Ο χορός της αράχνης

Κεντάω τον ιστό μου όπως μια γυναίκα  το βελονάκι της...

Υφαίνω με υπομονή το σπίτι που θα σε φιλοξενήσει...

Περιμένω καρτερικά ώρες...ίσως και μέρες στο ίδιο σημείο, μέχρι ο άνεμος να σε φέρει σε εμένα....

Tότε θα έρθεις θα μπλεχτείς στα δίτυα μου..θα το καταλάβω αμέσως καθώς το σπίτι μου θα σύετε απο το τράνταγμά σου...

Tότε...τότε ειναι που θα ξυπνήσω απο το λήθαργό μου...θα σε οσφριστώ, θα σε ακούω να χτυπιέσαι δυνατά προσπαθώντας να ξεφύγεις, θα ακούω τον χτύπο της καρδιάς σου το κλαυθμύρισμα σου ...

Θα φωνάζεις κατι ακαταλαβίστικο αλλά ...συγχώρεσε με ! Ο πόθος μου θα είναι τέτοιος που δεν θα δώσω σημασία...

Θα παρακαλάς να σε αφήσω...αλλα δεν θα μπορώ...

 Θα προσπαθείς να σπάσεις τα δίχτυα μου, να βγεις απο την παγίδα...αλλα δεν θα τα καταφέρεις ..

Όσο θα πλησιάζω η αγωνία σου θα παρατείνεται...

Μη φωνάζεις...ειναι ανώφελο...

Μη φοβάσαι...ο πόνος σου δεν θα κρατήσει πολύ..θα είναι γλυκός, στ’ορκίζομαι...

Το δηλητήριο μου θα σε παραλήσει...

Θα σε αγκαλιάσω...

Και θα χαθούμε σε εναν παθιασμένο χορό...τέτοιο που θα κανει την αναπνοή σου να κοπεί, την καρδιά σου να σταματήσει και το σώμα σου να μου παραδοθεί. Για πάντα !