ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ !

Μια γυναίκα με το παιδί στην αγκαλιά της να κλαίει, μαζεύει και τα τελευταία ρουχα που της έπεσαν απο απο την βαλίτσα...."Θα φύγω και δεν θα με σταματήσει κανείς και τίποτα !  Ακούς" ?  Φωνάζει με δακρυα στα μάτια !

"Δεν έχεις να πας πουθενα ! (αναστενάζοντας) Καν’ την να σκάσει επιτέλους, μου έχει πάρει τ'αυτια " !

Κάπως έτσι ξεκίναει η ιστορία μου ! Ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών οταν ξεκίνησαν οι έντονοι καυγάδες στο σπίτι...Το σκηνικό κάθε φορά το ίδιο: Η μητέρα μου τσακωνόταν έντονα με τον πατέρα μου, εκείνη μάζευε τα πραγματά της τάχα μου οτι θα φύγει και στο τέλος έμενε να υπομένει τα βασανιστήρια, καθώς για αλλη μια φορά ο ψυχολογικός βιασμός εκτός απο τον σωματικό, είχε τον τελευταίο λόγο στην ήδη σκατένια ψυχολογία της !

Εγώ, κλεισμένη πάντα μέσα στην ντουλάπα του υπνοδωματίου μου άκουγα τα ουρλιαχτά και τις φωνές και των δύο...αλλά κυρίως της μητέρας μου. Ο ήχος απο τα χαστουκια....ανάρμοστες βρισιές....το πνιχτό κλάμα της...η εξώπορτα να κλείνει με βια και για αλλη μια φορά να πηγαίνω δίπλα της με κομπρεσες στο χέρι.  «Μη κλαις μανούλα»! Της ελεγα. Ανέβαζε αργά το βλέμμα της πάνω μου, σαν να ντρεπόταν. «Είναι καλος ανθρωπος κατα βάθος...δεν το θέλει...έχει χάσει και τη δουλειά του, δεν έχουμε και λεφτά...και ξεσπάει»  

 Tόση ήταν η επηρροή του επάνω της.  Τόση, που δεν είχε πλεον το σθένος να φυγει. Το σθένος να πει «φτάνει πια» !

Οι μέρες περνουσαν, οι εβδομάδες....οι μήνες αλλα όλα έμεναν ίδια ! Ο ίδιος εφιάλτης έρχοταν και ξανα ερχόταν. Καθε φορά που άκουγα το κλειδί στην πόρτα έτρεμε το φιλοκάρδι μου. Δεν ήταν καθε ημέρα έτσι...αλλά συνήθως η βια στο σπίτι ήταν καθημερινη.

Ο διάλογος πλέον γνωστός:

- Συγγνώμη...δεν ήθελα να σε χτυπήσω....μη με αφήσεις σε παρακαλώ ! Αφού το ξέρεις οτι σε αγαπάω.

-Το υπόσχεσαι οτι δεν θα με ξαναπειράξεις ;

-Σου είπα ποτε ξανα  !

Υποσχέσεις που εναλλάσονταν με στιγμές βίας την επόμενη κιόλας εβδομάδα !  

 «Και που θα φύγεις που θα πας ; Θα πας να γίνεις πουτάνα; Αφού πουτάνα είσαι έτσι κι αλλιώς» ! Αυτές οι λέξεις αντηχούσαν στα αυτιά μου μερα νύχτα. Ήθελα...ήθελα να βοηθήσω...να βγω απο την ντουλάπα μου, να αρπαξω τη μητέρα μου και να φύγουμε μακρυά απο αυτόν τον έφιάλτη. Αλλα δεν το έκανα. Φοβόμουν.... «Ο,τι και να γίνει, εσυ θα κατσεις μεσα στην ντουλάπα» με προειδοποιούσε η μητέρα μου καθε φορά που άκουγε το κλειδί στην πόρτα. Ήξερε οτι ήταν αυτός πιωμένος ώς συνήθως !

Η βια είχε γίνει πλέον «σύντροφος» της μητέρας μου....και λίγο κόντεψε να γίνει και δικός μου...

«ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ» ; κρατώντας ενα μπουκάλι ουσκι στο ένα χέρι...

« Αυτη» εννοείς την κόρη μας ; Τι τη θες ; Δε πιστεύω να αρχίζεις να χτυπάς και εκείνη ? ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΧΕΡΙΑ  ΑΚΟΥΣ» ;

«Του ειπα του μαλακισμένου να μου παρει MARLBORO και μου πηρε CAMEL ! Τώρα θα της δείξω εγω» αφήνει κατω το μπουκάλι, σηκώνετε και ξεκουμπώνει τη ζώνη....

«ΕΑΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙΣ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΑ ! Μικρό παιδί το στέλνεις για τα κωλοτσίγαρά σου ΑΛΗΤΗ ? «

"ΠΟΙΟΝ ΕΙΠΣ ΑΛΗΤΗ ΜΩΡΗ ΠΟΥΤΑΝΑ " ; Οι ήχοι απο τον ξυλοδαρμό  εκείνης της βραδυάς με εκάναν να μείνω στην ντουλάπα τουλάχιστον μια ολόκληρη ημέρα. Εκλαιγα...θεωρούσα υπευθυνο τον εαυτό μου που η μητέρα μου έτρωγε ξύλο εξαιτίας μου ! Αισθανόμουν ένοχη..ένοχη για ότι έγινε...μα πως μπόρεσα να ξεχάσω τη μάρκα των τσιγάρων ! Εκεί είχε φτάσει η αυτοπεποίθηση μου ! Να πιστεύω έστω και για λίγο οτι δεν θα την έδερνε εαν εγώ είχα αγοράσει την σωστή μάρκα τσιγάρων ! Όμως αυτό δεν ίσχυε. Ήταν βίαιος και θα παρέμενε βίαιος. Μαλιστα πολλές φορές τον ακουγα να λεει οτι η μητέρα μου έφταιγε για την συμπεριφορά του. Δεν δεχόταν το πρόβλημά του. Μετά,ευθύς αμέσως αλλαζε συμπεριφορά και της ζήταγε συγγνώμη. Κατι σαν δόκτορ Τζέκιλ και μίστερ Χαϊντ που λένε.

Η μητέρα μου χρειάσθηκε να πάει κάποιες φορές στο νοσοκομείο...σπασμένο πλευρο ήταν η διάγνωση του γιατρου. «Απο τι το πάθατε» την ρώτησε.. «Έπεσα απο τις σκάλες» αποκρίνοταν εκείνη. Τόσες φορές που το είχε πει, το είχε πιστεψει και η ίδια. Απο το ύφος του γιατρού, καταλάβαινες οτι δεν την πίστευε πλέον. Είχε καταλάβει τι συνέβαινε, του είχαν τύχει και αλλα τέτοια περιστατικά. «Πάρτε αυτό το τηλέφωνο. Είναι ενα γκρούπ κακοποιημένων γυναικών. Θα σας βοηθήσει» της είπε με συγκαταβατικό ύφος. «Μααα τι λέτε...εγωωωω δεν....» Άρνηση, παθητικότητα, φόβος και τρόμος τα κύρια συναισθήματα ! Οταν έπαιρνε τηλέφωνο η γιαγιά, η μαμά συνήθως απεφευγε να της μιλήσει. Απεφευγε να μιλήσει στον οποιονδήποτε. Γενικά.

Κάποιες φορές απλά τσακώνονταν λεκτικά, η μητέρα μου υποχωρούσε και έτσι ο πατέρας μου νομιζε οτι είχε το πάνω χέρι. Κάποιες φορές.....διότι κάποιες αλλες  όσο κι αν προσπαθούσε να αντισταθεί ήταν μάταιο. Συνήθως η βία γινόταν εντονότερη. 

Όταν πλέον είχε καταλάβει οτι έπρεπε να ζητήσει βοήθεια, πήγε στην αστυνομία για να λάβει την απάντηση: «Αντε κυρά μου τράβα πίσω στο σπιτάκι σου ! Μ’ ενα χαστουκι τα παρατατε ολα και φευγετε απ το σπιτι σας. Και εγω δινω που και που κανενα χαστουκι στη γυναικα μου.Τι θα πρεπει να κανει ; Θα πρεπει να φυγει ; “   Καταρακώθηκε...σε σημείο που δεν ξαναζήτησε βοηθεια απο κανέναν. "Εαν δεν βοηθήσεις ΕΣΥ τον εαυτό σου δεν θα σε βοηθήσει κανείς" ήταν το ρητό που της ήρθε στο μυαλό. Της το έλεγε συνέχεια η γιαγιά μου...μέχρι που τό έκανε πράξη. Αυτός ο εφιάλτης έπρεπε να τελειώσει !

 Μια ημέρα και μετά απο έντονο καυγά που συνοδευόταν με άπειρα χτυπήματα στο πρόσωπο και αλλες τόσες κλωτσιές στην κοιλιακή χώρα...ακούσα εκείνο το θόρυβο...το θόρυβο που άλλαξε τη ζωή μας για πάντα !

«ΔΕ ΣΕ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΠΟΥΣΤΗ ! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ! (κλαίγοντας με λυγμούς)  ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ ΑΚΟΥΣ ? »

«Μαρια σύνελθε ! ΑΣΕ ΚΑΤΩ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΡΙΑ ! ΜΑΡΙΑ ΜΗ...»

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή του όταν ο κρότος απο το όπλο που εκπυρσοκρότησε αντήχησε σε όλο το σπίτι. Η δεύτερη σφαίρα συνοδεύτηκε απο την κραυγή σε συνδυασμό με το κλάμα της μητέρας μου...δεν ήξερα εαν ήταν απο το σόκ του «μολις σκότωσα εναν άνθρωπο» ή του «μόλις λυτρώθηκα απο ενα τέρας»

Η αστυνομία βρήκε την μητέρα μου να κάθετε στην πολυθρόνα του σπιτιού με απλανές βλέμμα και το περίστροφο στο χερι. Και εμένα κρυμμένη στο δικό μου «σπίτι»...την ντουλάπα μου.

Ειδοποιήθηκε η γιαγιά μου. Με κλάμματα στα μάτια μου ανακοίνωσε οτι θα έπρεπε να μείνω μαζί της λίγο καιρό. Όχι οτι δεν με ήθελε...το αντίθετο. Η αγωνία της ήταν εαν θα ζούσε αρκετά ωστε να με μεγαλώσει μόνη της όσο καιρό η μητέρα μου θα έκτιε την ποινή της.

Την παρακολουθούσα να την  μεταφέρουν  απο το σπίτι στο περιπολικό.  Έκλαιγα με λυγμούς, αλλά ήξερα οτι δεν μπορούσα να κάνω πολλά για να την βοηθήσω. Θα πέρναγε απο τη μια φυλακή σε μια αλλη. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε αλλον έναν εφιάλτη.  Τον πρώτο λόγο είχε η δικαιοσύνη...όση δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει σε αυτό τον τόπο !

Κοντοστάθηκε μποστά στην πόρτα του περιπολικού.  Με κοίταξε, μου χαμογέλασε σαν να μου έλεγε «τα καταφέραμε» !  Ήταν τότε που παρά τις αντίξοες συνθήκες, παρά τον γολγοθά που μας περίμενε, ένιωσα μια σπίθα αισιοδοξίας. Αισιοδοξίας οτι θα τα καταφέρναμε και οτι δεν θα χρειαζόταν πλέον να κρύβομαι στο ντουλάπι μου!

-ΤΕΛΟΣ-

Το ακορντεόν

«Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν».

Αυτά τα λόγια μου έρχονται στο μυαλό καθε φορά που περναει καθε φορα κατω απο το σπιτι μου ενας κύριος με ακορντεόν...τρέχω απο το δωμάτιο στο μπαλκόνι και κοιτάζω στο δρόμο όση ώρα παίζει και τραγουδάει, μέχρι που η φιγούρα του μακραίνει και η φωνή του σβήνει γλυκά.....

Το ακορντεόν ...χμμμ...παντα θυμιζε  τα παλια, τα παλιά τραγούδια....παλίες γειτονιές....παλιες φιλίες....ίσως την χαμένη αθωότητα μας. Το είχα παντα συνυφασμένο με τα τραγούδια που μας μάθαινε η δασκάλα στο σχολείο.  Τι ξέγνοιαστα που ήταν τα παιδικά μας χρόνια...τι ανέμελα !

 Όσο περνάει ο καιρός κι ο άνθρωπος μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις του....αλλάζει η συμπεριφορά του, χάνει την αθωότητά του.  Δεν έχει χρόνο για να ακούσει το ακορντεόν. Έτσι είναι ! Πρέπει να πηγαίνεις σύμφωνα με το ρεύμα. 

Λίγες είναι οι στιγμές που θα νιώσεις ηρεμος, ξένγοιαστος, ανέμελος....και αυτές τις στιγμές ειναι που πρέπει να τις χαίρεσαι περισσότερο απο όλες! Γιατί ως γνωστόν η ζωή ειναι μικρή. Ας τη χαρούμε με ο,τι μέσον έχουμε, όσο περισσότερο μπορούμε.

Κι αν ακούσετε καποια στιγμή  να περναει κατω απο το σπίτι σας  ο κύριος με το ακορντεόν....σταθείτε, έστω για μια στιγμή και ακούστε τον. Μόνο μια στιγμή θα ευφράνει την ψυχή σας !  

Μαμά τι είναι το Πολυτεχνείο ;

Mια μητέρα κάνει βόλτα με την μικρή της κόρη στο κέντρο.  Ο ουρανός της Αθήνας μουντός...γκρίζος.. όπως και οι άνθρωποι της.  Οι άνθρωποι έχουν πολλά χρώματα. Γκρίζοι όμως ; Όταν οι άνθρωποι είναι γκρίζοι...τότε καταλαβαίνεις οτι τα πραγματα δεν είναι καλά !

Τυχαία περνάνε μπροστά απο το Πολυτεχνείο. Η μικρή ανεβάζει το βλέμμα στο κτήριο...

-          Μαμα !  Τι ειναι ατό ;

-          Ποιό ;

-          Ατό ! (δείχνει με το χεράκι της το κτήριο)

Η μητέρα συλογίζεται.... «πως να εξηγήσεις σε ενα 6χρονο την σημασία του Πολυτεχνειου ; Mε όσο πιο απλά λόγια γίνεται» σκέφτεται.

-          Μαμάααα ! (της τραβάει τη φουστα) Σα μου πεις ;

H μητέρα την κοιτάει...ξεφυσάει, οχι επειδή δεν ήθελε να εξηγήσει στη κόρη της την έννοια του Πολυτεχνείου, αλλά περισσότερο λόγω της συναισθηματικής φόρτισης που δημιουργουσαν τα γεγονότα της 17^ης Νοέμβρη του ’73. Ήταν και αύτος ο αναθεματισμένος ο καιρός.....

Σταματάνε μπροστά απο την πύλη, κατεβαίνει στο ύψος της μικρής, περνάει το χέρι της στη μεσούλα της και ξεκινάει...

-          Το συγκεκριμένο κτήριο ονομάζεται Πολυτεχνείο.

-          Τι ειναι το Πολυτεχνείο ; (ρωτάει με αθωώτητα η μικρή)

-          Χμμ... στο Πολυτεχνείο σπουδάζουν πολύ φοιτητές, κυρίως μηχανολόγοι – μηχανικοί. Αλλά έχει ιστορική σημασία λόγω της εξέγερσης που έγινε στις 17 Νοεμβρίου του 1973.

-          Τι ειναι το ...εξερση ;  (δεν μπορεί να πει την λεξη)

Η μητέρα σκάει ενα χαμόγελο....

-          Ε-ξε-γε-ρση. Εξεγερση ειναι οταν καποιοι άνθρωποι πανε εναντια, κόντρα δηλαδή στα πιεστικά καθεστώτα των δικτακτορων ή των πολιτικων και διαδηλώνουν στους δρόμους με πάθος προκειμένου να περασουν το μύνημα οτι «φτανει πια, ως εδω ! Εχουμε δικαιώματα» Αυτό ακριβώς εγινε και στο Πολυτεχνειο.

-          Zηλαζή τι έγινε  τότε ;

-          -Χμμ...(δυσκολευεται). Λοιπόοοοον.. Θα σου τα πω με λίγα λογια για να καταλάβεις. Εντάξει ;

H μικρή κουνάει πάνω κάτω το κεφάλι γρήγορα.

-          Η Ελλάδα ήταν υπο καθεστώς Χούντας απο το ‘67.  Η Χούντα ήταν ενα καθεστώς λογοκρισίας, αφαίρεσης δικαιωμάτων, ελευθερίας  και επιβολής φόβου απο τον τότε δικτάτορα Παπαδόπουλο. Ήταν απο τα χειρότερα καθεστώτα που είχε τότε η Ελλάδα.

Τον Νοέμβριο του ’73 οι φοιτητές αποφασίζουν να σταματήσουν τα μαθηματά τους, για να πάνε ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς του Παπαδόπουλου. Ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις, ξεκίνησε και ενας ανεξάρτητος ραδιοφωνικός σταθμός. Το μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» ήταν ενα απο τα  σύνθηματά τους.  Μεχρι εδώ καταλαβαίνεις τι εννοώ ;

-           Ζηλαζή....(ρωτάει η μικρή τραβώντας προς τα κάτω το φορεματάκι της) σταμάτησαν τα μαθήματα για να ζιαζηλώσουν για τη Ζημοκρατία ;

-          Aκριβώς ! Κάθε άνθρωπος βρίσκει τρόπους να πάει ενάντια , κόντρα δηλαδή, σε αυτό που τον πνίγει. Και οι φοιτητές κάνανε ακριβώς αυτό, έτσι ώστε σήμερα εμείς να ζούμε σε ενα Δημοκρατικό κράτος ! Ενα κράτος ελεύθερο, το αντίθετο της Χούντας δηλαδή.

Μόλις ξεστόμισε αυτη τη λέξη, η μητέρα σταμάτησε να μιλάει....αναλογίστηκε: «τελικά  πόσο δημοκρατικό ειναι το κράτος στο οποίο ζούμε αυτη τη στιγμή ; Ποσώ μάλλον οταν νιώθουμε τη «μπότα» να μας πατάει το πρόσωπο στο κράσπεδο. Αλλά, δεν ήθελε σε καμοια περίπτωση να μαυρίσει την παιδική ψυχούλα της περισσότερο και έτσι συνέχισε.

-          Την ημέρα εκείνη (συνέχισε η μητέρα) της 17^Ης Νοεμβρίου του ’73, αποφασίζεται, προκειμένου να σταματήσει η εξέγερση των φοιτητών, η επέμβαση του στρατού. Ενα τεράαααστιο (άνοιξε διαπλατα τα χέρια της) τάνκ έριξε αυτή ακριβώς την πύλη (δείχοντας της την πύλη). Δυστηχώς, πίσω απο την πύλη υπήρχαν φοιτητες και πολλοί απο αυτούς έχασαν τη ζωή τους...άλλοι τραυματιστηκαν σοβαρά !

-          Ζηλαζή...πέθαναν ; (ρωτάει η μικρή, εμφανώς στεναχωρημένη)

H μητέρα σκύβει το κεφάλι...η χροιά στη φωνή της πρόδιδε τη συναισθηματική της φόρτιση.

-          Ναι παιδί μου...δυστηχώς πέθαναν. Πολλοί τραυματιστηκαν στην πύλη, άλλοι έπεσαν απο τα πυρά που άνοιξε ο στρατός στους γύρω δρόμους την ίδια ημέρα. Πυροβολούσαν χωρίς έλεος...χωρίς κανενα δισταγμό ! Απο το ραδιόφωνικό σταθμό  ακούγονταν οι εκφωνητές , μέχρι που βγήκαν έξω και συννελήφθησαν και αυτοί.

-          Πέθαναν πολλοί άνθρωποι τότε μαμά ;

-          Δυστυχώς δεν υπάρχει ακριβέστατος αριθμός σε ότι αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου.  Δεν θα μάθουμε ποτε. Αλλά ναι...πέθαναν αρκετοί. Μετά απο αυτό, η Χούντα έπεσε και οι δικτάτορες μπήκαν ισόβια φυλακή, κάποιοι άλλοι είχαν μικρότερες ποινές. Έκτοτε κάθε 17 Νοέμβρη γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους μαχόμενοι για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.

-          Πως γιορτάζουμε ; Κάνουμε γιορτή ;

-          Oχι..οχι...ενώ ειναι γιορτή, δεν ειναι πανηγύρι όπως μερικοί θέλουν να το καταντήσουν. Πρέπει να τιμούμε τους νεκρούς μας. Καθε χρόνο εναποθέτουμε λουλούδια είτε στο Πολυτεχνείο , είτε στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τα γεγονότα της 17^Ης Νοεμβρίου πρέπει να μας προκαλούν το σεβασμό και οχι τον χουλιγκανισμό των ταραχοποιών στοιχειων, που βρίσκουν ευκαιρία να αμαυρώσουν, να σπηλώσουν τη μνήμη αυτών των ανθρώπων. 

-          Τι ειναι ταραχο...

-          Ταραχοποιοί ειναι αυτοί που κάνουν φασαρία και σπάνε βιτρίνες και τζάμια χωρίς λόγο και αιτία, μονο και μόνο για να κάνουν ζημιά. 

-          Είναι αυτό που λεμε...αναρχικοί ;

-          Oοοοχι ! Η αναρχία σαν ιδεολογία δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με τον χουλιγκανισμό και τον τραμπουκισμό ! Αλλά αυτά θα τα μάθεις εν καιρώ. Θέλεις να ρωτήσεις κατι αλλο ;

-          Nαι ! (λεει με πείσμα η μικρή)  Εχω ερωτήσεις !

H μητέρα σκάει ενα γελάκι....

-          Χαχα ! Ήμουν σίγουρη οτι θα είχες ! Για πες....

-           Αυτοί είχαν ως σύνθημα το «Ψωμί, παιζεία, ελευθερία» έτσι δεν ειναι ;

«Βρε κοίτα μνήμη η μικρή “ ! Σκέφτηκε η μητέρα !

-          Ναι παιδί μου ! (της χαϊδευει το προσωπάκι) Αυτό ηταν το σύνθημά τους. Αυτά ήταν τα αιτήματά τους.

-          Kαι μετά απο αυτό ήρθε η Ζημοκρατία στην Ελλάδα ;

-          Eεεε...οχι ακριβώς. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η  αρχή του τέλους της Χούντας. Τότε αναπτερώθηκε πολύ το ηθικο των Ελλήνων. Το ελληνικό κράτος, για να τιμήσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου, κήρυξε την 17η Νοεμβρίου ως ημέρα μνήμης και γιορτής. Η Χούντα τελείωσε οριστικά το ’74. Τότε ήταν που ήρθε η Δημοκρατία στην Ελλάδα επίσημα.

Το κοριτσάκι κοιταξε τη μητέρα του και μια έκφραση απορίας είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του. Η μητέρα ένιωθε οτι είχε ακόμα κατι να ρωτήσει....

-          Aφού λοιπόν το σύνθημα ήταν «Ψωμί, παιζεία, ελευθερία» και ήρθε η Ζημοκρατία αργότερα στην Ελλάδα, γιατί τα παιζάκια λιποθυμάνε απο την πείνα, δεν έχουν βιβλία και κανένας μεγαλύτερος άνθρωπος ζεν κάνει κατι για αυτο;  Η Ζημοκρατία ζεν ειναι το αντίθετο της Χούντας ;

Η μητέρα ξεφύσυξε και έμεινε να κοιτάζει τη μικρή, η οποια περίμενε με ανυπόμονο ύφος μια απάντηση, σαν να κρεμόταν απο τα χείλη της μητέρας της. Εκείνη την ώρα, μια μικρή ηλιαχτίδα εκανε την εμφάνισή της . Η μητέρα κοίταξε ψηλά, ο ήλιος μετά την κακοκαιρία ξεπρόβαλε σιγά σιγά και παρά το κρύο, βλέποντάς τον αιθάνθηκε να την πλημυριζει μια ζεστασιά. Γυρισε στην μικρή, της χαμογέλασε....

-          Έχεις δικιο να ρωτάς. Όντως όλα αυτά γίνοντα και είναι πολύ άσχημα. Όμως ο άνθρωπος δεν το βάζει κάτω. Απο τη φύση του έχει μάθει να παλεύει. (την σηκώνει στην  αγκαλιά της, και αρχίζει να περπατάει κατά μήκος του πεζοδρομίου) Ολα αυτά καποια στιγμή θα αλλάξουν και θα έρθει η μέρα που και τα παιδάκια θα έχουν φαγητο και βιβλία και οι μεγαλύτεροι ανθρωποι θα ξεσηκωθούν για τα καλά, ουτως ώστε να αλλάξουν ολα αυτά που συμβαίνουν για να έχετε εσεις ενα καλύτερο μέλλον. Άλλη ερώτηση έχεις ;

H μικρή δεν απάντησε...είχε ήδη αποκοιμηθεί στην αγκαλιά της μητέρας της.

Η μητέρα χαμογέλασε...έπρεπε να γυρίσουν σπίτι, σταμάτησε σε μια γωνία για να βρει καποιο ταξί.

Όση ώρα περίμενε, ο ήλιος είχε για τα καλά ζεστάνει και το κρύο είχε «σπάσει». Το ίδιο και το κρύο που ένιωθε μέσα της. Κοιταξε τους ανθρώπους γύρω της και σαν να της φάνηκε οτι δεν ήταν τόσο γκρίζοι τελικά.

-ΤΕΛΟΣ-

Το κράτος, το τέρας και ο θεός Θωρ

"Κράτος λέγεται το πιο ψυχρό απ’ όλα τα ψυχρά τέρατα. Και ψυχρά επίσης ψεύδεται και τούτο το ψέμα βγαίνει σερνάμενο από το στόμα του: "εγώ, το κράτος, είμαι ο λαός " Φρίντριχ Νίτσε

Βλέποντας αυτη την ζωγραφιά δεν μπορώ παρά να παρομοιάσω το τέρας με το κράτος στο οποίο ζούμε και τον θεό Θωρ (Thor) με τους πολίτες του.

"Το τέρας  πλησίαζε τον Θωρ απειλητικά, τώρα ήταν σε απόσταση αναπνοής !  

" Ή  αυτό ή  εγώ" σκέφτηκε ο Θωρ !  Άρπαξε το τσεκούρι του, το σήκωσε πάνω απο το κεφάλι του και το κατέβασε με βία πανω στο κεφάλι του τέρατος. Το τέρας έβγαλε μια κραυγή πόνου, παραπάτησε αλλά δεν έπεσε, συνέχιζε την πάλη. Ο θεός Θωρ έβγαλε μια κραυγή στη προσπάθειά του να  πάρει δύναμη....δεν θα άφηνε με τίποτα τη μάχη ! Δεν έπρεπε να λυγίσει...όχι τώρα ! Έκανε αλλη μια κίνηση με το τσεκούρι, αυτή τη φορά χτύπησε το τέρας ακόμα πιο δυνατά, εκείνο σφάδαζε...ο βρυχηθμός του αντηχούσε παντού, μέχρι που έπεσε, κάνοντας εναν εκκωφαντικό θόρυβο, μπροστά στα πόδια του Θωρ !

Τι ώραια που θα ήταν να είμασταν εμείς αυτός ο θεός ε ;

Βέβαια, μετά θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε αλλα τέρατα. Μερικά  τρομακτικά, αλλα λιγότερο τρομακτικά !

Όπως και να'χει, θα αρπάζαμε και πάλι το τσεκούρι μας και θα παλεύαμε ! Άλλωστε, μια συνεχής παλη δεν είναι η ζωή ;

Φωτό από : http://wall.alphacoders.com/big.php?i=123865
Θεός Θωρ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%89%CF%81
Τραγούδι των Amon Amarth με τίτλο 'Twilight of the Thunder God":  http://www.youtube.com/watch?v=JnT4VEaOALc&feature=related

ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ (το νεο κυβερνητικό σχήμα)

Το συμβούλιο των αγανακτισμέων πολιτών αποφάσισε οτι το νέο κυβερνητικό σχήμα θα απαρτίζετε απο τα κάτωθι πρόσωπα:

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

• Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων   ΒΕΓΓΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ

• Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ

• Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

• Υπουργείο Εθνικής Άμυνας  ΔΗΜΗΡΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ

• Υπουργείο Εξωτερικών ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ

• Υπουργείο Επικρατείας ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ

• Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης  ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ

• Υπουργείο Εσωτερικών ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΙΧΡΗΣΤΟΣ

• Υπουργείο Οικονομικών ΝΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣ

• Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων: ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ

• Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

• Υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ ΑΛΕΚΟΣ

• Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ

• Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ

• Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΤΣΑΣ

• Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων : ΜΊΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Aμφιβάλλει κανείς οτι οι ανωτέρω συμπαθέστατοι ηθοποιοί θα ήταν σαφώς καλύτεροι στη διακυβέρνηση της χώρας απο αυτούς που θα βγούν τώρα ;

Άλλωστε και αυτοί που μας κυβέρνησαν, ηθοποιοί ήταν ! Ενα θέατρο οι ζωές μας....

Θέλω να μεταβώ στο Βάλιντορ

Θέλω να μεταβώ στο Βάλιντορ. Σε ενα κόσμο μακρυά απο όλους και απο όλα ! Ενα κόσμο ιδεατό...Καθώς νομίζω οτι ζω σε παραλληλο σύμπαν ! Συμβαίνουν πραγματα τα οποία πολλές φορές δεν μπορω να κατανοήσω πόσο μαλλον να κάνω κάτι για να τα αλλάξω ! Θέλω να κλείσω τα μάτια και να ξυπνήσω σε εναν αλλο κόσμο ! Ζητάω πολλά ;
Ενα κόσμο χωρίς αντιξοότητες, συμφέροντα, συγκρούσεις... Χωρίς πολέμους,χωρίς πείνα, φτώχεια, φόνους, βιασμούς, θανάτους...

Αλλά σε ενα κόσμο γεμάτο ζωή, υγεία, ελπίδα, χαρά, ειρήνη και αγάπη !

Ενα κόσμο όπου η τέχνη θα ανθίζει καθημερινά : μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, βιβλία  θα έχουν τον σημαντικότερο ρόλο στις ζωές  των ανθρώπων.

Ενα κόσμο οπου οι θρησκείες θα μπορούν να συνυπάρξουν ακόμα και με τους Άθεους: Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, Άθεοι, Πανθεϊστές όλοι να συζητούν και να εκφέρουν τις απόψεις τους με ηρεμο τρόπο. Χωρίς να χρειάζεται να γίνονται πόλεμοι στο όνομα του θεού ή θρησκειών.

Ενα κόσμο οπου κανένα παιδί δε θα χύσει ούτε ενα δάκρυ: η πείνα και η φτώχεια να έχουν λίγο-πολύ εκλείψει.
Κάπου, όπου καμία γυναίκα ή παιδί δεν θα χρειάζεται να υπομένει τη ράβδο επειδή το προστάζει η κοινωνία ή η θρησκεία: να έχουμε απελευθερωθεί απο τις προκαταλήψεις, να σκεφτόμαστε πιο ανοιχτά !

Ενα κόσμο οπου θα τιμωρούνται όσοι καταστρέφουν χώρες (καλή ωρα την δική μας), έθνη, ανθρώπινες ζωές με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο !

Ξερω τι θα πείτε. Ο ιδεατός κόσμος δεν υπάρχει. Αυτόν τον κόσμο μόνο στα παραμύθια των νεραϊδων και των ξωτικών μπορούμε να τον βρούμε !  Όμως μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να φροντίσουμε ωστε - όσο μπορούμε, ο καθένας με τον τρόπο του - να αλλάξουμε τις συνήθειες αλλά και τη στάση μας για ζωή. 

Λέτε να έρθει η στιγμή οπου θα ζούμε όπως τα ξωτικά ;  " Τα Ξωτικά σαν φυλή έμοιαζαν στους ανθρώπους, αλλά ήταν ομορφότερα και είχαν μεγαλύτερη σοφία, μεγαλύτερες πνευματικές δυνάμεις, οξύτερες ικανότητες και είχαν πιο κοντινή επαφή με τη φύση. Είναι αθάνατα, με την έννοια ότι δε φθείρονται από το χρόνο ή κάποια ασθένεια. Μπορούν όμως να σκοτωθούν ή να πεθάνουν από λύπη, αλλά μεταβαίνουν στο Βάλινορ στη Δύση, ενώ οι άνθρωποι εγκαταλείπουν εντελώς τον κόσμο της Άρντα.' Αυτά γράφει το WIKIPEDIΑ και αναρωτιέμαι...θα έρθει ποτέ η ώρα που μεταβούμε στο Βάλιντορ ;

Βάλιντορ:
http://www.lordoftherings.gr/saga/locus.asp?q=valinor

Mια βόλτα στη Σκάλα

Πρίγκηπος. Κωνσταντινούπολη. ‘Ωρα 15:15. Πάω με γρήγορο βήμα προς τη Σκάλα. Είχα ραντεβού με την Πινάρ στις 15:00. Τουλάχιστον έτσι κατάλαβα. Λίγο που τα τουρκικά μου δεν ήταν καλά,  λίγο που εκείνη είχε αυτό το θέμα με την ομιλία. Αρχικά δεν είχα καταλάβει, μέχρι που είδα το ακουστικό στο αυτί της. 

«Αλλάάχ άκμπαρ» ακούγεται απο τα μεγάφωνα ! Η προσευχή είχε ξεκινήσει και ο ήχος αναδυόταν παντού ! Ο ψαράς έχει απλώσει την πραμάτια του στον πάγκο και  έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με τον μανάβη, περνάω απο μπροστά τους "Γκουναϊντιν" (καλημέρα) τους λέω και μου ανταποδίδουν με χαμόγελο !

Επιταχύνω το βήμα μου, όταν ακούω μια φωνή πίσω μου.... «Καλημέρα ! Που πας έτσι βιαστική» ; «Στη Σκάλα πάω κυρία Νίτσα ! Έχω ραντεβού με την Πινάρ» «Αααα την Πινάρ»! Διακρίνω την ειρωνεία στο τόνο της. «Την Πινάρ την κωφάλαλη», σαν να μου έλεγε. Δεν δίνω σημασία. Ήταν πλέον γνωστή για τους τρόπους της !

Είμαι λίγο πριν τη Σκάλα όταν το βήμα μου το διακόπτει απότομα...αυτός ! Μπαίνει μπροστά μου με το ποδήλατο, κοντεύω να σκοντάψω πανω του όταν γυρίζει σαστισμένος και με κοιτάει. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και παρά τον εκνευρισμό μου, έμεινα στήλη άλατος. Το μελαμψό δέρμα του πρόσδιδε γοητεία, είχε πελώρια καφετιά μάτια, χανόσουνα μεσα τους και σαρκώδη χείλη ετοιμα να τα φιλήσεις !  «Pardon» μου λέει και κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω γρήγορα σε ένδειξη αποδοχής της συγγνώμης του. Φεύγω τρεχοντας. Δεν ήξερα εάν ήταν επειδή είχα αργήσει στο ραντεβού ή επειδή ήθελα να ξεφύγω απο αυτό που αιθανθηκα !

«Καλησπέρα» ! Λεω στην Πινάρ με μια ανάσα! «Συγγνώμη που άργησα αλλά....» «Δεν πειράζει» μου λεει. Ευγενική όπως πάντα ! Περπατάμε παραλιακά, η μέρα ως συνήθως μουντή. Ένας πλανόδιος πουλάει καρύδια πάνω σε ένα φύλλο απο δενδρο πλάτανου «παρακαλώ κυρίες μου πάρτε» δείχνοντας τα με μια ευγενική κίνηση του χεριού. Ο μισιρτζής σέρνει το καρότσι του  φωνάζοντας «καλαμπόκι καλό έχωωωω» και  μερικές γυναίκες μεγάλες σε ηλικία έχουν μαζευτεί γύρω απο το καρότσι του τερλικτζή για να διαλέξουν το καλύτερο πασούμι. Χαζεύω τους ανθρώπους γύρω μου. Η Πριγκυπος εξακολουθει να διατηρεί την αθωοτητά της !

Συνεχίζουμε τη βόλτα μας κατά μήκος της παραλίας, όταν ο ήχος του κουδουνιού ενός ποδηλάτου μας αποσπά την προσοχή. Γυρίζουμε πίσω να κοιτάξουμε...ήταν παλι αυτός ! Με κοιταξε με εκείνα τα πελώρια μάτια καθώς περνούσε απο δίπλα μου. Μου χαμογέλασε !  Ήταν τότε που ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει, αυτή τη φορά δυνατά ! «Τον ξέρεις»; με ρώτησε η φίλη μου. «Όχι...νααα...εεεε..» «Έχασες τα λόγια σου ή μου φαίνεται» ; με ρωτάει και της ξεφεύγει ενα πονηρό γελάκι ! «Τι; Τι ειναι αυτά που λες» ! «Καλάάάάα΄, καλαάάάά» μου απαντάει μη δίνοντας περαιτέρω σημασία. Όσο κάναμε τη βόλτα μας, εγω ήμουν αλλού...στο χαμόγελο του , το πρόσωπό του ερχόταν και ξαναερχόταν στο μυαλό μου και ενα γελάκι είχε ζωγραφιστεί στα χείλη μου. Ο έρωτας είχε χτυπήσει την πόρτα. Τι μπορεί να σου κάνει μια βόλτα στη Σκάλα!

Αντώνης + Γιώργος - Το χρονικό μιας...φιλίας

Όλα ξεκίνησαν καπου στην Αμερική όταν ο Γίωργος συναντήθηκε με τον Αντώνη στο ίδιο κολέγιο, το κολέγιο  του Amherst στη Μασαχουσέτη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Προερχόμενοι και οι δύο απο οικογένειες που τους ήθελαν μεγάλους και τρανούς, δεν άργησαν να πολιτευτούν σύμφωνα πάντα με τα δεδομένα και γεγονότα της εποχής εκείνης.
Μεταξύ τους αναπτύχθηκε μια βαθεία φιλία, μοιράστηκαν το ίδιο δωμάτιο

- ΑΝΤΩΝΗΣ: Ρε μαλάκα κόφτο με το ροχαλητό ! Θέλω να κοιμηθώ !

-ΓΙΩΡΓΟΣ: Μιλάς εσύ ρε, που ακούγεσαι σαν τράινο ;

........... την ίδια χτένα..(ναι κάποτε είχαν μαλλιά)

- ΓΙΩΡΓΟΣ: Αντώνη μου δίνεις τη χτένα σου ρε συ την έχασα την δική μου:
-ΑΝΤΩΝΗΣ: (μετρώντας με τα δάχτυλα) Τη χτένα σου έχασες ! Το μπουφάν σου το ξέχασες....τα λεφτά σου δεν βρίσκεις...αμάν ρε Γιώργο !
- Γ.Π: Αααα σε παρακαλώ ! Όλα κι'όλα ! Για ο,τι θες κατηγόρησέ με, αλλά για τα λεφτά δεν το δέχομαι ! Τόσες φορές έχω κεράσει. Κι όταν ξεμένω και ζητάω απο τη μαμά να μου στείλει λεφτά μου λεει πάντα το ίδιο πράγμα: "Πάρε παιδί μου. Άλλωστε...λεφτά υπάρχουν" !

....τις ίδιες γκόμενες...

- Α.Σ.: Πωωωω ρε τί μου θύμισες τώρα ρε μαλακά ! Τι γκομενάρα ήταν αυτή ρε !
- Γ.Π.: Ξεχνιέται αυτή ρε ! Θυμάμαι πως ανεβοκατέβαιναν οι βυζάρες τις όταν ήταν απο πάνω μου ...πωωωωω πωωωω φιλε μου !
- Α.Σ.: Ρε μαλάκα ! Η Ελπίδα δεν έχει αυτή τη φίλη την πεταχτούλα...ξέρεις μωρέ αυτή την "τα κάνω όλα και συμφέρω" ; Tην wanna be τραγουδίστρια !
- Γ.Π. Την Άννα λες ?
- Α.Σ. Ναι ρε την Άννα αυτή που....

Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η φιλία τους για αρκετά χρόνια, μέχρι βρέθηκαν στην Βουλή. Ο καθένας σε διαφορετικά κόμματα, αλλά εξακολουθούσαν να ειναι φιλαράκια.

Στη Βουλή:

-Α.Σ.: Που 'σαι ρε Γιώργο ! Τι μας κουβάλησαν σήμερα ρε πούστη μου πάλι στο μπουρδέλ?
-Γ.Π.: Τι να σου πω ρε συ ! Θα μιλήσει λεει ο Καραμανλής ! Τι να πει το παχύδερμο για τη ζωή του !
-Α.Σ.: Ελπίζω να συντομεύσει, δεν έχω όρεξη να βλέπω τα μούτρα του !
-Γ.Π.: Και εγώ έχω υποσχεθεί στη μαμά οτι θα πάμε για φαγητό...

Τα κρυφά γελάκια και οι συζητήσεις για προηγούμενες γκόμενες έπαιρναν και έδιναν στο κοινοβούλιο, με όλους να τους κοιτάνε απορρημένοι !

Τα χρόνια πέρασαν και οι συζητήσεις για γκόμενες πήραν τη θέση τους σε διαπληκτισμούς στην Βουλή, μέσα απο τα κολαριστά κοστούμια τους και τις σφιγμένες γραβάτες τους !

Δεν έλειπαν όμως τα τηλεφωνήματα...

- Γ.Π.: Ρε μαλάκα Αντώνη ! Είπαμε να με κράξεις αλλά οχι κι έτσι !
- Α.Σ.: Γιώργο, φίλοι - φίλοι αλλά ο λαός πρέπει να μάθει τις μαλακίες σου !
-Γ.Π.: Γιατί ρε μαλάκα ! Εσύ εισαι καλύτερος ? Μιλάς λες και το κόμμα σου δεν βύθησε στην Ελλάδα στο παρελθόν με το μπουλντόγκ για πρωθυπουργό !
- Α.Σ.: Ναι αλλά εγώ θα τα φτιάξω όλα, θα αποκαταστήσω το όνομα της Ελλάδας. Ο λαός ξεχνάει εύκολα Γιώργο ! Ακόμα και το "λεφτά υπάρχουν" το δικό σου θα ξεχάσει σε λίγο καιρό. Ελα...παραιτήσου με το κεφάλι ψηλά τώρα και άσε τις μαλακίες σε εμένα !
- Γ.Π.: Tι μας λες ρε Αντώνη ! Τα ακούς αυτά που λες ; Συναίνεση Αντώνη...συναίνεση αλλιώς τίποτα !
-Α.Σ.: Παραιτήσου ρε λέμεεεε να μπω εγώ να τα κάνω μπουρδέλο...
- Γ.Π.: Είμαι σίγουρος οτι θα τα κάνεις μπουρδέλο Αντώνη. Kαι η ζωή σου ενα μπουρδέλο ήταν ! Αφού δεν ξέρεις τι σου γίνεται !
- Γ.Π.: Ποιος μιλάει ρεεεεε....που κρύβεσαι πισω απο τα φουστάνια της μαμάκας σου....

Και το παιγνίδι καλά κρατεί, εις βάρος πάντα του ελληνικού λαού !

Ο λαός όμως μπορεί να απαντήσει...κάπως έτσι :

 και έτσι....

http://friendshipiseverything.blogspot.com/2010/12/amherst.html

Δεν είναι καιρός να δούμε τα πράγματα διαφορετικά ;

"ΜΑΓΙΑ: Ρύμπεκ ! Πως μπορείς και ανέχεσαι αυτά τα παλιόπαιδα να φωνάζουνε έτσι ?

ΡΥΜΠΕΚ: Διακρίνω στις παραφωνίες τους κάτι αρμονικό που μ’αρέσει

ΜΑΓΙΑ: (λίγο ειρωνικά) Είσαι πάντα καλλιτέχνης κι έτσι θα πεθάνεις" !

 Αυτός ειναι ενας διάλογος μεταξύ της Μάγιας και του Ρύμπεκ απο το έργο "Όταν ξυπνήσουμε ανάμεσα στους νεκρούς" του Ερρίκου Ίψεν.

Αυτό θα πει να βλέπεις τα πράγματα με αλλη ματιά !

Εκεί που  κάποιος ακούει έναν εκνευριστικό ήχο...κάποιος άλλος....ακούει την Ρωμιοσύνη !

Εκεί που κάποιος βλέπει ενα λευκό καμβά, κάποιος άλλος βλέπει να εκτιλύσσεται μπροστά στα μάτια του  η  Μάχη της Χίου.

Εκεί που κάποιος βλέπει μια πέτρα καποιος άλλος βλέπει να τον Ερμή του Πραξιτέλους να παίρνει σάρκα και οστά...

Εκεί που  κάποιος βλέπει ενα λευκό χαρτί...κάποιος άλλος παίρνει την πένα και υμνεί  την Ιθάκη του ! 

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικος. Και καθε ενας βλέπει τα πραγματα με δικο του μάτι. Δεν μπορεί να είματε όλοι ίδιοι. Ο κόσμος μας θα ήταν πολύ βαρετός εαν ήταν έτσι !

Ωστόσο, έχετε σκεφτεί  πόσο διαφορέτικά θα ήταν τα πράγματα εαν μπορούσαμε έστω και για λίγο να βγούμε απο το καβούκι μας και να δούμε τα πράγματα με τη ματιά ενός συνθέτη, ενός ζωγράφου, ενός γλύπτη ή ενός ποιητή ;

Eνας συνθέτης γεμίζει με τις νότες του κάθε πεντάγραμμο και συνθέτει την πιό όμορφη μουσική για να ευφραίνει την ψυχή μας.

Ενας ζωγράφος δίνει ζωή σε ενα άσπρο καμβά και ζωγραφίζει τον πιό όμορφο πίνακα για να τον χαζεύουμε με τις ώρες !

Ενας γλύπτης σμυλεύει την πέτρα ώστε να αναδίξει το πιο όμορφο άγαλμα και ένας ποιητής προστάζει την πένα του να γράψει το πιο όμορφο ποιήμα !

Εαν μπορούσαμε όλοι να δούμε τα πράγματα μέσα απο τη σκοπιά αυτών των ανθρώπων, τότε ο κόσμος μας μπορεί να ήταν καλύτερος !

Ενας ιδεατός κόσμος, ναι ! Αλλά είναι η άλλη πλευρά που πιστεύω οτι κάποιοι άνθρωποι έχουν μέσα τους, απλά επειδή οι εποχές είναι σκληρές δεν θέλουν να εξωτερικεύσουν την ευαίσθητη πλευρά τους ! Φοβούνται,  οτι εαν δείξουν έστω και λίγη ευαισθησία, οι άλλοι θα τους "πατήσουν".

Ζούμε διαρκώς με ενα φόβο. Για όλα. Γενικά. Η ζωή μας έχει κάνει έτσι! Όχι όλους, αλλά πολλούς απο εμάς. Δεν νομίζετε όμως οτι είναι καιρός να σταματήσουμε να φοβόμαστε ; Δεν νομίζετε οτι είναι καιρός vα αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά ;

Ξέρω τι θα πείτε: οτι ζω στο κόσμο μου ! Nαι, ίσως να είναι έτσι. Αλλά έτσι θέλω να προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα !  Eίναι αυτό τόσο κακό ;  

Σίγουρα δεν ζούμε σε ενα ιδεατό κόσμο...σίγουρα τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Ελάτε όμως, για μια στιγμή...μόνο για μια στιγμή να κλείσουμε τα μάτια και να σκεφτούμε πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας εαν τον βλέπαμε μέσα απο τα μάτια αυτών των ανθρώπων.

Μέσα απο τα μάτια του Θεοδωράκη, του Ντελακρουά, του Πραξιτέλη και του Καβάφη !