Αλήθεια...γιατί δεν έχει χτυπήσει ακόμα το τηλέφωνο ;

Μια ηλικιωμένη γυναίκα κουλουριασμένη στο κρεββάτι της ξυπνάει...

«Τι ώρα είναι" ; μονολογεί

Eίναι πρωί

Πρέπει να σηκωθώ...Χριστούγεννα...μεγάλη γιορτή σήμερα.

Να κάνω το μπάνιο μου, να ετοιμαστώ…να πάρω όμως τα χάπια μου πρώτα....μη τα ξεχάσω πάλι ! »

Σηκώνετε με αργές κινήσεις απο το κρεββάτι, τα πόδια της δεν την βοηθούν, ωστόσο καταφέρνει να φτάσει μέχρι το «Π» της.

(το πρόσωπό της φωτίζεται) «Θα έρθουν τα παιδιά να με πάρουν» ...

Ξαφνικά σμίγει τα φρύδια σε μια προσπάθεια να θυμηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που είδε τα παιδια.

Τινάζει το κεφάλι δεξιά αριστερά...δεν μπορεί να θυμηθεί....

(Συνεχίζει ο μονόλογος)

«Θα βάλω τα καλά μου, εκείνο το μπλέ με τα όμορφα λουλούδια φόρεμα που μου πήρε ο Γιώργος μου λίγο πρίν....(σκύβει το κεφάλι, τα μάτια της αρχίζουν και γίνονται υγρά)

Ααααχ με άφησες νωρίς Γιώργο μου...δεν αντέχετε τόση μοναξιά !

Αλλά ...ευτυχώς εχω τα παιδιά...θα έρθουν άραγε να με πάρουν ; Δεν με εχουν παρει ακόμα τηλέφωνο...αλλά άσε, είναι πρωί ακόμα ας μην τους ενοχλήσω εγώ. Είμαι σίγουρη οτι θα με πάρουν τηλέφωνο όπου να’ναι. Ας είμαι εγώ έτοιμη, να μην γίνω εγώ αιτία και με περιμένουν».

Μπαίνει στο μπάνιο με αργές κινήσεις, φοβούμενη μην πέσει πάλι όπως την άλλη φορά.

Στεγνώνει και βουρτσίζει με αργές κινήσεις τα κοντά μαλλιά της κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέπτη.

Δυσκολεύετε, ο πόνος στο χέρι της , της θύμιζει κάθε φορά την καταρραμένη ημέρα που την έσερνε το μηχανάκι στο κράσπεδο για να της πάρουν την τσάντα.

Βγαίνει απο το μπάνιο, σέρνει το «Π» μέχρι το υπνοδωμάτιο...

«Που να’ναι άραγε το μπλέ το φουστάνι....ααα να το »

Το κοιτάζει, χαμογελάει, τα λόγια του Γιώργου έρχονται και πάλι στο μυαλό της την ώρα που της έδινε το μεγάλο κουτί με την κόκκινη κορδέλα...

« Άνοιξέ το ομορφιά μου. Ειμαι σίγουρος οτι θα σου αρέσει.  Θα είσαι υπέροχη μέσα σε αυτό»

Ενα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της...αλλά οχι...δεν έπρεπε να κλάψει. Θα έρθουν και τα παιδιά, μην την δούνε κλαμμένη ! Αλήθεια...γιατί δεν έχει χτυπήσει ακόμα το τηλέφωνο ;

Άφηνει το φόρεμα πάνω στο κρεββάτι. Πηγαίνει στην τουαλετα της. Κάθετε στην καρέκλα και ανοίγει το μουσικό κουτάκι. Μια μπαλαρίνα στιφογυρίζει στη μελωδία της «Λίμνης των Κύκνων»  Βγάζει τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια της, τον μαργαριταρένιο κολιέ της...ας μην τα φορέσει και τα δύο θα είναι υπερβολή !

Ανοίγει το νεσεσέρ της, δύο τρία καλλυντικά μόνο...δεν χρειάζετε περισσότερα μεγάλη γυναίκα. Ένα απαλό ρουζάκι μονο για την χλωμάδα, πάντα ήθελε να είναι κοκέτα.

«Τι όμορφη που είσαι σήμερα. Αχ τι γυναίκα ωραία έχω εγώ « ! να την πάλι η φωνή του Γιώργου. Πάντα της έκανε κομπλιμέντα !

Κοιτάει το ρολόι. 11:00 η ώρα.

(Συνεχίζει ο μονόλογος)

«Κι αυτά τα καλοριφέρ ! Δεν ανάβουν.  Εμ, με τι να ανάψουν ! Σάμπως η  πολυκατοικία έχει λεφτά για το πετρέλαιο! Δεν πειράζει, θα φορέσω τη ζακέτα μου μέχρι να έρθουν τα παιδιά. Τουλάχιστον στο σπίτι τους θα έχει ζέστη. Aλήθεια, γιατί δεν έχουν πάρει ακόμα.; Θα είναι ξενυχτισμένα μάλλον ! (σκάει ενα γελάκι) Αχ ας περνάνε καλά, αυτό έχει σημασία «!

Σηκώνετε απο την καρέκλα, κατευθήνετε με το «Π» στο κρεββάτι όπου έχει ακουμπισμένο το φορεμά της. Ντύνετε με αργές κινήσεις...”καταραμένο χέρι...μα  πόσο ακόμα θα με ταλαιπωρείς ; Έτοιμη ! Ντυμένη, στολισμένη « !

Μετά απο ώρα καθισμένη στο σαλόνι και ενώ έχει φτιάξει ενα τσαϊ...

«Τι ώρα έχει πάει άραγε ; (φοράει τα γυαλιά της) Πωωωω πωωω πήγε κιόλας 13:00 ! Θα με πάρουν τηλέφωνο άραγε ;  Μήπως να πάρω εγώ ; Aλλά άσε, μην ενοχλήσω. Ας ανοίξω λίγο την τηλεόραση να περάσει η ώρα.

Ακούγετε ο παρουσιαστής ειδήσεων: «Και τώρα οι ειδήσεις σε τίτλους: Τρία τα σενάρια για την μείωση αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα / 7 ληστείες την νύχτα στην Αττική / Άνοδος της εγκληματικότητας / νέα χαράτσια ετοιμάζει η Δ.Ε.Η......’

«Όοοοχου σας βαρέθηκα πια « κλείνει την τηλεόραση εκνευριμένα.

«Τα φάρμακά μου τα πήρα ; Δε θυμάμαι. Μαλλον θα τα πήρα. Τέλος πάντων. Ας διαβάσω λίγο μέχρι να με πάρουν τηλέφωνο.

Ανοίγει το βιβλίο της. Μετά απο κάποια ώρα και ενώ έχει διαβάσει κανα – δυο σελίδες ...

(χασμουριέται) Πω πω ! Νύσταξα....δεν παίρνουν και αυτά τα παιδιά να μου πουν τι ώρα θα έρθουν. (τα μάτια της μισοκλείνουν)  Ας κοιμηθώ λίγο, θα το ακούσω το τηλέφωνο όταν χτυπήσει. Έχω και κινητό άλλωστε πλέον !

Μισοκλέινει τα μάτια μέχρι που βυθίζεται σε εναν γλυκό ύπνο.

Σκοτάδι...Ταξίδι... Φως.

Το τηλέφωνο δεν χτύπησε ποτέ.