Ενας καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα του μουσικού ωδείου.
Στη μέση της αίθουσας ενα πιάνο.
Γυρίζει προς του μαθητές του και αφού τους καλημερίζει κάθετε στο σκαμπό μπροστά απο αυτό. Αγγίζει τα πλήκτρα με τα δάχτυλά του αλλα δεν τα πατάει. Ξεκινάει να παίζει με τα δαχτυλά του να συνεχίζουν να μην αγγίζουν τα πλήκτρα....όμως εκείνος έπαιζε κανονικα.
Έκλεινε τα μάτια του και τα χερια του πηγαιναν απο τη μια άκρη του πιάνου στην άλλη...χωρίς να αγγίζει τα πλήκτρα. Οι μαθητές εμφανώς σαστισμένοι κοίταζαν ο ένας τον άλλο με απορία ! Η γαλαρία αρχιζε να γελάει...οι μαθητές των μπροστινών θρανίων γυρίζουν τα κεφάλια τους στους συμμαθητές τους προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα γέλια τους. Ο καθηγητής συνέχιζε να "παίζει" με το ίδιο πάθος, με την μουσική να μην ακουγετε καθόλου απο το πιάνο. Ήταν λες και δεν έδινε σημασία στα σχόλια των μαθητών του. Σε μια στιγμή...σταματά. Σκύβει το κεφάλι...γυρίζει προς τους μαθητές, σηκώνετε και ρωτάει: "Πες μου Κώστα. Τι έπαιξα πριν απο λίγο ? " Ο Κώστας - και όχι μόνο αυτός - σάστισε. Δεν ήξερε τι να απαντήσει. "Πες μου εσύ Λίνα ! Ποιό κομμάτι είναι αυτό που έπαιξα" ?
Καμία απάντηση ! Απο κανέναν. Ένας μαθητής παίρνει το θάρρος και πετάγετε...
"Μααα κύριε καθηγητά ! Με όλο το σεβασμό...δεν ακούσαμε τίποτα ! Δεν παίξατε κάτι" . Και με το που ξεστόμισε αυτές τις λέξεις δαγκώθηκε, κοίταξε τον καθηγητή πάνω απο τα μυωπικά του γυαλιά, το βλέμμα του έμοιαζε με αυτο ενός κουταβιού !
"Σοβαρά Γιάννη ? Δεν έπαιξα τίποτα ? Δεεεεν ΑΚΟΥΣΑΤΕ τίποτα ?
Oι μαθητες έμειναν στήλη αλατος ! Δεν ήξεραν ούτε τι να πουν...ούτε πως να αντιδράσουν !
"Ο Μπετόβεν"...συνέχισε ο καθηγήτης, φανερά ενοχλημένος απο τη μη ανταπόκριση των μαθητών του, "έχασε την ακοή του στην ηλικία των 26 περίπου. Αλλα εξακολουθούσε να γράφει αυτή την ονειρεμένη μουσική. Ξέρετε πως ? Αφήστε...θα απαντήσω εγω στο ερώτημά σας ! Άκουγε...στην πραγματικότητα άκουγε με την καρδιά του. Φυσικά ο Μπετόβεν δεν γεννήθηκε κουφός αλλα έγινε. Πράγμα που σημαίνει ότι γνώριζε και άκουγε μουσική πριν την ασθένειά του. Όμως ακόμα και τότε...συνέχιζε να..."ακούει". Να "ακούει" τη μουσική του, να την μεταφέρει σε χαρτί και να παίζει.
Θέλετε να μου πειτε τώρα...αναλογιζόμενοι αυτά που σας είπα....ποιο κομμάτι ακούσατε πριν που έπαιζα ? Καθίστε λιγο και σκεφτείτε...κλείστε τα μάτια και ακούστε...τι ακούτε ?
Μετα απο 2 λεπτα ησυχίας, ενας ένας οι μαθητές πετάγονται:
Μαθητης 1ος: Εεεε...εγώ...Rachmaninoff
Mαθητής 2ος: εγώ Chopin
Μαθήτρια 3η: Liszt
Mαθήτρια 4η: Satie
Mαθητής 5ος:.......6ος....7ος....
Μετά απο αρκετά λεπτά ...
"Είδατε που τελικά ΤΟ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ δεν ήταν και τόσο δύσκολο ! Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχει σημασία ποιο κομμάτι έπαιξα εγω. Αλλα ποιο κομμάτι ακούσατε εσείς. Ακόμα και στην ησυχία, υπάρχει η μουσική ! Αλλα κι αυτή να μην είναι, μας διδάσκει το ποσο σημαντικό ειναι να ακούμε. Γενικά !
Μπορεί να κλείνουμε τα αυτιά μας σε θέματα που δεν μας αφορούν, να μας ενοχλεί ο θόρυβος απο τα συνεχόμενα κορναρίσματα των αυτοκινήτων ή το γκάζι της μοτοσυκλέτας....αλλα πρέπει να μάθουμε να απομωνόνουμε την οχλοβοή και τέτοιου είδους ήχους και να επικεντρωνόμαστε στους ήχους που μας αφορούν.
