Mια βόλτα στη Σκάλα

Πρίγκηπος. Κωνσταντινούπολη. ‘Ωρα 15:15. Πάω με γρήγορο βήμα προς τη Σκάλα. Είχα ραντεβού με την Πινάρ στις 15:00. Τουλάχιστον έτσι κατάλαβα. Λίγο που τα τουρκικά μου δεν ήταν καλά,  λίγο που εκείνη είχε αυτό το θέμα με την ομιλία. Αρχικά δεν είχα καταλάβει, μέχρι που είδα το ακουστικό στο αυτί της. 

«Αλλάάχ άκμπαρ» ακούγεται απο τα μεγάφωνα ! Η προσευχή είχε ξεκινήσει και ο ήχος αναδυόταν παντού ! Ο ψαράς έχει απλώσει την πραμάτια του στον πάγκο και  έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με τον μανάβη, περνάω απο μπροστά τους "Γκουναϊντιν" (καλημέρα) τους λέω και μου ανταποδίδουν με χαμόγελο !

Επιταχύνω το βήμα μου, όταν ακούω μια φωνή πίσω μου.... «Καλημέρα ! Που πας έτσι βιαστική» ; «Στη Σκάλα πάω κυρία Νίτσα ! Έχω ραντεβού με την Πινάρ» «Αααα την Πινάρ»! Διακρίνω την ειρωνεία στο τόνο της. «Την Πινάρ την κωφάλαλη», σαν να μου έλεγε. Δεν δίνω σημασία. Ήταν πλέον γνωστή για τους τρόπους της !

Είμαι λίγο πριν τη Σκάλα όταν το βήμα μου το διακόπτει απότομα...αυτός ! Μπαίνει μπροστά μου με το ποδήλατο, κοντεύω να σκοντάψω πανω του όταν γυρίζει σαστισμένος και με κοιτάει. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και παρά τον εκνευρισμό μου, έμεινα στήλη άλατος. Το μελαμψό δέρμα του πρόσδιδε γοητεία, είχε πελώρια καφετιά μάτια, χανόσουνα μεσα τους και σαρκώδη χείλη ετοιμα να τα φιλήσεις !  «Pardon» μου λέει και κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω γρήγορα σε ένδειξη αποδοχής της συγγνώμης του. Φεύγω τρεχοντας. Δεν ήξερα εάν ήταν επειδή είχα αργήσει στο ραντεβού ή επειδή ήθελα να ξεφύγω απο αυτό που αιθανθηκα !

«Καλησπέρα» ! Λεω στην Πινάρ με μια ανάσα! «Συγγνώμη που άργησα αλλά....» «Δεν πειράζει» μου λεει. Ευγενική όπως πάντα ! Περπατάμε παραλιακά, η μέρα ως συνήθως μουντή. Ένας πλανόδιος πουλάει καρύδια πάνω σε ένα φύλλο απο δενδρο πλάτανου «παρακαλώ κυρίες μου πάρτε» δείχνοντας τα με μια ευγενική κίνηση του χεριού. Ο μισιρτζής σέρνει το καρότσι του  φωνάζοντας «καλαμπόκι καλό έχωωωω» και  μερικές γυναίκες μεγάλες σε ηλικία έχουν μαζευτεί γύρω απο το καρότσι του τερλικτζή για να διαλέξουν το καλύτερο πασούμι. Χαζεύω τους ανθρώπους γύρω μου. Η Πριγκυπος εξακολουθει να διατηρεί την αθωοτητά της !

Συνεχίζουμε τη βόλτα μας κατά μήκος της παραλίας, όταν ο ήχος του κουδουνιού ενός ποδηλάτου μας αποσπά την προσοχή. Γυρίζουμε πίσω να κοιτάξουμε...ήταν παλι αυτός ! Με κοιταξε με εκείνα τα πελώρια μάτια καθώς περνούσε απο δίπλα μου. Μου χαμογέλασε !  Ήταν τότε που ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει, αυτή τη φορά δυνατά ! «Τον ξέρεις»; με ρώτησε η φίλη μου. «Όχι...νααα...εεεε..» «Έχασες τα λόγια σου ή μου φαίνεται» ; με ρωτάει και της ξεφεύγει ενα πονηρό γελάκι ! «Τι; Τι ειναι αυτά που λες» ! «Καλάάάάα΄, καλαάάάά» μου απαντάει μη δίνοντας περαιτέρω σημασία. Όσο κάναμε τη βόλτα μας, εγω ήμουν αλλού...στο χαμόγελο του , το πρόσωπό του ερχόταν και ξαναερχόταν στο μυαλό μου και ενα γελάκι είχε ζωγραφιστεί στα χείλη μου. Ο έρωτας είχε χτυπήσει την πόρτα. Τι μπορεί να σου κάνει μια βόλτα στη Σκάλα!