένο της στην πατρίδα του και θα ζήσει μαζί του την απόλυτη ευτυχία, ενώ ο Κωσταντής θα δώσει όρκο στη μητέρα τους ότι αν ποτέ τη χρειαστεί, θα πάει να τη φέρει από τα ξένα...
Στους δίσεκτους καιρούς που θα ακολουθήσουν, ο Κωσταντής θα κληθεί να εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στη μητέρα τους.... Κι έτσι θα ξεκινήσει ένα ταξίδι για τον παγωμένο βορρά...
2) ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΖΕΣΤΑΝΕ Η ΑΓΑΠΗ του συγγραφέα Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου απο τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ
Περιγραφή : Η Υπάτη, ένα παιδί παρατημένο από τη μάνα του, παιδί αγνώστου πατρός, μεγαλώνει χάρις στην συμπόνια κάποιων συγγενών. Όμως το αίσθημα του παρείσακτου, του παρία, δυναστεύει την ψυχή της έφηβης που αναζητά συναισθηματική ασφάλεια στην αγκαλιά ενός πολύ μεγαλύτερού της άνδρα. Ο Γιώργος, ερωτευμένος μαζί της, θα της τάξει γάμο, όταν θα μείνει έγκυος, όμως θα της ομολογήσει πως είναι ήδη παντρεμέ-
νος… Θα παντρευτούν με ψεύτικα χαρτιά αλλά η διγαμία θα
αποκαλυφθεί με τον αιφνίδιο θάνατο του Γιώργου… Η Υπάτη, στο έλεος της εκδικητικής πεθεράς της που θα της πάρει το παιδί που θα φέρει στον κόσμο, μπαίνει στη φυλακή… Δυο χρόνια αργότερα, ελεύθερη πια, θα συναντηθεί ξανά με τη μοίρα της… Θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του νεαρού Βασίλη, που όμως την συνδέει μαζί του το αίμα του νεκρού άνδρα της…
3) Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ FACEBOOK του συγγραφέα Κωνσταντίνου Σμιξιώτη απο τις εκδόσεις ΙΒΙΣΚΟΣ
Περιγραφή: Ο έρωτας θα εμφανιστεί στη ζωή της Αλίκης με τη μορφή ενός "ιδανικού" άντρα, ακριβώς τη στιγμή που προσπαθεί να σηκωθεί απ' τα συντρίμμια που άφησε γύρω της ο χωρισμός των γονιών της. Το όνειρο όμως θα μετατραπεί σε εφιάλτη, όταν ο Δημήτρης, που στα μάτια της φαντάζει όπως ο πρίγκιπας των παραμυθιών, θα βρεθεί μπλεγμένος με μια άλλη γυναίκα. Κι όλα μέσα της γίνονται ξανά κομμάτια.
Η Αλίκη κρύβεται απ' την ζωή προσπαθώντας να γιατρέψει τις πληγές της και σιγά σιγά βυθίζεται στη θαυμαστή χώρα του Facebook. Εκεί εντελώς αναπάντεχα ένας μυστηριώδης Γάλλος θα γίνει "φίλος" της και θα αναζητήσει για λογαριασμό της τα ίχνη της αγάπης που την πρόδωσε.
Εν τω μεταξύ ο Δημήτρης, απογοητευμένος, θα αφεθεί στα έμπειρα χέρια μιας ώριμης αισθησιακής γυναίκας, που προσπαθεί έντεχνα να του κρύψει το ένοχο παρελθόν της.
Το Facebook θα γίνει πεδίο μάχης μιας σύγχρονης Ιλιάδας, για τα μάτια της ωραίας Αλίκης, καθώς ένα περίεργο γύρισμα της μοίρας αποκαλύπτει αναπάντεχα μυστικά. Το διαδίκτυο μοιάζει να μετατρέπεται σε μια απέραντη κινούμενη άμμο που προσπαθεί να καταπιεί τους ήρωες, ενώ η αγάπη απεγνωσμένα προσπαθεί να πιαστεί από κάπου.
4) Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΣΤΟ ΦΑΡΟ της συγγραφέως Ευριδίκης Αμανατίδου απο τις εκδόσεις ΜΊΝΩΑΣ
Περιγραφή : Ελένα Στολτς: εκτιμήτρια κοσμημάτων, τυχοδιώκτρια και ελαφρώς ανεπιθύμητη στη χώρα που τη μεγάλωσε, την Ελβετία. Περιμένοντας το διαζύγιο της, βάζει στοίχημα με μια ηλικιωμένη κοντέσα ότι θα ανακαλύψει που βρίσκεται ο κακότυχος Σφραγιδόλιθος της Γένουας.
Δήμος Μπελιές: η ωριμότητά του είναι αντιστρόφως ανάλογη της νεαρής ηλικίας του. Η Ελένα θα εισβάλει σαν σίφουνας στη ζωή του και θα ανατρέψει όλα τα δεδομένα.
Άρης Μαρδάς: ιδιοκτήτης της ομώνυμης φάρμας, γνωστός για τη γοητεία που ασκεί στο γυναικείο φύλλο. Θα πέσει στα δίχτυα της Ελένα ή τα φαινόμενα απατούν;
Αρχές καλοκαιριού, κάποια χιλιόμετρα μακριά από το πολύβουο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Ο φάρος δεσπόζει αδιάφορος στα ανθρώπινα δράματα, ανεπηρέαστος από ένα τραγικό έγκλημα. Υπομένει απλώς τη φθορά του χρόνου ή περιμένει την επιστροφή του φύλακά του;
Τρεις εβδομάδες γεμάτες πάθη και μυστήριο, καθώς αλλεπάληλα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και τέσσερις οικογένειες οδηγούνται σε μια θανάσιμη σύγκρουση. Ποιος είναι τελικά ο θύτης και ποιο το θύμα; Τα γεγονότα διαδέχονται καταιγιστικά το ένα το άλλο και η Ελένα αναρωτιέται αν το στοίχημα που έβαλε ήταν τελικά με τον ίδιο το διάβολο.
5) Η ΣΚΟΝΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ της συγγραφέως Κατερίνας Τεμπέλη απο τις εκδόσεις MODERN TIMES
Περιγραφή :Ο φάκελος δεν είχε όνομα αποστολέα. Η Μελανθία τον άνοιξε βιαστικά για να βρει μόνο ένα κλειδί με λαβή από φίλντισι στο εσωτερικό του. Αμέσως κατάλαβε τι ήταν. Ξεκλείδωσε το σκαλιστό μπαουλάκι που είχε φέρει από το τελευταίο ταξίδι της στο Αιγαίο και έβγαλε το μαύρο ημερολόγιο. Έλειπαν αρκετά κομμάτια από την αρχή και το τέλος, αλλά άρχισε να το διαβάζει με την ελπίδα ότι θα καταλάβαινε ποια ήταν η Ελοΐζ, η άγνωστη γυναίκα που της κληροδότησε τον πύργο στη Σάμο. Μέσα από τις παλιές, κιτρινισμένες σελίδες με τα καλλιγραφικά γράμματα, η Μελανθία ακολουθεί τα βήματα της νεαρής κοπέλας που εγκατέλειψε την πατρίδα της, τη Μάνη, για να βρεθεί στους αριστοκρατικούς κύκλους της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου ως σύζυγος ενός πλούσιου ιδιοκτήτη αδαμαντωρυχείων. Και παρόλο που προσπαθούσε να κάνει μια νέα αρχή, η βαριά σκιά του παρελθόντος και η ανάγκη της να νιώσει τη δύναμη του πάθους ψαλίδιζαν διαρκώς τα όνειρά της. Όσο η Ελοΐζ του παρελθόντος αναρωτιέται αν θα βρει τη δύναμη να αψηφήσει τον αυστηρό κοινωνικό της περίγυρο για να παραδοθεί στον παράνομο έρωτά της, η Μελανθία του σήμερα αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο δίλημμα. Ποιον θα διαλέξει; Τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεται τη ζωή της ή τον άγνωστο που εισβάλλει επικίνδυνα στις σκέψεις της;
6) ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ του συγγραφέα Θάνου Κονδύλη απο τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Περιγραφή : Τους τελευταίους μήνες έχω αλλάξει ακόμα και όνομα. Για τα αγαπημένα μου πρόσωπα εδώ στην Πόλη πάντα θα είμαι η Λένα Βρανά. Για τους Τούρκους όμως είμαι η πλούσια Αγγλοτουρκάλα. Πλαστή ταυτότητα αλλά, από δω κι εμπρός, καινούργια όνειρα, καινούργια ζωή…
Σεπτέμβριος του 1955, Πόλη. Η νεαρή Λένα Βρανά και η μητέρα της κατάφεραν να επιβιώσουν από το πογκρόμ των Τούρκων κατά των Ρωμιών. Ο πατέρας της όμως δολοφονήθηκε και το μαγαζί τους καταστράφηκε. Η Λένα σώθηκε χάρη στον μεγάλο της έρωτα, τον Κώστα Μπάρκογλου, που της υποσχέθηκε να την παντρευτεί. Αλλά όταν η Λένα μάθει πως τελικά ο αγαπημένος της παντρεύτηκε μιαν άλλη, θα νιώσει τη ζωή της να γκρεμίζεται δεύτερη φορά. Για να τον εκδικηθεί, όπως πιστεύει, θα παντρευτεί έναν Τούρκο. Και τότε θα αρχίσει η ανάβαση στον προσωπικό της γολγοθά.
Ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα, ύμνος στον έρωτα και στην άδολη αγάπη, με φόντο την Κωνσταντινούπολη των Ρωμιών του 1955.
7) ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΑΡΑΤ του συγγραφέα Τουράν Τζεμίλ απο τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
Περιγραφή: Από το πρώτο του φάσκιωμα έμαθε ποιος είναι. Προτού προλάβει ν' αγαπήσει τη ζωή, αγάπησε
την πατρίδα του. Με τ' όνομά της τον νανούριζε η μάνα του. Και όλα, μα όλα τα βράδια, οι ιστορίες του τόπου του βρίσκονταν μιαν ανάσα πριν απ' το "καληνύχτα". Ήξερε ότι δεν έπρεπε να λέει
δυνατά πως είναι Κούρδος κι έβγαλε το θυμό του, παιδί ακόμα, χαστουκίζοντας το άγαλμα του Κεμάλ. Από τότε γνώρισε όλες τις φυλακές της Τουρκίας. Τα βασανιστήρια σημάδεψαν το κορμί και το
μυαλό του. Βγήκε στο αντάρτικο, στο Αραράτ. Είδε συντρόφους του να πεθαίνουν για την πατρίδα, γυναίκες και παιδιά να γίνονται λάφυρα στα χέρια του θανάτου, ώσπου δραπέτευσε έχοντας μαζί του μόνο ένα μικρό κομμάτι σχισμένης επιστολής...