Το ίδιο ισχύει και με τους συνανθρώπους μας. Έχουμε σταματήσει να ακούμε τον διπλανό μας. Ξεκινώντας απο την πιο απλή συζήτηση τύπου "τι καιρό έχει σήμερα" και την ανάλυσή του - έστω κι αν δεν μας ενδιαφέρει τόσο το θέμα - μέχρι το "ασε, τα οικονομικά μου είναι χάλια ! Δεν ξέρω τι να κάνω" κατι το οποίο αφορά πλέον όλους μας ! Σε αυτή τη περίπτωση βέβαια, σημασία έχει να κατανοούμε αυτό που ακούμε.
Η σιωπή δε...είναι αλλο θέμα. Θα δανειστώ κατι που είπε ο συγγραφέας Elbert Hubbard το οποίο πιστεύω οτι τα συνοψίζει όλα: "Αυτός που δεν θα καταλαβαίνει την σιωπή σου, πιθανότατα δεν θα κατανοήσει και τα λόγια σου".
Θα μου πειτε τώρα "μα κύριε καθηγητα, καθημερινά κατακλυζόμαστε απο άπειρες πληροφορίες, ουσιώδεις και ανούσιες. Η πληροφορίες που φτάνουν στα αυτιά μας είναι άπειρες, οπότε κάπου βαριόμαστε να ακούσουμε ακόμα και τον διπλανό μας. Πόσο μάλλον την μουσική που δεν παίξατε !"
Και θα είχατε δίκιο. Ας κάνουμε ενα πείραμα. Για 5 λεπτά την ημέρα καθίστε κάπου αναπαυτικά. Κλείστε τα μάτια και προσπαθείστε να μπλοκάρετε τους ήχους γύρω σας. Κάτι σαν "επιλεκτική κώφωση". Κάποιοι μπορεί να θέλουν περισσότερη ή λιγότερη ώρα για αυτο. Δεν πειράζει. Οση ώρα μπορείτε. Μη κοιμηθείτε όμως ε ? (Γέλια)
Σκεφτείτε λίγο, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας, εαν αφιερώναμε λίγα λεπτά της ημέρας σε κάτι τέτοιο και αργότερα ξεκινούσαμε μια συζήτηση με τον διπλανό μας ή προσπαθούσαμε να ακούσουμε μια μουσική ενώ έχουμε χαμηλωμένα τα ηχεία του Η/Υ.
Με άλλα λόγια: μάθετε να ακούτε ! Και να ακούγεστε φυσικά ! Αλλά εαν κάνετε εσείς την αρχή...οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν.
Τέλος για σήμερα ! Ευχαριστώ !
Στη μέση της αίθουσας ενα πιάνο.
Γυρίζει προς του μαθητές του και αφού τους καλημερίζει κάθετε στο σκαμπό μπροστά απο αυτό. Αγγίζει τα πλήκτρα με τα δάχτυλά του αλλα δεν τα πατάει. Ξεκινάει να παίζει με τα δαχτυλά του να συνεχίζουν να μην αγγίζουν τα πλήκτρα....όμως εκείνος έπαιζε κανονικα.
Έκλεινε τα μάτια του και τα χερια του πηγαιναν απο τη μια άκρη του πιάνου στην άλλη...χωρίς να αγγίζει τα πλήκτρα. Οι μαθητές εμφανώς σαστισμένοι κοίταζαν ο ένας τον άλλο με απορία ! Η γαλαρία αρχιζε να γελάει...οι μαθητές των μπροστινών θρανίων γυρίζουν τα κεφάλια τους στους συμμαθητές τους προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα γέλια τους. Ο καθηγητής συνέχιζε να "παίζει" με το ίδιο πάθος, με την μουσική να μην ακουγετε καθόλου απο το πιάνο. Ήταν λες και δεν έδινε σημασία στα σχόλια των μαθητών του. Σε μια στιγμή...σταματά. Σκύβει το κεφάλι...γυρίζει προς τους μαθητές, σηκώνετε και ρωτάει: "Πες μου Κώστα. Τι έπαιξα πριν απο λίγο ? " Ο Κώστας - και όχι μόνο αυτός - σάστισε. Δεν ήξερε τι να απαντήσει. "Πες μου εσύ Λίνα ! Ποιό κομμάτι είναι αυτό που έπαιξα" ?
Καμία απάντηση ! Απο κανέναν. Ένας μαθητής παίρνει το θάρρος και πετάγετε...
"Μααα κύριε καθηγητά ! Με όλο το σεβασμό...δεν ακούσαμε τίποτα ! Δεν παίξατε κάτι" . Και με το που ξεστόμισε αυτές τις λέξεις δαγκώθηκε, κοίταξε τον καθηγητή πάνω απο τα μυωπικά του γυαλιά, το βλέμμα του έμοιαζε με αυτο ενός κουταβιού !
"Σοβαρά Γιάννη ? Δεν έπαιξα τίποτα ? Δεεεεν ΑΚΟΥΣΑΤΕ τίποτα ?
Oι μαθητες έμειναν στήλη αλατος ! Δεν ήξεραν ούτε τι να πουν...ούτε πως να αντιδράσουν !
