Έρως ανίκατε μάχαν

Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους και σε αυτούς που αγαπούν με την καρδιά τους !

Ξέρω τι θα πείτε....τι μας λές ρε Άννα τώρα...αφού είναι καθαρά εμπορική εορτή...και ποιος Άγιος Βαλεντίνος κλπ. κλπ. ! Αυτά είναι λίγο - πολύ γνωστά. Κι εγώ μαζί σας...δεν αντιλέγω !

Έτσι όπως έχουν γίνει όμως οι ζωές μας, τρέξιμο χωρίς ή και με λόγο, κατήφεια, χαράτσια, ανεργία...δεν έχουμε όρεξη πλέον για τίποτα ! Λέξεις όπως "σ'αγαπώ, σε θέλω, μου λείπεις, πήρα τηλέφωνο μόνο για να ακούσω τη φωνή σου"  που παλαιότερα μας έβγαιναν αυθόρμητα τώρα βγαίνουν με δυσκολία απο τα χείλη μας, για να μη πω οτι δε βγαίνουν καθόλου.



Η ζωή μας έχει κάνει κυνικούς. Το ένα ασχημο γεγονός πίσω απο το άλλο δεν μας αφήνει ν'ανασάνουμε...πόσω μάλλον να ερωτευτούμε.
Να ερωτευτούμε για πρώτη φορά, με την πρώτη ματιά, να ξαναερωτευτούμε τον σύντροφό μας /τον άνδρα μας, να νιώσουμε το συνεχόμενο χτύπο της καρδιά μας, τον ιδρώτα και τη έξαψη απο την αγωνία μας, τον ενθουσιασμό..την αναμονή....το γαργαλητό στον αφαλό μας....το πάθος που ακολουθεί μετά....

Εαν λοιπόν, όλα τα παραπάνω είναι απο καιρό ξεχασμένα για κάποιους απο εμάς, μήπως τελικά
 η συγκεκριμένη γιορτή - πέρα απο το οτι ειναι εμπορική - μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ένα απώτερο σκοπό ;




Μήπως πρέπει να κάνουμε την αρχή.  Ένα λουλούδι, ένα "σ'αγαπώ", μια αγκαλιά, λίγο κρασάκι για να πέσουν και οι.....αντιστάσεις, νομίζω οτι είναι αρκετό για να ξεχάσουμε - έστω και για λίγο - τα προβλήματά μας και να αφεθούμε και πάλι στα έντονα συναισθήματα που μας προκαλεί το βέλος που διαπερνάει την καρδιά μας.
Γιατί...ως γνωστόν "έρως ανίκατε μάχαν"

Έρως ανίκατε μάχαν,
Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις,
ός εν μαλακαίς παρειαίς
νεάνιδος εννυχεύεις,
φοιτάς δ' υπερπόντιος
εν τ' αγρονόμοις αυλαίς·
καί σ' ούτ' αθανάτων φύξιμος ουδείς
ούθ' αμερίων σέ γ' ανθρώπων.
Ο δ' έχων μέμηνεν.
Σύ καί δικαίων αδίκους
φρένας παρασπάς επί λώβα,
σύ καί τόδε νείκος ανδρών
ξύναιμον έχεις ταράξας·
νικά δ' εναργής βλεφάρων
ίμερος ευλέκτρου νύμφας,
τών μεγάλων πάρεδρος
εν αρχαίς θεσμών.
'Αμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα.
Νυν δ' ήδη 'γώ κ'αυτός θεσμών
έξω φέρομαι τάδ' ορών ίσχειν δ'
ουκέτι πηγάς δύναμαι δάκρυ
τόν παγκοίτην όθ' ορώ θάλαμον
τήνδ' Αντιγόνην ανύτουσαν.

και σε μετάφραση...

Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη,
συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,
συ που ξενυχτάς τα κορίτσια
με τα τρυφερά μάγουλα,
που δρασκελάς πάν' από θάλασσες
και τρυπώνεις στους κήπους,
κανείς δε γλυτώνει από 'σε,
μήτε Θεός μήτε θνητός.
Όποιον αγγίξεις, τονε παλαβώνεις.
Συ, άνθρωπο φρόνιμον εξωθείς
στ' αδικο και στο χαμό,
συ π' άναβεις ταραχή κι αμάχη
ανάμεσα σε γιο και πατέρα,
νικά πόθος και λαχταρα για τη γλυκομάτα νύφη,
κόντρα σ' όλους τους μεγάλους νόμους.
Σαν ατάραχος Θεός τους περγελάς, ω Αφροδίτη.
Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ
που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα,
βλέποντας τη δύστυχη Αντιγόνη
να τη σέρνουν άκαιρα στον τάφο
που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε.