Ο Kαβαλάρης

Μου ζήτησαν να τον συναντήσω κατω απο ενα δένδρο ...θα μου έφερνε μου είπαν τον πάπυρο και θα έφευγε. Δεν θα έπρεπε να τον κοιτάξω στα μάτια...απαγορευόταν.  O μύθος έλεγε οτι οι Καβαλάρηδες ήταν πλάσματα βγαλμένα απο την Κόλαση και οτι εαν τα κοιτούσες στα μάτια σου έπαιρναν την ψυχή ! Αυτο λέγανε συνέχεια στο χωριό και με αυτό το μύθο μεγαλώσαμε όλοι. "Μη τον κοιτάξεις στα μάτια κόρη μου ! Δεν κάνει ! Ακούς ; " μου είπε ο πατέρας μου πριν μου δώσει ενα φιλί στο μέτωπο για καλή τύχη.

Και έτσι πήγα. Κάτω απο το δένδρο και περίμενα, αυτόν ...αυτόν που αργότερα θα αλλαζε τη ζωή τη δική μου αλλά και του χωριού μου! Ο πάπυρος έκρυβε μυστικά...μυστικά που μόνο ένας μάγος θα μπορούσε να διαβάσει.

Περίμενα...περίμενα αρκετή ώρα. Ενα κρύο αεράκι διαπέρασε το σώμα μου...ρίγησα. Το θρόϊσμα των φύλλων ήταν σημάδι οτι το φθινόπωρο είχε μπει για τα καλά...
Την σκέψη μου διέκοψε ο γρήγορος καλπασμός ενός αλόγου...τον ακουγα απο μακρυα...Ξαφνικά εμφανίστηκε αυτός....μια σκοτεινή φιγούρα μέσα απο τα δένδρα.  Με την κάπα του ανεμίζει  όσο εκείνος καλπαζε προς το μέρος μου  ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει..."τι θα γίνει άραγε; θα μου μιλήσει καθόλου; κι αν δεν έχει τον πάπυρο τι θα κάνω; κι άν κατά λάθος τον κοιτάξω στα μάτια; κι άν...."
Το χλιμίντρισμα του αλόγου με έβγαλε απο τις σκέψεις μου...Ήταν δίπλα μου...αυτός..αυτός που δεν έπρεπε να κοιτάξω στα μάτια...έτσι μου είπαν τουλάχιστον. Αλλά δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό. Ήθελα τουλάχιστον να δω πως ήταν η φιγούρα αυτού του μυθικού πλάσματος.
Σήκωσα αργά τα βλέμμα μου προς το μέρος του... το άλογο σηκώθηκε στα δύο του πόδια..όσο ανέβαινε το βλέμμα μου επάνω του διέκρινα το ξίφος του καβαλάρη που έλαμπε μέσα στο σκοτάδι.

Αισθανόμουν το βλέμμα του  επάνω μου...δεν τόλμησα να ρίξω το δικό μου στο προσωπό του.  Προσπαθόυσε να μου πει κάτι αλλά ο αέρας έπαιρνε τα λόγια του μακρυά....Δεν ξέρω εαν έφταιγε ο αέρας ή ο φόβος μου  που δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε.   Έσκυψε  προς τη μεριά μου..παραπάτησα προς τα πίσω φοβούμενη οτι θα μου κάνει κακό.  "Μη φοβάσαι" μου είπε αυτή τη φορά με καθαρή φωνή...ανθρώπινη φωνη ! Ξαφνιάστηκα ! Ήταν άνθρωπος ! Μα..ο μύθος έλεγε.....Δεν μπορούσα να πιστέψω στ'αυτιά μου ! Όλα αυτά τα χρόνια πιστεύαμε κάτι το οποίο....

Αποφάσισα να του μιλήσω. Ξεροκατάπια...
"Είμαι εδώ για τον πάπυρο" του είπα με τρεμάμενη φωνή και το κεφάλι κατεβασμένο. 
"Το ξέρω. Εγώ κρατάω το λόγο μου" μου είπε με σταθερή φωνή.  Μου έτεινε το χέρι του με τον πάπυρο στο χέρι. Εγώ με τρεμάμενο χέρι το έπιασα.

Έσκυψε πάλι προς το μέρος μου, τώρα τα πρόσωπά μας είχαν έρθει κοντά, πλέον δεν ήταν κρυμμένος μέσα στην κάππα του, δεν τον καλύπτε το σκοτάδι. Δύο πράσσινα πελώρια μάτια σαν σμαράγδια στόλιζαν το όμορφο λεπτό πρόσωπό του.  Ήταν νέος...νέος και όμορφος...μου κόπηκε η ανάσα.
Νόμιζα οτι θα πεθάνω...εκείνη την ώρα..εκείνη τη στιγμή μπροστά του. Ενα περίεργο συναίσθημα με είχε καταβάλει...δεν μπορούσα να το ερμηνεύσω. Ενα γαργαλητό στον αφαλό....ναι..αυτό ήταν...αλλά δεν κατάλαβα απο που προερχόταν. Κοκκίνησα !  Εκείνος προφανώς είχε καταλάβει την αγωνία μου....μου χαμογέλασε ! Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά σε εκείνο το χαμόγελο.. τόσο δυνατά που φοβόμουν μήπως ακουσθεί !

"Πες στον πατέρα σου" μου είπε με ήρεμη φωνή 'οτι εγω κράτησα το λόγο μου. Ελπίζω να κρατήσει και εκείνος τον δικό του' !
"Μα δεν καταλαβαίνω ποιον λόγο να.........."
"Δεν χρέιάζεται να καταλάβεις ! Πες του μόνο αυτο ! "
Με κοίταξε...μου χαμογέλασε...δεν ήταν απλά ενα χαμόγελο..ήταν κάτι σαν υπόσχεση....
Έστεψε τα γκέμια του αλόγου του και τράβηξε προς το δάσος. Η φιγούρα του μάκραινε όσο στεκόμουν  κατω απο το δένδρο και τον χάζευα, φέρνοντας στο μυαλό μου το πρόσωπό του...το χαμόγελό του...και με το αίσθημα της ελπίδας οτι μπορεί οι δρόμοι μας να σμίξουν ξανά.






Την έμπνευσή μου πήρα απο τα παρακάτω:

Μουσική : http://www.youtube.com/user/MsCinematicmusic#p/u/7/ek2U8zx670o

Φωτογραφίες από: http://wall.alphacoders.com/index.php?s=Fantasy