Κοιτάχθηκε στον καθρέπτη. Ήταν όμορφη, πραγματικά όμορφη. Είχε πυρόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια. Το δέρμα της άσπρο, σχεδόν Είχε λίγες ρυτιδούλες αλλά δεν έδινες σημασία. "Μια - δυό ρυτίδες είναι γοητεία" σκέφτηκε. Πήρε τη βούρτσα της και άρχισε να χτενίζεται. Δεν ήταν παρα μόνο όταν είδε τις υπερβολικές τούφες να πεφτούν απο το κεφάλι της, οταν συνειδητοποίησε τις επιπτώσεις που είχε η χημειοθεραπεια στον οργανισμό της !
« Ωχ όχι ! Λες να χάσω τα μαλλιά μου ; Όχι τα μαλλιά μου ! Όχι Θεέ μου» Ξαφνικά η εικόνα στο καθρέπτη αντικαταστάθηκε με αυτή μιας γυναίκας με λιγοστά μαλλιά, μόνο τούφες εδώ και εκεί. Έκλεισε τα μάτια της με τα χέρια της σε μια προσπάθεια να αποδιώξει την ζοφερή εικόνα της ίδιας σε αυτήν τη κατάσταση ! «Σταμάτα ! Μη σκέφτεσαι έτσι ! « φώναξε και τα λόγια του ιατρού της ήρθαν παλι στη μνήμη της «Η ψυχολογία είναι το Α και το Ω σε αυτές τις περιπτώσεις. Ξέρω θα σας φανεί δύσκολο, αλλά προσπαθείστε όσο μπορείτε να είστε αισιόδοξη. Οι συγγενείς και φιλοι παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτές τις περιπτώσεις και ....»
Τη σκέψη της διέκοψε το συνεχόμενο χτύπημα στην πόρτα του μπάνιου. « Μαμά, μαμά ! Αντε τι κάνεις τόση ώρα στο μπάνιο ! Θέλω να ετοιμαστώ» ! Η κόρη της η Μάγδα. 14 ετών. Μόλις είχε αρχίσει τα πρώτα ξεπορτίσματα....τα πρώτα φλέρτ. «Σίγουρα κάτι υπάρχει στο προσκήνιο...για να κάνει αυτή έτσι για το μπάνιο ! Με τις ώρες κλεινεται εκεί μέσα ! Ααααχ ο έρωτας»! Αυτός ο έρωτας όμως ήταν που δεν την άφηνε να καταλάβει τίποτα σχεδόν απο όσα συνέβαιναν στη μητέρα της. «Τα νιάτα βλέπεις...αχ δεν πειράζει. Ας είναι καλά το κοριτσάκι μου και όλα τ’άλλα θα έρθουν. Όσο ακόμα την παλεύω με τις θεραπείες είναι καλά...αργότερα όμως» ? Η σκέψη οτι η κόρη της θα έμενε ορφανή απο μητέρα χωρίς κανέναν να την προστατεύει την τρέλαινε. Ήταν το κοριτσάκι της...η κορούλα της ! Πως θα μπορούσε ποτέ να την αφήσει? Θα προλάβαινε άραγε να την καμαρώσει νυφούλα ? «Θα πρέπει κάποια στιγμή να κάνω μια σοβαρή κουβέντα μαζί της.....θααα.....»
«Άντε ρε μαμάααα. Μα τι κάνεις τόση ώρα» ?
Κουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε σε μια προσπάθεια να συνέλθει και να αποδιώξει τις κακές σκέψεις απο το μυαλό της. «Εντάξει παιδί μου βγαίνω» ! ανοίγει την πόρτα της χαμογελάει. «Που θα πάτε σήμερα και μου είσαι τόσο βιαστική» ? «Έλα ρε μαμά τώρα ! Τι ρωτάς ? Για κάφε θα πάμε! Έλεγχο μου κάνεις ? Αφού πάντα στην ώρα μου γυρνάω» !
«Μια ερώτηση έκανα παιδί μου ! Μην αρπάζεσε ! Πω πω νευραάαα. Ρε μπας και είσαι ερωτευμένη ? Έλα πες μου ! Αφού ξέρεις οτι εγώ θα σε συμβουλέψω σωστά»
«Μαμά κόφτο έτσι» ! (απότομα) «Δε γουσταρω να σου πω» !
«Παλαιότερα μιλάγαμε περισσότερο εμείς οι δύο! (στεναχωριμένα) «Τι συνέβη κοριτσάκι μου ! Γιατί μου μιλάς έτσι»?
«Εέλα ρε μαμά ! Πως σου μιλάω ? Πολύ μυγιάγγιχτη έχεις γίνει τον τελευταίο καιρό το ξέρεις « ?
«Ναι...αυτό αληθεύει. Αλλά πάνω σε αυτό το «μυγιάγγιχτη» θα ήθελα κάποια στιγμή να σου πω κάτι που...»
«Ναι καλά μαμα ! (αποτομα) «πρέπει να ετοιμαστώ. Άλλη φορά ετσι? Ελα βγες απο το μπάνιο τώρα να μπώ γιατί έχω ήδη αργήσει»
Ξεροκαταπίνει. «Καλά παιδί μου». Βγάινει απο το μπάνιο. Η κόρη της μπαίνει βιαστικά και κλείνει τη πόρτα πίσω της....ο θόρυβος που έκανε αυτό το κλείσιμο της φάνηκε σαν να ήθελε να την «κλείσει» για τα καλά έξω απο τη ζωή της !
«Σε τι έφταιξα? Τι κάνω λάθος...τι....» μονολογούσε
«Τόνια ! Τόνια ! Παραμιλάς παιδί μου ?
«Εεεε οχι εγώωωω»
«Ναι, ενταξει, » κάνοντας μια κίνηση του χεριού σαν να μην ήθελε να ακούσει άλλα. Και συνεχίζει... «Τι έχουμε για φαγητό ?»
Ο άνδρας της. Καλός άνθρωπος. Τον αγαπούσε πολύ αλλά ...ήταν άνδρας. Πράγμα που σημαίνει οτι δεν μπορούσε να μπεί στην ψυχοσύνθεσή της. Δεν έφταιγε αυτός. Όποιος κι αν ήταν, δεν θα μπορούσε να την καταλάβει 100%. Ίσως κανένας να μην μπορούσε ....τώρα που το σκέφτόταν ! Αυτή ήταν μια μάχη που έπρεπε να την δόσει μόνη της. Εαν όμως την καταλάβαιναν...έστω λίγο..θα ήταν ακόμα καλύτερα !
Οι μέρες περνούσαν...οι μήνες. Οι θεραπείες συνεχίζονταν, η εξάντληση το ίδιο. Παρ’όλα αυτά για αρκετό καιρό τα πράγματα ήταν σταθερα, τουλάχιστον σε ότι αφορα την υγεία της. Γιατί στο σπιτι.....
Μητέρα απευθηνόμενη στην κόρη : «Θα ήθελα να σου μιλήσω για το θέμα της ασθενείας μου...κάποια στιγμή που θα είχες χρόνο»
«Δεν έχω χρόνο μαμά ! Αλλά ενταξει..ξέρω τι έχεις και...λυπάμαι ειλικρινά» κοιτάει το ρολόι της. «Έεεε έχω αργήσει μαμά. Σου υπόσχομαι να τα πούμε οταν γυρίσω ο.κ?»
Η μητέρα ξεφυσάει. Σκύβει το κεφάλι... «Εντάξει παιδί μου (την αγκαλιάζει) πήγαινε και να προσέχεις έ ? Μη πιείτε πολύ και εαν μπεις σε ταξί πάρε με τηλέφωνο στο....»
Τα βήματά της έσβηναν καθώς κατευθηνόταν στην πόρτα. Είχε ήδη φύγει.
«Τόνια ! Άντε θα ετοιμαστεις ! Μας περιμένουν τα παιδιά στο σπίτι τους! Δεν είπαμε οτι θα μαζευτούμε ? » ο άνδρας της. Τον τελευταίο καιρό ήταν πιο συγκαταβατικός αλλά και πάλι...
«Γιώργο...δεν είμαι σε φάση...αισθάνομαι εξαντλημένη...»
«Έλα ρε Τόνια ! Αφού το υποσχεθήκαμε ! Πάλι εξαντλημένη είσαι»?
Άντε να του εξηγήσει οτι μόλις πριν 4 ωρες είχε γυρίσει απο την χημειοθεραπεία ! Πήγε στα παιδιά. Με βαρυά καρδια.
Οι επόμενοι μήνες περάσαν κάπως καλύτερα. Οι πόνοι στο στήθος λιγοστοί και με τις θεραπείες την πάλευε μέχρι που....
Ιατρος: «Τόνια...νααα...θα ήθελα να σου πω οτι οι τελευταίες εξετάσεις σου έδειξαν οτι ο καρκίνος έγινε πιο επιθετικός και...»
Η Τόνια τον κοίταζε τρομαγμένη. Είχε γουρλώσει τα μάτια, είχε μείνει με μισάνοιχτο στόμα να τον κοιτάει. Δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Για αλλη μια φορά σκοτεινες σκέψεις κυριάρχισαν στο μυαλό της. Ο γιατρός της μιλούσε αλλά η φωνή του έσβηνε ενώ εκείνη ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της.
«Τόνια ! Τόνια με ακούς ? (η Τόνια βγαίνει απο τις σκέψεις της, τινάζετε και στρέφει το τρομοκρατημένο βλέμμα της πάνω του) Σ’ έχασα για λίγο. (της χαμογελάει) Όπως σου έλεγα λοιπόν πρίν, υπάρχει θεραπεία αλλά δεν είναι...πως να στο πωωω..εγγεκριμένη απο τον Ε.Ο.Φ. αλλά έχουμε κάνει πειράματα και ελπίζουμε πως θα φέρει αποτέλεσμα και...»
Η Τόνια κάνει μια κίνηση με το χέρι της, σαν κάποιον άνθρωπο ο όποιος έχει ακούσει αρκετά. « Σταμάτα σε παρακαλώ ! Μια στιγμή. Τι εννοείς ρε Κώστα ? Οτι θα γίνω εγώ το πειραματόζωό σας ?»
«Το θέτεις λίγο ωμά αλλά πολύ φοβάμαι πως ναι» την κοιτάει στα μάτια, με την ψυχρότητα ενός γιατρού που έχει αντιμετωπίσει ούκ ολίγες τέτοιες καταστάσεις.
«Τι μου λές τώρα ? Πρώτον: αν δεν πετύχει ? Και δεύτερον: για πόσα λεφτά μιλάμε»?
«Τόνια ακουσέ με. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε οτι ο καρκίνος του μαστού είναι θεραπεύσιμος. Έχουμε προχωρίσει πολύ με αυτή τη νέα θεραπεία. Η έγκριση απο τον Ε.Ο.Φ. είναι θέμα χρόνου απλά είναι διαδικαστικό το πρόβλημα. Δεν θα σου πρότεινα ποτέ κάτι το οποίο θα έβαζε σε κίνδυνο την υγεία σου. Προς Θεού ! «
Η Τόνια μαλάκωσε λίγο... «Σε εμπιστεύομαι και το ξέρεις. Ας υποθέσουμε οτι το ξεκινάω. Για πόσα λεφτά μιλάμε»?
«Εεεεε...να......χοντρικά γύρω στα 21.000 ευρώ. Είναι πολλά το ξερω..θα κάνουμε κάτι καλύτερο αλλά .....»
Την Τόνια περιέλουσε κρύος ιδρώτας.....δεν πίστευε στ’αυτιά της ! Ζαλάδα, σκοτάδι....ήταν τα τελευταία συναισθήματα πριν βρεθεί στο πάτωμα του ιατρείου.
Όταν συνηλθε το πρώτο πράγμα που είπε στον εαυτό της ήταν: «Θα ζήσω» !
Μερικές μέρες αργότερα και εφ’όσον έπιασε άνδρα και κόρη και τους εξήγησε την κατάσταση - και μόνο η έκφραση στα μάτια τους αποδείκνυε οτι δεν είχαν καμία επαφή με το τι πραγματικά συνέβαινε - μέρος των χρημάτων βρέθηκε. Μερικά τα είχαν, άλλα τα δανείστικαν. Υποχρεώθηκαν. Στεναχωρήθηκαν. Τσακώθηκαν...ενώ δεν το ‘θελαν. Ο εκνευρισμός βλέπεις....
Η θεραπεία ξεκίνησε. Το σώμα ανταποκρινόταν θετικά ! Οι γιατροί ήταν αισιόδοξοι. «Γιατρέ..τα υπόλοιπα λεφτά θα σας τα δώσω σύντομα απλά....»
Της πιάνει το χέρι... «Τόνια ήμαρτον ! Δεν είμαστε ξένοι ! Όποτε μπορέσεις. Κατανοώ...το ποσό είναι μεγάλο. Άλλωστε έχω μιλήσει με το νοσοκομείο και μου είπαν οτι θα κάνουν κατι καλύτερο»
Ανακούφιση. Αυτό ένιωσε μετά την περιπέτειά της. Τουλάχιστον είχε χρόνο να βρει τα χρήματα. Και με τη θερπεία είχε κερδίσει χρόνο...ακόμα πιο πολύτιμο. Χρόνο για τη ζωή της.
Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η χαρά της, όταν ο άνδρας της της είχε δύο εισητηρια για Νέα Υόρκη .
«Μααα πως ?» τον ρώτησε ξαφνιασμένη
«Σε παραμέλισα όλο αυτό το καιρό ! Είμουν απαράδεχτος αλλά τώρα...θέλω να επανορθώσω. Χριστούγεννα στην Νέα Υόρκη με το παιδί ! Πως σου φαίνετε σαν ιδέα»?
Η Τόνια έκλαιγε απο την χαρά της. Εκείνος της έκανε μια τρυφερή αγκαλιά....Πόσο καιρό είχε να αισθανθεί σιγουριά στην αγκαλιά του. Τώρα όμως ένιωθε οτι τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Ξεκίνησαν για Νέα Υόρκη. Η πολύωρη πτήση βρήκε τους επιβάτες να κοιμούνται στα καθίσματά τους. Όχι όμως την Τόνια. Της άρεσε το διάβασμα και δεν μπορούσε να αφήσει το βιβλίο της. Όταν τελικά το έκανε, ήταν μόνο για να χαζέψει τον άνδρα και την κόρη της να κοιμούνται δίπλα της. Έμεινε εκεί να τους κοιτάει και ένα χαμόγελο αισιοδοξίας ζωγραφίστικε στα χείλη της. Αισιοδοξίας οτι τα πράγματα με την οικογένειά της είχαν καλυτερεύσει.
Όσο για την υγεία της.... «Θα ζήσω» ήταν τα λόγια που έρχονταν και ξαναέρχονταν στο μυαλό της. Και με αυτά τα λόγια αποκοιμήθηκε. Η επόμενη ημέρα θα την εβρισκε στην Νέα Υόρκη. Την πόλη που δεν κοιμαται ποτέ.
3 σχόλια:
Αυτό που εμένα μου κάνει εντύπωση είναι πως οι καρκινοπαθείς είναι πια τόσοι που μιλάμε γι'αυτούς σαν μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων στους οποίους ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμπεριληφθεί ο κάθε ένας από εμάς. Αυτή η τρομακτική αύξηση είναι που με φοβίζει και με προβληματίζει,τη στιγμή που έχουν γίνει υποτίθεται τόσα βήματα για τη θεραπεία και την πρόληψη. Πιστεύω πως έχει στηθεί μια απίστευτα κερδοφόρος επιχείρηση που παίζει με τις ζωές μας και μας αποπροσανατολίζει βάζοντάς μας να αναρωτιόμαστε όχι για το πως έφτασε ένας άνθρωπος να νοσήσει αλλά για το τι γίνεται μετά. Φυσικά το μετά είναι πολύ σημαντικό και κάθε άνθρωπος που βρίσκεται σ'αυτή την περιπέτεια πρέπει να έχει στήριξη ψυχολογική και οικονομική και ό,τι άλλο αλλά μήπως πρέπει να αρχίσουμε να ψάχνουμε περισσότερο το γιατί; Μη παίρνουμε ως δεδομένο πως μπορεί να αρρωστήσουμε όλοι. Πριν λίγα χρόνια ήταν μια σπάνια ασθένεια που την συναντούσες ελάχιστες φορές και τώρα δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει όχι μία αλλά και περισσότερες περιπτώσεις. Δεν νομίζω πως είναι απλά οι τροφές και ο μολυσμένος αέρας,είναι πολλά περισσότερα και άκρως συνειδητά και συστηματικά τροφοδοτούμενα. Συγνώμη εάν βγήκα από το θέμα σου...η προσέγγισή σου αληθινή κι ανθρώπινη. Υπάρχουν ατελείωτες ιδιαιτερότητες σε κάθε περίπτωση και απίστευτα πολλές ομοιότητες.Καλημέρα και καλή συνέχεια.
Άσχετο αλλά πρακτικό. Εάν θέλεις βγάλε την λεκτική επαλήθευση στα σχόλια γιατί δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό και καθυστερεί αρκετά όσους θέλουν να αφήσουν κάποιο σχόλιο.
Mαρία καλησπέρα και καλή χρονιά ! Καταρχάς ευχαριστώ για την παρατήρηση σε οτι αφορά τα σχολια. Είμαι καινούρια blogger και σίγουρα χρειάζομαι τη συμβουλή κάποιου :) Σε ότι αφορά το κείμενο, δεν βγήκες απο το θέμα μου και χαίρομαι που βρήκες την προσέγγισή μου ανθρώπινη. Αυτός ήταν και ο στόχος μου αλλωστε. Όμως, όπως είπες κι εσύ υπάρχουν ατελείωτες ιδαιτερότητες και ένα τόσο μεγάλο θέμα δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα απο ενα μικρό κείμενο. Δεν έχεις άδικο σε αυτά που γράφεις. Όπως είπες έχει στηθεί μια κερδοφόρος επιχείρηση.
Δημοσίευση σχολίου