Το κονσέρτο

Η άκρη της ράχης μου ακουμπάει τον ώμο..τόσο κοντά στο λαιμό..σαν να μπορώ να νιώσω τον παλμό...το άγχος..τον ενθουσιασμό

Ξεκινάμε! Συνοδοιπόρος μου το πιανο. Στέκει δίπλα μου επιβλητικό έτοιμο  να ταξιδέψουμε μαζί...να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. «Παιξε μια Λα» μου λεει για να συγχρονιστούμε. Τα δάχτυλα πιέζουν τα πλήκτρα και εκείνο αναδύει τον ήχο...τον ήχο που ελπίζουμε ν’αφήσει άφωνους το κοινό μας.

Μολις το δοξάρι αγγίζει τις χορδές μεταμορφώνομαι.

Τα δάχτυλα απαλά ,αγγίζουν και αυτά τις χορδές μου κι εγω υπακούω στο προσταγμά τους

Λα Μι Ντο Σι Ρε...οι νότες ξεχυλίζουν σαν χείμαρος απο μέσα μου

Τα συναισθήματα με κατακλύζουν...τοσο έντονα...λυπάμαι, κλαιω...παύση...και αλλη παύση... ενθουσιάζομαι, γελάω...παύση....θυμώνω, εξαγριώνομαι..και παλι βυθίζομαι στη θλίψη....το δοξάρι χαϊδεύει τις χορδες μου για λίγα λεπτά απαλά, σαν να φοβάται με τις σπάσει...αλλη μια παύση...και τοτε ξέρω, ξερω οτι πρέπει να ετοιμαστώ για το πιο σημαντικό κομμάτι της βραδυάς....

Τα δάχτυλα με πατανε γρήγορα, σκληρά σχεδόν με πονάνε....απο την μια χορδή μου στην άλλη η εναλλαγή γίνετε γρήγορα .....γλυστράνε πάνω της οπως θα γλύστραγε η λεπίδα ενος πατινιού πάνω σε πάγο. Το πιάνο τελεια συγχρονισμένο με ακολουθεί σαν πιστός σύντροφος, τα πλήκτρα ανεβοκατεβαίνουν γρήγορα το ένα μετα το άλλο.....οι τρίχες του δοξαριού ειναι ετοιμες να σπάσουν ....η ένταση κορυφώνετε.

Κρεσεντο !

Σταματήσαμε, λαχανιασμένοι και οι δύο......για λίγη ώρα δεν ακούγεται τίποτα...σιωπή...αγχωνόμαστε...λες να μην τους άρεσε ? Λες να χάσαμε κάποια νότα, να κάναμε κατι λάθ....

Το κοινό σηκώνεται απο τις θέσεις του.

Χειροκρότημα.

Η ΠΑΡΑΛΙΑ

Λευκάδα, Αγιος Νικήτας, ωρα 13:00.  Ξεκινάμε με τη Μαρία για την παραλία του Μύλου. Η κατάβαση δύσκολη...το μονοπάτι κακοτράχαλο !

- Αχ πόσο δρόμο έχουμε ακόμα  ρε Άννα ?  Τα έχω παίξει απο τη ζέστη !

- Κάνε υπομονή ρε παιδί μου ! Σε λίγο φθάνουμε...να δεν βλέπεις? Η παραλία ειναι κοντά

Στα αριστερά και δεξιά του μονοπατιού, θάμνοι

-          Να μας πεταχτεί κανένα φίδι να σου πω εγω !

-          Εεεελα εεεελα φθανουμε λεμε !

Μολις φθάσαμε στη παραλία... το μέρος αποζημίωσε την όποια ταλαιπωρία μας. Τα κύματα της θάλασσας που άφριζαν και ο βράχος που δέσποζε πίσω μας συνεθεταν  την άγρια ομορφιά του τοπίου !

Στα δεξιά μας ένα νεο σε ηλικία ζευγάρι γυμνιστών, ξαπλωναν αμέριμνοι..αριστερά μας τρεις φίλοι  άραζαν  κατω απο μία ομπρέλα ..παρακάτω  δύο ομπρέλες ήταν έρμαια του ανέμου και όλα αυτά σε μια παραλία που το μήκος της έφθανε.. και τα 800 μέτρα.

Αποφασίζουμε να μπούμε στη θάλασσα...τα κύματα μας χτυπούν με δύναμη.

Βγαίνοντας καθόμαστε στα βότσαλα, σαν μικρά παιδιά που είναι έτοιμα να γεμίσουν τα κουβαδάκια τους. Βότσαλα κάθε σχήματος και χρώματος.

-           Αυτό μοιάζει με το μάτι της Τίγρης

-          Ωχ ναι ! Γαμάτο ! Κοίτα και αυτό, δεν μοιαζει με σχήμα καρδιάς ?

Με τη φαντασία μας να οργιάζει, μαζεύαμε μετά μανίας βότσαλα ! Τα κρατούσα στο χέρι μου τόσο σφιχτά ..σχεδόν άπληστα, φοβούμενη μήπως κάποιος να θελήσει να μου τα αρπάξει...

Έμοιαζαν σαν να τα έχει λαξεύσει κάποιος γλύπτης...σαν να τα είχε φιλοτεχνήσει κάποιος ζωγράφος. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση ο γλύπτης ή ο ζωγράφος είναι η ίδια η φύση...τα  κύματα που γλείφουν τα  βότσαλα όταν σκάνε στη στεριά !

Ξαπλώνουμε πάνω τους με τα χέρια πίσω απο το κεφάλι, κλείνουμε τα μάτια και παρολίγο να μας πάρει ο ύπνος. Πόσο καιρό είχαμε να νιώσουμε τετοια ελευθερία..τετοια ανεμελιά.

Ήθελα για αλλη μια φορά να γράψω όσα έβλεπα ! Ζήτησα απο τον άνδρα μου να μου φέρει χαρτί...

Την ώρα που έγραφα στην παραλία ακουγα τους φίλους μου  να παίζουν με τα κύματα. Γέλια...

Γύρισα πίσω και τους χάζευα..

Η ζωή ειναι στιγμές...στιγμές και εικόνες ! Αυτές πρεπει να τις ζούμε καθε μέρα στο έπακρο...

-          Άννα ελα να μας βγάλεις μια φωτογραφία !

-          Μαζευτείτε ! (ΚΛΙΚ)

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΩΝ ΕΙΔΩΝ

Ετος 2007 : "Μεγάλες  πυρκαγιές σημειώθηκαν σε νομό  Μεσσηνίας, Αρκαδίας, Ηλείας, Αχαϊας, Λακωνίας, Αργολίδος, Κορινθίας, Αττικής και Εύβοιας "....

Ετος 2008: "Τίθεται υπό έλεγχο έπειτα από πέντε ημέρες η μεγάλη πυρκαγιά στη Ρόδο, που προκάλεσε τεράστια οικολογική καταστροφή. Συνολικά αποτεφρώθηκαν περισσότερα από 50.000 στρέμματα δασικής έκτασης'

Ετος 2009: "Πυρκαγιά ξέσπασε στην περιοχή του Γραμματικού ! Αναστατοι οι κάτοικοι"...

Ετος 2011 : "Ο ισχυρός σεισμός 9,0 βαθμών Ρίχτερ και το τσουνάμι που έπληξαν τις βορειοανατολικές ακτές της Ιαπωνίας, προκάλεσαν το θάνατο πολλών ανθρώπων"...

"O τυφώνας Κατρίνα χτύπησε για άλλη μια φορά τις Ηνωμένες Πολιτείες"....

"Ο φονικός εγκέλαδος εφερε μνήμες απο το παρελθόν στην Ιαπωνία¨...

"Νεκρά ψαρια ξεβράστηκαν στις ακτές του Οχαϊο"...

Ο"ι πλημμύρες παρέσυραν γέφυρες, προκάλεσαν κατολισθήσεις¨'....

"Οι τελευταίες θεομηνίες φαντάζουν σαν να έχουν βγει απο κινηματογραφική ταινία, καποιοι μιλούν για την αρχή του τέλους"....

Πολλά χρόνια μετα : ¨Τα εγκαίνια του Μουσείου Βαλσαμωμένων και Απολιθωμένων Ειδών είναι γεγονός.Μετά και την αποκτηση του δένδρου με το όνομα «Κυπαρίσι» το Μουσειου έχει πλεον ανοιξει τις πύλες του για μικρούς και μεγάλους".

Μεσα στο μουσείο η ξεναγός....

