Tο όνειρο του Αλέξανδρου

Ήταν ενα ανοιξιάτικο πρωινό όταν οι σάλπιγγες ήχησαν στο ρυθμό της γιορτής,  

Εκείνος, περήφανος πάνω στο μαύρο αλογό του, συνοδεύμενος απο τους υπηκόους και τη φρουρά του, κάλπαζε αργά στη γέφυρα που τελείωνε στις πύλες του βασιλειου...του βασιλειου που θα γινόταν σε λίγες ώρες δικό του.

  Οι σιδερένειες  πύλες άνοιξαν αργά και το πλήθος που είχε συσσωρευτεί στην πόλη  άρχισε να παραλληρεί. Κρατώντας δάφνες στα χέρια φώναζαν το όνομά του ! Αλέξανδρε ! Αλέξανδρε ! Δυο μικρά κοριτσάκια με καλαθάκια στα χέρια έριχναν ροδοπέταλα στο πέρασμά του... Γυναίκες με παιδιά στην αγκαλιά τα ενθάρυναν να τον χαιρετίσουν, άνδρες προέτειναν τα χέρια τους για να τον αγγίξουν...λίγο πιο κάτω ζογκλέρ έκαναν τα ακροβατικά τους σε μια προσπάθεια να τον ευχαριστήσουν, οι πιο κοντοί ανέβαιναν στους ώμους των άλλων για να τον δουν καλύτερα...

  Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε ! Ο Αλέξανδρος ήταν χάρμα οφθαλμών μέσα στη σιδερένεια άσπρη στολή του. Λένε οτι η στολή αυτή ήταν λαξευμένη απο τον θεό Ήφαιστο τον ιδιο,  αντανακλούσε στον ήλιο τόσο που σε τύφλωνε. Ήταν τόσο καλή που κανένα ξίφος δεν μπορούσε να την διαπεράσει. Όσοι την φόραγαν, ένιωθαν αθάνατοι, όπως και ο Αλέξανδρος !  

  Μπαίνοντας πιο μέσα στην πόλη, έμειναν άφωνοι απο τα  μεγαλοπρεπή κτήρια  που δέσποζαν μπροστά τους ! Αγάλματα της Αθηνάς και της Αφροδίτης...του Δία και της Ήρας τόσο ζωντανά, που θαρρείς πως σου μιλούσαν με τη στάση του σώματός τους !

  Το αλογό του συνέχισε να καλπάζει με περηφάνεια πάνω στο κόκκινο χαλί  και ο Αλέξανδρος φάνταζε ακόμα πιο όμορφος πάνω σε αυτό. Οι πυρόξανθες μπούκλες του έχασκαν λίγο απο την περικεφαλαία, τα γαλάζια του μάτια. το διαπεραστικό βλέμμα και η κορμοστασιά πρόσδιδαν άλλο αέρα...τον αέρα ενός πραγματικού βασιλιά. Ενός βασιλιά που ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα....ή σχεδόν τα πάντα.

  Ο πόλεμος με τους βαρβάρους μαίνονταν και η πόλη, όσο δεν είχε τον κατάλληλο στρατό,  κινδύνευε ! Αλλά...αυτό ήταν κάτι που θα πρέπει να σκεφτεί αργότερα. Προς το παρόν το βλέμμα του ήταν εστιασμένο σε εκείνη....Εκείνη που τον περίμενε καρτερικά στο τέλος του κόκκινου χαλιού, στα σκαλιά του παλατιού. Ήταν πανέμορφη μέσα στο μπορντώ βελούδινο φόρεμά της. Τα μαύρα της  μαλλιά ήταν λυτά και το λιγοστό  αεράκι τα έπαιρνε καλύπτοντας για λίγο το πρόσωπό της.  Με μια απαλή κίνηση του χεριού της τα απομάκρυνε και παρέμεινε χαμογελαστή όση ώρα την πλησίαζε απο μακρυά ο Αλέξανδρος.  Εκείνος κάρφωσε για αλλη μια φορά το βλέμμα του επάνω της....ξυπόλητα παιδιά έτρεχαν κατα μήκος του αλόγου προεκτείνοντας το χέρι τους αλλα δεν τους έδωσε σημασία. Είχε μείνει άλλαλος απο την ομορφιά της. Έφθασε στα σκαλοπάτια. Ξεπέζεψε και μαζί του ξεπέζεψαν και οι υπήκοοί του. Το πλήθος συνέχιζε το παραλληρημα....»Αλέξανδρος ! Αλεξανδρος» φωνάζανε !  Με αργά βήματα  ανέβηκε τα σκαλοπάτια, μη παίρνοντας το βλέμμα του απο πάνω της. Δεν μπορούσε να μη προσέξει τα στήθη της που ανεβοκατέβαιναν, ήταν σίγουρος οτι είχε και εκείνη  άγχος. Την πλησίασε και.......

  Ένα συνεφακι δημιουργήθηκε ξαφνικά μπροστά στα μάτια του.....μια φωνή ανδρική του φώναζε και τον σκουντούσε  «Άρχοντα΄μου ! Άρχοντά μου ! Ξυπνήστε  ! Δεχόμαστε επίθεση» !  Του πήρε λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να ανοίξει τα μάτια του.

Απο πάνω του ένας στρατιώτης, ήταν δεν ήταν 17 χρονών του φώναζε και τον σκουντούσε. «Δεχόμαστε επίθεση ! Αρχοντά μου ! Ξυπνήστε ! »  Ανοιγόκλεισε τα μάτια του ξαφνιασμένος. Ανακάθισε στη θέση του και κοίταξε τριγύρω του. Ήταν στην σκηνή του. Όλα αυτά ήταν απλά...ένα όνειρό. Απ'έξω οι φωνές των γυναικών και η κλαγγή των σπαθιών τον επανέφεραν στην πραγματικότητα ! Σηκώθηκε γρήγορα απο τη θέση του. Ο στρατιώτης τον κοίταζε με τον φόβο ζωγραφισμένο στο βλέμμα του. Ο Αλέξανδρος βγήκε απο τη σκηνή μόνο και μόνο για να αντικρύσει ενα χάος ! Γυναικόπαιδα έτρεχαν πανικόβλητα για να σωθούν απο την επιδρομή, άνδρες με τσεκούρια και τσουγκράνες στα χέρια προσπαθούσαν μάταια να προστατεύσουν τις οικογένειες τους.  Βάρβαροι, πάνω στα άλογα έβαζαν φωτιές σε αχυρώνες  και σπιτια . Ο Αλέξανδρος είχε μείνει στήλη άλατος ! «Άρχοντά μου !» Φώναξε με στόμφο  ο στρατιώτης, που είχε καταλάβει τον πανικό του κυρίου του και προσπάθησε να τον συνεφέρει.  «Αναμένουμε εντολές» ! 

«Ο βασιλιάς» ; ρώτησε με απορρημένος ο Αλέξανδρος. « Για ποιο λόγο δεν έχει σημάνει ακόμα συναγερμό»   ;

«Εεεε....λυπάμαι...» ο στρατιώτης κατέβασε το κεφάλι, «είναι ήδη νεκρός»

Εκείνη τη στιγμή ο Αλέξανδρος κατάλαβε οτι το όνειρο που είδε...θα αργήσει πολύ να πραγματοποιηθεί !

(Συνεχίζεται)