Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ

Oι κραυγές της γυναίκας αντήχησαν σχεδόν σε όλη στην επαύλη. Ένας άνδρας κείτονταν πάνω στο γραφείο του σε μια λίμνη αίματος. Δίπλα του ένα σημείωμα....

"Είναι καιρός τώρα που θέλω να εκφράσω αυτά που νιώθω, αλλά δεν μπορώ. Λυπάμαι. Λυπάμαι που πρέπει να γίνει έτσι, αλλά δεν έχω αλλη επιλογή. Νιώθω να πνίγομαι...είμαι σε μια θαλασσα, βολοδέρνω με τα κύμματα, προσπαθώ να βγάλω το κεφάλι μου έξω αλλά η ρουφίχτρα κάτω απο το νερό με παρασερνει όλο και πιο βαθειά στο σκοτάδι. Στο σκοτάδι που ζω τους τελευταίους 12 μήνες ! Είχα τα πάντα. Έχασα τα πάντα. Τη δουλειά μου, τα λεφτά μου, το σπίτι μου.....την αξιοπρέπειά μου...Με αποτέλεσμα να μη μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια.  Αισθάνομαι..κενός. Ένα τίποτα. ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ! Να ξέρετε οτι σας αγαπώ....σας αγαπώ πολύ. Λυπάμαι που πρέπει να γίνει έτσι. Αλλά δεν έχω αλλη επιλογή. Δεν αντέχω άλλο. "


Ο επιθεωρητής δυσκολευτηκε να διαβάσει το σημείωμα, μιας και οι κυλίδες αίματος είχαν ποτίσει το χαρτί. Αρχικά έπρεπε να βεβαιωθεί οτι δεν επρόκειτο για δολοφονία. Αφότου εξέτασε προσεχτικά όλα τα στοιχεία, το όπλο, το γραφείο, τα χαρτιά στο γραφείο, τελευταιες κλίσεις στο κινητό και στάθερό του αυτόχειρα, κατέβηκε την ξύλινη εσωτερική σκάλα του σπιτιού και κατευθήνθηκε στο σαλόνι όπου καθόταν η οικογένεια του αυτόχειρα. Η γυναίκα και τα δύο του παιδιά.  Η χήρα με δακρυα στα μάτια ξεκίνησε να εξιστορεί τη ζωή του άνδρα και της οικογένειάς της τους τελευταίους μήνες:

"Πριν απο 12 μήνες ο άνδρας μου έχασε τη δουλειά του. Δούλευε σε μια απο τις μεγαλύτερες εταιρείες στην Ευρώπη..αλλά...η εν λόγω εταιρειά έκλεισε (ρουφάει τη μύτη της) και έτσι τον έδιωξαν. Μαζί με τον άνδρα μου έφυγαν και γύρω στους 150 εργαζόμενους.  Μια ημέρα γυρίζει στο σπίτι και δεν μιλιόταν. Προσπάθησα....προσπάθησα να του δώσω να καταλάβει οτι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου αλλά...εκείνος τίποτα"

Ξεσπαει σε κλάμματα. Ο επιθεωρητής την κοιτάει με συμπονετικό βλέμμα...."Εαν θέλετε, μπορούμε να σταματήσουμε και να τα πούμε αλλη στιγμή" της λεει αλλα εκείνη συνέχισε, με την 15χρονη κόρη της να της κρατάει το χέρι. Ο γιός της ήταν κλεισμένος στο δωμάτιό του. Δεν ήθελε να ακούσει...δεν ήθελε να πιστέψει.....

"Έκτοτε η ψυχολογία του έπεσε. Ήξερε μαλλον οτι τα χειρότερα θα έρχονταν. Αποζημίωση φυσικά δεν υπήρχε, οπότε έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα με τα ήδη υπάρχοντα. Είχαμε καποια λεφτά στην άκρη αλλά...όχι πολλά....εεεε....νααα....υπήρξαν σπατάλες...και του έλεγα "Γιώργο, μη ξοδεύεις πολλά. Τι το θέλουμε το σκάφος ! " δεν με άκουσε"
Σηκώνει το κεφάλι της, κοιτάζει κατάματα τον επιθεωρητή και συνεχίζει να μιλάει.... εκείνος παρότι τα μάτια της ήταν κόκκινα απο το κλάμα, παρατήρησε το βαθύ μπλέ χρώμα τους. Η φωνή της ακουγόταν τώρα ανεπαίσθητα όσο  το βλέμμα του κατέβαινε προς τα σαρκώδη χείλη της και μετά πιο κάτω στο.... "Μα είναι ώρα να χαλβαδιάζεις την χήρα ? Σύνελθε ρε μαλάκα ! " τινάζει το κεφάλι του πέρα δώθε. "Είστε καλα ? " τον ρωτάει η χήρα που είδε την αψυχολόγητη αντίδρασή του. "Ναι...με συγχωρείτε. Εχω λίγο πονοκέφαλο απλά. Συνεχίστε παρακαλώ. "
"Τα συνεχόμενα τηλέφωνα απο τις τράπεζες τον άγχωναν ακόμα περισσότερο. Εγώ δεν μπόρεσα να βρω δουλειά ούτε για δείγμα ! Τα παιδιά αναγκάστηκαν να πάνε αλλού σχολείο, κόψαμε τα φροντιστήρια, κολυμβητήρια...τα πάντα ! Τα τηλεφωνήματα απο τις τράπεζες συνεχίζονταν και τα χαράτσια....το ένα πίσω απο το άλλο και.... (ξεσπάει σε αναφυλιτά) "

Ο επιθεωρητής σκύβει το κεφάλι. Δεν ήξερε εαν ήταν απο στεναχώρια ή επειδή δεν ήθελε να "καρφωθεί" οτι την κοιτάει με λαγνεία.

"Λυπάμαι (καθαρίζε το λαιμό του, περισσότερο για να συγκροτήσει τη σκέψη του) λυπάμαι για αυτό που σας συνέβει. Ξέρετε...απλά πρέπει να αποκλείσουμε καθε ενδεχόμενο δολοφονίας για αυτό ρωτάμε. Είναι δύσκολο το ξέρω αλλά...."

"Δολοφονίας ! (ξαφνιασμένη) Μα ο άνδρας μου...θελω να πω οτι...δεν είχε εχθρούς. Ήταν φιλήσυχος άνθρωπος. Μέχρι και λεφτά στους άστεγους της γειτονιάς έδινε. Δεν υπάρχει περίπτωση να..."

Τη διακοπτει με μια ευγενική κίνηση του χεριού του "Απλα΄θελουμε να αποκλείσουμε καθε πιθανότητα. Αυτό μόνο. Συνεχίστε όμως...."

"Τα πράγματα γινονταν όλο και πιο δύσκολα. Αυτοί που πρίν απο λίγο καιρό θεωρούσαμε φίλους μας (η χροιά της φωνής της ξαφνικά αλλάζει...γίνεται στριγγή) ...μόνο φίλοι μας δεν ήταν. Όπου κι αν απευθυνθήκαμε δεν είχαμε καμία στήριξη. Και όσοι πραγματικά ενδιαφέρονταν, είτε ήταν και εκείνοι άνεργοι, είτε δεν μπορούσαν να βοηθήσουν πραγματικά "δεν κάνουν πλέον προσλήψεις" μας έλεγαν ! Ποιούς ? Εμάς ! (εκνευρισμένα) Που τους είχαμε όλους μη στάξει και μη βρέξει ! Να τα χαϊρια μας τώρα ! "

Βάζει λίγο ουίσκυ σε ένα χαμηλό ποτήρι. Ο επιθεωρητής κοιτάει το ρολοι του, ήταν μόλις 11:00 η ώρα το πρωί. "Πίνει τέτοια ώρα"? σκέφτηκε. "Απο τη στεναχώρια θα είναι"  Η χήρα εκτίνει το ποτήρι στον επιθεωρητή αλλά εκείνος αρνείτε ευγενικά.

"Καταλάβατε τώρα κύριε επιθεωρητά ? (ρουφάει τη μύτη της, πίνει μονορούφι το ουισκυ της) Ετσι έχουν τα πράγματα.
Εκεί καταντήσαμε. Να παρακαλάμε για δουλειά και να μη βρίσκουμε. Ο άνδρας μου να δουλευει σα το σκυλί όλα αυτά τα χρόνια, να πληρωνει κανονικά φόρους, να είναι εντάξει σε όλα και μια ωραία πρωία να του λένε "Κλείσαμε ! πρέπει να σας διώξουμε"

Βάζει κι άλλο ουισκυ στο ποτήρι της. Το πίνει και αυτό μονορούφι. Ο επιθεωρητής την κοιτάει με ανησυχία..... η κόρη της το ίδιο.

"Δουλευε σα το σκυλί για να μας παρέχει τα πάντα...να μην μας λείψει τιποτα. Είναι....θέλω να πω... ήταν απο φτωχή οικογένεια και δεν ήθελε να έχουμε την ίδια μοίρα. Ενταξει....δεν λέω...κάναμε σπατάλες...αλλά δεν κλέψαμε κανέναν. ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΚΟΥΤΕ ! Ο,τι κάναμε το κάναμε νόμιμα και μην ακούτε αυτά που λένε για τους νεόπλουτους....δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο άνδρας μου ήθελε να μας παρέχει τα πάντα. Και αυτοί ....ΑΥΤΟΙ του στέρησαν τη ζωή. ΑΥΤΟΙ που να τους παρει ο διάολος φταίνε που έφθασε σε σημείο η εταιρεία να κλείσει. Και μου το έλεγε ο καϊμένος: "Δεν παει καλά η εταιρεία. Δεν αντέχει ούτε τη αυξημένη φορολογία ούτε τίποτα.  Οι μισθοί καθυστερούν....Η επιδότηση δεν ήρθε και το κράτος σταμάτησε τα κονδύλια" μου έλεγε. Αλλα εκείνος...ΕΚΕΙ ! ΠΙΣΤΟΣ σαν σκύλος στην εταιρεία που τον ανέδειξε. ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ! Στο διαολο ! " Το ποτήρι πεφτει απο το χέρι της, βάζει τα χέρια στο πρόσωπό της και ξεσπάει για αλλη μια φορά σε αναφυλητά.

Ήταν εμφανές οτι η χήρα είχε κλονιστεί.  

Η κόρη της, αντιλαμβανόμενη την κατάσταση, την πήρε απο το χέρι και ζήτησε ευγενικά απο τον επιθεωρητή να συνεχίσουν τη ανάκριση αλλη ώρα.

"Μας συγχωρείτε αλλά...η μητέρα μου δεν είναι καλά. Έχει ανάγκη απο ξεκούραση. Ελάτε αυριο και...."

"Μην ανησυχείτε. Έχω όλα τα στοιχεία που χρειάζομαι. (σηκώνετε και βάζει το παλτό του) Δεν θα χρειασθεί να έρθω αυριο. Θα σας δώσω την κάρτα μου σε περίπτωση που θέλετε κάτι να προσθέσετε αν και είναι εμφανές το τι έχει συμβεί. Λυπάμαι για την απώλειά σας. (σμιγει τα χείλη) Τα θερμα μου συλληπητήρια "

"Ευχαριστούμε" απαντάει με κουρασμένο βλέμμα η κόρη και κατευθύνει στο δωμάτιο τη μητέρα της.

Ο επιθεωρητής, ενημερώνει  τους συνεργάτες του που συνέλεγαν τα στοιχεία στο γραφείο του αυτόχειρα και βγαίνει απο το σπίτι. Ανάβει ενα τσιγάρο και αποφασίζει να παει με τα πόδια στο τμήμα. Είχε ωραία ημέρα. Ανοιξιάτικη, στη καρδιά του χειμώνα.

Στο δρόμο τα λόγια της χήρας έρχονταν και ξαναρχονταν στο μυαλό του. "Δουλευε σα το σκυλί για να μας παρέχει τα πάντα...να μην μας λείψει τιποτα....ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ. ΑΥΤΟΙ του στέρησαν τη ζωή. ΑΥΤΟΙ"  και με αυτά τα λόγια αναλογίστηκε: πόσους ακόμα θα θρηνήσουμε ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥΣ ? Πότε θα πούμε επιτέλους ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ, χωρίς να χρειασθεί να έχουμε ενα πιστόλι στο κρόταφο μας ?

- ΤΕΛΟΣ -