Τώρα πια, απ' την Ελλάδα, αγωνίζεται να ελευθερωθεί το Κουρδιστάν, αλλά και να εκπληρώσει μιαν υπόσχεση: να κάνει για όλους τους Κούρδους αγωνιστές ένα μνημείο στο Αραράτ, με ένα
καντηλάκι που θα καίει πάντα όπως έκαιγαν και οι ψυχές τους.
8) Naradel: Η μάχη της σκιάς και τα αρχαία μυστικά της συγγραφέως Αngela G. Pitlinger απο τις εκδόσεις ΧΑΤΖΗΛΑΚΟΣ
Περιγραφή: Σε μια εποχή όπου η μαγεία ανοίγει τα φτερά της και μας παρασέρνει πετώντας μας μακριά, σε έναν εξωτικό κόσμο, στον οποίο η φαντασία των ονείρων γίνεται πραγματικότητα και τα οράματα έχουν χρώμα και ψυχή, ένα αγόρι γεννιέται, με μοναδικό σκοπό να πολεμήσει το κακό που προσπαθεί να κυριαρχήσει για μια ακόμη φορά. Ο διάδοχος του Νάραντελ, είναι η ελπίδα... και ο μοχθηρός Ντράντινγκ, η καταστροφή. Από το Τάγμα των μεγάλων μάγων Μάνταφαρ, ένας ξεχωρίζει από τους άλλους και δίνει μια μεγάλη μάχη εναντίον του τρόμου και της μοχθηρίας της Σκιάς, στο χάσμα του Αντάν, εκεί όπου οι ψυχές είναι φυλακισμένες και το μονοπάτι της σωτηρίας έχει γκρεμιστεί. Ο οραματιστής Ρελίκ, από το νησί του Κρόνου αντιλαμβάνεται ότι το κακό έχει ήδη κατοικήσει εκεί και μαζί με τους δύο αδελφικούς του φίλους ανακαλύπτουν μια ομαδική δολοφονία και καλούν τις φυλές του Νάραντελ να βοηθήσουν, για να εξιχνιάσουν το μεγάλο έγκλημα. Κοντά στο κάστρο σε ένα μικρό δάσος, ένας ξυλουργός βρίσκει νεκρή μια γυναίκα, όπου την προηγούμενη νύχτα είχε γεννήσει ένα κορίτσι. Το όνομα της είναι Νία και η μοίρα της επιφυλάσσει ένα μεγάλο μυστηριώδες παιχνίδι…
9) ΚΟΡΑΚΙ ΣΕ ΑΛΙΚΟ ΦΟΝΤΟ του συγγραφέα Λευτέρη Κεραμιδά απο τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
Περιγραφή: Μια πανίσχυρη αυτοκρατορία σε παρακμή.
Τρεις άντρες που ακολουθούν το δικό τους, μοναχικό δρόμο δίχως καν να γνωρίζονται. Ο ένας μεγαλώνει μέσα σ΄ ένα μοναστήρι, αποκλεισμένος από τον έξω κόσμο αλλά κι από την αληθινή του φύση. Ο δεύτερος μεγαλουργεί στα πεδία των μαχών με όνομα άλλο από το αληθινό του κι ο τρίτος συνωμοτεί για τα δικά του συμφέροντα στη διεφθαρμένη Αυλή.Για να σωθεί η αυτοκρατορία, πρέπει κι οι τρεις να πετύχουν τους στόχους τους. Ταυτόχρονα...
10)ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ του συγγραφέα Αντώνη Αντωνιάδη απο τις εκδόσεις ΨΥΧΗΣ ΤΑ ΛΑΜΠΥΡΙΣΜΑΤΑ
Περιγραφή: Το χωράφι έχει οργωθεί και σπαρθεί· οι βλαστοί του επερχόμενου εμφυλίου πολέμου ξεπροβάλλουν, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα η εποχή του θερισμού...
Λίγα χρόνια πριν την έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, οι ενωμένοι Έλληνες υπό την αρχηγία των Αθηναίων εκστρατεύουν στην επαναστατημένη Αίγυπτο για να τη βοηθήσουν να απελευθερωθεί από τους Πέρσες. Παρ' όλο που νικάνε και ελευθερώνουν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας του Νείλου, οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα δημιουργούν προβλήματα στο εκστρατευτικό σώμα και ξαφνικά, οι νικητές... βρίσκονται κυνηγημένοι.
Με βοηθό τον βασιλιά της Σαΐδας, οι αποκλεισμένοι στην Αίγυπτο Έλληνες έχουν μονάχα μια επιλογή: για να σωθούν και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, πρέπει να διασχίσουν την καυτή έρημο από τη Μέμφιδα μέχρι την ελληνική Κυρήνη. Δυο Αθηναίοι στρατηγοί αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας την αποστολή διάσωσης των Ελλήνων. Στην προσπάθειά τους να σώσουν το στράτευμα έχουν για βοηθούς δυο μισθοφόρους Σπαρτιάτες και την πνευματική υποστήριξη που τους προσφέρουν τα έργα του μεγάλου τραγωδού Αισχύλου.
Η πορεία στην έρημο ξεκινάει, το μέλλον είναι αβέβαιο και οι εξελίξεις απρόβλεπτες...
Αυτά τα ολίγα..για αρχή. Τα ανωτέρω βιβλία, όπως σας έγραψα και παραπάνω, τα επέλεξα 1ον σύμφωνα με τις προτιμήσεις μου και 2ον σύμφωνα με τις κριτικές που έχουν πάρει.
Θα επανέλθω με το 2ο μέρος της ελληνικής λογοτεχνίας και ελπίζω να σας κρατήσω το ενδιαφέρον αρκετά ώστε να διαβάσετε και τις προτάσεις μου για Ξένη Λογοτεχνία.
Όταν βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη τον βλέπεις χοντρό !
"Χριστέ μου ! Κοίτα πάχος..κοίτα ψωμάκια...κοίτα κυταριτιδα ! Είμαι απαίσια ! Είμαι μια γουρούνα. Δεν γίνετε. Πρέπει να αδυνατίσω κι άλλο. Πρέπει να αυξήσω τις ώρες που κάνω γυμναστική" σκέφτεσαι. Και εκεί που δεν το καταλαβαίνεις να σου οι εμετοί - πρέπει άλλωστε να τους προκαλέσεις έφαγες πολύ σήμερα- να σου τα διουριτικά - πρέπει να τα πάρεις. Η σαλάτα σου έκατσε βαριά στο στομάχι άλλωστε !
Ανεβαίνεις στη ζυγαριά: κιλά 45. " Αποκλείεται ! Δεν είναι δυνατόν" ! φωνάζεις Πετάς το φαγητό που σου έδωσε η μητέρα σου για το σχολείο, κάνεις εμετούς τα βράδια κρυφά για να μη σε ακούσουνε, έχεις ενα συνεχόμενο εκνευρισμό οταν σε ρωτάνε "μα τι έχεις πάθει και δεν τρώς" αλλά εσύ...εκεί...πιστή στο στόχο σου !
"Θα γίνω μοντέλο" λες και ξαναλές στον εαυτό σου και στις φίλες σου που όταν τις ρωτάς "πως σου φαίνομαι μέσα στο καινούριο μου φόρεμα ; " και σου απαντάνε "Kούκλα είσαι. Mήπως όμως πετάει λίγο η κοιλιά σου; Να κάνεις κοιλιακούς. Εγώ κάνω καμοια 150αριά την ημέρα ! "
Ο καιρός περνάει...κι άλλη γυμναστική...κι άλλη διατροφή απο αυτές που χάνεις γρήγορα κιλά..να δεις πως τις λένεεε...Α! Ναι ! Τις διαίτες express που χάνεις 3 κιλά μεσα σε 3 ημέρες ! Τις πήρε το μάτι σου στο Χ περιοδικό ! Αυτό που σου έδωσε η φίλη σου η οποία παρεπιπτόντως έχει πάρει 2-3 κιλάκια τον τελευταίο καιρό ! Κρίμα και είχε τόσο ωραιο σώμα !
"Έλα ρε συ ! Πάμε να χτυπήσουμε μια σοκολατίνα ! Καιρό έχουμε να φάμε γλυκό...και ..τώρα που σε βλέπω...ρε συ! Μήπως έχεις χάσει αρκετά κιλά; Δε σε βλέπω καλά" !
"ΣΟΚΟΛΑΤΙΝΑ! Ούτε να το σκέφτεσαι ! Δεν έχω χάσει πολλά ! Μη λες μαλακίες ! Είπαμε πάω για μοντέλο ! "
Κάποια στιγμή έκανες επιτέλους την υπέρβαση: έφαγες ένα ολόκληρο κομμάτι γλυκού. Αλλά...όχι δεν έπρεπε...
"Τι έκανα Θεέ μου ! Ηλίθια ! Ηλίθια ! " σκέφτεσαι και τρέχεις στο μπάνιο..βάζεις το δαχτυλό σου στον οισοφάγο και κάνεις εμετό. Έτσι απλά.
Άμεσως μετά ανεβαίνεις στη ζυγαριά. Κιλά: 40 ! Το αποτέλεσμα δεν σε ικανοποιεί και αρχίζεις πάλι την εντατική γυμναστική. Τρέχεις στη παραλιακή και το μόνο που σκέφτεσαι είναι "Δεν πρέπει να παχύνω. Έχω ένα στόχο ! Θα γίνω μοντέλο πάει και τελέίωσε! "
Τα κιλά σου γίνονται εμμονή. Και εκεί που δεν το καταλαβαίνεις χάνεις τις δύο και μοναδικές φίλες που είχες. Τη μια δεν ήθελες να βγείς μαζί τους, την άλλη είχες τις κλειστές σου...άλλο που δεν ήθελαν και αυτές να σε ξεφορτωθούν ! Σε ζήλευαν άλλωστε...το είχες καταλάβει καιρό τώρα. Αλλά δεν πειράζει. Καμοία δεν μπορεί να έχει το σώμα σου.
"Τι έχεις παιδί μου ? Να πάμε σε ένα γιατρό ! Έχεις γίνει πετσί και κόκαλο ! ' σου έλεγε η μάνα σου.
"Ωωωχ άσε μας ρε μάνα ! Τι ξέρεις εσύ απο αυτά ? Γριά γυναίκα, μου το παίζεις και ξερόλας! Ξέρω τι κάνω. Έτσι πρέπει να είμαι για να κάνω πασσαρέλα. Δεν βλέπεις τα αλλα μοντέλα πως είναι' της απάνταγες εκνευρισμένα !
Η μάνα σου κατέβαζε το κεφάλι...γυναίκα απο χωριό ήταν ..δεν ήξερε. Και αυτό εσύ το εκμεταλλευόσουν.
Κοιτάζεσαι πάλι στον καθρέπτη. Τεντώνεις το ισχνό δερμα σου με τα ακροδάχτυλά σου...."ψωμάκια" το ονομάζεις "πως είσαι έτσι κακομοίρα ! " λες και ξαναλές στον εαυτό σου. Το είδωλό σου αντικαθιστάται με αυτό μιας παχουλής γυναίκας. Κάθε φορά.
Τι κι αν δεν φας μια ολόκληρη ημέρα! Ακόμα καλύτερα. Θα είσαι όμορφη...πολύ όμορφη εαν χάσεις παραπάνω κιλά. Τι κι αν σου κόπηκε η περίοδος, έχεις τάσεις λιποθυμίας, έχουν καταστραφεί τα δόντια σου, δεν κοιμάσαι καλά, δεν πηδιέσαι κάν ! Εναν γκόμενο είχες και αυτός σε σούταρε ! Λογικό, αφού δεν του καθόσουν! Δε σε ένοιαζε όμως διότι σημασία έχει ο στόχος. Είπαμε..πας για μοντέλο ! Μη ξεχνιόμαστε, άντε μπράβο!
Έχεις φτάσει στα 35 κιλά και στα 17 σου πλέον ζητάς εργασία απο μεγάλο οίκο μόδας ! Έχεις άγχος...τι θα σου πούνε, εαν θα τους κάνεις..τόσες θυσίες έκανες αλλωστε !
Για να πάρεις την απάντηση: "Λυπούμαστε δεσποινίς αλλά δεν πληρείτε προϋποθέσεις ! "
"Μααα νομιζα οτι τα κιλά μου ήταν...."
"Άμα θέλαμε μούμιες θα πηγαίναμε στην Αίγυπτο δεσποινίς ! Αλλά...για καθίστε...νομίζω οτι έχω ένα πολύ καλό ρόλο στην τηλεόραση για εσάς "
Τα μάτια σου άστραψαν όλο ευτυχία ! " Τηλεόραση ! Σοβαρά" ; ρώτησες όλο αφέλεια.
"Ναι...ναι σοβαρά. Για το "Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις μούμιες" πως σας ακούγετε ; αποκρίθηκε ο αντζέντης.
Το γέλιο του χανόταν όσο έφευγες τρέχοντας απο το γραφείο του με δάκρυα στα μάτια.
Στη διαδρομή για το σπίτι, έσερνες το σκελετωμένο κορμί σου απο το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο...σε έπιασε ταχυκαρδία...ζαλάδα...ούτε θυμάσαι πότε έφτασες στο σπίτι. Χτύπησες την πόρτα. Σου άνοιξε η μητέρα σου. Τα μάτια σου κόκκινα απο το κλάμα. Το πρόσωπό σου άσπρο σαν το πανί. Έπεσες στην αγκαλιά της και πέσατε μαζί στο πάτωμα και σου κρατούσε το κεφάλι.
"Τι έχεις παιδί μου ? ΜΙΛΑ ΜΟΥ ! Γιατί βαρυανασαίνεις...γιατί..." δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή της. Μόνο έμεινε εκεί. Ακίνητη. Να σε κοιτάει, όση ώρα η ψυχή έβγαινε απο το σώμα σου.
Το 2011 δεν θα μπορούσε να είχε περάσει χωρίς την παρέα ενός βιβλίου. Θεωρώ οτι το να διαβάζεις σε κάνει καλύτερο άνθρωπο όσο περνάν τα χρόνια και σε βοηθάει να κρατήσεις τη διαύγεια του μυαλού σου όταν πια έχεις μεγαλώσει αρκετά.
Δεν μπορώ να πω οτι διάβασα πάρα πολλά βιβλία αυτή τη χρονιά. Παρ'όλα αυτά αποκόμισα πολλά από αυτά έστω κι αν δεν ήταν αρκετά. Παρακάτω είναι η λίστα με τα βιβλία που διάβασα φέτος, την περίληψή τους και μια μικρή κριτική.
1) "Eργοστάσιο Σφηκών" του Ian Banks εκδόσεις ΟΞΥ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: "Δύο χρόνια αφότου είχα σκοτώσει τον Mπλάιδ, δολοφόνησα το μικρό μου αδελφό, τον Πωλ, για εντελώς διαφορετικούς και σίγουρα πιο σοβαρούς λόγους, κι ένα χρόνο μετά από τον Πωλ σκότωσα τη μικρή μου ξαδέρφη Eσμεράλντα, μάλλον από σκέτο καπρίτσιο και χωρίς λόγο. Aυτό είναι και το σκορ μου μέχρι σήμερα. Tρεις. Eδώ και χρόνια δεν έχω σκοτώσει κανέναν άλλο και δε σκοπεύω να σκοτώσω ξανά στο μέλλον. Ήταν απλώς μια φάση που περνούσα".
ΚΡΙΤΙΚΗ; Ένα αρκετά ανατρεπτικό θρίλερ. Δεν μπορώ να πω οτι με κράτησε ιδιαίτερα, αλλά γενικά το συνιστώ για τους λάτρεις του είδους.
2) "Σαλαμίνα" του Javier Negrete εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: "480 π.Χ. Η αρχαία Αθήνα της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τεράστια απειλή. Η γιγαντιαία Περσική Αυτοκρατορία είναι αποφασισμένη να καταστρέψει την πόλη-σύμβολο και να κατακτήσει ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτή την κρίσιμη στιγμή, θα εμφανιστεί ένας άνθρωπος, ένας οραματιστής, ο μόνος που φαίνεται ικανός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του: ο Θεμιστοκλής.
Στις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνονται τα γεγονότα των Μηδικών Πολέμων, από τη σαρωτική νίκη των Αθηναίων κατά της στρατιάς του Δαρείου στη Μάχη του Μαραθώνα μέχρι τη θυσία των Σπαρτιατών και του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, με επιστέγασμα τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, που ανέδειξε τον ιδιοφυή χαρακτήρα και τη χαρισματική προσωπικότητα του Θεμιστοκλή κι έβαλε φρένο στην περσική λαίλαπα.
Η συγκλονιστική αναμέτρηση του Θεμιστοκλή με τον Ξέρξη, σε ένα επικό μυθιστόρημα στο οποίο κυριαρχεί η αινιγματική μορφή της Αρτεμισίας, βασίλισσας της Αλικαρνασσού, με φόντο το πολιτικό και στρατιωτικό σκηνικό της εποχής των Μηδικών Πολέμων" .
ΚΡΙΤΙΚΗ: Ένα απο τα καλύτερα ιστορικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει. Το συνιστώ ανεπιφύλαχτα !!!!
3) "Η περίπτωση του Τσάρλς Ντέξτερ Γουόρντ" του Lovecraft εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: "Από ένα ιδιωτικό ψυχιατρείο του Πρόβιντενς, στο Ροντ Άιλαντ, εξαφανίστηκε ένα εντελώς ιδιόμορφο άτομο. Το όνομά του ήταν Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ και για το κλείσιμό του είχε φροντίσει, με πολύ απροθυμία είναι αλήθεια, ο περίλυπος πατέρας του, που είχε παρακολουθήσει τη διανοητική διαταραχή του γιου του να εξελίσσεται και από απλή εκκεντρικότητα να μεταμορφώνεται σε σκοτεινή μανία με υποβόσκουσες φονικές τάσεις και φανερή αλλοίωση των πνευματικών του εκδηλώσεων. Οι γιατροί πάλι, ομολογούσαν το αδιέξοδό τους μπρος σε μια κατάσταση που παρουσίαζε ασυνήθιστες σωματικές και ψυχικές ιδιαιτερότητες".
ΚΡΙΤΙΚΗ: Πολύ καλό θρίλερ απο τον μέτρ του είδους. Αν και υπήρξαν φάσεις που μου φάνηκε βαρετό το τέλος με αποζημίωσε !
4) "Ο άνθρωπος του τείχους" του Κώστα Βαξεβάνη εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: " Η υπόθεση –ή μήπως η πραγματικότητα;– ξεκινά στο Βερολίνο της δεκαετίας του ’90. Στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, ένας άνθρωπος σκυμμένος πάνω σε περιοδικά προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει ένα μήνυμα. Μπορεί να σημαίνει τη σωτηρία του, την ώρα που το Τείχος του Βερολίνου γκρεμίζεται στο κεφάλι του.
Την ίδια στιγμή ένας δημοσιογράφος χαζεύει τα συντρίμμια του Τείχους και μαζί μιας χώρας που δεν υπάρχει. Της Ανατολικής Γερμανίας. Προχωρώντας ανάμεσα στα σουβενίρ του παλιού υπαρκτού σοσιαλισμού, τους μεθυσμένους πρώην Ανατολικογερμανούς και την αβεβαιότητα, θα φτάσει ως το κτίριο της Στάζι. Της πιο ισχυρής μυστικής υπηρεσίας του κόσμου.
Ένα συμβατικό ρεπορτάζ μετατρέπεται σε εφιάλτη. Ο σκοτεινός δρόμος ανοίγει: πράκτορες που πουλάνε μυστικά, πολιτικοί που χρηματίζονται, εκδότες που εκβιάζουν, η απαρασάλευτη πραγματικότητα μια πλαστή εικόνα. Ανάμεσά τους ένας Έλληνας, υπεράνω υποψίας, από τους μεγαλύτερους πράκτορες της Στάζι, δίνει μάχη για να μην αποκαλυφθεί.
Όσα εξελίσσονται δεν μοιάζουν καθόλου με ταινίες του Τζέιμς Μποντ.
Είναι η αλήθεια χωρίς έλεος.
Και στην αλήθεια το μέταλλο ενός όπλου είναι το ίδιο σκληρό με τον έρωτα"
ΚΡΙΤΙΚΗ: Απο τα πολύ καλά κατασκοπευτικά βιβλία. Σε κάνει να πιστεύεις οτι ο ήρωας του βιβλίου υπήρξε στην πραγματικότητα και πως τα έχει ζήσει όλα αυτά που του συμβαίνουν ! Για τους λάτρεις του αστυνομικού μυθιστορήματος και όχι μόνο !
5) "Ο θεός δεν είναι μεγάλος" του Κρίστοφερ Χίτσενς εκδόσεις SCRIPTA
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ: Απο τον τίτλο και μόνο μπορείτε να καταλάβετε περί τίνος πρόκειτε. Ο πρόσφατα αποθανών Κρίστοφερ Χίτσενς υπήρξε σκληρός επικριτής της οργανωμένης θρησκείας. Παρότι άθεος και συγκριτικά πάντα με τους σύγχρονους αθεϊστές (Σαμ Χάρις, Ρίτσαρντ Ντόκινς, Ντάνιελ Ντένετ κ.α.) πιστεύω οτι διατηρούσε μια κάποια ισορροπία σε αυτά που έγραφε, χωρίς όμως να περκλύνει απο τις απόψεις του μέχρι και τον θανατό του οπότε δεν μετάνιωσε ούτε στιγμή για τον αθείσμό του. Δανείζομαι ενα κομμάτι απο άρθρο που διάβασα για το συγκεκριμένο βιβλίο: "Η θρησκεία είναι ανθρώπινο (δηλαδή ανδρικό) επινόημα. Η οργανωμένη μορφή της είναι βίαιη, συγγενική με τον ρατσισμό και τον σεχταρισμό, περιφρονεί τις γυναίκες, καταπιέζει τα παιδιά, οδηγεί σε αυταπάτες και ψυχώσεις. Το μήνυμά της είναι μήνυμα μόνιμης υποταγής και ευγνωμοσύνης. Οι θρησκείες εμφανίστηκαν όταν οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν αγράμματοι και ακόμα και σήμερα απευθύνονται πρώτα στους πολλούς, που είναι φτωχοί, αμόρφωτοι και βρίσκονται σε σύγχυση. Οι πρώτοι πατέρες της πίστης (φρόντισαν να μην υπάρχουν μητέρες) ζούσαν σε μια εποχή αβυσσαλέας άγνοιας και φόβου. Σ’ εκείνη την κλαψιάρικη νηπιακή ηλικία του ανθρώπινου είδους, κλήθηκε να ικανοποιήσει την ανάγκη για γνώση, παρηγοριά και φυσικά την επιθυμία αποφυγής του θανάτου. Παραδόξως οι τρεις βασικές μονοθεϊστικές θρησκείες χαρακτηρίζονται από έναν Παντοδύναμο που έχει την τάση να εμφανίζεται σε αγράμματα πρόσωπα στη Μέση Ανατολή (κατεξοχήν τόπο προφητών, δεισιδαιμονιών και ειδωλολατριών) και σε απελπιστικά τοπικό πλαίσιο. Αυτοί οι επαρχιώτες ή ο θεός τους, δεν φαίνεται να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι συμβαίνει πέρα από την έρημο και τα κοπάδια τους. Μήπως τελικά εκείνος ήταν που δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους"
Ενα πολύ καλό βιβλίο το οποίο το συνιστώ σε όλους ανεξαρτήτου θρησκεύματος ή πίστης.
6) "Όταν ξυπνήσουμε ανάμεσα στους νεκρούς" του Ερρίκου Ίψεν
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: "Η ιστορία ξεκινά με το ζευγάρι του διάσημου γλύπτη και της γυναίκας του να απολαμβάνει τις διακοπές του σε ένα θέρετρο στα νορβηγικά φιόρδ. Ο Αρνολντ Ρούμπεκ και η Μάγια μοιράζονται το πρωινό τους παρέα με τις εφημερίδες και ένα ποτήρι σαμπάνια. Η φαινομενική ηρεμία δεν είναι πραγματική. Ούτε εκείνος ούτε εκείνη είναι ευτυχισμένοι μαζί. Είναι σαφές ότι ο γάμος τους περνάει κρίση- κάποτε της είχε τάξει να την πάει στην κορυφή ενός βουνού για να δει όλο τον κόσμο, αλλά ποτέ δεν την πήγε.
Ο Ούλφχαϊμ, ένας βάναυσος κυνηγός, παρασύρει τη Μάγια σε ένα παιχνίδι γεμάτο πάθος, μέσα από ένα ανοδικό ταξίδι προς την κορυφή του γειτονικού βουνού. Από την πλευρά του ο Ρούμπεκ, συναντώντας μια όμορφη γυναίκα από το παρελθόν του, την Ειρήνη, αναγκάζεται να αποτινάξει την ψυχρότητα και τον κυνισμό του. Μνήμες ξυπνούν, πόθοι γεννιούνται καθώς οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τον άλλο τους εαυτό, με τις δυνάμεις που κρύβουν μέσα τους. Γι΄ αυτό και όλα καταλήγουν στη βουνοκορφή, όπου η Ιρέν οδηγεί τον γλύπτη".
ΚΡΙΤΙΚΗ: Χαρακτηρίζεται ενα απο τα καλύτερα έργα του Ίψεν. Παρότι μέχρι στιγμής δεν έχω διαβάσει αλλο έργο πέρα απο αυτό μπορώ να πω οτι μου έκοψε την ανάσα !
7) "Σκέψου εναν αριθμό" του John Verdon εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: "Αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις στο γράµµα που έλαβε µυστηριωδώς ο Μαρκ. Και ήταν µόνο η αρχή. Μια σειρά από παράξενα στιχάκια µε αµφίσηµα µηνύµατα και γρίφους οδηγούν τον Μαρκ να ζητήσει βοήθεια από τον παλιό του συµµαθητή και διάσηµο ντετέκτιβ, Ντέιβ Γκάρνεϊ.
O Ντέιβ, 47χρονος συνταξιούχος αστυνοµικός µε εξαιρετικές επιτυχίες στην εξιχνίαση εγκληµάτων µε κατά συρροή δολοφόνους, προσπαθεί να προσαρµοστεί στους ήρεµους πια ρυθµούς της νέας του ζωής. Όµως, µπροστά στην έκκληση του φίλου του το αστυνοµικό δαιµόνιο ενεργοποιείται, οδηγώντας τον ξανά σε απρόβλεπτες καταστάσεις.
Ο Μαρκ βρίσκεται νεκρός και δύο ακόµη δολοφονίες περιπλέκουν πιο πολύ την υπόθεση. Η ζωή του Ντέιβ απειλείται"… ΚΡΙΤΙΚΗ: Ο συγγραφέας, αν και νέος στο χώρο του γραψίματος, έχει καταφέρει να μεταδόσει στον αναγνώστη εκτός απο την πλοκή, την ψυχοσύνθεση του κεντρικού ήρωα - ντετέκτιβ Γκάρνεϊ - αλλα και την σχέση του με την γυναίκα του ιδιαίτερα οταν αυτή τη σχέση έχει στοιχειώσει ένα μοιραίο γεγονός στη ζωή τους. Απο την άλλη, υπήρξαν κάποιες φάσεις που το θεώρησα λίγο βαρετό, περισσότερο όμως επειδή είχα αγωνία για το πως θα τελείωσει !
8) " Έχει μέλλον ο άνθρωπος" του Bertrant Russel εκδόσεις Αρσενίδη
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Ο φιλόσοφος και ανθρωπιστής Ράσελ προσπαθεί να εξηγήσει τις καταστρεπτικές συνέπειες που έχει ενας πυρινικός πόλεμος, το πως θα μπορούσαν Ανατολή και Δύση να τα βρούν μεταξύ τους και μοιράζετε το όραμά του για έναν καλύτερο κόσμο. Παραθέτω ένα απόσπασμα: "Ένα άτομο που έπαθε βλάβη απο ραδιενέγεια, μπορεί αν έχει τύχη, ν'αποκτήσει γερά παιδιά. Τα παιδιά του όμως θα μεταφέρουν το κληρονομικό στιγμα στα δικά τους παιδιά. Είναι αδύνατο να εξακριβώσει κανένας πόσα άτομα έπαθαν κληρονομικές βλάβες απο τις ώς τα σήμεαρ ατομικές και πυρηνικές δοκιμές, και η εκτίμηση του αριθμού αυτού έχει επηρεασθεί απο τις πεποιθήσεις εκείνων που τις έκαναν. Είναι βέβαιο πάντως πως η βλάβη έχει πια γίνει και πως σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου παρόμοιες βλάβες θα έχουν να πάθουν πολλοί απ' τους επιζώντες"
ΚΡΙΤΙΚΗ: Πολύ καλό βιβλίο απο τον κλασσικό Ράσελ !
Αυτά ήταν τα βιβλία που πρόλαβα να διαβάσω μέσα στο 2011 ! Αυτή τη στιγμή διαβάζω το "Κωδικός του Σινά" του Whittemore το οποίο με ταξιδεύει στην πανέμορη Ιερουσαλήμ.
Ελπίζω του χρόνου να έχω περισσότερα βιβλία να σας προτείνω.
Να θυμάστε οτι το βιβλίο ειναι ενα πολύ καλό δώρο για τον εαυτό σας αλλά και τους άλλους.
Καλή Χρονιά με υγεία πάνω απ'όλα και μη ξεχνάτε: διαβάζουμε γιατί καθε βιβλίο μας ταξιδεύει !
Κάποτε στην άκρη ενός ποταμού στεκόταν ένας σκορπιός.Ήθελε να περάσει στην απέναντι όχθη αλλά τα νερά ήταν ορμητικά και το βάθος του ποταμού μεγάλο.Κάποια στιγμή το βλέμμα του πέφτει σε μία χελώνα που στεκόταν μερικά μέτρα παρακάτω,την πλησιάζει και της λέει:"Καλημέρα χελώνα,θέλω να περάσω στην απέναντι όχθη του ποταμού,θα μπορούσες να με μεταφέρεις πάνω στο καβούκι σου και να με περάσεις απέναντι?Γνωρίζω πως είσαι δεινή κολυμβήτρια και και δε σε τρομάζουν τα ορμητικά νερά του ποταμού".Η χελώνα γυρίζει και τον παρατηρεί προσεχτικά.
"Μα είσαι σκορπιός",του απαντάει...
"Πως θα μπορούσα να σε εμπιστευτώ και να σε κουβαλήσω στο καβούκι μου αφού με ένα κέντρισμά σου θα μπορούσες να με σκοτώσεις",συνεχίζει."Μα θα ήμουν ανόητος αν το έκανα αυτό καθώς τότε θα πνιγόμασταν και οι δύο δεδομένου πως δε γνωρίζω καλό κολύμπι" απαντάει ο σκορπιός.Για μερικές στιγμές η χελώνα παραμένει σιωπηλή καθώς συλλογίζεται τα λόγια του σκορπιού."Σα να έχεις δίκιο σκορπιέ" απαντάει τελικά η χελώνα και βάζοντάς τον πάνω στο καβούκι της αρχίζει να κολυμπά στα νερά του ποταμού ώστε να τον εξυπηρετήσει.Βρίσκονται περίπου στα μισά της διαδρομής όταν η χελώνα νιώθει ένα κέντρισμα στη βάση του λαιμού της ...σχεδόν αμέσως ένας πόνος σαν κάψιμο αρχίζει να πλημμυρίζει το σώμα της για να ακολουθήσει ένα σταδιακό μούδιασμα κάνοντας τις κινήσεις της ολοένα και πιο αργές....Γυρνάει το κεφάλι της σιγά-σιγά για να αντικρίσει το σκορπιό.."Γιατί το έκανες αυτό...?",το ρωτάει ενώ τα ορμητικά νερά αρχίζουν να καταπίνουν και τους δύο..."Τώρα θα πεθάνουμε και οι δύο..γιατί μας καταδίκασες σε θάνατο..?"..."Μα επειδή έτσι είναι η φύση μου...",απαντάει χωρίς μεταμέλεια ο σκορπιός.
Hθικό δίδαγμά : μην εμπιστεύεστε τόσο εύκολα τους ανθρώπους !
"Εμπιστέψου με ! Μη φοβάσαι. Μπορείς να στηρίζεσαι επάνω μου. Σκαρφάλωσε στη ράχη μου...έλα" ! μου είπε και έβαλα δισταχτικά το χέρι μου στη ράχη του. Ένα ρήγος διαπέρασε το σώμα μου καθώς χαϊδευα το τραχύ του δέρμα με τα ακροδάχτυλά μου. "Μη φοβάσαι" μου ξαναείπε ο Falcor με βαρυά φωνή. Ήταν μεγάλος σε ηλικία αλλά είχε ζήσει πολλά και έμαθε να εμπιστεύεται το είδος μου..κατά περίεργο τρόπο άνθρωποι και δράκοι μπορούσαν να συνυπάρξουν αρμονικά στην πόλη ετούτη. Οι εχθροί μας ήταν πολλοί...οι πολιορκίες άλλες τόσες...δεν θα μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Χωρίς την βοήθειά τους θα είχαμε γίνει σκόνη. Τώρα όμως θα ζητούσα και τη βοήθεια ενός πρίγκυπα. Σε μια άλλη μακρυνή πόλη. Μια συμφωνία των δύο πόλεων θα μας έκανε πιο δυνατούς στις επερχόμενες μάχες. Είμασταν λίγοι και οι περισσότεροι απο εμάς απλά βοσκοί. Έτσι, ξεκίνησα το ταξίδι για να συναντήσω και να πείσω αυτόν που θα μας έδινε μια χείρα βοηθείας. Είχα άγχος...δεν ήξερα ούτε τι να πω..ούτε πως να συμπεριφερθώ...δεδομένης και της κατάστασής μου. Δεν ήθελα όμως να με λυπηθεί. Θα έβαζα τα δυνατά μου για να τον πείσω με το μυαλό μου. Και όχι με το παρουσιαστικό μου.
"Ελα ! Ανέβα! Πιάσου απο τον λαιμό μου και σιγα σιγά ανέβα ! " μου ξαναείπε και βγήκα απο την ονειροπόλησή μου. Άγγιζα και πάλι το δέρμα του σε μια προσπάθεια να καταλάβω που ακριβώς έπρεπε να ανέβω. Μόλις βρήκα το λαιμό του έδωσα ώθηση και σκαρφάλωσα δισταχτικά στην ράχη του. 'Μήπως τον πονούσα ; Mήπως είμουν πολύ βαριά" ; Αυτές οι ερωτήσεις έρχονταν στο μυαλό μου στη προσπάθειά μου να ισορροπήσω...."Κατέβα λίγο. Εκεί θα είσα μια χαρά μικρή μου" μου είπε και ένιωσα καλύτερα. "Μικρή μου" χμ...πάντα έτσι με φώναζε, δεν εννοούσε να καταλάβει οτι πια είμουν μια δεσποινίς ! Η φωνή του παρ'όλα αυτά ήταν ήρεμη και αυτό μου έδινε σιγουριά.
"Έτοιμη ; " με ρώτησε. "Νομίζω" απάντησα "Κρατήσου γερά" μου είπε και άκουσα τα φτερά του να σκίζουν τον άνεμο καθώς ανοιγόκλειναν...μια περίεργη αίσθηση είχα στο στομάχι καθώς ανεβαίναμε όλο και πιο ψηλά. Επιταχύναμε και ο άνεμος μου έπαιρνε πίσω τα μαλλιά, ένιωθα να ανεβοκατεβαίνω πάνω στη ράχη του, ίσως να μην είχα πιαστεί καλα όταν με ρώτησε: 'Είσαι έτοιμη να πάμε πιο γρήγορα" ; "Δεν ξέρω...φοβάμαι....είναι που δεν...." δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρότασή μου όταν σκίζαμε τον ούρανο και δάκρυα έτρεχαν στο μάγουλό μου...δεν ξέρω εαν ήταν απο τον άνεμο ή απο τη συγκίνησή μου ! "Τώρα περνάμε πάνω απο την Λίλιθ. Λένε οτι είναι η πόλη των δαιμόνων. Πρέπει να προσέχουμε αρκετά....σε λίγο θα περάσουμε απο την Γκουντλίν την πόλη των ξωτικών..." Ο Falcor μου περιέγραφε την έκπληξη στα μάτια των χωρικών όταν περνάγαμε πάνω απο την πόλη τους...Πετάγαμε αρκετή ώρα...δεν ξέρω πόση. Είχα χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου. Το σκοτάδι δεν με βοηθούσε άλλωστε.
"Τώρα φθάνουμε ! Να το ! Το κάστρο των Γιόρκ ! Εκεί είναι και ο πρύγκυπας ! Κρατήσου γερά ! Kατεβαίνουμε ! " "Κατεβαίνουμε ? Πού' ? κρατήθηκα οσο πιο σφιχτά μπορούσα. Γλίστραγα καθώς το σώμα μου είχε πάρει μια κατηφορική στάση. Ο Falcor επιτάχυνε και τώρα ένιωθα ακόμα πιο έντονα τον ψυχρό άνεμο στο πρόσωπό μου, έκλεισα σφιχτά τα μάτια (δεν κατάλαβα γιατί το έκανα αυτό ακριβώς) ακούμπισα το κεφάλι μου στο σώμα του η έλξη της γης μας έπαιρνε όλο και πιο κάτω μέχρι που άκουσα και παλι τα φτερά του Falcor και ο άνεμος πια δεν μου μαστίγωνε το πρόσωπο.
Είχαμε φθάσει. Στο κάστρο. Όπως μου υποσχέθηκε οτι θα με πάει ο Falcor. Στο κάστρο του πρίγκυπα.Πήρα μια βαθειά ανάσα και κατέβηκα απο τη ράχη του. "Θα έρθω μαζί σου. Δεν θα σε αφήσω μόνη σε αυτό" μου είπε. "Με έφερες μέχρι εδώ φίλε μου και σε ευχαριστώ. Αλλά δεν θέλω να σε βάλω σε μπελάδες. Δεν ξέρω εαν επιτρέπουν δράκους μέσα στο κάστρο. Μπορείς να κάτσεις εδώ και να με περιμένεις, άλλωστε θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Πρέπει όμως πρώτα να μιλήσω με τον πρίγκυπα. Πρέπει να τον πείσω να μας βοηθήσει. Μόνο βρές μου ένα κλαδί, ενα χοντρό κλαδί για μαγκούρα. Θα το χρειασθώ για να φθάσω έως εκεί". "Είσαι σίγουρη? Φοβάμαι να σε αφήσω μόνη...." "Μην ανησυχείς τόσο. Τόσα χρόνια στο σκοτάδι έχω μάθει να προσέχω τον εαυτό μου. Ευχήσου μόνο να πείσω τον πρίγκυπα να μας βοηθήσει' Ο Falcor ξεφύσυξε. Δεν του άρεσε η ιδέα να με αφήσει μόνη αλλά δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Ήξερα οτι θα με παρακολουθούσε απο μακρυά, κρυφά. "Καλή επιτυχία μικρή. Εαν χρειασθείς κάτι, να φωνάξεις και θα έρθω αμέσως" "Εντάξει..εντάααξει" έφερε το πρόσωπό του κοντά στο δικό μου. Πέρασα το χέρι μου κάτω απο το λαιμό του και τον αγκάλιασα. 'Σε ευχαριστώ και πάλι φίλε μου. Θα έρθω σύντομα. Μην ανησυχείς"
Διέσχισα με αργές κινήσεις τη κρεμαστή γέφυρα. Βοηθός μου το κλαδί που μου βρήκε ο Falcor. "Αλτ. Που νομίζεις οτι πας" με ρώτησε με τραχειά φωνή ο φρουρός. Ταράχτηκα για μια στιγμή. Οχι δεν επρεπε να το βάλω κάτω. Όχι τώρα ! Τοσο δρόμο έκανα για να φθάσω έως εδώ. Μάζεψα τα κουράγια μου και απάντησα. "Έρχομαι απο μακρυά. Ζητάω να δω τον πρίγκυπα...η πόλη μου κινδυνεύει και...." τον ειρμό μου διέκοπε ο θόρυβος απο την πόρτα που έτριζε. Ένα αεράκι μου δρόσισε το πρόσωπο...σάστισα καθώς δεν μπορούσα να αντιληφθώ εαν η πόρτα άνοιξε για να περάσω εγώ ή για να βγεί απο το κάστρο κάποιος άλλος, μέχρι που άκουσα τις οπλές ενός αλόγου. Σήκωσα το πρόσωπό μου ακουλουθώντας τον ήχο που έκανε το χλιμύντρισμα του . Ο ήλιος μου έτσουξε τα μάτια παρά το πανί που είχα βάλει γύρω απο το κεφάλι μου για να τα σκεπάζω. Το άλογο πλησιάσε περίσσότερο, τόσο ώστε να καλύψει τον ήλιο και να δημιουργήσει μια σκιά που με ανακούφισε για λίγο. "Απο που έρχεσαι ? Τι ζητάς ?" η ήρεμη φωνή ερχόταν απο τον καβαλάρη του αλόγου. "Πρίγκυπά μου η κοπέλα έχασε το δρόμο της προφανώς. Δεν την βλέπετε πως είναι?" πετάχτηκε με κακία ο φρουρός ! ¨"Πρίγκυπά μου" σκέφτηκα ! Ο πρίγκυπας ! Αυτός είναι ! Τώρα ήταν η ευκαιρία μου ! Τώρα έπρεπε να του μιλήσω ! Τώρα που...Tη σκέψη μου διέκοψε μια άλλη φωνή.
Αυτή μιας γυναίκας. "Τι συμβαίνει παιδί μου ! Ποια είναι αυτή που τολμάει να διακόψει τη βολτα μας" ? ρώτησε με στριγγή φωνή. Τότε ήταν που κατάλαβα οτι τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο εύκολα όσο φανταζόμουν.
Είχα διαβάσει κάποτε ότι τα κοράκια δεν αφήνουν ένα άλλο κοράκι να πεθάνει μόνο του.
Εαν πεθάνει ένα, τότε έρχονται και άλλα και στέκονται δίπλα του για συμπαράσταση.
Η εικόνα κορακιών να πέφτουν το ένα μετά το άλλο απο τα πυρά ενός ανθρώπου έρχεται και ξανά έρχεται στο μυαλό μου....
Το κοράκι ήταν πάντα συνημασμένο με το "κακό". Λίγο τα θρίλερ στην τηλεόραση, λίγο το μαύρο του χρώμα, λίγο το ποιήμα του Πόε...ε, δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος για να πλάσει ιστορίες τρόμου με το μυαλό του. Ωστόσο θεωρώ οτι είναι απο τα παρεξηγημένα πουλιά, καθώς παρά το παρουσιαστικό του δείχνει την ευαισθησία του για το είδος του. Κάτι το οποιο οι άνθρωποι δεν θα κάνουν ποτε !
Τελικά οι άνθρωποι έχουν να μάθουν πολλά απο ενα παρεξηγημένο πουλί σαν το κοράκι !
Απο την άλλη ο Πόε δείνει μια άλλη εκδοχή:
Τhe raven Ελγκαρ Άλαν Πόε
"Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
`'Tis some visitor,' I muttered, `tapping at my chamber door -
Only this, and nothing more.'
Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -
For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore -
Nameless here for evermore.
And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me - filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
`'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door -
Some late visitor entreating entrance at my chamber door; -
This it is, and nothing more,'
Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
`Sir,' said I, `or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you' - here I opened wide the door; -
Darkness there, and nothing more.
Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the darkness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!'
This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!'
Merely this and nothing more.
Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
`Surely,' said I, `surely that is something at my window lattice;
Let me see then, what thereat is, and this mystery explore -
Let my heart be still a moment and this mystery explore; -
'Tis the wind and nothing more!'
Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately raven of the saintly days of yore.
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door -
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door -
Perched, and sat, and nothing more.
Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
`Though thy crest be shorn and shaven, thou,' I said, `art sure no craven.
Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore -
Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'
Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning - little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door -
Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door,
With such name as `Nevermore.'
But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only,
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing further then he uttered - not a feather then he fluttered -
Till I scarcely more than muttered `Other friends have flown before -
On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before.'
Then the bird said, `Nevermore.'
Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
`Doubtless,' said I, `what it utters is its only stock and store,
Caught from some unhappy master whom unmerciful disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore -
Till the dirges of his hope that melancholy burden bore
Of "Never-nevermore."'
But the raven still beguiling all my sad soul into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door;
Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore -
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore
Meant in croaking `Nevermore.'
This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion's velvet lining that the lamp-light gloated o'er,
But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o'er, She shall press, ah, nevermore!
Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
`Wretch,' I cried, `thy God hath lent thee - by these angels he has sent thee
Respite - respite and nepenthe from thy memories of Lenore!
Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'
`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil! -
Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted -
On this home by horror haunted - tell me truly, I implore -
Is there - is there balm in Gilead? - tell me - tell me, I implore!'
Quoth the raven, `Nevermore.'
`Prophet!' said I, `thing of evil! - prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us - by that God we both adore -
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore -
Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?'
Quoth the raven, `Nevermore.'
`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting -
`Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!'
Quoth the raven, `Nevermore.'
And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted - nevermore"!
To shmeioseto σας ευχαριστεί για την υποστήριξή σας και σας εύχετε Καλά Χριστούγεννα.
Διανύουμε δύσκολες εποχές. Αυτό πλέον είναι γνωστό. Ωστόσο, ας χαρούμε, έστω και για λίγο, αυτές τις γιορτινές ημέρες με οικογένεια και αγαπημένα πρόσωπα ! Ας μην ξεχνάμε και τους ηλικιωμένους συγγενείς...μπορεί να είναι τα τελευταία Χριστούγεννα που θα περάσουμε μαζί τους.
Είθε το μύνημα της γέννησης του Θεανθρώπου να μας μεταφέρει αγάπη, υγεία, χαρά, ευτυχία, τύχη, σύμπνοια, έμπνευση, δημιουργία, χαμόγελα στα χείλη των παιδικών αλλά και συμπόνια για τον συνάθρωπό μας που τόσο πολύ την χρειάζετε τον τελευταίο καιρό.
Και κάτι τελευταίο: Τώρα τις γιορτές πολλοί μπορεί να φύγουν εκτός πόλης...άλλοι όχι. Όπως και να'χει θα οδηγήσουν. Θα πάρουν τιμόνι στα χέρια τους. Προσοχή λοιπόν στους οδηγούς ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ. Ποτό και οδήγηση δεν πάνε μαζί. Ας είναι αναίμακτα αυτά τα Χριστούγεννα !
Φέτος τα Χριστούγεννα θέλω να μου φέρεις μια BI-BI-BO, τον φίλο της τον JohnJohn, ένα τραινάκι, το σπιτάκι της BARBIE, τον φίλο της BARBIEτον Κen, έναν «αγκαλίτσα», έναν «ευχούλη» και υγεία σε εμένα, στην οικογένειά μου και σε όλα τα παιδάκια.
Ιωάννα ετών 5
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη
Πέρυσι τα Χριστούγεννα σου είχα ζητήσει να μου φέρεις πολλά πράγματα. Δεν πειράζει που δεν μου τα έφερες όλα. Φέτος τα Χριστούγεννα όμως θέλω να μου φέρεις μια BI-BI-BO και το σπιτάκι της BARBIE. Α ! Και επίσης υγεία σε εμένα, στην οικογένειά μου και σε όλα τα παιδάκια.
Ιωάννα ετών 6
2 χρόνια μετά....
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Τα προηγούμενα Χριστούγεννα ίσως να είμουν λίγο υπερβολική με αυτά που σου ζητούσα. Φέτος θα ήθελα να μου φέρεις μόνο μια κούκλα. Και φυσικά υγεία, παγκόσμια ειρήνη, φαγητό στα παιδάκια που πεινάνε, χαρά, ευτυχία στην οικογένειά μου και σε όλο το κόσμο.
Ιωάννα ετών 8
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Τα προηγούμενα Χριστούγεννα σου είχα ζητήσει να φέρεις παγκόσμια ειρήνη και φαγητο στα παιδάκια που πεινάνε αλλά δεν το έκανες ! Δεν πειράζει, εγώ θα συνεχίσω να σου τα ζητάω. Φέτος τα Χριστούγεννα δεν θέλω κούκλες ! Θέλω όμως να φέρεις υγεία στη μαμά μου επειδή βήχει συνέχεια και δουλειά στο μπαμπά μου ! Επίσης υγεία, παγκόσμια ειρήνη, φαγητό στα παιδάκια που πεινάνε, χαρά, ευτυχία στην οικογένειά μου και σε όλο το κόσμο.
Ιωάννα ετών 9
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Η μαμά δεν βήχει πλέον αλλά ο μπαμπάς δεν έχει βρεί δουλειά ακόμα. Φέτος τα Χριστούγεννα θέλω να φέρεις δουλειά στο μπαμπά μου και φαγητό στο σπίτι μας. Α ! Και μη ξεχάσω: υγεία, παγκόσμια ειρήνη, φαγητό στα παιδάκια που πεινάνε, χαρά, ευτυχία στην οικογένειά μου και σε όλο το κόσμο.
Ιωάννα ετών 10
Μετά απο χρόνια....
Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη,
Φέτος τα Χριστούγεννα θα ήθελα να μου φέρεις δουλειά . Και υγεία. Αυτά.
Ιωάννα ετών 30
Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη,
Φέτος τα Χριστούγεννα θα ήθελα να μου φέρεις δουλειά .
Ιωάννα ετών 35
Τα χρόνια πέρασαν...
Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη,
Στα 35 μου θυμάμαι οτι σου είχα ζητήσει να μου φέρεις δουλειά. Αντ' αυτού μου έδωσες το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου ! Το παιδί μου. Τουλάχιστον μπορείς να φέρεις δουλειά σε εκείνο που είναι άνεργο εδώ και 6 μήνες ; Α ! Νομίζω οτι την προηγούμενη φορά ξεχασα να σου πω. Θέλω να φέρεις υγεία,παγκόσμια ειρήνη, φαγητό στα παιδάκια που πεινάνε, χαρά, ευτυχία στην οικογένειά μου και σε όλο το κόσμο.
Ο δρόμος μακρύς, τα μονοπάτια κακοτράχαλα...αλλά η θέλησή μας για ένα καλύτερο αύριο υπερέβαινε κάθε εμπόδιο. Ακόμα και αυτό της πρόσφατης τύφλωσής μου.
«Έλα Τζόσεφ ! Προσπάθησε ! Δεν είναι τίποτα. Μια μικρή ανηφόρα είναι μόνο» η Μαρία ήταν τα μάτια και οδηγός μου. Πιστή σύντροφός μου όλα αυτά τα χρόνια.
Ωστόσο οι φουσκάλες απο τα σανδάλια στα πόδια μας έκαναν την ανάβαση ακόμα πιο δύσκολη. Καθίσαμε λίγο να ξαποστάσουμε. Τότε ήταν που κατάλαβα οτι παρά την τύφλωσή μου, το πόσο έντονες είχαν γίνει οι υπόλοιπες αισθήσεις μου. Οι ρόδες απο τα κάρα στο χώμα, ο ήχος του πανιού απο τα εμβλήματα που παραδίνονται στον άνεμο, το τρίξιμο των χαλικιών απο τα πατήματα των άλλων συνοδοιπόρων. Συνοδοιπόρων για ένα καλύτερο αύριο. Νέα Γη την ονόμάζανε. Και ίσως να ήταν το εισητήριό μας για ενα καλύτερο μέλλον. Μακρυά απο πολέμους, φτώχεια και τη δυστυχία που υπομείναμε τόσα χρόνια ! Τι να μας περίμενε άραγε.
Τις σκέψεις μου διέκοψε απότομα η κραυγή πόνου μιας γυναίκας. «Τι συνέβη Μαρία ; « ρώτησα σαστισμένος κουνώντας αμήχανα το κεφάλι μου δεξιά και αρίστερά. Δεν είχα συνηθίσει να μην βλέπω και όλο αυτό μου έφερνε εκνευρισμό.Η Μαρία μου εξήγησε οτι μια μαυροφορεμένη γυναίκα κοίτωνταν πάνω απο το πτώμα του άνδρα της που μόλις είχε πέσει κάτω. «Δεν άντεξε την πείνα Τζόσεφ ! Δεν άντεξε... « η φωνή της Μαρίας είχε γίνει στριγγή. Κατάλαβα την αγωνία της. Έκτεινα το χέρι μου σε μια προσπάθεια να της χαϊδεψω το πρόσωπο. Η Μαρία με βοήθησε να νιώσω το απαλό της δέρμα. Δάκρυα έτρεχαν στο μαγουλό της.... «Ξέρω οτι δυσκολευεσαι Μαρία. Αλλά μην ανησυχείς ! Όλα θα πάνε καλά. Σε αυτή τη Νεά Γη όπως την ονομάζουνε, μου είπαν οτι υπάρχει ενας ιατρός που ίσως βοηθήσει με την τυφλωσή μου. Ένα θαύμα ίσως όντως γίνει» Η Μαρία με αγκάλιασε, έκλαιγε με αναφυλιτά. Ένιωθα τους ώμους της να ανεβοκατεβαίνουν. Την έσφιξα περισσότερο σε μια προσπάθεια να της δείξω οτι δεν χρειάζεται να φοβάται τίποτα. Είμουν αισιόδοξος παρά την κακοτυχία μου.
Περπατάγαμε ώρες...ίσως και μέρες δεν ξέρω. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Μέχρι που η Μαρία σταμάτησε. Με έπιασε απο τα μπρατσα με τα δυό της χέρια. «Τζόσεφ !» αναφώνισε ! «Τζόσεφ φθάσαμε ! Φθάσαμε επιτέλους» ! Σήκωσα το κεφάλι μου στον ουρανό, τα μάτια μου ήταν καλυμμένα με ένα πανί παρ’όλα αυτά ο ζεστασιά του ήλιου μου έφερε ενα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη. Ενα χαμόγελο αισιοδοξίας και πίστης οτι όλα θα πάνε καλά εδώ ...στην Νέα Γη.
Γιατί με άφησες ; Δεν σου έδωσα αρκετή στοργή ; Δεν παίζαμε κάθε φορά που ήθελες ; Δεν είμουν πιστός συντροφός σου ;
Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που με πήρες στην αγκαλιά σου.
Ήταν βράδυ και έκανε πολύ κρύο. Η βροχή μου μαστίγωνε το σώμα μέχρι πουχώθηκα γρήγορα - γρήγορα κάτω απο το ενα τεράστιο πράγμα που έβγαζε ζέστη για να προστατευθώ.
Τότε ήταν που είδα για πρώτη φορά το πρόσωπό σου. Σκυμμένος κάτω απο το πελώριο αυτό πράγμα, στην αρχή ξαφνιάστηκες αλλά με φώναξες και ήρθα δειλά δειλά κοντά σου. Βλέπεις...φοβόμουν το είδος σου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με ταπείνωσαν, με κλώτσησαν, με χτύπησαν... Αλλά εσύ φάνταζες διαφορετικός απο τους άλλους που είχα γνωρίσει. Το ένστικτό μου, μου έλεγε οτι σε εσένα θα έβρισκα την αγάπη και τη θαλπωρή ενός σπιτιού.
Η χαρά μου δεν περιγράφονταν οταν για πρώτη φορά αισθανθηκα ενα πραγματικό χάδι στο κεφαλάκι μου. Η αγκαλιά σου ήταν το καλύτερο αναλγητικό !
Μπήκαμε μέσα σε αυτό το πελώριο πραγμα στο οποίο καθόμουν όση ώρα έβρεχε. Μου μίλαγες...μου έλεγες κατι ακαταλαβήστικα αλλά απο τον τόνο της φωνής σου πίστεψα οτι νοιαζόσουν πραγματικά για εμένα. Στη διαδρομή κοιτούσα έξω απο το παράθυρο. Με λυπη μου έβλεπα κι άλλα σκυλάκια να ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο φαγητό ! Η πείνα.Η πείνα μπορεί να κάνει ακόμα και το πιο ήρεμο τετράποδο να αγριέψει. Πόσες φορές είχα μείνει νυστικό ! Δεν ήταν μόνο το είδος σου ο έχθρός μου. Έπρεπε να αντιμετωπίσω και τα μεγαλύτερα απο εμένα σκυλιά για ένα κομμάτι κρέας. Αχ πόσο πεινούσα !
Άλλα όλα αυτά άλλαξαν την στιγμή που πέρασα το κατώφλι του σπιτιού σου.
Στην αρχή ζαλίστικα με όλο αυτό το κόσμο που με περιέβαλε. Μια καλοσυνάτη κυρία, δυο υπέροχα παιδιά ! Παίζαμε, με πηγαίνατε βόλτες μεχρι που έμαθα να φέρνω και την εφημερίδα σου ! Τα παιδιά ήταν πολύ ζεστά μαζί μου. Τους έδινα μεγάλη χαρά και εγώ χαιρόμουν να τα βλέπω ευτυχισμένα.
Δεν λέω οτι όλα ήταν εύκολα. Πολλές φορές με μαλώνατε για τις σκανδαλιές μου αλλά δεν με πείραζε. Καταλάβαινα το λάθος μου και δεν το ξαναέκανα. Υπήρχαν φορές που μου φώναζατε ενώ δεν έκανα τίποτα. Αλλά εγώ συνέχιζα να πιστεύω ότι κατα βάθος με αγαπούσατε. Πήγαινα κοντά στα παιδιά και κουνούσα την ουρά μου δεξιά αριστερά. Ήταν το σύνθημά μας οτι ήθελα να παίξουμε αλλά εκείνα με έδιωχναν με μια κίνηση του χεριού τους και έστρεφαν πάλι το βλέμμα σε ενα κουτί...υπολογιστή τον ονομάζουν νομίζω.
Μια ημέρα, και ενώ είμουν δεμένο στο καλοριφέρ του σπιτιού ήρθες εσύ και με χτύπησες...με χτύπησες τόσο δυνατά που έκλαιγα απο τον πόνο. Σου φώναζα να σταματήσεις αλλά δεν το έκανες ! Κατουρήθηκα απο το φόβο μου. Και τότε με χτύπησες ακόμα πιο δυνατά. Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί.
Οι μήνες πέρασαν και άρχιζα να μεγαλώνω. Να μεγαλώνω πολύ. Τότε ήταν που άρχισαν οι καυγάδες στο σπίτι. Το ένιωθα....ένιωθα οτι ο λόγος που τσακώνονταν είμουν εγώ ! Ήταν φανερό οτι γινόμουν βάρος. Οι βόλτες όλο και λιγότερες, το φαγητό λιγοστό -αδύνατον να με χορτάσει - και όσο για τα χάδια...λιγοστά και αυτά..εώς ανύπαρκτα.
Το στενό μπαλκόνι ήταν τώρα το μοναδικό μέρος στο οποίο κοιμόμουν. Κοιτούσα απο το τζάμι εσάς...να μιλάτε...να γελάτε...να παίζετε...σας φώναζα να με πάρετε και εμένα μέσα, να παίξουμε μαζί όπως παλιά ! Μου χτυπούσατε αγριεμένοι το τζάμι και εγώ ξάπλωνα και πάλι στο κρύο πλακάκι του μπαλκονιού. Έμαθα να σας ακούω βλέπετε....αυτή είναι η φύση μου !
Ξαφνικά, μια ημέρα είδα εσένα ! Σε είδα να παίρνεις το λουρί. «Έλα παμε βόλτα» σαν να σε άκουσα να μου λες ! Η χαρά μου δεν περιγράφονταν. Σαν κάτι να είχε αλλάξει στη μεταξύ μας σχέση. Άλλωστε εσύ είσουν που με βρήκες εξ’αρχής. Κουνούσα την ουρά μου πέρα – δώθε, συκγράτηθηκα να μη κατουρηθώ απο τη χαρά μου....το έμαθα το μάθημα μου απο την τελευταία φορά που το έκανα αυτό ! Σε κοιταζα στα μάτια.... έβγαλα έξω τη γλώσσα .