-          Στο τμήμα της Χλωρίδας , δεξιά σας θα δείτε  την Ελάτη. Η Ελάτη και συγκεκριμένα η Κεφαλληνιακή ήταν ενα απο τα τρία είδη Ελάτης που...

-          Στο τμήμα της Πανίδας αριστερά σας μπορειτε να θαυμάσετε το Ελάφι, τον Σκίουρο, την Αρκούδα. Ολα ήταν μέρος της πανίδας και ζούσαν στα δάση ....

-Μαμα μαμα ...

Ενα κοριτάκι γύρω στα 5-6  ντυμένο στα άσπρα με δύο κοτσιδάκια  και τεράστια μυωπικά γυαλιά, ρωταει τη μητέρα της:

- Πως λεγετε αυτο το δενδρο ?

-Κυπαρίσσι παιδί μου ! Ελα πάμε...θα μας ψάχνει ο μπαμπάς !

Και ενω η μητέρα ψάχνει τον άνδρα της, το παιδί ξεφεύγει απο την προσοχή της και πηγαίνει κοντα στο κυπαρίσσι.

Διαβάζει συλλαβιστά την επιγραφή κατω απο αυτό:

«Κυυυπαρίσσι : κωνοφόρο ,αειθαλέεες φυτό το κυπαρίσσι ανηκε  στην οικογέεενεια των Κυ-πα-ρι-σσο-ειδών με  18 είδη που βρίσκονται στις περιοχές της"...

Και ενω το κοριτσάκι διαβάζει μια φωνή βαθεία αλλα και γαλήνια παράλληλα ακούγετε....

-E, ψιτ ! Εϊ εσυ ?

-Ποιος είναι ? Ποιος...

Το κοριτσάκι γυρίζει το κεφάλι του δεξιά και αριστερά απορρημένο...

-Κοριτσάκι με ακούς ! Δε το πιστεύω...με ακούς πραγματικα !

- Ποιος είναι ?

- Eγω σου μιλάω...

- Είναι καποιος μεσα στο κυπαρίσσι ?

Το κοριτσάκι κοιτάζει ψηλά και δύο μικρά μάτια και ενα στόμα σχηματίζονται πανω στο δένδρο.

-          Εγω είμαι ! Εγω σου μιλάω !

-          Ποιος εισαι ? Πως και μου μιλάς ? Τα δεν δενδρα μιλούν !

-    Τα δένδρα έχουν ψυχη σαν τους ανθρώπους, φυσικά και μιλούν !

-   Η μαμα μου μου έχει πει να μη μιλαω σε ξένους !

- Ξένος...ναι ! Ίσως είμαι τωρα πια ξένος σε όλους ! Για χρόνια όμως έδινα πνοή εγω μαζί με αλλα αδέρφια καιφίλους μου στους ανθρώπους και τα ζώα που τώρα βλέπεις γύρω σου.

 Οι άνθρωποι  - το είδος σου- δυστυχώς δεν με αγάπησαν ποτε.  με τα χρόνια με κατεστρεψαν !  Εβαζαν φωτιές στα δάση και έκαιγαν ο,τι έβρισκαν. Θυμάμαι...οταν βάλανε φωτια στο σπιτι μου...το δικο μου δάσος....τα ελαφια, οι κουκουβάγιες, οι αρκουδες, ..ολα έτρεχαν να σωθούν ! Όλα τα αδερφια μου φωνάζανε σε βοηθεια....αλλα εμεις τα δενδρα είχαμε τις ρίζες μας βαθεια μεσα στο χώμα και δεν μπορουσαμε να τρεξουμε ! Τα ουρλιαχτα των αδερφων μου ακομα αντυχούν στα αυτια μου ...

Οταν εγινε η καταστροφή, όσοι απο εμας απο θαύμα επιζήσαμε, μας μαζεψανε σε κατι τεραστια κουτια στα οποια υπήρχε σκοτάδι...δε βλέπαμε τίποτα παρα μονο μιλουσαμε μεταξυ μας για να δωσουμε κουραγιο ο ενας στον άλλο !

Ταξιδευαμε για μήνες ίσως και χρόνια δε θυμαμαι...ειχα χασει την αισθηση του χρονου !  Μας βάλανε κάτω απο κατι τεράστια μηχανήματα ...βαλσαμώνανε  τα δένδρα και βαλσαμώνανε τα ζώα και τα πτηνα.  Ηταν ...επώδυνο...φριχτό ! Πολλά ζωάκια δεν άντεξαν και...αλλα ας μη μαυριζω την παιδική σου ψυχούλα με κατι τέτοια !  Με λίγα λογια όσοι επιζησαμε ηρθαμε εδω σε αυτο το μερος  όπου δεν βλέπουμε το φως του Ήλιου και συχήθως έχει κρύο ! Μας φωνάζουν «εκθέματα» ! Ακου «εκθέματα» !

Οι ανθρωποι που μας επισκεπτονται ριχνουν απλα μια ματια και  μας προσπερνουν ! Ποιους ? Εμάς ! Που δίναμε πνοή σε όλο το κόσμο !  Που χωρίς τα δενδρα δεν υπηρχε οξυγόνο....χωρίς τα ζώα και τα πτηνα δεν υπήρχε η άγρια φύση. Δεν υπήρχε ισσοροπία !  Οι άνθρωποι  δεν θα καταλάβουν ποτέ ποσα πραγματα δώσαμε στο πλανήτη Γη.

-          Μααα  ποιος ειναι οοοο....

Την ερώτηση διέκοψε η μητέρα του κοριτσιου που το έψανχε εναγωνίως !

-          Α ! Εδω εισαι ! Με κοψοχόλιασες ! Δεν εχουμε πει να μη φευγουμε ποτε απο τη μανούλα..αντε πάμε !

-          Μα μαμα....

-          Μαμούνια ! Τελειωνε περιμένει ο πατέρας σου !

Η μητέρα παίρνει το παιδί βιαστικα απο το χέρι καικατευθηνονται προς την έξοδο...το κοριτσάκι γυρίζει το κεφαλάκι του προς το δενδρο :

-          Γεια σου δενδρο !

Κουνάει το χεράκι του δεξιά – αριστερά...

-          Γεια σου κοριτσάκι! Χαρηκα που τα είπαμε εστω και λίγο !

Ετος 2052 /  Τοποθεσια: Πλανήτης Χωρίς Όνομα / Ετος μετοίκησης: 2049

H μανα ολων των ναών

25/07/1967. Ενας άνδρας ύψους 1,90 κατευθύνεται  με αργό και σταθερό βήμα προς τον προάυλιο χώρο της Αγίας Σοφιάς. Τα άμφια  του προδίδουν την εξεχουσα θεση που κατέχει στους κόλπους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ! Οι παρευρισκόμενοι ανοίγουν ο ενας μετα τον άλλο δρόμο προκειμένου να περάσει μη παίρνοντας τα μάτια τους απο επάνω του. Η όψη του γαλήνια αλλα και αποφασιστική  ταυτόχρονα, προκαλεί δέος.... Οι παρευρισκόμενοι ανταλλασουν περίεργα βλεμματα. Ενας πάπας στον ναό της Αγίας Σοφίας δεν ηταν κατι που το εβλεπαν συχνά ! Δεν τόλμησαν να αντιδράσουν! Η παρουσία του προκαλεσε τον σεβασμό και τον φόβο ....Ο άνδρας πεφτει στα γόνατα,  υψώνει το βλέμμα του επάνω ,ανοίγει τα χέρια του αρχίζει να προσευχεται. Άλλαλα τα χείλη των ασέβων ! [1]

Τα ανωτέρω γεγονότα  φαντάζουν σαν να είναι βγαλμένα απο ταινια, όμως καπως έτσι συνέβησαν όταν ο πάπας ο Παύλος ο 6^ος  επισκέφθηκε την Αγιά Σοφιά, στα πλαίσια συζητήσεων του με τον τότε Πατριάρχη Αθηναγόρα, με σκοπό την ενδυνάμωση των σχεσεων των δύο Εκκλησιών. Σε μια ήδη ταραγμένη κοινωνία, η συμβολική αυτή κίνηση του πάππα αναπτέρωσε το ηθικό των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης,  οι οποίοι για μεγάλο χρονικό διάστημα είχαν ενα καλό  θέμα συζήτησης !

Έκτοτε δεν άλλαξαν πολλά ! Ο ναός φιλοξενούσε και συνεχίζει να φιλοξενεί  καθημερινά εκατοντάδες τουρίστες και πιστούς απο κάθε γωνιά της γης. Εγω πάλι, την παρθενική μου  ξενάγηση στην Αγιά Σοφιά, την εκανα στην ηλικία των 15 .  Η πρώτη εντύπωση με το που μπήκα στον ναό..απογοητευτική. Μεγάλοι μεταλικοί δίσκοι σαν γκόνγκ, σκαλισμένοι με αρχαιογλυφικούς χαρακτήρες πιθανότατα αραβικα,  τοποθετημένοι μέσα στον ναό και θρόνοι – τερατουργήματα είχαν πάρει την θέση των εξεχοντων  Δεσποτικών θρόνων !

Στα αριστερά μου σκαλωσιές που εφθαναν μέχρι το τρούλο είχαν τοποθετηθεί  για να αφαιρεθεί το κεραμυδί χρώμα, προκειμενου να αποκαλυφθεί η αγιογραφία του Ιησού.  Τον τρούλο που οι ίδιοι οι Τούρκοι πριν απο καιρό είχαν βάψει για να καλύψουν την συγκεκριμένη αγιογραφία! Οργή ! Ναι...οργή ηταν το  αρχικό συναίσθημα που ένιωσα !

Αργοτερα έμαθα οτι αυτές οι σκαλωσιές παρέμεναν χρόνια ολοκληρα στο ίδιο μέρος, οχι μόνο για τον ίδιο σκοπό, αλλα και την συντήρηση του ναού γενικότερα !

Στα δεξιά μου μια κολόνα με μια μικρή τρύπα στη μέση με προέτρεψε να την αγγιξω «Τα δάκρυα της Παναγίας οταν έχασε το Υιο της» μου είπε κάποιος. Λίγο πιο πέρα οι τοίχοι ηταν ντυμένοι με αγιογραφίες...δυστηχώς μισοκομμένες ! Λένε οτι οι τουρίστες χρημάτιζαν τους φρουρούς προκειμένου να αποκτήσουν μέρος αυτών!  Το συναίσθημα της οργής πήρε τη θεση του η ντροπή.

Συνέχισα την περιηγήση μου και φθάνοντας  στον  Μαρμαρωμένο Βασιλιά σκέφτηκα πόσοι μύθοι..πόσες δοξασίες, υπήρχαν γυρω απο αυτόν !

Δανείζομαι το παρακάτω:

“Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, άγγελος Κυρίου άρπαξε το βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά”. [2]

Οι θρύλοι πολλοι ! Τα μυστήρια αλλα τόσα ! Χρειαζόνται τόνοι χαρτιού, άπειρες ώρες μπροστά  απο την οθόνη του υπολογιστή για να παραθέσουμε ολα τα στοιχεία και να εκφράσουμε ολα οσα αισθανόμαστε για το συγκεκριμένο ναό- θαύμα !

Πέρα απο αυτό ομως, ενα είναι σίγουρο. Ότι η οργή και η ντροπή που ένιωσα αρχικά –έφηβη γαρ-  αντικαταστάθηκαν απο το δέος και η βαθειά συγκίνηση οταν αναλογίστηκα  οτι η Αγ. Σοφιά αποτέλεσε -και αποτελεί ακόμα -το μεγαλύτερο σύμβολο της ορθοδοξίας ! Ενα σύμβολο που ενώνει λαούς..ανεξαρτήτου θρησκείας ή χρώματος. Κι αυτό είναι απο μόνο του ενα τεράστιο πολιτιστικό επιτευγμα ! Πολλοί θεωρούν οτι η Αγ. Σοφιά ειναι ενα δώρο του Θεού στον κοσμο. Και ίσως να έχουν δικιο!

Έχει κατα καιρούς εμπνεύσει ουκ ολίγους ....Συγγραφείς, ποιητές και συνθέτες την εξύμνησαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο!

«Ο αλύτρωτος Ελληνισμός και η Αγ. Σοφιά» του  Γ. Μακρίδης Νικ.,[3]  το ποιήμα του Καρυωτάκη για τον Μαρμαρωμένο [4], το θρηνολογημα της Δομνας Σαμιου «Πηραν την Πολην Πήρανε» [5]  και το τραγούδι «Οι καμπανες της Αγ. Σοφιάς σε στίχους του Πυθαγόρα [6] είναι μόνο λίγα παραδείγματα που μπορώ να παραθέσω.

Ο,τι κι αν γραφτεί για αυτήν θεωρώ οτι είναι λίγο !

Αυτά που γράφω τώρα...ειναι ακόμα πιο λίγα για την Αγιά Σοφιά... την μάνα όλων των ναών !

[1] http://www.corbisimages.com/stock-photo/rights-managed/DL002993/pope-paul-vi-in-the-hagia-sophia

[2] http://www.panellines.gr/ecclesia/agia_sofia.htm

[3] http://www.istanbulrumazinligi.com/_files/pdfs/Books_index-istanbul.pdf

[4] http://www3.aegean.gr/agios-therapontas/magazine/special/1453/Palaiologos.html

[5] http://www.domnasamiou.gr/?i=portal.el.songs&id=78

[6] http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=440

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΦΙΛΙΑΣ

"Θες να γίνουμε φίλες "?

" Θελεις να παίξουμε ? " Και καπως έτσι ξείνησε η φιλία της Μαρίας και της Καίτης στην ηλικια των 8 !

Μ & Κ = B.F.F.E. / Για πάντα φίλες ! ....γραφανε στα θρανία και στα τετράδιά τους. Ανταλλάσανε αυτοκόλητα...χαρτάκια....αλληλογραφία....λευκώματα....

Για πότε περάσανε απο το "Να έρθω σπίτιι σου να παίξουμε ?" στο " Πάμε για καφέ ? Εχω να σου πω!" ούτε που το κατάλαβαν ! Μοιραζόντουσαν τα πάντα.

Τα γκομενικά ηταν το πρώτο θέμα στο τραπέζι "Μου αρέσει ο Πέτρος αλλα μου τα ζήτησε ο Τάσσος !....αργότερα έρχονταν τα μαθήματα:

"Καλα τι παλούκι αυτη η Βιολογία ρε συ"!

"Ααααα δεν έχεις δικιο...εγω τη βρίσκω πολυ ενδιαφέρουσα" !.....οι καθηγητές" "Ο Παπαδόπουλος με σήκωσε προχθές στον πίνακα και δεν ήξερα το Χριστό μου" !......οι υπόλοιποι φίλοι:" Πως σου φαίνεται η Τάνια ? Λιγο σνόμπ..το παίζει κάποια" ! και το κλασσικό θάψιμο:" Καλα τι της βρίκε ο Βασίλης της Ελένης ρε συ ! Εχεις δει πως είναι τα δόντια της ! Το χαμόγελο της Colgate αγαπη μου ! Τι να λεμε τωρα" ! και οι διαφωνίες: "Εγω δεν θελω να παντρευτώ ποτε" !

"Α, μη το λες. Εγω θέλω να κανω οικογένεια " !

Και έτσι συνεχίστηκε μέχρι την ηλικία των 17-18 οπότε συζητούσαν... πάνω κάτω για τα ίδια θέματα...αλλα με μερικές παραλαγές:

"Εεεε...εχω να σου πω....να....βγήκα χθες με τον Παύλο και ....ξερεις τωρα...πήγαμε σπίτι του, λείπανε οι γονείς του και..."

" Εεεεεελα ρε ! Για πες ! Σου άρεσε ? Πες, πες ! "

"Θα πάμε Κατσημιχαίους άυριο ? Θα είναι και γαμω!"

"Νομίζω οτι θα ακολουθήσω Θεωριτική Κατευθυνση....μου αρέσει πολύ η Ιστορία, θέλω να διδάξω"

"Εγω παλι Θετική. Έίμαι δυνατή στη Βιολογία...απο παλιά μου άρεσε ! "

"Καλα ρε συ ! Είδα χθες τον Βασίλη με την Ελένη ! Ακόμα να φτιάξει αυτα τα δόντια της αυτή η κοπέλα ! Ήμαρτον " !

Ε, είπαμε...μερικές παραλαγές...καποια πράγματα δεν αλλάζουν !

 

 

 

Και αφού έχει περάσει λίγος καιρός η Καίτη πέρασε στο Πανεπιστήμιο της Σάμου Βιολόγος

και η Μαρία στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, βρίσκονταν κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρια.

Οι προτεραιότητες ήταν άλλες...τα γκομενικά συνέχιζαν να έχουν το πρώτο ρόλο στο τραπέζι με την Μαρία να συνεχίζει να έχει σχέση με τον Παύλο έστω και εξ αποστάσεως.

"Δύσκολο ρε παιδι μου...πως αντέχεις" ! της έλεγε η Καίτη.



 

Η δε Καίτη δεν ηταν και τόσο τυχερή σε αυτο το τομέα. Όσο για τα μαθήματα...

"Ασε με ! Ειμαι να σκάσω ! Χρωστάω 4 μαθήματα και δεν τα προλαβαίνω...βάλε το οτι δουλευω τα βράδυα παραλληλα ! Αστα ! "

Μετα τα 25 και αφοτου έχουν τελειώσει οι σπουδές,έρχεται το μεγάλο ερώτημα που βασανίζει τους πάντες: Τι θα κάνω με δουλεια !

"Βρήκα δουλειά μεσω του θείου μου σε ενα νηπιαγωγείο ! Εσυ Καίτη" ?

"Ασε δύσκολα τα πράγματα.... μαλλον θα φυγω έξω" !

"Υπάρχει καλύτερα απο την Ελλάδα ρε συ ! Που θα ξενυτευτέις ! Ο ήλιος της, η θάλασσά της"....

"Ο ήλιος και η θάλασσα δεν τρώγονται Μαρία. Εσύ ευκολα βρίσκεις δουλεια ως καθηγήτρια εδω. Εγω ως Βιολόγος" ?

"Κατι θα βρεθεί μην απογοητευεσαι. Εαν παλι δεν βρεθεί θα....σε βοηθήσω, με βαριά καρδιά, να πακετάρεις ! Για αυτό ειναι οι φιλες" !

Τρεις μήνες μετα:

"Θελω να μου υποσχεθείς οτι θα προσέχεις στα ξένα ετσι ?

"Ενταααααξει....μην αγχώνεσαι ! Θα βρισκόμαστε " !

Κι ενω η Καίτη ειναι σε κάποιο ερευνητικό κέντρο του εξωτερικού, η Μαρία πασχίζει για μια μόνιμη θεση στο δημόσιο αλλα παραλληλα.......

Χτυπαει το τηλεφωνο,  το σηκώνει η Καίτη:

"Ελα ρε Μαρία ! Τι έγινε ? Εδω έχει ψωφοκρυο αστα ! Τι κάνεις εσυ ? Ολα καλα" ?

Σιωπή απο την αλλη ακρη του ακουστικού.[.......]

"Μαρια ? Μαρια ? Τι έπαθες κοριτσάκι μου ? Κλαίς ?

Η Μαρία φυσάει τη μύτη της....

"Είμαι εγκύος " ! 

"Ω Θεε μου ! (ξεφυσάει) Και τι θα κανεις "?

"Δε ξερω.... " κλαίει μα αναφυλητά

"Ηρεμησε κοριτσάκι μου ! Ο Παύλος το ξερει ?

"Δεν του το είπα ακόμα" ! φυσάει τη μύτη της....

"Λοιπον...εεε...ακου ! Εχω υπολοιπο αδείας...έρχομαι !  Θα τη βρούμε μαζί την άκρη, μη φοβάσαι" !

"Μα πως?  Και η έρευνα " ?

"Σκάσε λέμε, έρχομαι "!

Οι φίλες στη δύσκολη στιγμή φαίνονται.

Και να σου ο γάμος και αργότερα η βάφτιση του παιδιού της Μαρίας και του Παύλου.

"Σου το έλεγα οτι ειναι σπαθί ο Παύλος ! Δε με άκουγες ! Μια ζωή στην άρνηση" !

"Ωχουουου μην αρχιζεις παλι !  Δε μου είπες όμως ρε Καίτη. Με εκείνον τον .....Τομ τι έγινε τελικα" ?

"Ασε ρε Μαρία ! Δεν είμαι εγω για έρωτες ! Φτάνει που μια απο εμάς τα πάει καλα σε αυτο το τομέα" !

"Μη το λες ! Εσυ είσαι πλεον διακερκιμένη  επιστήμων. Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα ! Ετσι δεν είναι "?

"Ετσι....αλλα έχουμε και η μια την αλλη "!

Οι φιλες μεγάλωσαν...πέρασαν πολλά, η Μαρία με τον Παύλο χώρισαν -φιλικά πάντα -η Καίτη έχασε τη μητέρα της πολύ νεα....η Μαρία σκούπιζε τα δάκρυά της

"Μη φοβάσαι ! Εχεις εμένα ρε χαζό ! Ολα καλα θα πάνε. Θα μείνω λίγο καιρό μαζί σου εδω" !

 "Αλήθεια το λες " ?   της λεει η Καίτη ενω φύσαγε τη μυτη της.

"Ναι ρε συ ! Μέχρι που θα σου κατσικωθώ και δεν θα το καταλαβεις ! (Γελια)

Κηδεια χωρίς γέλιο και γάμος χωρίς κλάμα δεν γίνεται ! 

Καπως έτσι συνεχίστηκε η ζωή τους...μαζί και χώρια, στα καλα και στα άσχημα. Ενα ήταν σίγουρο. Οτι η φιλία τους ήταν τοσο δυνατή που κράτησε μέχρι τα βαθεία τους γεράματα. Τότε που μακρυά απο την πόλη, στο μπαλκόνι του εξοχικού τους, καθισμένες πάνω σε κάτι ξύλινες κουνιστές καρέκλες να αναπολούν τα παλια !

"Θυμάσαι τότε ...στη συναυλία των Καστιμιχαίων ¨?

"Αχ ναι! Ωραιες στιγμές" !

"Το χάπι σου το πήρες το πρωι" ?

"Ωχουουου ! Δε θυμάμαι " !

"Παντα ξεχνάς ρε παιδί μου ....τι πραγμα κι αυτο"!  

"Μην αρχιζεις σου λεω" !

"Εγω φταίω που ενδιαφέρομαι" !

"Καλα....καλα...μη γκρινιάζεις ! Ασχετο ! Καλε τι να κανει άραγε η Ελένη" ?

"Ποια αυτή με το χαμόγελο της Colgate " ?

"Μην γίνεσαι κακια " !

" Εγω κακια ή αυτή που....

Είπαμε...καποια πραγματα δεν αλλάζουν !

ΚΑΛΗΜΕΡΑ !

Καλημέρα !


Ξέρω οτι δεν μπορείς να με ακούσεις....αλλα νομίζω οτι μπορείς να καταλάβεις το τι αισθάνομαι, μιας και για λίγους μήνες ακόμα θα είμαστε ένα.


Ήθελα πριν έρθεις στον κόσμο να σου συστηθώ.


Είμαι ο άνθρωπος που απο την ημέρα που θα σε κρατήσω στην αγκαλια μου, θα γεμίσω δάκρυα χαράς....

θα ανοίξεις τα ματάκια σου και θα είμαι το πρώτο πρόσωπο που θα αντικρύσεις...



Θα κλαίς και θα σηκώνομαι τα βράδυα για να σε νανουρίζω...

θα σε πάω για πρωτη φορα στο σχολείο και θα προσπαθήσω να κρύψω τη συγκίνηση μου...

θα σε βλέπω να μεγαλώνεις και το στήθος μου θα φουσκώνει απο περηφάνεια

θα τρέχεις πανω κάτω σαν τρελλό και θα νιώθω κι εγώ παιδί μαζί σου..

θα σε κοιτάω και θα κάνω όνειρα...όνειρα για το μέλλον σου...

παντου για εσενα θα μιλάω και σε ανυψώνω !


Θα είμαι στο προσκεφάλι σου οταν θα είσαι κρυωμένο...

οταν με ρωτάς συνέχεια "γιατί" ? θα προσπαθώ να σου μεταλαμπαδεύσω τις γνώσεις μου.

Κι οταν θα φθάσεις στην εφηβεία, θα αγωνιώ γιατί οι κίνδυνοι ειναι πολλοί...

όταν θα έχεις τα πρώτα σκιρτήματα...θα σου δώσω τη συμβουλή μου...

θα ξενυχτάω κι εγω μαζί σου οταν θα διαβάζεις και θα κλαίω απο συγκίνηση οταν πάρεις το δίπλωμά σου.


Όταν θα πας στα ξένα...θα μου λείψεις πολύ, είμαι σιγουρη ! Αλλά θα μετράω τις ημέρες που θα έρχεσαι να με επισκεφτείς και θα μου λες τις εμπειρίες σου !


Θα χαρώ διπλά οταν θα μου ανακοινώσεις οτι παντρεύεσαι

και θα είναι και δικό μου παιδί το παιδί σου !


Για όσο ζω..θα προσπαθήσω να είμαι δίπλα σου και να σε προστατεύω !

Κι αν καμοιά φορα με πληγώσεις θα σου το συγχωρήσω γιατι η αγάπη μου για εσενα θα είναι άδολη !

Δε θα σε προδώσω ποτε εστω κι αν καποιες φορές αδιαφορίσεις για εμένα.

Θα σου δώσω ολη τη στοργή, την αγάπη και τη φροντίδα του κόσμου... την πιο ζεστή αγκαλιά μου.



Κι οταν πια θα έχω γεράσει αρκετά το μόνο που θέλω είναι απλα να μη με ξεχνάς και να με αγαπάς !

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΙΑΣ...ΜΑΝΑΣ

Είμαι παιδί της γης κι εγω σαν ολα τα άλλα...
Είμαι απέραντη...βαθειά...είμαι πρασσινη και γαλάζια
Είμαι ήρεμη και γαλήνια...μα σαν εκνευριστώ, θεριό ανήμερο γίνομαι και αφρίζω...
Αγαπώ και υπομένω πολλά, αγαπιέμαι αλλα ίσως.. όχι αρκετα !

Γλυκιά...δε με λες αλλα έχω μια άγρια ομορφιά...
Αδερφια μου ο Ήλιος και η Σελήνη...μου κρατουν συντροφιά

Μάνα με φωνάζουν...μάνα όλων και στα σπλάχνα μου κουβαλώ λογιών λογιών παιδιά....
Μόλο που ακόμα και αυτά...προκαλούν μεταξύ τους μεγάλη συμφορά,
"Μη σε νοιαζει μάνα...έτσι ειναι αυτά " μου λένε
"Νόμο της φύσης" τον αποκαλούν..."επιβίωση"...μου λένε !

Αλλα υπάρχει ενα παιδί...χειρότερο απο όλα τα αλλα !
Απο τη στεριά έρχεται, άλλες φορές για να με ...επισκεφθεί...κι άλλες για να καταστρέψει ό,τι βρει !
Στη πλάτη μου κουβαλώ τα μεγάλα φορτία του, κοίτη τεράστια που σέρνονται για να με γδέρνουν..
Τα αποβλήτά τους ρίχνουν στην κοιλιά μου....ρυπαίνουν και σκοτώνουν ολα τ' άλλα παιδιά μου !
"Μανα τι συμβαίνει" ? με ρωτάνε τρομαγμενα...
Δε ξέρω τι να τους πω...τι να απαντήσω ! Πως , οτι τα αδερφια τους απο τη στεριά θέλουν το κακο τους να εξηγήσω !

Είναι κρίμα κ'αδικο να υπάρχει τετοια κακία !
Παδιά της γης είμαστε όλα....γιατί να μη ζούμε σε μια αρμονία !
Ποιο ηταν το σφάλμα μου και με τιμωρούνε έτσι ! Δεν τους έδωσα τα πάντα ? Δεν τ'αγαπησα αρκετα ?
Δεν υπήρξα καλή μάνα ?

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ

Αθήνα,  ωρα 17:00  Μπαίνω στο τετραόροφο κτήριο της πλατείας Συνταγματος. Στο ισόγειο η καφετέρεια , κάποιοι φλυαρούν έντονα μεταξύ τους, χαμόγελα, γέλια ...ωραίοι άνθρωποι.

 Καθώς ανεβαίνω απο τις κυλιόμενες σκάλες διαβαζω τις διαφημιστικές επιγραφές "50% έκπτωση σε ολες τις τηλεοράσεις " , "στα δύο βιβλία με την ένδειξη Happy Price, το 1 δώρο" ... 3ος οροφος βιβλιά !

 Με το που μπαίνω αισθάνομαι σαν μικρό παιδί που το πηγαίνουν οι γονείς το στο λούνα πάρκ ! Στα δεξιά μου δύο τεράστιες βιβλιοθήκες με τις τελευτάιες κυκλοφορίες βιβλίων, εκεί συναντώ την πωλήτρια που ουκ ολίγες φορές μ' χει εξυπηρετήσει, μου έχει συστήσει βιβλια, εχουμε συζητήσει στα γρήγορα για κάποιους συγγραφείς ! Με βλεπει μου χαμογελά " Καλησπέρα καλά είσαι ? Ο,τι θες εδώ είμαι Ο.Κ." ? Ευγενέστατη, παρά τον πανικό που επικρατεί ...κάτι το οποίο δείχνει οτι παρά την οκονομική κρίση, το βιβλίο ο Έλληνας δεν το αποχωρίζεται ! "Καλό αυτό" σκέφτομαι και κάνω τη καθιερωμένη μου βόλτα στον όροφο.... Αστυνομικά Μυθηστορίματα, Ιστορία, Ελληνική & Ξένη Λογοτεχνία, Θρησκεία, Ιστορικά Μυθιστορήματα, Φαντασία, είναι μονο λΊγα απο τα είδη βιβλίων που φιλοξενούνται στο βιβλιοπωλείο.....ολα έτοιμα για να βρουν τον κάτοχό τους !

 Ενας κύριος στον τομέα Ιστορίας βάζει τα γυαλιά του για να διαβάσει καλύτερα....μια κοπέλα σηκώνεται στις μύτες των ποδιών και εκτείνει το χέρι της προσπαθώντας να φθάσει ενα βιβλίο μαγειρικής ...πιτσιρικάδες στον τομέα Φαντασίας συνομιλούν έντονα για το ποιός συγγραφέας είναι ο καλύτερος: "Φιλε, ο Λαβκραφτ δε παίζεται" ! "Ελα ρε @#$%^* ...σαν τον Μούρκοκ δεν υπάρχει ! " Αααααχ τα νιατα !

 Φθάνω στην εκλαϊκευμένη επιστήμη και χάνομαι μεταξύ του Dawkins του Greene και του Stephen  Hawking ! "Το μεγαλύτερο θαύμα στη γη" , "Το μεγαλο σχέδιο" και ¨Το κομψό σύμπαν" με μεταφέρουν σε ενα κόσμο....εξωπραγματικό !

  Συνεχίζω στα Ιστορικα΄μυθιστορήματα: Εδω ειμαστε ! Αγγίζω με τις άκρες των δαχτύλων μου τις ράχες των βιβλιων ενω περπατώ κατα μήκος των ραφιών...."Ο χαμένος στρατός " του Valerio Massimo Manfredi, "Το σημάδι" του Raymond Khoury και  νιώθω σαν να μπορώ με ενα μαγικό τρόπο να διαβάσω το τι γραφουν οι σελίδες ....σαν να μου φωνάζουν να τα αγοράσω !

 Βρίσκω αυτο που μου γεμίζει περισσότερο το μάτι "Ο κωδικός του Σινά" του Whittemore.  Γυρίζω στο οπισθόφυλλο για να διαβάσω την υπόθεση "Ο Κωδικός του Σινά είναι το πρώτο απο τα τέσσερα αυτοτελή μυθιστορήματα του Κουαρτέτου της Ιερουσαλήμ, που μας δίνουν την ευκαιρία να κατανοήσουμε με με μοναδικό τρόπο την μακρόχρονη και σύνθετη ιστορία της Μέσης Ανατολής....." Χμμμμ ενδιαφέρον... ! Euro 20,00.  Να ήταν και καπως πιο φθηνο ! Με επιασαν οι τσιγγουνιές μου. Το κρατάω όμως για λίγο μέχρι να αποφασίσω εαν θα το αγοράσω.

 Να τη παλι η πωλήτρια ! "Τι έχεις να μου προτείνεις αυτη τη φορα ? " τη ρωτάω. "Λοιπόν τελευταίως διάβασα αυτο" και μου δείχνει  το "Στο cafe της χαμένης νιότης" του Patrick Modiano. "Μου άρεσε πολύ ! Εαν διαβαζεις αστυνομικά ειναι απο τα πολύ καλά" "Εεεεε σου έχω πλεον εμπιστοσύνη !  Ευχαριστώ πολύ" της λεω, το κρατάω και αυτό και κατευθύνομαι στο τομέα με τα βιβλια μαγειρικής ! Εδω σε θέλω ! Η μαγειρική ήταν κατι αγνωστο για εμενα, μέχρι που έμεινα ανεργη, οπότε είχα χρόνο να ασχοληθώ λιγο παρπάνω. Να και κατι καλό που βγήκε απο αυτη την ιστορία.