"Ο Μπετόβεν"...συνέχισε ο καθηγήτης, φανερά ενοχλημένος απο τη μη ανταπόκριση των μαθητών του, "έχασε την ακοή του στην ηλικία των 26 περίπου. Αλλα εξακολουθούσε να γράφει αυτή την ονειρεμένη μουσική. Ξέρετε πως ? Αφήστε...θα απαντήσω εγω στο ερώτημά σας ! Άκουγε...στην πραγματικότητα άκουγε με την καρδιά του. Φυσικά ο Μπετόβεν δεν γεννήθηκε κουφός αλλα έγινε. Πράγμα που σημαίνει ότι γνώριζε και άκουγε μουσική πριν την ασθένειά του. Όμως ακόμα και τότε...συνέχιζε να..."ακούει". Να "ακούει" τη μουσική του, να την μεταφέρει σε χαρτί και να παίζει.
Θέλετε να μου πειτε τώρα...αναλογιζόμενοι αυτά που σας είπα....ποιο κομμάτι ακούσατε πριν που έπαιζα ? Καθίστε λιγο και σκεφτείτε...κλείστε τα μάτια και ακούστε...τι ακούτε ?
Μετα απο 2 λεπτα ησυχίας, ενας ένας οι μαθητές πετάγονται:
Μαθητης 1ος: Εεεε...εγώ...Rachmaninoff
Mαθητής 2ος: εγώ Chopin
Μαθήτρια 3η: Liszt
Mαθήτρια 4η: Satie
Mαθητής 5ος:.......6ος....7ος....
Μετά απο αρκετά λεπτά ...
"Είδατε που τελικά ΤΟ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ δεν ήταν και τόσο δύσκολο ! Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχει σημασία ποιο κομμάτι έπαιξα εγω. Αλλα ποιο κομμάτι ακούσατε εσείς. Ακόμα και στην ησυχία, υπάρχει η μουσική ! Αλλα κι αυτή να μην είναι, μας διδάσκει το ποσο σημαντικό ειναι να ακούμε. Γενικά !
Μπορεί να κλείνουμε τα αυτιά μας σε θέματα που δεν μας αφορούν, να μας ενοχλεί ο θόρυβος απο τα συνεχόμενα κορναρίσματα των αυτοκινήτων ή το γκάζι της μοτοσυκλέτας....αλλα πρέπει να μάθουμε να απομωνόνουμε την οχλοβοή και τέτοιου είδους ήχους και να επικεντρωνόμαστε στους ήχους που μας αφορούν.
Το ίδιο ισχύει και με τους συνανθρώπους μας. Έχουμε σταματήσει να ακούμε τον διπλανό μας. Ξεκινώντας απο την πιο απλή συζήτηση τύπου "τι καιρό έχει σήμερα" και την ανάλυσή του - έστω κι αν δεν μας ενδιαφέρει τόσο το θέμα - μέχρι το "ασε, τα οικονομικά μου είναι χάλια ! Δεν ξέρω τι να κάνω" κατι το οποίο αφορά πλέον όλους μας ! Σε αυτή τη περίπτωση βέβαια, σημασία έχει να κατανοούμε αυτό που ακούμε.
Η σιωπή δε...είναι αλλο θέμα. Θα δανειστώ κατι που είπε ο συγγραφέας Elbert Hubbard το οποίο πιστεύω οτι τα συνοψίζει όλα: "Αυτός που δεν θα καταλαβαίνει την σιωπή σου, πιθανότατα δεν θα κατανοήσει και τα λόγια σου".
Θα μου πειτε τώρα "μα κύριε καθηγητα, καθημερινά κατακλυζόμαστε απο άπειρες πληροφορίες, ουσιώδεις και ανούσιες. Η πληροφορίες που φτάνουν στα αυτιά μας είναι άπειρες, οπότε κάπου βαριόμαστε να ακούσουμε ακόμα και τον διπλανό μας. Πόσο μάλλον την μουσική που δεν παίξατε !"
Και θα είχατε δίκιο. Ας κάνουμε ενα πείραμα. Για 5 λεπτά την ημέρα καθίστε κάπου αναπαυτικά. Κλείστε τα μάτια και προσπαθείστε να μπλοκάρετε τους ήχους γύρω σας. Κάτι σαν "επιλεκτική κώφωση". Κάποιοι μπορεί να θέλουν περισσότερη ή λιγότερη ώρα για αυτο. Δεν πειράζει. Οση ώρα μπορείτε. Μη κοιμηθείτε όμως ε ? (Γέλια)
Σκεφτείτε λίγο, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας, εαν αφιερώναμε λίγα λεπτά της ημέρας σε κάτι τέτοιο και αργότερα ξεκινούσαμε μια συζήτηση με τον διπλανό μας ή προσπαθούσαμε να ακούσουμε μια μουσική ενώ έχουμε χαμηλωμένα τα ηχεία του Η/Υ.
Με άλλα λόγια: μάθετε να ακούτε ! Και να ακούγεστε φυσικά ! Αλλά εαν κάνετε εσείς την αρχή...οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν.
Τέλος για σήμερα ! Ευχαριστώ !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου