...... Πιο κάτω δυο βάρβαροι είχαν αρπάξει μια γυναίκα και της σήκωναν τη φούστα, ενας αγρότης σφυροκοπήθηκε άγρια απο άλλους δύο στη προσπάθειά του να την βοηθήσει.... ενα παιδάκι έκλαιγε κοιτάζοντας το πτώμα της μητέρας του, τη σκούνταγε με την ελπίδα οτι θα ξυπνήσει...
"Μάζεψε τους άνδρες" ! αποκρίθηκε ο Αλέξανδρος τόσο απότομα και αποφασιστικά σαν να είχε βγει απο ενα λήθαργο ετών. Επρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Οσο ήταν καιρός.
Γύρισε προς το μέρος του στρατιώτη. "Δώσε μου το σπαθί μου και μάζεψε όσους άνδρες στρατιώτες έχουμε. Βγείτε στην αντεπίθεση. Κρατήστε ομήρους όσους έχουν αξία! Θα τους χρειασθούμε !"
"Μάλιστα αρχοντά μου !" αποκρίθηκε ο στρατιώτης και βγήκε γρήγορα απο τη σκηνή.
Ο Αλέξανδρος αναστέναξε. Με τον βασιλιά νεκρό, το ηθικό των στρατιωτών θα έχει πέσει. Τώρα εκείνος ήταν που θα έπρεπε να τους εμψυχώσει, αφότου τελειώνε με αυτή τη μάχη ! Οι κραυγές...οι κραυγές των χωρικών του τρυπούσαν τα αυτιά. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια, έσφιξε τη λαβή του σπαθίου του και βγήκε απο τη σκηνή. Την ίδια ώρα πίσω απο το λόφο κατεύθαναν οι υπόλοιποι στρατιώτες με σπαθιά, τόξα και βαλιστρίδες στα χέρια.
Βλέποντας τους ο Αλέξανδρος ένιωσε ανακούφιση, μέχρι που απο πίσω του άκουσε τη δυνατή κραυγή ενός άνδρα. Γύρισε για να δει έναν βάρβαρο να τρέχει προς το μέρος του κραδαίνοντας το βαρύ τσεκούρι του στον αέρα. Ο Άλέξανδρος σήκωσε ψηλά την ασπίδα του για να αποκρούσει το τσεκούρι. Ο βάρβαρος χτυπούσε ανελέειτα...ξανά και ξανά την ασπίδα του Αλέξανδρου...εκείνος βημάτιζε προς τα πίσω απο την ώθηση του τσεκουριού αλλά περίμενε τη κατάλληλη στιγμή και με μια κίνηση έμπηξε το σπαθί του βαθειά στην κοιλιά του βάρβαρου.
Το σφυρί του βαρβάρου πέταξε πέρα και ο βαρβαρος ούρλιαξε περισσότερο απο θυμό..παρά απο πόνο ! Όμως τότε ο Αλέξανδρος βρήκε την ευκαιρία ! Γνώριζε οτι η σιδερένεια ασπίδα του - έχοντας στην άκρη της μικρές λεπτές λεπίδες - εκτός απο προστασία ήταν και ένα πολύ καλό όπλο. Υπολόγισε το ύψος του αντιπάλου του σε δευτερόλεπτα. Με μια γρήγορη κίνηση έκοψε το λαιμό του βαρβάρου. Ο βάρβαρος γονάτισε στο έδαφος και ένας πίδακας απο αίμα πετάχτηκε απο το λαιμό του, μέχρι που σωριάστηκε για τα καλά στο χώμα.
O Αλέξανδρος τον κοίταξε για δευτερόλεπτα και μετά γύρισε για να δει τι συνέβαινε γύρω του. Σκληρή μάχη σώμα με σώμα.... Το οτι οι βαρβαροι υπερτερούσαν σε αριθμό, δεν βοηθούσε την κατάσταση. Ένας στρατιώτης προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με δύο βαρβάρους και ένας άλλος έσπευσε σε βοήθεια. Ο καπνός απο τις φωτιές όλο και πύκνωνε και η έκβαση της μάχης ήταν αμφίβολη. Πιο πέρα ένας βάρβαρος μαχαίρωσε στη κοιλιά έναν στατιώτη βγάζοντας έναν βρυχυθμό, που μόνο ανθρώπινος δεν ήταν.
Μέσα στον πανικό της μάχης, ο Αλέξανδρος βρήκε τον στρατιώτη που αρχικά τον είχε ξυπνήσει στη σκηνή του, του φωνάζοντάς του για να ακουστεί: «Κάλυψέ με όσο θα ανεβαίνω το μικρό λόφο. Πρέπει να δω και να εκτιμήσω σύντομα το πεδίο μάχης απο πάνω, μήπως και τους περικυκλώσουμε με κάποιο τρόπο» !
«Εντάξει Αρχοντά μου !» αποκρίθηκε ο στρατιώτης και πήρε στάση μάχης κοιτώντας μια δεξιά και αρίστερα μια τον Αλέξανδρο που ανέβαινε τον μικρό λόφο.
Παράλληλα, ο Αλέξανδρος κατάφερε να ανέβει το μικρό λόφο. Μέσα σε λίγα λεπτά μπόρεσε να εκτιμήσει το πεδίο της μάχης. Εαν οι στρατιώτες του, παρότι ήταν λιγότεροι σε αριθμό, κατάφερναν να περάσουν απο την αλλη πλευρά της περιοχής αφήνοντας τους βαρβάρους να πιστεύουν οτι υποχωρούν, τότε θα μπορέσουν να τους μαζέψουν και να τους φέρουν σε απόσταση αναπνοής απο τους τοξότες και τους βαλλιστροφόρος. Οι τοξότες ήταν ενα μεγάλο ατού στη μάχη. Ήταν επιδέξιοι και αρκετά γρήγοροι αλλά ήταν δυστυχώς λίγοι. Οι βαλλιστροφόροι απο την άλλη, ήταν λιγότερο γρήγοροι – τους έπαιρνε χρόνο μέχρι να οπλίσουν ξανά – αλλά αρκετά εύστοχοι. Αυτός ο συνδυασμός όμως ίσως και να τους εξασφάλιζε μια μικρή νίκη. Θα σώζανε τουλάχιστον το χωριό.
Κι έτσι κι έγινε. Το σχέδιο τους πέτυχε. Οι βάρβαροι, βλέποντας τους στρατιώτες να τρέπονται σε φυγή, τους κυνήγησαν πέφτοντας στην παγίδα ! Ο ουρανός έγινε μαύρος απο τα τόξα που πέσανε με το σήμα του Αλέξανδρου. Οι κραυγές των βαρβάρων αντηχούσαν παντού. Ένας βάρβαρος προσπαθούσε να βγάλει το τόξο απο το πόδι του, όταν άλλο ένα τόξο τρύπησε τη πλάτη του. Ένας άλλος σφάδαζε όταν ένα τόξο καρφώθηκε στο μάτι του....Οι μισοί πέθαναν, οι άλλοι μισοί κούτσαιναν και μερικοί τράπηκαν σε φυγή. «Βρείτε τον αρχηγό τους και πιάστε ομήρους όσους μπορείτε» ! πρόσταξε ο Αλέξανδρος. «Θα είναι ωραίο το θέαμα απόψε στο χωριό» φώναξε και οι στρατιώτες παραλληλούσαν στη ιδέα του λιτσαρίσματος ζητωκραυγάζοντας.
«Φανήκατε γεναίοι απόψε φίλοι μου.» απευθηνόμενος στους στρατιώτες που είχαν μαζευτεί γύρω του. «Μπορέσαμε και σώσαμε το χωριό απο ολική καταστροφή παρότι ο εχθρός ήταν μεγαλύτερος σε αριθμό. Σήμερα φάτε, πιείτε, ξεκουραστείτε. Γιατί αύριο μας περιμένει δύσκολη ημέρα. Οι βάρβαροι δεν θα αφήσουν αυτό να περάσει έτσι. Θα ζητήσουν εκδίκιση και ΕΜΕΙΣ πρέπει να είμαστε εκεί για να τους αντιμετωπίσουμε. Σας ευχαριστώ για αυτή τη νίκη !»
«Εμείς ευχαριστούμε άρχοντά μου... Βασιλιά μας» πετάχτηκε ένας στρατιώτης απο το πλήθος και ο Αλέξανδρος σάστισε στη λέξη. Ήταν ο ίδιος 17 χρονος στρατιώτης που τον ξύπνησε στη σκηνή, που τον κάλυψε στο λόφο. Και ήταν αυτός που τον αποκαλούσε «Βασιλιά μας». Ο Αλέξανδρος αισθάνθηκε άβολα, αλλά πριν προλάβει να πει οτιδήποτε οι στρατιώτες είχαν ήδη γονατίσει μπροστά του σε στάση υπόκλισης σχηματίζοντας ένα κύκλο, με τον Αλέξανδρο στη μέση.
Και τελικά σκέφτηκε οτι...δεν χρειαζόταν ούτε κόκκινα χαλιά, ούτε κοριτσάκια με καλαθάκια να πετάνε ροδοπέταλα στο διάβα του...ούτε επισημότητες για να στεφτεί Βασιλιάς. Αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή, του αρκούσε για να αισθανθεί Βασιλιάς. Το μόνο που του έλειπε, ήταν ...εκείνη. Έφερε για αλλη μια φορά το πρόσωπό της στη σκέψη του...θα την συναντούσε μόλις όλα αυτά τελειώναν αλλά αυτό ήταν για αλλη μια φορά κάτι το οποίο ίσως αργούσε να πραγματοποιηθεί.
-ΤΕΛΟΣ -
Το πρώτο μέρος της ιστορίας: http://shmeioseto.blogspot.com/2012/01/t.html
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου