Mια μητέρα κάνει βόλτα με την μικρή της κόρη στο κέντρο. Ο ουρανός της Αθήνας μουντός...γκρίζος.. όπως και οι άνθρωποι της. Οι άνθρωποι έχουν πολλά χρώματα. Γκρίζοι όμως ; Όταν οι άνθρωποι είναι γκρίζοι...τότε καταλαβαίνεις οτι τα πραγματα δεν είναι καλά ! Τυχαία περνάνε μπροστά απο το Πολυτεχνείο. Η μικρή ανεβάζει το βλέμμα στο κτήριο...
- Μαμα ! Τι ειναι ατό ;
- Ποιό ;
- Ατό ! (δείχνει με το χεράκι της το κτήριο)
Η μητέρα συλογίζεται.... «πως να εξηγήσεις σε ενα 6χρονο την σημασία του Πολυτεχνειου ; Mε όσο πιο απλά λόγια γίνεται» σκέφτεται.
- Μαμάααα ! (της τραβάει τη φουστα) Σα μου πεις ;
H μητέρα την κοιτάει...ξεφυσάει, οχι επειδή δεν ήθελε να εξηγήσει στη κόρη της την έννοια του Πολυτεχνείου, αλλά περισσότερο λόγω της συναισθηματικής φόρτισης που δημιουργουσαν τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη του ’73. Ήταν και αύτος ο αναθεματισμένος ο καιρός.....
Σταματάνε μπροστά απο την πύλη, κατεβαίνει στο ύψος της μικρής, περνάει το χέρι της στη μεσούλα της και ξεκινάει...
- Το συγκεκριμένο κτήριο ονομάζεται Πολυτεχνείο.
- Τι ειναι το Πολυτεχνείο ; (ρωτάει με αθωώτητα η μικρή)
- Χμμ... στο Πολυτεχνείο σπουδάζουν πολύ φοιτητές, κυρίως μηχανολόγοι – μηχανικοί. Αλλά έχει ιστορική σημασία λόγω της εξέγερσης που έγινε στις 17 Νοεμβρίου του 1973.
- Τι ειναι το ...εξερση ; (δεν μπορεί να πει την λεξη)
Η μητέρα σκάει ενα χαμόγελο....
- Ε-ξε-γε-ρση. Εξεγερση ειναι οταν καποιοι άνθρωποι πανε εναντια, κόντρα δηλαδή στα πιεστικά καθεστώτα των δικτακτορων ή των πολιτικων και διαδηλώνουν στους δρόμους με πάθος προκειμένου να περασουν το μύνημα οτι «φτανει πια, ως εδω ! Εχουμε δικαιώματα» Αυτό ακριβώς εγινε και στο Πολυτεχνειο.
- Zηλαζή τι έγινε τότε ;
- -Χμμ...(δυσκολευεται). Λοιπόοοοον.. Θα σου τα πω με λίγα λογια για να καταλάβεις. Εντάξει ;
H μικρή κουνάει πάνω κάτω το κεφάλι γρήγορα.
- Η Ελλάδα ήταν υπο καθεστώς Χούντας απο το ‘67. Η Χούντα ήταν ενα καθεστώς λογοκρισίας, αφαίρεσης δικαιωμάτων, ελευθερίας και επιβολής φόβου απο τον τότε δικτάτορα Παπαδόπουλο. Ήταν απο τα χειρότερα καθεστώτα που είχε τότε η Ελλάδα.
Τον Νοέμβριο του ’73 οι φοιτητές αποφασίζουν να σταματήσουν τα μαθηματά τους, για να πάνε ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς του Παπαδόπουλου. Ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις, ξεκίνησε και ενας ανεξάρτητος ραδιοφωνικός σταθμός. Το μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» ήταν ενα απο τα σύνθηματά τους. Μεχρι εδώ καταλαβαίνεις τι εννοώ ;
- Ζηλαζή....(ρωτάει η μικρή τραβώντας προς τα κάτω το φορεματάκι της) σταμάτησαν τα μαθήματα για να ζιαζηλώσουν για τη Ζημοκρατία ;
- Aκριβώς ! Κάθε άνθρωπος βρίσκει τρόπους να πάει ενάντια , κόντρα δηλαδή, σε αυτό που τον πνίγει. Και οι φοιτητές κάνανε ακριβώς αυτό, έτσι ώστε σήμερα εμείς να ζούμε σε ενα Δημοκρατικό κράτος ! Ενα κράτος ελεύθερο, το αντίθετο της Χούντας δηλαδή.
Μόλις ξεστόμισε αυτη τη λέξη, η μητέρα σταμάτησε να μιλάει....αναλογίστηκε: «τελικά πόσο δημοκρατικό ειναι το κράτος στο οποίο ζούμε αυτη τη στιγμή ; Ποσώ μάλλον οταν νιώθουμε τη «μπότα» να μας πατάει το πρόσωπο στο κράσπεδο. Αλλά, δεν ήθελε σε καμοια περίπτωση να μαυρίσει την παιδική ψυχούλα της περισσότερο και έτσι συνέχισε.
- Την ημέρα εκείνη (συνέχισε η μητέρα) της 17Ης Νοεμβρίου του ’73, αποφασίζεται, προκειμένου να σταματήσει η εξέγερση των φοιτητών, η επέμβαση του στρατού. Ενα τεράαααστιο (άνοιξε διαπλατα τα χέρια της) τάνκ έριξε αυτή ακριβώς την πύλη (δείχοντας της την πύλη). Δυστηχώς, πίσω απο την πύλη υπήρχαν φοιτητες και πολλοί απο αυτούς έχασαν τη ζωή τους...άλλοι τραυματιστηκαν σοβαρά !
- Ζηλαζή...πέθαναν ; (ρωτάει η μικρή, εμφανώς στεναχωρημένη)
H μητέρα σκύβει το κεφάλι...η χροιά στη φωνή της πρόδιδε τη συναισθηματική της φόρτιση.
- Ναι παιδί μου...δυστηχώς πέθαναν. Πολλοί τραυματιστηκαν στην πύλη, άλλοι έπεσαν απο τα πυρά που άνοιξε ο στρατός στους γύρω δρόμους την ίδια ημέρα. Πυροβολούσαν χωρίς έλεος...χωρίς κανενα δισταγμό ! Απο το ραδιόφωνικό σταθμό ακούγονταν οι εκφωνητές , μέχρι που βγήκαν έξω και συννελήφθησαν και αυτοί.
- Πέθαναν πολλοί άνθρωποι τότε μαμά ;
- Δυστυχώς δεν υπάρχει ακριβέστατος αριθμός σε ότι αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Δεν θα μάθουμε ποτε. Αλλά ναι...πέθαναν αρκετοί. Μετά απο αυτό, η Χούντα έπεσε και οι δικτάτορες μπήκαν ισόβια φυλακή, κάποιοι άλλοι είχαν μικρότερες ποινές. Έκτοτε κάθε 17 Νοέμβρη γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους μαχόμενοι για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.
- Πως γιορτάζουμε ; Κάνουμε γιορτή ;
- Oχι..οχι...ενώ ειναι γιορτή, δεν ειναι πανηγύρι όπως μερικοί θέλουν να το καταντήσουν. Πρέπει να τιμούμε τους νεκρούς μας. Καθε χρόνο εναποθέτουμε λουλούδια είτε στο Πολυτεχνείο , είτε στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τα γεγονότα της 17Ης Νοεμβρίου πρέπει να μας προκαλούν το σεβασμό και οχι τον χουλιγκανισμό των ταραχοποιών στοιχειων, που βρίσκουν ευκαιρία να αμαυρώσουν, να σπηλώσουν τη μνήμη αυτών των ανθρώπων.
- Τι ειναι ταραχο...
- Ταραχοποιοί ειναι αυτοί που κάνουν φασαρία και σπάνε βιτρίνες και τζάμια χωρίς λόγο και αιτία, μονο και μόνο για να κάνουν ζημιά.
- Είναι αυτό που λεμε...αναρχικοί ;
- Oοοοχι ! Η αναρχία σαν ιδεολογία δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με τον χουλιγκανισμό και τον τραμπουκισμό ! Αλλά αυτά θα τα μάθεις εν καιρώ. Θέλεις να ρωτήσεις κατι αλλο ;
- Nαι ! (λεει με πείσμα η μικρή) Εχω ερωτήσεις !
H μητέρα σκάει ενα γελάκι....
- Χαχα ! Ήμουν σίγουρη οτι θα είχες ! Για πες....
- Αυτοί είχαν ως σύνθημα το «Ψωμί, παιζεία, ελευθερία» έτσι δεν ειναι ;
«Βρε κοίτα μνήμη η μικρή “ ! Σκέφτηκε η μητέρα !
- Ναι παιδί μου ! (της χαϊδευει το προσωπάκι) Αυτό ηταν το σύνθημά τους. Αυτά ήταν τα αιτήματά τους.
- Kαι μετά απο αυτό ήρθε η Ζημοκρατία στην Ελλάδα ;
- Eεεε...οχι ακριβώς. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η αρχή του τέλους της Χούντας. Τότε αναπτερώθηκε πολύ το ηθικο των Ελλήνων. Το ελληνικό κράτος, για να τιμήσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου, κήρυξε την 17η Νοεμβρίου ως ημέρα μνήμης και γιορτής. Η Χούντα τελείωσε οριστικά το ’74. Τότε ήταν που ήρθε η Δημοκρατία στην Ελλάδα επίσημα.
Το κοριτσάκι κοιταξε τη μητέρα του και μια έκφραση απορίας είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του. Η μητέρα ένιωθε οτι είχε ακόμα κατι να ρωτήσει....
- Aφού λοιπόν το σύνθημα ήταν «Ψωμί, παιζεία, ελευθερία» και ήρθε η Ζημοκρατία αργότερα στην Ελλάδα, γιατί τα παιζάκια λιποθυμάνε απο την πείνα, δεν έχουν βιβλία και κανένας μεγαλύτερος άνθρωπος ζεν κάνει κατι για αυτο; Η Ζημοκρατία ζεν ειναι το αντίθετο της Χούντας ;
Η μητέρα ξεφύσυξε και έμεινε να κοιτάζει τη μικρή, η οποια περίμενε με ανυπόμονο ύφος μια απάντηση, σαν να κρεμόταν απο τα χείλη της μητέρας της. Εκείνη την ώρα, μια μικρή ηλιαχτίδα εκανε την εμφάνισή της . Η μητέρα κοίταξε ψηλά, ο ήλιος μετά την κακοκαιρία ξεπρόβαλε σιγά σιγά και παρά το κρύο, βλέποντάς τον αιθάνθηκε να την πλημυριζει μια ζεστασιά. Γυρισε στην μικρή, της χαμογέλασε....
- Έχεις δικιο να ρωτάς. Όντως όλα αυτά γίνοντα και είναι πολύ άσχημα. Όμως ο άνθρωπος δεν το βάζει κάτω. Απο τη φύση του έχει μάθει να παλεύει. (την σηκώνει στην αγκαλιά της, και αρχίζει να περπατάει κατά μήκος του πεζοδρομίου) Ολα αυτά καποια στιγμή θα αλλάξουν και θα έρθει η μέρα που και τα παιδάκια θα έχουν φαγητο και βιβλία και οι μεγαλύτεροι ανθρωποι θα ξεσηκωθούν για τα καλά, ουτως ώστε να αλλάξουν ολα αυτά που συμβαίνουν για να έχετε εσεις ενα καλύτερο μέλλον. Άλλη ερώτηση έχεις ;
H μικρή δεν απάντησε...είχε ήδη αποκοιμηθεί στην αγκαλιά της μητέρας της.
Η μητέρα χαμογέλασε...έπρεπε να γυρίσουν σπίτι, σταμάτησε σε μια γωνία για να βρει καποιο ταξί.
Όση ώρα περίμενε, ο ήλιος είχε για τα καλά ζεστάνει και το κρύο είχε «σπάσει». Το ίδιο και το κρύο που ένιωθε μέσα της. Κοιταξε τους ανθρώπους γύρω της και σαν να της φάνηκε οτι δεν ήταν τόσο γκρίζοι τελικά.
-ΤΕΛΟΣ-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου