Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί....

Μεγάλωσες σε μια οικογένεια βαθειά θρησκευόμενη και πατριαρχική ...πως θα μπορούσες ποτέ να περιγράψεις αυτά που αισθανόσουν κάθε φορά που φευγαλέα ξεφύλιζες τα πορνοπεριοδικά που είχε χαντακώσει ο αδερφός σου κάτω απο τις στοίβες με τα Μίκυ Μάους ;

Πως θα μπορούσες να εκφράσεις με λεξεις, ότι κάθε φορά που γύριζες τις σελίδες αυτού του περιοδικού, ότι αισθανόσουν ένα γαργαλητό στον αφαλό το οποίο σιγά σιγά κατέβαινε όλο και πιο κάτω ; Και εκεί που δεν το καταλαβαίνεις έχες γεμίσει το κυλοτάκι με τα υγρά σου ! Πως έγινε αυτο ; Δεν μπόρεσες να το προσδιορίσεις...αλλά οταν συνέβαινε ενα ανεπαίσθητο γελάκι σχηματιζόταν στα χείλη σου. Ντράπηκες και μόνο στη σκέψη.

Ήταν καλό αυτό που συνέβαινε ή κακό ; Μήπως ήταν ...αμαρτία ; Ναι...αμαρτία ! Έτσι  σου είχαν μάθει να λες στον εαυτό σου οταν συνέβαινε κατι και  δεν καταλάβαινες τι ήταν αυτο.

Αλλά...σου άρεσε ...σου άρεσε τόσο που το συνέχισες...ξαπλωμένη στο κρεββάτι χωμένη μέσα στα σεντόνια για να μη σε δει κανεις, παρότι είσουν μόνη στο δωμάτιο. Το χέρι σου γλυστρούσε απαλά απο την κλειτορύδα στα χείλη και απο τα χείλη στον κόλπο...οι αισθήσεις σου ήταν στο πικ, έτρεμες σαν το ψάρι, τα υγρά σου κατέβαιναν όλο και πιο πολύ μέχρι που δεν μπόρεσες να πνίξεις ενα μικρό βογγητό ! Γύρισες πλευρό και αποκοιμήθηκες ! Έτσι. Απλά.

Την επομένη  ξαφνιάστηκες με το πόσο χαλαρά αισθανόσουν...καμία ένοχη ! Τίποτα. Τα γεγονότα της προηγούμενης ημέρας σου ήρθαν πάλι στο μυαλό...χαμογέλασες.

Ντύθηκες βιαστικά για το πρωινο. Κάθε μέρα έπρεπε να τρώτε πρωινό όλοι μαζι ! Κάθισες απέναντι απο τον πατέρα σου. Όπως πάντα.  Γιατί όμως δεν μπορούσες να τον κοιτάξεις στα μάτια ; Μήπως οι ενοχές αρχισαν και παλι να σε κατακλύζουν ; Μήπως τελικά δεν είσουν τόσο χαλαρή όσο πίστευες ;

Έφυγες βιαστικά για το σχολείο. Εκεί ηταν που συνάντησες για πρώτη φορά τον «έρωτα της ζωής σου» ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες στην αρχή.  Και μέχρι να καταλάβεις ο ... «έρωτας»  ανεβοκατέβαινε πάνω σου...πόνεσες λίγο στην αρχή αλλά μετά το συνήθισες. Δεν διήρκησε πολυ. Και στο τέλος είπες «μα καλά αυτό ήταν» ;

Ο δεύτερος «έωτας» δεν άργησε να έρθει...εκεί του έδωσες και κατάλαβε ! Αλλά καθεφορά κατι σου έλειπε ! Ήθελες κατι το διαφορετικό. Μια καινούργια στάση...κατι. Πηδηχτήκατε αρκετές φορές...αλλά και παλι...κατι...κάτι έλειπε.

Μετά απο καιρό ήρθε ο τρίτος...ο τέταρτος....μπόρεσες λίιιιγο να ανοιχτείς, να πεις στον γκόμενο σου αυτό που πραγματικά σε έκανε εσένα να καυλώσεις με ενα παιχνιδιάρικο τρόπο...ποτέ ευθέως γιατί ντρεπόσουν.  Ακόμα και τότε όμως,  αισθανόσουν οτι κατι δεν πήγαινε καλα.  Καθε φορά που έλεγες αυτό που  γουσταρες ,  καθε φορά ντρεπόσουν. Δεν ήξερες το γιατί ! Απλά ντρεπόσουν !   

Θυμόσουν τότε που εισουνα μικρή και στο χωριό όλοι μιλάγανε για την κυρία Κατερίνα την χήρα ! « Παστρικιά»  την φωνάζανε επειδή μύριζε σαν τα λουλούδια που ανθίζουν την άνοιξη. Το κοντό τους το μυαλό πήγαινε στο πονηρο. Μυρίζει ωραία...αρα πηδιέται ! Δεν εξηγείτε αλλιώς ! Φοβήθηκες μήπως σε πούνε κι εσένα έτσι ! Μήπως σε πούνε... πουτάνα ! Ναι πουτάνα ! Γιατί το φοβάσαι ?  Φοβάσαι τη λέξη ? Φοβάσαι ακόμα και να την αρθρώσεις ! Εεεεε κοριτσάκι μου ! Εσένα σου αξίζει αυτό που λένε...θελει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει !