Ο δρόμος προς τη Νέα Γη

Ο δρόμος μακρύς, τα μονοπάτια κακοτράχαλα...αλλά η θέλησή μας για ένα καλύτερο αύριο υπερέβαινε κάθε εμπόδιο. Ακόμα και αυτό της πρόσφατης τύφλωσής μου.

«Έλα Τζόσεφ ! Προσπάθησε ! Δεν είναι τίποτα. Μια μικρή ανηφόρα είναι μόνο» η Μαρία ήταν τα μάτια και οδηγός μου. Πιστή σύντροφός μου όλα αυτά τα χρόνια.

Ωστόσο οι φουσκάλες απο τα σανδάλια στα πόδια μας έκαναν την ανάβαση ακόμα πιο δύσκολη. Καθίσαμε λίγο να ξαποστάσουμε. Τότε ήταν που κατάλαβα οτι παρά την τύφλωσή μου,  το πόσο έντονες είχαν γίνει οι υπόλοιπες αισθήσεις μου. Οι ρόδες απο τα κάρα στο χώμα, ο ήχος  του πανιού απο τα εμβλήματα που παραδίνονται στον άνεμο, το τρίξιμο των χαλικιών απο τα πατήματα των άλλων συνοδοιπόρων.  Συνοδοιπόρων για ένα καλύτερο αύριο.  Νέα Γη την ονόμάζανε. Και ίσως να ήταν το εισητήριό μας για ενα καλύτερο μέλλον. Μακρυά απο πολέμους, φτώχεια και τη δυστυχία που υπομείναμε τόσα χρόνια !  Τι να μας περίμενε άραγε.

Τις σκέψεις μου διέκοψε απότομα η κραυγή πόνου μιας γυναίκας. «Τι συνέβη Μαρία ; « ρώτησα σαστισμένος κουνώντας αμήχανα το κεφάλι μου δεξιά και αρίστερά. Δεν είχα συνηθίσει να μην βλέπω και όλο αυτό μου έφερνε εκνευρισμό.  Η Μαρία μου εξήγησε οτι μια μαυροφορεμένη γυναίκα κοίτωνταν πάνω απο το πτώμα του άνδρα της που μόλις είχε πέσει κάτω. «Δεν άντεξε την πείνα Τζόσεφ ! Δεν άντεξε... « η φωνή της Μαρίας είχε γίνει στριγγή. Κατάλαβα την αγωνία της. Έκτεινα το χέρι μου σε μια προσπάθεια να της χαϊδεψω το πρόσωπο. Η Μαρία με βοήθησε να νιώσω το απαλό της δέρμα. Δάκρυα έτρεχαν στο μαγουλό της.... «Ξέρω οτι δυσκολευεσαι Μαρία. Αλλά μην ανησυχείς ! Όλα θα πάνε καλά. Σε αυτή τη Νεά Γη όπως την ονομάζουνε, μου είπαν οτι υπάρχει ενας ιατρός που ίσως βοηθήσει με την τυφλωσή μου. Ένα θαύμα ίσως όντως γίνει» Η Μαρία με αγκάλιασε, έκλαιγε με αναφυλιτά. Ένιωθα τους ώμους της να ανεβοκατεβαίνουν. Την έσφιξα περισσότερο σε μια προσπάθεια να της δείξω οτι δεν χρειάζεται να φοβάται τίποτα. Είμουν αισιόδοξος παρά την κακοτυχία μου.

Περπατάγαμε ώρες...ίσως και μέρες δεν ξέρω. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Μέχρι που η Μαρία σταμάτησε. Με έπιασε απο τα μπρατσα με τα δυό της χέρια. «Τζόσεφ !» αναφώνισε ! «Τζόσεφ φθάσαμε ! Φθάσαμε επιτέλους» ! Σήκωσα το κεφάλι μου στον ουρανό, τα μάτια μου ήταν καλυμμένα με ένα πανί παρ’όλα αυτά ο ζεστασιά του ήλιου μου έφερε ενα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη. Ενα χαμόγελο αισιοδοξίας και πίστης οτι όλα θα πάνε καλά εδώ ...στην Νέα Γη.