«Τι καλά» σκέφτηκα ! «Θα είμαι φρόνιμος και υπάκουος όσο θα πηγαίνουμε βόλτα. Έτσι θα μπορέσει να με αγαπήσει πάλι» ...σκέφτηκα.
Σ το δρόμο μου τραβούσες το λουρί βίαια και πνιγόμουν ! Δεν καταλάβαινα γιατί τόση βιασύνη ; Υποτίθετε οτι πηγαίναμε βόλτα ! Σταματήσαμε μπροστά απο μια πελώρια μάντρα. Άνοιξες τη σιδερένια πόρτα, μου έβγαλες το λουρί και με πέταξες μέσα. Έκλεισες την πόρτα και έφυγες...σε φώναζα να γυρίσεις πίσω. Μάταια. Έκλαιγα όσο έβλεπα τη φιγούρα σου να μακραίνει ! Αλλά γιατί ; Γιατί με άφησες ; Τόσο κακό σου προξένησα πια ;
Περίμενα εκεί καρτερικά. Μήπως γυρίσεις. Οι ώρες πέρασαν..οι μέρες...Τίποτα. Κανένα ίχνος. Κατάλαβα οτι δεν θα σε ξαναέβλεπα και έτσι αποφάσισα να επιβιώσω μόνο μου. Στη μάντρα μόνο παλιοσίδερα...τίποτε άλλο.
Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε. Γύρισα να κοιτάξω. Όχι δεν είσουν εσύ ! Ενας άγνωστος έτρεχε εκνευρισμένος προς το μέρος μου, έτρεξα να σωθώ μέχρι που βγήκα σώος απο τη μάντρα.
Ο καιρός πέρασε, έκανα παρέα και με άλλα σκυλάκια. Αδέσποτα κι αυτά. Μοιραζόμασταν το φαγητό. Αλλά δεν έλειπαν και οι τσακωμοί...τα δαγκώματα. Δύσκολη η επιβίωση.
Μέχρι που ένα βράδυ σε είδα ! Ναι, εσύ είσουν. Στο απέναντι πεζοδρόμιο. Σταματημένος. Περίμενες. Τι χαρά ήταν αυτή ! Επιτέλους σε ξανάβρισκα !
Σου γάβγιζα για να με ακούσεις. Να με δείς. Δεν με έβλεπες όμως. Ήταν βράδυ. Είχες το χέρι στο αυτί σου και έκανες κατι εντόνες χειρονομίες. Ήταν και αυτά τα αυτοκίνητα (ναι έμαθα οτι τα λένε έτσι) που περνάγανε γρήγορα και κάνανε φασαρία ! Αλλά εμένα δεν με ένοιαζε. Έπρεπε να έρθω κοντά σου ! Έτρεξα για να χωθώ και πάλι στην αγκαλιά σου ! Να γίνουμε φίλοι όπως παλιά ! Έτρεξα....
Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν τα έντονα φώτα που με τύφλωσαν.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα κουλουριασμένη στο κρεββάτι της ξυπνάει...
«Τι ώρα είναι" ; μονολογεί
Eίναι πρωί
Πρέπει να σηκωθώ...Χριστούγεννα...μεγάλη γιορτή σήμερα.
Να κάνω το μπάνιο μου, να ετοιμαστώ…να πάρω όμως τα χάπια μου πρώτα....μη τα ξεχάσω πάλι ! »
Σηκώνετε με αργές κινήσεις απο το κρεββάτι, τα πόδια της δεν την βοηθούν, ωστόσο καταφέρνει να φτάσει μέχρι το «Π» της.
(το πρόσωπό της φωτίζεται) «Θα έρθουν τα παιδιά να με πάρουν» ...
Ξαφνικά σμίγει τα φρύδια σε μια προσπάθεια να θυμηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που είδε τα παιδια.
Τινάζει το κεφάλι δεξιά αριστερά...δεν μπορεί να θυμηθεί....
(Συνεχίζει ο μονόλογος)
«Θα βάλω τα καλά μου, εκείνο το μπλέ με τα όμορφα λουλούδια φόρεμα που μου πήρε ο Γιώργος μου λίγο πρίν....(σκύβει το κεφάλι, τα μάτια της αρχίζουν και γίνονται υγρά)
Ααααχ με άφησες νωρίς Γιώργο μου...δεν αντέχετε τόση μοναξιά !
Αλλά ...ευτυχώς εχω τα παιδιά...θα έρθουν άραγε να με πάρουν ; Δεν με εχουν παρει ακόμα τηλέφωνο...αλλά άσε, είναι πρωί ακόμα ας μην τους ενοχλήσω εγώ. Είμαι σίγουρη οτι θα με πάρουν τηλέφωνο όπου να’ναι. Ας είμαι εγώ έτοιμη, να μην γίνω εγώ αιτία και με περιμένουν».
Μπαίνει στο μπάνιο με αργές κινήσεις, φοβούμενη μην πέσει πάλι όπως την άλλη φορά.
Στεγνώνει και βουρτσίζει με αργές κινήσεις τα κοντά μαλλιά της κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέπτη.
Δυσκολεύετε, ο πόνος στο χέρι της , της θύμιζει κάθε φορά την καταρραμένη ημέρα που την έσερνε το μηχανάκι στο κράσπεδο για να της πάρουν την τσάντα.
Βγαίνει απο το μπάνιο, σέρνει το «Π» μέχρι το υπνοδωμάτιο...
«Που να’ναι άραγε το μπλέ το φουστάνι....ααα να το »
Το κοιτάζει, χαμογελάει, τα λόγια του Γιώργου έρχονται και πάλι στο μυαλό της την ώρα που της έδινε το μεγάλο κουτί με την κόκκινη κορδέλα...
« Άνοιξέ το ομορφιά μου. Ειμαι σίγουρος οτι θα σου αρέσει. Θα είσαι υπέροχη μέσα σε αυτό»
Ενα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της...αλλά οχι...δεν έπρεπε να κλάψει. Θα έρθουν και τα παιδιά, μην την δούνε κλαμμένη ! Αλήθεια...γιατί δεν έχει χτυπήσει ακόμα το τηλέφωνο ;
Άφηνει το φόρεμα πάνω στο κρεββάτι. Πηγαίνει στην τουαλετα της. Κάθετε στην καρέκλα και ανοίγει το μουσικό κουτάκι. Μια μπαλαρίνα στιφογυρίζει στη μελωδία της «Λίμνης των Κύκνων» Βγάζει τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια της, τον μαργαριταρένιο κολιέ της...ας μην τα φορέσει και τα δύο θα είναι υπερβολή !
Ανοίγει το νεσεσέρ της, δύο τρία καλλυντικά μόνο...δεν χρειάζετε περισσότερα μεγάλη γυναίκα. Ένα απαλό ρουζάκι μονο για την χλωμάδα, πάντα ήθελε να είναι κοκέτα.
«Τι όμορφη που είσαι σήμερα. Αχ τι γυναίκα ωραία έχω εγώ « ! να την πάλι η φωνή του Γιώργου. Πάντα της έκανε κομπλιμέντα !
Κοιτάει το ρολόι. 11:00 η ώρα.
(Συνεχίζει ο μονόλογος)
«Κι αυτά τα καλοριφέρ ! Δεν ανάβουν.Εμ, με τι να ανάψουν ! Σάμπως η πολυκατοικία έχει λεφτά για το πετρέλαιο! Δεν πειράζει, θα φορέσω τη ζακέτα μου μέχρι να έρθουν τα παιδιά. Τουλάχιστον στο σπίτι τους θα έχει ζέστη. Aλήθεια, γιατί δεν έχουν πάρει ακόμα.; Θα είναι ξενυχτισμένα μάλλον ! (σκάει ενα γελάκι) Αχ ας περνάνε καλά, αυτό έχει σημασία «!
Σηκώνετε απο την καρέκλα, κατευθήνετε με το «Π» στο κρεββάτι όπου έχει ακουμπισμένο το φορεμά της. Ντύνετε με αργές κινήσεις...”καταραμένο χέρι...μαπόσο ακόμα θα με ταλαιπωρείς ; Έτοιμη ! Ντυμένη, στολισμένη « !
Μετά απο ώρα καθισμένη στο σαλόνι και ενώ έχει φτιάξει ενα τσαϊ...
«Τι ώρα έχει πάει άραγε ; (φοράει τα γυαλιά της) Πωωωω πωωω πήγε κιόλας 13:00 ! Θα με πάρουν τηλέφωνο άραγε ; Μήπως να πάρω εγώ ; Aλλά άσε, μην ενοχλήσω. Ας ανοίξω λίγο την τηλεόραση να περάσει η ώρα.
Ακούγετε ο παρουσιαστής ειδήσεων: «Και τώρα οι ειδήσεις σε τίτλους: Τρία τα σενάρια για την μείωση αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα / 7 ληστείες την νύχτα στην Αττική / Άνοδος της εγκληματικότητας / νέα χαράτσια ετοιμάζει η Δ.Ε.Η......’
«Όοοοχου σας βαρέθηκα πια « κλείνει την τηλεόραση εκνευριμένα.
«Τα φάρμακά μου τα πήρα ; Δε θυμάμαι. Μαλλον θα τα πήρα. Τέλος πάντων. Ας διαβάσω λίγο μέχρι να με πάρουν τηλέφωνο.
Ανοίγει το βιβλίο της. Μετά απο κάποια ώρα και ενώ έχει διαβάσει κανα – δυο σελίδες ...
(χασμουριέται) Πω πω ! Νύσταξα....δεν παίρνουν και αυτά τα παιδιά να μου πουν τι ώρα θα έρθουν. (τα μάτια της μισοκλείνουν) Ας κοιμηθώ λίγο, θα το ακούσω το τηλέφωνο όταν χτυπήσει. Έχω και κινητό άλλωστε πλέον !
Μισοκλέινει τα μάτια μέχρι που βυθίζεται σε εναν γλυκό ύπνο.
