ΑΝΘΡΩΠΟΙ vs ΜΗΧΑΝΩΝ

 Η μάχη ηταν σκληρή...οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ μας κατατρόπωσαν ! Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα !  Εαν δεν ήταν αυτοί...αυτοί οι προδώτες οι δικοί μας, οι άνθρωποι δεν θα είχαν την τεχνογνωσία μας κι όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν. Μα γιατί...γιατί...αφού τα πηγαίναμε τόσο καλά μεταξύ μας ! Τι συνέβη ? Τιιι....(το βλέμμα του αγριέυει, μισοκλείνει τα μάτια)

ΤΑ ΚΑΘΙΚΙΑ οι δικοί μας ! Θα μου το πληρώσουν ! Τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το αλλο...θυμός, λύπη, εκδίκηση. Πρέπει να συγκροτήσω τη σκέψη μου. Το συναίσθημα της εκδίκησης δεν πρεπει να με καταβάλει..τουλάχιστον όχι προς το παρόν.

Μόνη μου έγνοια...οι δικοί μου! Πρέπει να τους βρώ...πρέπει να είναι ζωντανοί...ΞΕΡΩ οτι είναι ζωντανοί ! Δεν πρέπει να φανώ αδύναμος..δεν πρέπει να φανώ δειλός. Πρέπει με κάθε θυσία να παω στην ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Είμαι σίγουρος οτι τους έχουν εκεί  ! ΠΡΕΠΕΙ να τους βρω.

Στηρίζομαι στη γροθιά μου και με κόπο προσπαθώ να σηκωθώ, νιώθω το σώμα μου μουδιασμένο..σκουριασμένο!

 Ρίχνω το κουρασμένο βλέμμα μου στο πεδιο οπου εξελίχθηκε η μάχη ...κρανίου τόπος...φρίκη ! Η μυρωδιά του καμμένου σίδερου και ανθρώπινης σάρκας μου έφερνε αναγούλα.... Ο καπνός απο τις φωτιές μου έτσουζε τα μάτια....ο εκωφαντικός θόρυβος  απο τις σιδερένιες κολόνες που κετέρρεαν η μια μετα την αλλη μου τρυπούσε τα αυτιά...

Βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου...παίρνω μετα βίας μια  βαθεία ανάσα...την βγάζω με ενα μακρόσυρτο ήχο, σαν να ήθελα ν'αποτινάξω απο μέσα μου τη σαπίλα που ένιωσα τα τελευταία 24ώρα της ζωής μου.  Είχα αδειάσει...αλλά οχι εντελώς.

Η εικόνα των δικών μου να κείτονται στα κρεββάτια οπου τους χρησιμοποιούσαν για πειράματα ήταν πιο ισχυρή απο την κούραση που ένιωθα....

Ξεκίνησα για την ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ...με την ελπίδα οτι θα έβρισκα ζωντανούς τους δικούς μου.....η εκδίκηση...μπορούσε να περιμένει. Αν και κατι μέσα μου μου έλεγε οτι η ημέρα αυτή δεν θα αργούσε να έρθει !