ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

  Οι γιορτές τελείωσαν, ώρα να μαζεύουμε δένδρο, στολίδια κλπ. Ανεβαίνω στο πατάρι για να δω τι παίζει απο άποψη χώρου,  μέχρι που το μάτι μου πέφτει σε μια μεγάλη βαλίτσα. Τι να'χει μέσα άραγε σκέφτηκα και είπα να την ανοίξω. Την κατεβάζω με τα χίλια ζόρια απο το πατάρι και με εκπληξή μου βρίσκω χριστουγεννιάτικες κάρτες της γιαγιάς και του παππού μου "Πολυαγαπημένη μας Αννούλα, σου ευχόμαστε Καλά Χριστούγεννα.....καλή πρόοδο στο σχολείο σου, μας λείπεις πολύ" και φυσικά με παίρνουν τα ζουμιά !

Θα μου πείτε "σίγα ρε Άννα ! Μεγάλοι άνθρωποι ήταν κάποια στιγμή θα πέθαιναν"! Δεν αμφιβάλω....αλλά όταν δεν έχεις ζήσει πολύ κάποιους ανθρώπους, σου λείπουν.

    Συνέρχομαι και συνεχίζω στην αλληλογραφία που είχα με μια φίλη απο Κωνσταντινούπολη. "Αγαπημένη μου Αννούλα. Τι κάνεις ? Εγώ εχω πολύ διάβασμα...."
Βλέπετε τότε στέλναμε γράμματα η μια στην άλλη. Ναι ! Έτσι γινόταν ! Σας κάνει εντύπωση ε ? Μη βλέπετε σήμερα που τα πράγματα έχουν εξελιχθεί. Προς το καλό ή το κακό δεν ξέρω και δε θα το κρίνω εγώ αυτό. Αλλά  χαίρομαι ιδιαίτερα που έζησα εκείνη την εποχή. Χμμ...χαμένη παιδικότητα.

   Η μια κάρτα μετά την άλλη...το ένα γράμμα μετά το άλλο ξεπήδαγαν μπροστά μου, όλα και απο μια ιστορία. Όλα είχαν κάτι να σου πουν.  Η συγκίνηση μεγάλη. Είναι και αυτή η κωλοευαισθησία μου....

  Έκλαιγα για τους ανθρώπους που έχασα και που τώρα διαβαζα τις ευχετήριες κάρτες τους, μέχρι που έπεσαν στα χερια μου δύο κάρτες....λίγο πιο πρόσφατες.

"Αννούλα, τα τρία λουλούδια που σου πήρα σύμβολίζουν τα τρία χρόνια που είμαστε μαζί". Σωστά καταλάβατε, ο άνδρας μου το 2001. Τότε είμασταν απλά ζευγάρι....που να φανταζόμασταν οτι θα φθάναμε μέχρι εδω !

"Αννούλα του χιονιά σου εύχομαι υγεία και ευτυχία, τα καλύτερα ειναι παντα στο δρόμο"
"Χρονια πολλά, να εισαι παντα γλυκια και τόσο καλή φιλη"
"...και του χρόνου πάλι μαζί να το γιορτάσουμε"
και για να μη σας κουράζω, αυτές ήταν οι φίλες μου σε μια καρτα που μου έγραψαν το 2004. Οι φίλες μου απο το κολλέγιο. Τις γνώρισα περίπου τον Οκτώμβρη του '97 τότε που ψαρωμένες ακόμα μπαίναμε στο 1ο έτος του κολλεγίου για να φοιτήσουμε το '99 ως Γραμματείς Διοίκησης. Έκτοτε είμαστε αχώριστες.

Βλέποντας αυτές τις κάρτες, χαμογέλασα. Βγήκα απο την ονειροπόληση μου και ξεχάστηκα . Ο άνδρας μου, η οικογένειά μου,  οι φίλες μου..... Σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι σε μια κοινωνία οπου ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων είναι μόνοι, εγώ μπορώ ακόμα να βλέπω παλιές ευχετήριες κάρτες και να θυμάμαι...χωρίς να νοσταλγώ λέγοντας "κάποτε είχα ενα φίλο...κάποτε είχα μια φίλη".

Δεν λέω...θα στεναχωρηθείς για αυτούς που δεν είναι τώρα στη ζωή. Θα έχεις να θυμάσαι μόνο τις καλές στιγμές.  Αλλά το τώρα και το μέλλον είναι αυτό που έχει σημασία. 
Θα μου πείτε..."σιγά ρε Αννα κατι μας είπες τώρα" !  Δεν είπα τίποτα σπουδαίο.
Απλά καλό είναι να θυμίζουμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους άλλους, πόση σημασία έχει να έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν και αγαπάς γύρω σου.  Κοινώς...εκτιμήστε - όσο μπορείτε - αυτά που έχετε ΤΩΡΑ !

Αυτά...τα'πα (συγγνώμη, τα'γραψα ηθελα να πω - αλλωστε αυτό μου έρχεται πιο εύκολο απο το να μιλάω) και ξεθύμανα ! Μπορεί αυτά που γράφω να μην σας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, να τα θεωρείτε ακόμα και μαλακίες. Δεν έχω θέμα. Ο,τι γράφω το γράφω με την καρδιά μου και θέλω να πιστεύω οτι δεν προσβάλω κανέναν.

Καλό Σ.Κ. σε όλους !