Το παιχνίδι

Καθισμένος στο τραπέζι της κουζίνας ήταν έτοιμος να φάει τη πρώτη μπουκιά φαγητού όταν  αισθάνθηκε την κάννη ενός  όπλου να σέρνεται στο κεφάλι του αργά ...βασανιστικά ίσως....το αισθανόταν κρύο πάνω στο κρανίο του, τόσο που οι τρίχες απο το σβέρκο του σηκώθηκαν. Ξαφνιασμένος άφησε το μαχαιροπήρουνο να πέσει κάνοντας θόρυβο επάνω στο πιάτο, με αργές κινήσεις σήκωσε τα χέρια του απο το τραπέζι σε ένδειξη παράδοσης και πριν προλάβει να πει οτιδήποτε άκουσε τη φωνή της Ηλέκτρας πίσω του "Σήκω καθίκι....ΣΗΚΩ "! του φώναξε !
Ο Κώστας χαμογέλασε πονηρά, μισόκλεισε τα μάτια και με χαμηλή όλο λαγνεία φωνή τη ρώτησε: "Χμμμ...Τι συμβαίνει Ηλέκτρα ? Τι είναι αυτό τώρα? Είπαμε να παίζουμε ρόλους στο σέξ αλλά αυτό δε νομίζεις οτι παραπάει? Αλλά εγώ δεν σου χαλάω ποτέ χατήρι....Άσε με να φάω μια μπουκιά και μετά θα ....."

"Μετά θααααα τι"? τον διακόπτει. "Θα γυρίσεις πίσω στη γυναίκα σου ? Σε ενα κατεστραμένο γάμο"? ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ" !
Η Ηλέκτρα ήταν εκτός εαυτού ! Οι φωνές της του τρυπούσαν τα αυτιά.  Παρά το θυμό της, ο Κώστας διέκρινε ενα τρέμουλο στη φωνή της...αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει εαν ήταν απο την ένταση ή εαν ήταν έτοιμη να ξεσπάσει σε κλάμματα.
Προσπάθησε να γυρίσει το κεφάλι του, να την κοιτάξει στα μάτια, αλλά δεν τον άφησε "Μη τολμήσεις να γυρίσεις στ'ορκίζομαι θα σε ΣΚΟΤΩΣΩ" !

Τότε ήταν που κατάλαβε οτι αυτό που γινόταν δεν ήταν ενα απο τα συνηθισμένα παιχνιδια ρόλων που έπαιζαν όποτε βρίσκονταν κρυφά τα βράδυα.  Εκείνος δεν ήταν  ο "σκλάβος" ούτε εκείνη η "αφέντρα" !  Εκείνη δεν θα έπαιζε το "θύμα" ούτε εκείνος τον "ληστή - βιαστή". Αυτό ήταν η πραγματική ζωή ! Μια ζωή που ο ίδιος είχε επιλέξει...ο ίδιος είχε διαμορφώσει και που ο ίδιος τώρα καλείτε να πληρώσει. 
Πήρε μια βαθειά ανάσα, έκλεισε τα μάτια ελπίζοντας οτι όταν τα ανοίξει θα βρισκόταν στο κρεββάτι του, στο συζυγικό του κρεββάτι. Μάταια ! Ξεροκατάπιε και μέσα στη δίνη του μυαλού  του προσπάθησε να συγκροτήσει τη σκέψη του. Το περίμενε οτι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε κάποια στιγμή. Ή μήπως όχι ? Μήπως όντως ήταν τόσο εγωιστής ωστε να νομίζει οτι θα μπορούσε να τα έχει όλα? Και γυναίκα και γκόμενα, χωρίς καμοία απολύτως επίπτωση ?
"Αυτό αγόρι μου δε λέγετε εγωισμός...βλακεία λέγετε" του είπε μια φωνή μέσα του. 

"Γιατί δε μιλάς? ΜΙΛΑ που να σε πάρει ! Εμ...βέβαια ! Δεν έχεις τι να πεις ! Ξέεερεις οτι έχω δίκιο".  Η φωνή της Ηλέκτρας τον επανέφερε απότομα στην πραγματικότητα. Με την κάννη του όπλου να συνεχίζει να σημαδέυει το κεφάλι του, προσπαθούσε να βρεί τις κατάλληλες λέξεις για να μπορέσει να εξομαλύνει την κατάσταση. Εκείνη συνέχιζε να του μιλάει,  αυτή τη φορά ο τόνος της φωνής της ήταν άκρως ειρωνικός: "Σας είδα ! Σας είδα μαζι ! Γύρισες πάλι στην αγάπη σου....στη γυναικούλα σου. Στο σπιτάκι σου " !  Ο Κώστας είχε καταλάβει οτι η Ηλέκτρα παραλληλούσε. Εαν δεν έλεγε κάτι εκείνη τη στιγμή και με τη συναισθηματική φόρτιση που την είχε καταβάλει, φοβήθηκε οτι τα πράγματα θα έπαιρναν άσχημη τροπή.
"Ηλέκτρα..άκουσέ με σε παρακαλώ, άσε κάτω το όπλο να μιλήσουμε" .
"Τι να πούμε Κώστα ! Ε? Τι να πούμε ? Τρία χρόνια τώρα "λέμε" , "μιλάμε", "συζητάμε" . Αποτέλεσμα? Κανένα ! Πες μου τι ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ? Άφησα για εσένα τα πάντα ! ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Άνδρα, καριέρα, οικογένεια, φίλους...γιατί? Για ενα κρεββάτι ? Και σιγά το κρεββάτι ! Θέλεις να λέγεσαι και ....εραστής ! Εραστής του κώλου είσαι ρεεεεε....δε σου τα'πανε καλά Κωστάκη! Και ολα αυτά περι διαζυγίου και οτι δεν περνάς καλά στο γάμο σου ήταν ψέμματα ! ΟΛΑ! Είσαι ενας τιποτένιος ! ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΣ" !
Τώρα η φωνή της  είχε γίνει στριγγή......τα συναισθήματα  μπερδεμένα διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Ο Κώστας ξεροκατάπιε, προσπαθησε να κρατήσει τη ψυχραιμία του. Καταλάβαινε οτι έστω και μια δόση αλήθειας να είχαν τα λόγια της, ήταν λόγια μιας προδωμένης γυναίκας ! Ξεφύσυξε "Εχει δίκιο η Ηλέκτρα. Είμαι ενας τιποτένιος. Τα θέλω όλα δικά μου και εκείνη και τη γυναίκα μου....και στο τέλος...." αποφάσισε να αφήσει για λιγο την αυτοκριτική στην άκρη και να προσπαθήσει να την ηρεμίσει.  Δεν ήταν και οτι το καλύτερο να έχεις ενα πιστόλι στο κρόταφο, πόσω δε μάλλον οταν αυτό ελέγχεται απο κάποιον που είναι εκτός εαυτού.
 "Σε παρακαλώ. Έχεις δίκιο, αλλά κάτσε να μιλήσουμε, άσε το όπλο κάτω πριν γίνει κανένα κακό και κάτσε να μιλήσουμε".
"Οχι Κωστάκη" του απάνησε με ειρωνεία. "Δεν θα μιλήσουμε. Θα ΜΙΛΗΣΩ! Γύρνα αργά και κοίταξέ με στα μάτια" Ο Κώστας γύρισε με αργές κινήσεις, σκέφτηκε να προσπαθήσει να την αφοπλίσει, αλλά μια λάθος κίνηση θα μπορούσε να αποβεί μοιραία. Κάρφωσε το βλέμμα του πάνω της.
"Το βλέπεις αυτό το όπλο Κωστάκη? Έχει μέσα του μια και μοναδική σφαίρα. Μια σφαίρα που μπορεί να σκοτώσει είτε εσένα...είτε εμένα". Ο Κώστας σάστισε..."Τι εννοείς μία σφαίρα" τονίζοντας το "μία".
"Εννοώ οτι θα παίξουμε ενα διαφορέτικό απο τα συνηθισμένα παιχνίδια. Μέχρι τώρα παιζαμε ρόλους στο σέξ.Τώρα θα παίξουμε ενα ακόμα πιο ιντριγκαδόρικο παιχνίδι. Θα έχεις ακούσει για τη "Ρώσικη ρουλέτα" φαντάζομαι? Ε, αυτό θα παίξουμε, με μερικές παραλλαγές. Θα προσπαθήσει ο ένας να σκοτώσει τον άλλο. Θα παίρνουμε το όπλο εναλλάξ και θα το βάζουμε στο κρόταφο του άλλο. Θα πατάμε τη σκανδάλη και όποιος είναι ο...."τυχερός" θα πεθάνει. Κάτσε  Κωστάκη. Θα κατσω κι εγω. Ξεκινάς πρώτος"
"Είσαι τρελλή? Είσαι για δέσιμο" η Ηλέκτρα διέκρινε το φόβο αναμεμυγμένο με μίσος στα μάτια του.
"Κάτσε είπα γιατί θα σου την ανάψω εγώ. Ξεκίνα" ! είπε με υψωμένη τη φωνή.
Ο Κώστας παρά τους ενδοιασμούς του πήρε με τρεμμάμενα χέρια το όπλο, το σημάδεψε στην Ηλέκτρα, έκλεισε τα μάτια και πάτησε αργά τη σκανδάλη.Τα λεπτά που πέρασαν μέχρι να ακούσει το "κλίκ" χωρίς τον κρότο του φάνηκαν ώρες. Το ίδιο έκανε και η Ηλέκτρα. Με μεγαλύτερο ζήλο απο εκείνον, σήκωσε το όπλο και το έβαλε στο κρόταφό του. Ο Κώστας έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε οτι ήταν μια καλή ημέρα για να προσευχηθεί. Τίποτα. Άνοιξε αργά τα μάτια του...του πήρε λίγη ώρα για να συνειδητοποιήσει οτι ήταν ζωντανός.
Ήταν η σειρά του...όταν πλεον άρχισε να αισθάνεται κατι παραπάνω απο μίσος και φόβο...ένιωθε οτι έπρεπε να ικετέψει...να ικετέψει για να σταματήσει αυτή τη τρέλλα ! Η Ηλέκτρα τον κοίταζε στα μάτια, και ενα ειρωνικό χαμογελο ζωγραφίστικε στα χείλη της. "Σειρά σου" του είπε...αλλά αυτός δεν αντέδρασε. Ένιωθε την καρδιά του να χτυπά δυνατά....και ξαφνικά δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά του. Έκλαιγε..ναι έκλαιγε σαν συνειδητοποίησε οτι εκείνος ο γύρος ή ο επόμενος μπορούσε να ήταν μοιραίος. Ειτε σκότωνε εκείνη, είτε σκοτωνόταν αυτός....το ίδιο και το αυτό !
"Σε παραλώ, σταμάτα αυτή τη τρέλλα, σε παρακαλώ" η φωνή του ήταν βραχνή, έπιασε με τα χέρια του το πρόσωπό του και τώρα έκλαιγε με αναφυλυτά. Σαν μωρό παιδί. Η Ηλέκτρα συνέχιζε να έχει καρφωμένο το βλέμμα της πάνω του. Ήταν φανερό οτι ευχαριστιόταν το θέαμα. Εκείνος λύγισε και εκείνη παρότι προδωμένη, πήρε την εκδίκισή της. Αυτό που ήθελε να κάνει αφότο τον είδε να ξανασμιγει με τη γυναίκα του ! Να τον δει να την παρακαλά !

Σηκώθηκε απο την καρέκλα, έγυρε προς το μέρος του: "Το όπλο είναι ακόμα εδω, θα σου το αφήσω και εαν έχεις λιγο φιλότιμο, θα δώσεις εσύ τέλος στη ζωή σου" του είπε. Τα βήματά της χάθηκαν στην έξοδό της προς την  πόρτα. Ο Κώστας σήκωσε το κεφάλι, τα μάτια του ήταν κατακκόκινα απο το κλάμα. Συνειδητοποίησε οτι είναι μόνος, αλλά ο φόβος του δεν ειχε φύγει ακόμα. Και μόνο στη σκέψη οτι θα μπορούσε να είναι νεκρος.....Ρούφηξε τη μύτη το και κοίταξε το όπλο μπροστά του. Τα τελευταία λόγια της Ηλέκτρας ήχησαν και πάλι στα αυτιά του. " εαν έχεις λιγο φιλότιμο, θα δώσεις εσύ τέλος στη ζωή σου" Προσπάθησε να αποδιώξει τη φωνή απο το μυαλό του...Πήρε το όπλο στα χέρια του και τότε έκανε μια σκέψη..."οχι όχι...αποκλείεται" σκέφτηκε! "Αποκλείεται να ...."
Άνοιξε με μια γρήγορη κίνηση το όπλο..μόνο και μόνο για να δει το μύλο του περιστρόφου άδειο !