Το ακορντεόν

«Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν».

Αυτά τα λόγια μου έρχονται στο μυαλό καθε φορά που περναει καθε φορα κατω απο το σπιτι μου ενας κύριος με ακορντεόν...τρέχω απο το δωμάτιο στο μπαλκόνι και κοιτάζω στο δρόμο όση ώρα παίζει και τραγουδάει, μέχρι που η φιγούρα του μακραίνει και η φωνή του σβήνει γλυκά.....

Το ακορντεόν ...χμμμ...παντα θυμιζε  τα παλια, τα παλιά τραγούδια....παλίες γειτονιές....παλιες φιλίες....ίσως την χαμένη αθωότητα μας. Το είχα παντα συνυφασμένο με τα τραγούδια που μας μάθαινε η δασκάλα στο σχολείο.  Τι ξέγνοιαστα που ήταν τα παιδικά μας χρόνια...τι ανέμελα !

 Όσο περνάει ο καιρός κι ο άνθρωπος μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις του....αλλάζει η συμπεριφορά του, χάνει την αθωότητά του.  Δεν έχει χρόνο για να ακούσει το ακορντεόν. Έτσι είναι ! Πρέπει να πηγαίνεις σύμφωνα με το ρεύμα. 

Λίγες είναι οι στιγμές που θα νιώσεις ηρεμος, ξένγοιαστος, ανέμελος....και αυτές τις στιγμές ειναι που πρέπει να τις χαίρεσαι περισσότερο απο όλες! Γιατί ως γνωστόν η ζωή ειναι μικρή. Ας τη χαρούμε με ο,τι μέσον έχουμε, όσο περισσότερο μπορούμε.

Κι αν ακούσετε καποια στιγμή  να περναει κατω απο το σπίτι σας  ο κύριος με το ακορντεόν....σταθείτε, έστω για μια στιγμή και ακούστε τον. Μόνο μια στιγμή θα ευφράνει την ψυχή σας !