Ρούφηξε τη μύτη της, τα μάτια της ήταν κόκκινα απο το κλάμα.
Η μάνα, με φωνή που ίσα που έβγαινε: "Να μην φοβάσαι παιδί μου ! Να θυμάσαι ο,τι σου έχω πει. Είσαι πλέον δυνατή....θα τα καταφέρεις και...." τον ειρμό της έκοψε αυτός ο αναθεματισμένος βήχας.
"Μη κουράζεσαι μάνα ! Μη μιλάς. Ξάπλωσε" ακουμπαει το κεφάλι της στο ροζιασμένο χέρι της μητέρας της.
"Θυμάσαι μάνα τι μου έλεγες ; Να είμαι πάντα δυνατή, να μην αφήνω κανέναν να με εκμεταλλευεται, να πατάω πόδι ; Ε, (ρουφάει τη μύτη της, σκουπίζει με τα χέρια της τα μάγουλά της) κάτι κατάφερα ! Πότε δεν ειναι αργά! Eτσι δεν είναι ; " Η μητέρα της την κοιτάει και μια γραμμή σαν χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της.
"Θέλω να είσαι περήφανη για εμένα μάνα. Εκανα λάθη, το ξέρω. Λάθη πολλά....τσακωνόμασταν συχνά, σου μίλαγα απότομα...ΔΕΝ ΤΟ ΗΘΕΛΑ ΜΑΝΑ ! Ήμουν ηλίθια ! "
Η μητέρα κουνούσε το κεφάλι δεξιά αριστερά, σε άρνηση όσων άκουγε. "Δεν ειναι έτσι. Εσύ είσαι το παιδί μου! Η ζωή μου, ακούς ; H ζωή μου" αποκρίθηκε με σβησμένη φωνή.
"Συγγνώμη μάνα ! Συγγνώμη" ξεσπάει σε λυγμούς ! Η μητέρα της χαϊδεύει το κεφάλι.
Η κόρη σηκώνει το κεφάλι και την κοιτάει...νιώθει οτι κάτι δεν πάει καλα.
"Μάνα ; Tι ; Τι συμβαίνει; Mάνα !"
"Νιώθω...νιώθω όμορφα παιδί μου. Πολύ όμορφα. Σαν ένα κύμα να σκεπάζει το σώμα μου. Το ακούς; To ακούς το κύμα; Σκάει τώρα...στα στα βράχια σκάει. Η θαλασσα...τι όμορφη που είναι η θάλασσα!"
Ακούστηκε ο παρατεταμένος ήχος του παλμογράφου.
Η κόρη της την κοίταζε, ανύμπορη...έπεσε πάνω της και ξέσπασε σε αναφυλιτα ! Οι κραυγές της αντήχησαν σε όλο τον όροφο "ΜΑΝΑΑΑΑΑΑ" φώναζε, μέχρι που δεν είχε άλλο φωνή...και η κραυγή μετατράπηκε σε κλαυθμύρισμα.
(αφιερωμένο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου