Η ΜΑΧΗ

Η μάχη μαίνονταν στο κατάστρωμα οταν αλλο ενα πειρατικό μας πλευρισε ! Τότε ηταν που καταλάβαμε οτι ο αγώνας ήταν άνισος ! Ο ήχος απο τα εκατοντάδες βέλη προμήνυε την ήττα μας. Η κλαγγή των όπλων όλο και πιο έντονη ! Δεν έπρεπε να το βάλουμε κάτω. Εαν ήταν να πέσουμε....ας πέφταμε τουλάχιστον μαχόμενοι ! Τα πτώματα στο καταστρωμα δεν βοηθούσαν την κατάσταση...πόσο μάλλον την ψυχολογία μας !

Με το ενα πόδι χτυπημένο και  ενα βέλος στην κοιλιά, δεν ήταν πολλά αυτα που μπορούσα να κάνω. Δίπλα μου οι σύντροφοί μου έπεφταν ένας -  ένας απο τα σπαθιά αυτών των....τεράτων...ναι τεράτων...δεν μπορείς να τους πεις ανθρώπους  ! Οι σιδερένιες μάσκες με τα κέρατα, τους έκαναν να φαίνονται ακόμα πιο τρομακτικοί ! Προσπαθούσα να μη με καταβάλει ο πανικός όταν αλλα δύο βέλη διαπέρασαν το σώμα μου.

Δε ξερω εαν ηταν μόνο λίγα λεπτά ή ωρες  από τη βύθιση του πλοίου μας ! Εγώ μαζί με αλλους δύο συντρόφους πιαστήκαμε απο ενα βράχο. Ο ενας με βοήθησε να ανέβω. Κοιταξα για λίγο το σώμα μου.Άλλο ενα βέλος στο μέρος της καρδιάς μου έκαιγε τα σωθικα ! Λαχανιασμένος, έσπασα την άκρη του ενος απο τα βέλη...σαν να ήθελα μάταια  να απαλαγώ και απο τον πόνο που μου δημιουργούσε !
Το σπαθί μου...ο φίλος μου, ο σύντροφός μου...συνοδοιπόρος μου απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τότε που μου μάθαινε ο πατέρας μου να το χρησιμοποιώ. "Το σπαθί πρεπει να γίνει φίλος σου. Όπως η φιλία,  έτσι και αυτό  θέλει το χρόνο του μέχρι να αποκτήσεις τον σεβασμό του" μου έλεγε !

 Το κράτησα σφιχτά στο χέρι μου, σαν να φοβόμουν μήπως κάποιος μου το αρπάξει. Μα δεν υπήρχε πλεον εχθρός ! Τα είχε καταπιεί όλα η θάλασσα.

Η ανάσα μου γινόταν όλο και πιο βαριά...ο πόνος στο σώμα μου σαν να πέρναγε..δεν τον αισθανόμουν τόσο έντονα. Το συσσρευμένο άιμα στο στόμα μου με έπνιγε. Έβηξα προκειμένου να το φτύσω ! Το ένιωθα υγρό να κυλάει στο πιγούνι μου.

Σήκωσα το χέρι μου σε μια μάταιη προσπάθεια να βγάλω άλλο ενα βέλος...Μάταια.

Έμενα να κοιτάζω τα πλοία...μέχρι που το τρυζοβόλιμα απο τις φωτίες μου έφερε ένα γλυκό ύπνο !