"Ε-Ε-Eλένη"

  Ήταν ενα ακόμα απόγευμα στο Σύνταγμα. Το κρύο περόνιαζε και οι περαστικοί στη πλατεια Συντάγματος έτρεχαν όπως πάντα. Να προλάβουν.... να ξεφύγουν....
Άλλοι  έτριβαν τα χέρια τους για να ζεσταθούν, άλλοι σήκωναν το γιακά απο το παλτό τους.  Άνθρωποι που στο βλέμμα τους κυριαρχούσε η ανησυχία &  η αβεβαιότητα δεν έδιναν την παραμικρή σημασία στον άστεγο που ήταν ξαπλωμένος στο δάπεδο δίπλα απο τη στάση του Μετρό. ΄

Κουρελιασμένα ρούχα, γκρίζα μαλλιά, μεγάλο μούσι , πρόσωπο σκαμμένο, χέρια κατακκόκινα απο την παγωνιά. Δίπλα του, ένας σκύλος και δύο κονσέρβες - για τον σκύλο φυσικά.

  Του πηγαίνω μια κονσέρβα, μια σακούλα με φαγητό απο τα Mac Donalds και μια κουβέρτα. Τον σκεπάζω.  Βάζοντάς του την κουβέρτα, ο ίδιος χωρίς να ανοίξει τα μάτια του την τράβηξε με το χέρι του μέχρι το λαιμό του..."ωραία, μαλλον θα ζεστάθηκε" σκέφτομαι και κάνω να φύγω, μη με δει...δεν ήθελα να με δει. . Δεν προλαβαίνω να κάνω βήμα όταν τον ακούω να μουρμουράει κάτι. Σταματάω απότομα, γυρίζω και τον κοιτάω, ο ίδιος συνεχίζει να μουρμουράει κάτι ακαταλαβήστικό. Φαντάζομαι οτι μπορεί να χρειάζεται ιατρική βοήθεια και παρότι κατι μέσα μου μου λέει να φύγω, πηγαίνω κοντά του
"Είστε καλά ? Χρειάζεστε γιατρό ? "

 Με δυσκολία και με φωνή που ίσα που έβγαινε  "Ε...Ε...Ελένη....Ε-Ελένη καρδιά μου...εσύ  είσαι "? γυρίζει και δυο μπλε υγρά ματια με καρφώνουν. Νόμιζε οτι είμουν η ....Ελένη του ! Η καρδιά του !

  Ξαφνιάστηκα ! Τινάχτηκα λες και με έχει χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Κάνω δυο βήματα πίσω, σμίγω τα χείλη σε μια προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Μάταια.  Γυρίζω το βλέμμα και τρέχω...τρέχω τόσο γρήγορα που τα δάκρυα κόντευαν να γίνουν πάγος στο μάγουλό μου. Ανεβαίνω τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος. Μπροστά μου,  η Βουλή ! Σηκώνω το βλέμμα στο κτήριο και δεν μπορώ να μη κάνω το συνειρμό. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ οτι αυτόν τον άνθρωπο τον έφερε σε αυτό το σημείο οι 300 της Βουλής.  "Γαμώ τα υπουργεία σας " ! φωνάζω και μερικοί με κοιτάνε "τρελλή θα 'ναι" θα σκέφτονται. Αλλά δεν με ένοιαζε.

"Ελένη, καρδιά μου" τα λόγια του άστεγου αντηχούσαν στα αυτιά μου ! Το βλέμμα του είχε καρφωθεί στη μνήμη μου για τα καλά. Δύο μπλέ υγρά μάτια που έψαχναν... την Ελένη τους.