Άσε το χρόνο να κυλήσει....

«Αν θες να με σκοτώσεις...κάνε με να περιμένω» είπα σε μια φίλη !

«Περίμενε» μου είπε «κάτι θα σου έρθει στο μυαλό», ενώ εχω περάσει ημέρες ολόκληρες χωρίς να έχω γράψει κάτι...ενα κείμενο..ενα ποιήμα...κάτι.

Κι εγώ περίμενα ....περίμενα...μέχρι πότε όμως?

«Θα προλάβω να γράψω όλα οσο θέλω» ? «Να κάνω ολα οσα εχω ονειρευτεί» ?

Και τελικά αναρωτίεσαι...πόσο ακόμα μπορούμε να περιμένουμε ? Οτιδήποτε. Γενικά.

Πόση υπομονή έχουμε ? Σε ενα κόσμο οπου όλα αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού, πόσο αργά μπορούμε να περπατήσουμε εμείς  ? Και ποσο γρήγορα μπορούμε να τρέξουμε ώστε να φτάσουμε εκει που θέλουμε ? Οι εξελίξεις μας προσπερνάνε και εμείς θεατές... χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτε αλλο απο το να περιμένουμε.

«Η υπομονή ειναι αρετή»  έλεγαν οι παππούδες μας.  Και είχανε δίκιο. Τωρα όμως τα πράγματα και οι καταστάσεις έχουν αλλάξει. Απο την βιομηχανοποίηση (Η/Υ ,  i- phone internet κλπ.)  μέχρι τις εξελίξεις στην πολιτική και τη χώρα μας. Βιώνουμε ενα συνεχόμενο άγχος το οποίο περνάνει κατά διαστήματα,  όταν πια νομίζουμε οτι μπορούμε να πάρουμε μέρος σε μια συζήτηση για το καινούριο  i - phone  ή τις εξελίξεις στην οικονομία. 

Μέχρι να έρθει το επόμενο i- κούλα-phone και ο επόμενος τάχα μου σωτήρας της χώρας να μας πει το αντίθετο.

Το ίδιο ισχύει και απο τις μεταξύ μας σχέσεις. Πλέον οι άνθρωποι δεν έχουν την υπομονή να κάτσουν να ασχοληθοπυν με τον συνάνθρωπο τους. Μια σχέση, ερωτική ή  φιλική, χτίζεται μερα με τη μέρα. Τώρα όμως ολα γίνονται γρήγορα με άγχος να προλάβουμε,  και πριν ακόμα το καταλαβεις έχεις βρεθεί  γυμνός στο κρεββάτι με κάποιον που μόλις γνώρισες σε ενα μπάρ ...ή κανεις χοντρά αστεία με καποιον άλλο που θεωρείς φίλο σου μόνο και μόνο επειδή εχετε τις ίδιες ψευτο ιδεολογίες !

Όλα στο τρέξιμο ! Όλα , όμως.   Και εκεί που νόμιζες οτι θα τη γλύτωνες , να σου ο γάμος  - ναι με αυτόν / αυτή στο μπαρ ! Έχεις ήδη φρικάρει αλλά τι να κανεις ? «Τα χρόνια περνάνε. Πότε θα κάνεις οικογένεια ? Πότε θα δω εγώ εγγονάκι» ?   Ήμαρτον !

 Μας βάζουν στο χορό και εμείς πρέπει να χορεύουμε στο ρυθμό τους. Και καλά να θέλουμε όντως να χορέψουμε. Όταν όμως η πίεση γίνετε μεγαλύτερη τι κάνεις ? Υπομονή ? Περιμένεις ? Περιμένεις ποτε θα σου χτυπήσει το καμπανάκι ?  

«Τι σοϊ φίλος εισαι εσύ που δεν με υποστήριξες τοτε που είπα  οτι ο μας χρειάζεται μια χούντα για να συνέλθουμε» ? Να σου και ο καυγάς με τον «φίλο» ! Τον φίλο που γνωρίζεις μολις τρείς εβδομάδες και τάχα μου τάχα μου έχεις και τις ίδιες αποψεις ! Εμ, δε περίμενες λίγο να δεις...να βολιδοσκοπήσεις την κατασταση ρε αδερφέ !

Ναί, εχετε δίκιο. Τα ανωτέρω παραδείγματα είναι ακραία.  Τα πράγματα δεν ειναι μόνο άσπρα ή μαύρα, υπαρχει και το γκρίζο.

Και με τον συντροφο θα τσακωθείς και με γονείς θα διαφωνίσεις και με το φίλο θα συγκρουστείς.

Όμως όταν έχεις φθάσει σε μια ηλικία οπου πλέον δεν αντέχεις  άλλο να περιμένεις....δεν έχεις αλλη υπομονή...εχεις μπουχτίσει πια να μιλας και να κάνουν οτι σε ακούνε ή στη χειρότερη να μη σε ακούνε καθόλου...τότε όντως έχεις πεί οτι δεν μπορώ να περιμένω αλλο ! Δεν έχω αλλες αντοχές. Θέλω ο άλλος / η άλλη, να καταλαβαίνει αυτο που θέλω χωρίς να χρειασθεί να του το συλλαβίσω !

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι...το ξερω ! Αλλά οι καταστάσεις γύρω μας  περνάνε...μας προσπερνάνε γρήγορα και αυτή είναι η  πικρή αληθεια ! Δεν περιμένουν τα γεγονότα...απλά συμβαίνουν. Και στον 21 αιώνα συμβαίνουν γρήγορα...πολύ γρήγορα. Τι να πρωτοπρολάβεις ?  Πόσο πια να περιμένεις...και πανω απο ολα ΤΙ  να περιμένεις ?

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη, αγάπη και πανω απ’ολα υπομονή. Οι σχέσεις των ανθρώπων ειναι τόσο απλές...εμείς τις κάνουμε δύσκολες ! Βάζοντας πάνω απο όλα το Εγώ και όχι το Εμείς ! Τοτε γίνονται δύσκολες.

 Το ίδιο ισχύει και για τις καταστάσεις. Μόνο οταν καταλάβεις – ανάλογα φυσικά το πρόβλημα- ότι κάθε πρόβλημα εχει τη λύση του και το δείς αισιόδοξα, τότε μπορείς να περιμένεις αρκετά ώστε να το λύσεις.

Υπομονή παιδια ! Και όπως λενε και στη συμπρωτεύσουσα....Χ Α Λ Α Ρ Α !