 Ως κλασσική λιχούδω, πρώτο βιβλίο που μου κανει εντύπωση ειναι αυτο του Παρλιάρου ! Το ανοίγω...."Τουρτα σοκολάτα με κρέπες" , "Μπακλαβας με διαφορους ξηρούς καρπούς και μέλι" ....ήδη μου τρεχουν τα σαλια ! Γυρίζω στο οπισθόφυλλο και διαβάζω δύο λογια για τον συγγραφέα.

"Ο Στέλιος Παρλιάρος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1959.

Σπούδασε την τέχνη της ζαχαροπλαστικής στη Γαλλία".....

 Κωνσταντινούπολη ! Χμμμμ....τι μου θύμισες τωρα ! Ενα συνεφάκι ζωγραφίζεται μπροστά στα ματια μου και ξαφνικά πηγαίνω πισω το χρόνο......στο σπίτι μας στη Πρίγκυπο....ενα κοριτσάκι στρουμπουλό περίπου 7-8 χρονών κατεβαίνει τρέχοντας τη ξύλινη εσωτερική σκάλα του σπιτιού παρασυρόμενο απο τις μυρωδιές της κουζινας.

"Γιαγιά γιαγιά ! Τι φτιάχνεις ? Η γιαγιά κατεβαίνει στο ύψος του...του χαμογελάει και δύο ρυτίδες έκφρασης σχηματίζονται γύρω απο τα μάτια της

"Κεφτεδάκια που σου αρέσουν "!

"Αυτο μυρίζει έτσι" ?

Σηκώνεται και συνεχίζει το ψήσιμο...χωρίς να πάρει τα ματια της απο το τιγάνι...

" Ειναι τα μπαχάρικά που έχω βάλει που το κανουν να μυρίζει έτσι. Τα μπαχαρικά δίνουν αλλη γευση στα φαγητά.   όταν μεγαλώσεις και μάθεις να μαγειρεύεις θα τα χρησιμοποιεις και εσυ !"

  Οι αναμνήσεις κανουν ενα δάκρυ να κυλήσει στο μαγουλό μου.....ωχ ! Τι εχω παθει ? Άννα σύνελθε είσαι σε δημόσιο χώρο !  Ευτυχώς εχω παντα χαρτομάντηλα στη τσάντα οποτε....το εσωσα το θεμα !

    Κοιτάω την ώρα 18:00 ! Πωωωωωωωωω ! Πως πέρασε έτσι η ώρα ? Κάθε φορά που έρχομαι εδω χάνω την αίσθηση του χρονου. Εχω αργήσει ! Πρεπει να παω σπίτι, να συμμαζέψω, να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο....και το σίδερο ?  Άστο για άλλη μέρα.

Φεύγω τρέχοντας απο τον όροφο με τα βιβλια στο χέρι και κατευθύνομαι στο ταμείο.

Συνειδητοποιώ οτι δεν έχω ακόμα επιλέξει το βιβλίο που θέλω να αγοράσω....ή μαλλον για να το θέσω καλύτερα.....αυτο που ΜΠΟΡΩ να αγοράσω, οπότε κάνω στο μυαλό μου ενα γρήγορο υπολογισμό.

20 EURO "O ΚΩΔΙΚΟΣ ΤΟΥ ΣΙΝΑ", 17 EURO το "Στο cafe της χαμένης νιότης", 18.17 EURO το βιβλίο ζαχαροπλαστικής - φιλική τιμή εγραφε επάνω . Παλι καλα ! Μάνι μάνι 55,00 ΕURO ! Χριστέ μου ! Καποιο πρέπει να "θυσιάσω" !

Στεναχωριέμαι...οχι για το βιβλίο, αλλα για την κατάσταση γενικότερα ! Θυμάμαι παλιά, ως καλομαθημένη, δεν τα σκεφτόμουν καν τα λεφτα ! Και τώρα....Περασμένα μεγαλεία ! "Κρίση έχουμε Αννα, μαζέψου¨"! σκέφτομαι και πηγαίνω στο ταμείο.

"35,00 EURO παρακαλώ" μου λεει η ταμίας ! "Ο Κωδικός του Σινά" μπορει να περιμένει....

 Μπαίνω στο λεοφωρείο για την επιστροφή, και ανοίγω το βιβλιο ζαχαροπλαστικής.....βλέποντας όλα αυτα τα γλυκά, τα υλικά και τις αλχημείες ...σκέφτομαι οτι η ζωή ειναι σαν τη μαγειρική ! Είτε πρόκειτε για μπαχαρικά στα κεφτεδάκια είτε για σαντιγύ πανω στην τούρτα...πρεπει απλα να βρεις τα κατάλληλα συστατικά για να....δέσει το φαγητό...το γλυκό !

Κι αν καποια στιγμή δεν σου πετύχει....ΤΟΤΕ ειναι που πρέπει να προσπαθήσεις διπλά για να το ξαναφτιάξεις !

ΤΟ ΚΡΩΞΙΜΟ ΤΩΝ ΓΛΑΡΩΝ

Τσεκάρω το κινητό, καμοία αναπάντητη.. " Θα αποφασίσουμε μεχρι την Παρασκεύη και θα σας ενημερώσουμε " μου ειχαν πει απο την εταιρεία στην οποια είχα δώσει συνέντευξη για μια θέση εργασίας. "Ειναι πρωί ακόμα" σκέφτομαι. Μπορει να πάρουν αργότερα. Αλλα δε πτοούμαι, έχει υπέροχη ημέρα έξω ! Χτυπάει το τηλέφωνο "Άντε παιδί μου εισαι έτοιμη? Πάμε για μπάνιο ! "
Σωστά καταλαβατε! Η φωνή στην άλλη ακρη του ακουστικού ηταν της μητέρας μου !

Το θερμόμετρο εδειχνε 39 βαθμούς οταν ξεκίνησαμε για Βουλιαγμένη.
Μπαίνουμε στο αμάξι και βγαίνουμε παραλιακή....κίνηση ! Ω ρε @#$*%  μου ! "Και σου το έλεγα να ξεκινησουμε νωρίτερα!" μου λεει η μητέρα μου. Δεν ειχε και αδικο η γυναίκα! Εγω φταίω που καθυστερήσαμε.

Φθάνουμε με τα χίλια ζόρια Βουλιαγμένη και βλέπουμε όλες τις.... τσούπρες μαζεμένες εκεί...πιστές στο ραντεβού τους !

"Τι παει να πει επιλεκτική χρεοκοπία αγάπη μου ! Μπορείς να μου εξηγήσεις" ?
"Δάχτυλος Αμερικάνων ειναι όλα αυτα, παιδιά ! Μη γελιέστε ! "
"Μπορείς να μου δώσεις την συνταγή για το cheesecake που έφτιαξες προχθές" ?
" Θελω οπωσδήποτε το τηλέφωνο της πεντικιουρίστρας σου ! "
Αααααχ...γυναίκες !

Βατραχοπέδιλα, μάσκα και βούρ για κολύμπι. "Αυτη τη φορά πρεπει να κολυμπήσω πάνω απο 1 ώρα" σκέφτομαι ! Ψυχαναγκαστικό ? Ισως !

Μπαίνοντας στη θάλασσα αισθάνομαι το νερό να μου χαϊδεύει το σώμα. Βουτάω με την μάσκα και αισθάνομαι οτι ξεφέυγω....σα να είμαι σε άλλο κόσμο. Ενα κοπάδι απο μικρά ψαράκια περνάει απο μπροστά μου, εκτείνω το χέρι μου σαν να ήθελα να τα αγγίξω..αυτά αντιλαμβανονται την παρουσια μου. "Εχθρός" θα σκέφτονται και επιβραδύνουν....το ένστικτο της επιβιωσης !

Ανεβαίνω στην επιφάνεια προκειμένου να χαλαρώσω, επιπλέω ακίνητη με τα χέρια διάπλατα ανοιχτα και τον ήλιο να μου καίει γλυκά το πρόσωπο. Κλεινω τα ματια και ακούω την αναπνοή μου....αφουγκράζομαι το βυθό...ησυχία [.........] Να τες παλι ήρθαν οι σκέψεις ...οι ανησυχίες ! "Τι θα κανω με τη δουλεια? " Γιατι δεν με πήραν ακόμη τηλέφωνο απο την άλλη εταιρεία που ειχα δωσει συνεντευξή" ? "Τι θα κανω οταν τελειώσει το επίδομα"?
Μέσα στο παραλληρημα μου, το κρώξιμο των γλάρων ηρθε να με...συνεφέρει. Κοιτάω ψηλά ...ειναι ενα ζευγάρι γλάρων που πετάνε δίπλα - δίπλα τόσο αρμονικά....σαν να ακούν μια μουσική...τη δική τους μουσική και να χορεύουν στο ρυθμό της.  Ένα συγκρατημένο χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη μου. "Τι ωραίο θέαμα" σκέφτομαι !

Αποφασίζω να γυρίσω στη παραλία....νιωθω ήδη κουρασμένη !
Κοιτάω το κινητό...καμοία αναπάντητη....ενα μύνημα μονο απο μια φίλη: "Που εισαι εσυ ? Χαθηκες ! Αντε να τα πουμε για καφε" ! Ωχ ! Με τούτα και μ'εκεινα την ειχα ξεχασει! Μαλακία μου !

Ξαπλώνω στην πετσέτα και ο ήλιος μου φέρνει μια γλυκιά νύστα. Μετα απο αρκετή ωρα, ξυπνάω, κοιτάω το κινητο....παλι τίποτα ! Με πιάνει το παράπονο "Τι δεν έκανα σωστά" ?  "Ειπα κάτι στη συνέντευξη που δεν έπρεπε" ? "Μαααα...τους είδα πολυ θετικούς απεναντί μου" ! "Για αλλη μια φορα έκρινα λάθος " ! "ΑΧΡΗΣΤΗ....ΑΧΡΗΣΤΗ " ! 
Και ενω είμαι έτοιμη να βουρκώσω και κατα συνέπεια να γίνω και ρόμπα στους τριγύρω μου, ακούω εναν ήχο .....γνώριμο ήχο. Να τοι πάλι ! Οι γλάροι.... λες να ειναι οι ίδιοι...το ίδιο ζευγάρι ?
Κόντρα στον άνεμο πασχίζουν να πετάξουν, ανοιγοκλείνουν τα φτερά για λίγο...και μετα μένουν ακίνητοι με τον άνεμο κόντρα. Ξανανοίγουν τα φτερά...και ξανά ακίνητοι....με μοναδικό στόχο να φθάσουν στο προορισμό τους, πάση θυσία !

Βλεποντας τους σκέφτομαι: μήπως τελικά χρειαζόμαστε ενα "κρώξιμο" για να ξυπνήσουμε ? Μηπως τελικά πρεπει να ανοιξουμε κι εμεις τα φτερα μας για μη λυγίσουμε" ?
Τι κι αν μείνουμε...ακίνητοι καποια στιγμή ?  Φτάνει να έχουμε ενα στοχο, ενα προορισμό για να ξαναπετάξουμε !

Πιάνω στα χέρια μου το κινητό....κάνω να το ανοίξω...να δω μήπως και....."μπααααα άστο" σκέφτομαι !  Φτάνει πια αυτό το άγχος ! Πίνω λίγη απο την μπύρα μου και γυρίζω το κεφάλι μου προς τις...τσούπρες ! Ολες χαμογελαστές και ήρεμες. Τελικά, δε θελει πολλά πραγματα ο ανθρωπος στη ζωή για να είναι ευτυχισμένος. Κι εγώ εκείνη τη στιγμή, ενιωσα η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Θαλασσα, μπύρα και καλή παρέα !

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Μπορεί να μην είμαι τετράποδο αλλα είμαι εξίσου γρήγορο...

Μπορεί να μην ζω στη στεριά αλλα ο κόσμος μου δεν διαφέρει απο αυτον της ξηράς...

Μπορεί να μη τρέχω παρα πολύ γρήγορα, αλλα σώζω κι εγω ζωές οταν χρειασθεί.....

Μπορεί να μη πιάνω το μπαλάκι με τα δόντια μου...αλλα το κρατάω στη μουσούδα μου αρκετή ώρα...

Μπορεί να μην είμαι Αϊνστάιν αλλα λενε οτι έχω IQ που ταιριάζει με αυτό των ανθρώπων...

Μπορει να μην μιλάω όπως οι άνθρωποι...αλλα ο ήχος που βγάζω βγαίνει απο την ψυχή μου...

Μπορει να μην ειμαι ζογκλέρ...αλλά κάνω με τα καμώματα μου τους ανθρώπους να γελάνε....

Μπορει να μη φαίνεται...αλλα κουνάω κι εγω την ουρά μου οταν ενθουσιάζομαι ...

Μπορει να μη πειράζω κανέναν, αλλα υπάρχουν πολλοι που θέλουν να μου κάνουν κακό...

Μπορεί η παρουσία μου να μην ειναι ενοχλητική....αλλά κάποιοι για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, θέλουν να με αφανίσουν...

Ποτε μου δεν κατάλαβα τον επάνω κόσμο....ο δικός μου ειναι και αυτός επικίνδυνος αλλά έχει νόμους. Τους νόμους της φύσης !

Κι αν αυτα που είπα δεν ειναι αρκετά για γίνω κι εγώ ο καλύτερος σου φίλος, δεν πειράζει ! Εγω θα συνεχίσω να σε αγαπώ καθε φορά που μου απλώνεις το χέρι για να με χαιδεψεις. 

Θα κουνάω το κεφάλι μου δεξια κι αριστερά καθε φορά που μου δίνεις μια εντολή γιατί έχω μαθει να υπακούω. 

Θα σε κάνω να γελάς γιατι αυτο δίνει χαρά και σε εμενα.... και θα σε σώζω κάθε φορά που καταλαβαίνω οτι κάποιος παει να σε πειράξει γιατί ετσι μου έμαθε η φύση !

Κλείνοντας, θα δανειστώ μια σοφή κουβέντα ενός πολύ σοφού ανθρώπου: Οσο πιο ανίσχυρο ειναι ενα πλάσμα, τοσο πιο πολύ δικαιούται την προστασία του ανθρώπου απο την σκληρότητα των ανθρώπων !

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ 2

- Σωτήρη μου γύρισες ?

- Ναι...

Τον κοιτάει, του χαμογελάει....

- Εχω να σου πω...

Ο Σωτήρης συνεχίζει να ειναι κατσουφιασμένος...αφήνει την τσάντα του στο καναπέ του σαλονιού...

- Κι εγω έχω να σου πω...

Η Μαρια καθαρίζει το λαιμό της...

- Ε..χμ....λοιπον πήγα σήμερα στον......

Τη διακόπτει απότομα...

- Μαρία τι ειναι αυτο ?

Η Μαρια ξαφνιαζεται....

- Ποιό ?

- Κάνεις πως δε βλέπεις ε? Γιαααα κοίτα ΚΑΛΑ το υπόλοιπο του λογαριασμού ! Μέχρι πριν μια εβδομαδα είχαμε μέσα 3.300,00 EURO και τωρα έχουμε 3.090,00 !

- Α...αυτο ναι..ήθελα να σου πω....

- Τι να μου πεις Μαρία ! Εγω σκίζομαι ολη μερα στη δουλειά για να τα τρώς εσυ ?

- Τι ? Τι είπες ! Κοίτα, εαν εχεις τα νεύρα σου με κάτι που εγινε στη δουλειά δε σου φταίω εγώ !

- Δεν έχω τα νεύρα μου με τη δουλειά Μαρία....εχω τα νεύρα μου με ΕΣΕΝΑ !

- Συγγνώμη για να καταλάβω.Για 210,00 EURO κανεις ετσι ! Που να έρθουν και τα χοντρά έξοδα δηλαδή,  τι θα έχεις να πείς !

- Τι εξοδα ? Τι εννοεις ! Μαρία, τι λές !

- Αστο Σωτήρη ! Ήθελα τόση ώρα να σου πω κάτι...αλλα εσυ....

Τα μάτια της ειναι υγρά και ξεσπάει σε κλάματα...

- Μαρια...συγγνώμη...δεν ήθελα..εχω πιεστεί πολυ με το οικονομικό και δε ξέρω τι λέω....

Συνεχίζει να κλαιει...ρουφάει τη μύτη της...

- Δεν ειναι πλέον δικαιολογία αυτη Σωτήρη να ξεσπάς  επάνω μου ! Ηθελα κάτι να σου πω...αλλα πλέον δεν εχει σημασία γιατι δεν ξέρω πως θα αντιδράσεις οπότε ξέχνα το ...

Η Μαρία με γοργα βήματα κατευθύνεται στο υπνοδωμάτιο...

-Ελα ρε Μαρια....

κλείνει με βία την πόρτα πίσω της....

- ΡΕ Μαρια .....χμμμμ (ξεφυσάει)

Μετά απο ώρα...

- Μαρία...

- Ελα...τι θες ?

- Τιιιι διαβάζεις...

- Τιιι σε νοιάζει ?

Της χαϊδευει το μάγουλο...

- Ελα ρε Μαράκι...τι ήθελες να μου πεις ?

- Σωτήρη δεν εχω όρεξη πλέον...άστο σου λέω !

- Ελα να σε πάρω μια αγκαλιά και να μου πεις.

Κουρνιάζει στην αγκαλιά του...παίρνει μια βαθειά ανάσα, επιστρατεύει ολο της το νάζι και ξεκινάει...

-Ε...να....με ρώτησες που πήγαν αυτα τα λεφτά...

-Μαρία, δε με πειράζει για τα λεφτά...σου εχω εμπιστοσύνη, ηταν λάθος μου να ρωτήσω....

- Κάτσε να σου πω ρε μωρό μου ! Μη με διακόπτεις ! Λοιποοοον.... αυτα τα λεφτά τα χρειάστηκα για να κάνω εξετάσεις !

Έντρομος ο Σωτήρης την κοιτάζει και ξεκινάει τις ερωτήσεις !

-Τι ! Γιατι ? Τι έχεις ? Εεεεεχεις κατι ? Τι εξετάσεις ?

- Ηρέμησε Σωτήρη...στο γυναικολόγο είμουνα ! Αυτο ήθελα να σου πω ! Να...έκανα κάποιες εξετάσεις και....

Ο Σωτήρης εχει μείνει στήλη άλατος...δεν μιλάει....την κοιτάει με ενα βλέμμα στο οποίο δεν μπορείς να προσδιορίσεις εαν ειναι βλέμμα χαρας ή ανησυχίας...ή και τα δύο μαζί.

- Μη μου πείς οτι....

Η Μαρία του κουνάει καταφατικά το κεφαλι χωρίς να πάρει το βλέμμα της απο πάνω του..

Ο Σωτήρης την κοιτάει...της χαμογελάει...αλλα η Μαρία νιώθει και κατι άλλο στις κινήσεις του...είναι νευρικός...ανήσυχος!

- Σωτήρη...δε χαίρεσαι ? Καιρό τώρα λεμε να κάνουμε ενα παιδί...

- Χαίρομαι Μαρία μου ! Πως δεν χαίρομαι ! Απλά....

-Απλά τι Σωτήρη ? Θα μου πεις ΠΑΛΙ για το οικονομικό ? Κι εγω που νόμιζα οτι χάρηκες !

Κάνει να φύγει......

- Μαρία ! Σταμάτα και άκουσέ με ! Δεν ανησυχώ για το οικονομικό ! Εντάξει..δε λεω.. είναι ενα θέμα αλλά θα το ξεπεράσουμε ! Η ανησυχία μου ήταν και θα είναι για εσένα ! Μη σου συμβεί κατι κατα τη διάρκεια...μην υπαρξουν επιπλοκές..μην...

Η Μαρια του κλείνει το στόμα με μια απαλή κίνηση...

- Σωτήρη ...μην αγχώνεσαι...ΕΓΩ πρέπει να έχω άγχος όχι εσυ ! Σκέψου οτι σε λίγους μήνες θα έχουμε ενα πανέμορφο κοριτσάκι στην αγκαλιά μας...θα το ταϊζουμε...θα το παίζουμε...θα το ξεσκατίζουμε...(γελαει)

-Μπα ! Και γιατί κοριτσάκι παρακαλώ ?

- Τι εννοείς ? Δε θες μια κόρη ? Αααααα ολα κι όλα Σωτηράκι....

- Μαρία...εγω θελω αγόρι για να το πηγαίνω γήπεδο !

- ΓΗΠΕΔΟ ! Το παιδί γήπεδο !

- Μαρια μην επιμένεις αγορι θα είναι και....

- Σωτήρη με βλέπεις πως σε βλέπω ! Λοιπον ακου.....



Και η βραδυά συνεχίστηκε...κάπως έτσι..με τη Μαρία και το Σωτήρη να "τσακώνονται" για το φύλλο του παιδιού !



(Συνεχίζεται)

Ντρέπομαι

Ντρεπομαι....νρεπομαι που καθε μερα βλεπω ανθρωπους σκυθρωπους βουτηγμενους στην εξαθλιωση...

Nρεπομαι για λογαριασμο ολων αυτων που ψηφισαν και συνεχιζουν να ψηφιζουν τα τσιρακια που μας εφεραν εως εδω...ντρεπομαι οταν βλεπω καθημερινα ανθρωπους να ψαχνουν στα σκουπιδια για λιγο φαγητο...ντρεπομαι οταν οι οδηγοι βριζονται μεταξυ τους, ντρεπομαι οταν δεν δινεται προτεραιοτητα στους ανθρωπους με αναπηρια, ντεπομαι που στην Ελλαδα λενε "δεν υπαρχει παιδεία"

Ντρέπομαι, οταν ανοίγω την τηλεόραση και βλεπω ως επι των πλειστον μαλακίες...ντρέπομαι για την πλύση εγκεφαλου των δελτιων ειδησεων στους απλους πολίτες...ντρέπομαι γιατι η εγκληματικοτητα εχει ανεβει στα ύψη.....η οικονομια παει κατα διαολου και η ανεργία εχει προκαλεσει στους ανθρωπους τετοια θλιψη !


Ντρεπομαι, οταν με ρωτανε εαν εχω βρει δουλεια και δεν ξερω τι να απαντησω....ντρεπομαι που σε λιγο καιρο δεν θα εχω το επιδομα για να μπορω να με αυτοσυντηρησω....

Ντρεπομαι που ειμαι πολιτης αυτης της χωρας....μιας χωρας που εχει να δειξει τοσα πολλα αλλα τελικα ειναι βουτηγμενη στα σκατα!

Ντρεπομαι που η Ελλαδα μας καταπονηθει...μηπως τελικα πρεπει να πιασουμε πατο για να καταλαβουμε χρεωκοπια τι εστί ?

Ντρεπομαι για τον "αγανακτισμενο" που κατεβαινει στο Συνταγμα ενω εχει στην κατοχη του δυο και τρια οχηματα !

Ντρεπομαι για τους φοροφυγαδες, τους νταβαδες και τους βουλευτάδες...

Μα πανω απο ολα ντρεπομαι για τον εαυτο μου...που ποτε μου δεν μπορεσα να υψωσω το αναστημα .....να τους δωσω μια κλωτσια...να..... να τους φτυσω καταμουτρα..... να προσπαθήσω αλλαξω αυτο τον κοσμο ρε αδερφε...γαμω το κερατο μου !

Σε θελω διπλα μου....

Σε θελω διπλα μου να διαβουμε μαζι αυτο το μονοπατι,,,.

σε θελω διπλα μου οταν θα σκονταψω,  να με σηκωσεις...

σε θελω διπλα μου εαν θα κλαψω να μου σκουπισεις τα δακρυα,

σε θελω διπλα μου...οταν θα γελασω να γελας με τη χαρα μου,

σε θελω διπλα μου οταν θα αγχωθω να μου δωσεις κουραγιο...

σε θελω διπλα μου οταν θα φερω στο κοσμο το πρωτο μας παιδι...για να  πλεουμε μαζι σε πελαγη ευτυχιας..

σε θελω διπλα μου οταν θα το παμε για πρωτη φορα σχολειο...και ενα δακρυ συγκινησης θα κυλησει στο μαγουλο μου...

σε θελω διπλα μου οταν θα το δουμε να ακολουθει τα ονειρα του...και η περηφανεια μας θα ειναι ανυπολογιστη....

σε θελω διπλα μου οταν θα αρχισω να ξεχναω...για να μου θυμιζεις τις ομορφες στιγμες που ειμασταν μαζι....

σε θελω διπλα μου οταν πια δεν θα μπορω να αυτοσυντηρηθω...για να προσεχεις και να μην καταρευσω...

σε θελω διπλα μου οταν δεν θα μπορω να κοιμηθω...για να με αγκαλιασεις και να μου σιγοτραγουδας...

σε θελω διπλα μου.....οχι απο εγωισμο....αλλα επειδη μονο διπλα σου μπορω να αναπνεω...να ζω .....