Τετάρτη σήμερα ! Εχω το καθιερωμένο μάθημα βιολιού με τον καθηγητή μου τον Στέφανο ! Τέλεια ! Παρτιτούρες...βιολί στην πλάτη και ξεκινάω ! Βγάινω απο την Θησέως και στο δρόμο σκέφτομαι : " Ωχ ! Εχω μάθει καλά το κομμάτι που μου έδωσε " ? "Δε πειράζει, άλλωστε δεν πάω και για επαγγελματίας " !
Κατηφορίζω την Ναϊάδων και στο δρόμο θυμάμαι οτι έχω απλήρωτο το Ωδειο εδω και αρκετό καιρό ! Με πιάνει άγχος ! Πανικός ! Ιδρώνω ! "Ποσα λεφτά άραγε χρωστάω ? Λες να είναι πολλά" ? "Κι αν δεν μπορέσω να τους τα δώσω...Χριστέ μου ρεζίλι θα γίνω " !
Και ξαφνικά μεσα στην δίνη του μυαλού μου, αντιλαμβάνομαι το προφανές...αυτό που τόσο καιρό δεν ήθελα ουτε εγω η ίδια να πω στον εαυτό μου....να αποδεχτώ ! "Πρεπει να σταματήσω το βιολί ! Δεν γίνετε αλλιως ! Που καταντήσα ? Πως θα σταματήσω μια συνήθεια 6 ετών ? Το βιολί...κάτι που αγαπώ τόοσ πολυ.... ενταξει δεν ειμαι και η Βανέσα Μέι...αλλά...κατι καταφέρνω " !
Δεύτερη σκέψη: "Πως θα το πω στον επι σειρά ετών καθηγητή μου ? Ενας καθηγητής ο οποιος μου στάθηκε ολα αυτά τα χρόνια στις καλές και στις κακές στιγμές μου ! Που μου έμαθε τόσα πολλά ! Ειναι καθηγητής και φίλος παράλλλα ! Πως θα αντιδράσει αραγε " ? Με πιάνει το παράπονο και με το ζόρυ συγκρατώ τα δάκρυά μου ! Στο δρόμο με προσπερνάει απο απέναντι ενα ζευγάρι ηλικιωμένων, με κοιτάνε απορρημενοι : "Την καϊμένη" θα σκέφτονται ! Ποσο με ενοχλεί αυτο ! Προτιμώ να με μισούν παρα να με λυπούνται !
Εφθασα στο Ωδείο ! Παίρνω βαθεία ανάσα και μπαίνω μέσα ! "Τι κανεις Αννα ? Καλά είσαι "? Μου λεεί με όλο χαμόγελο ο καθηγητής μου ! Κρατιέμαι να μην πω τίποτα..."Ας κάνω και αυτό το μάθημα...και μετά του το λέω " σκέφτομαι ! Κουβεντιάζουμε για λιγο όπως κανουμε πάντα πριν ξεκινήσουμε ! Ξεκινάω να παίζω ...αυτή τη φορά ενα ελληνικό παραδοσιακό κομμάτι - έτσι για να ξεφύγουμε απο τα τετρημένα ! Δεν τα πάω καλα ..."Αναμενόμενο" σκέφτομαι !
Ελα Άννα πες το τώρα, μου λεει μια φωνή μέσα μου : "Στέφανε...ξέρεις...έχω καιρό να πληρώσω το Ωδείο και όπως ξέρεις δεν έχω βρεί δουλεια ακόμα...εεεε...και...ναααα...δεν θα μπορέσω να συνεχίσω του χρόνου " ! Νιώθω ενα κόμπο στο λαιμό ! "Τουλάχιστον το είπα" σκέφτομαι !
"Δεν πειράζει Αννούλα ! Καταλαβαίνω απόλυτα...και απορώ πως και δεν το πρότεινες και νωρίτερα, δεδομένου οτι δεν έχεις βρεί δουλειά ακόμα " ! Ανακούφιση...αυτό ένιωσα...στην αρχή τουλάχιστον ! Δεν μπορώ όμως και πάλι να συγκρατηθώ ...ξεσπάω σε κλάμματα ! "Πω πω ρεζιλίκι " σκέφτομαι.... "Μη στεναχωριέσαι για τίποτα βρε" ! ...μου λεει. Μου προτείνει για αλλη μια φορα να παίξω σε μια μικρή ορχήτρα μαζί του ! "Φοβάμαι" του λέω ! "Έχεις κάνει πρόοδο...μη το λές αυτό" ! "Εμεις δεν χανόμαστε..θα έρχεσαι να παίζεις στην ορχήστρα και παράλληλα θα παρακολουθώ και την πρόοδό σου ! Αρκεί να αφιερώνεις χρόνο για το βιολί στο σπίτι " ! "Θα προσπαθήσω" του λεω.... Βγαίνω απο την αίθουσα και με βρίσκει στο διαδρόμο η ρεσεψιονίστ, με ενα χαρτάκι στο χέρι ....τα λεφτά που χρωστάω ! Ωχ ! Τι να γράφει το χαρτί άραγε ! Το κοιτάω...δεν είναι πολλά ευτυχώς ! Πάλι καλα !
Φεύγω απο το Ωδείο και στο δρόμο έχω μια αίσθηση πικρίας αλλα και συγκρατημένης - παντα - αισιοδοξιας ! "Λες να τα καταφέρω να παίξω σε ορχήστρα" ? "Εδω πολλες φορές μπερδεύω τις νότες ...πως θα παίξω με τόσα άτομα μαζι "? Και εκεί που έχω αρχσει να απελπίζομαι με τις αρνητικές σκέψεις που κανω, σαν απο μηχανής θεός χτυπάει το κινητό μου...είναι ο πατέρας μου: "Αννούλα τι κανεις ? Αντε, έλα απο το σπίτι να φάμε...μπιφτέκια ...το αγαπημένο σου " ! Φθάνω στο πατρικό μου...στο ασανσέρ κοιτάζομαι στο καθρέφτη...μη καταλάβουν οτι έκλαιγα !
Καθόμαστε στο τραπέζι να φάμε..."Πως πάει το βιολί Αννούλα" ? με ρωτάει ο πατέρας μου. Πάντα ρωτάει όποτε με βλέπει ! "Αντε θα μας παίξεις κάτι" ? "Έχω καιρό να σε ακούσω...θυμάσαι που είχες παίξει σόλο εκείνο το κομμάτι στο Ωδείο " ? Του χαμογελάω......"Βρε λες να έχει καταλάβει κάτι και να θέλει να με εμψυχώσει ?" ...σκέφτομαι ! "Θυμάμαι" του λεω... "Ε, άντε ...να παίξεις πάλι να σε ακούσουμε κάποια στιγμη ετσι "? "Τώρα... ή αυτός έχει καταλάβει κάτι...ή είναι σύμπτωση όλο αυτό που ακούω " ! Τυχαίο ? Δε νομίζω !
Του χαμογελάω ..μένω σιωπηλή για λίγο... σκέφτομαι....βρε λες ? "Σύντομα ....θα γίνει και αυτο ! Θα δεις..... " του λεω, σκεφτόμενη τον εαυτό μου στο πίσω μέρος της ορχήστρας να παίζω κομμάτια αγαπημένων συνθετών ! Τελικά το μόνο που χρειάζεται ενας άνθρωπος για να "πάρει μπρος" είναι αυτό...το εναυσμα ! Πίστη.... ε, και λίγη τύχη ! Μήπως τελικά δεν είναι τυχαία η ρήση.. "Κάθε εμποδιο για καλό " ? Η ζωή αλλάζει...και αλλάζουμε και εμείς μαζί της !
Καλημέρα σε όλους !
Κατηφορίζω την Ναϊάδων και στο δρόμο θυμάμαι οτι έχω απλήρωτο το Ωδειο εδω και αρκετό καιρό ! Με πιάνει άγχος ! Πανικός ! Ιδρώνω ! "Ποσα λεφτά άραγε χρωστάω ? Λες να είναι πολλά" ? "Κι αν δεν μπορέσω να τους τα δώσω...Χριστέ μου ρεζίλι θα γίνω " !
Και ξαφνικά μεσα στην δίνη του μυαλού μου, αντιλαμβάνομαι το προφανές...αυτό που τόσο καιρό δεν ήθελα ουτε εγω η ίδια να πω στον εαυτό μου....να αποδεχτώ ! "Πρεπει να σταματήσω το βιολί ! Δεν γίνετε αλλιως ! Που καταντήσα ? Πως θα σταματήσω μια συνήθεια 6 ετών ? Το βιολί...κάτι που αγαπώ τόοσ πολυ.... ενταξει δεν ειμαι και η Βανέσα Μέι...αλλά...κατι καταφέρνω " !
Δεύτερη σκέψη: "Πως θα το πω στον επι σειρά ετών καθηγητή μου ? Ενας καθηγητής ο οποιος μου στάθηκε ολα αυτά τα χρόνια στις καλές και στις κακές στιγμές μου ! Που μου έμαθε τόσα πολλά ! Ειναι καθηγητής και φίλος παράλλλα ! Πως θα αντιδράσει αραγε " ? Με πιάνει το παράπονο και με το ζόρυ συγκρατώ τα δάκρυά μου ! Στο δρόμο με προσπερνάει απο απέναντι ενα ζευγάρι ηλικιωμένων, με κοιτάνε απορρημενοι : "Την καϊμένη" θα σκέφτονται ! Ποσο με ενοχλεί αυτο ! Προτιμώ να με μισούν παρα να με λυπούνται !
Εφθασα στο Ωδείο ! Παίρνω βαθεία ανάσα και μπαίνω μέσα ! "Τι κανεις Αννα ? Καλά είσαι "? Μου λεεί με όλο χαμόγελο ο καθηγητής μου ! Κρατιέμαι να μην πω τίποτα..."Ας κάνω και αυτό το μάθημα...και μετά του το λέω " σκέφτομαι ! Κουβεντιάζουμε για λιγο όπως κανουμε πάντα πριν ξεκινήσουμε ! Ξεκινάω να παίζω ...αυτή τη φορά ενα ελληνικό παραδοσιακό κομμάτι - έτσι για να ξεφύγουμε απο τα τετρημένα ! Δεν τα πάω καλα ..."Αναμενόμενο" σκέφτομαι !
Ελα Άννα πες το τώρα, μου λεει μια φωνή μέσα μου : "Στέφανε...ξέρεις...έχω καιρό να πληρώσω το Ωδείο και όπως ξέρεις δεν έχω βρεί δουλεια ακόμα...εεεε...και...ναααα...δεν θα μπορέσω να συνεχίσω του χρόνου " ! Νιώθω ενα κόμπο στο λαιμό ! "Τουλάχιστον το είπα" σκέφτομαι !
"Δεν πειράζει Αννούλα ! Καταλαβαίνω απόλυτα...και απορώ πως και δεν το πρότεινες και νωρίτερα, δεδομένου οτι δεν έχεις βρεί δουλειά ακόμα " ! Ανακούφιση...αυτό ένιωσα...στην αρχή τουλάχιστον ! Δεν μπορώ όμως και πάλι να συγκρατηθώ ...ξεσπάω σε κλάμματα ! "Πω πω ρεζιλίκι " σκέφτομαι.... "Μη στεναχωριέσαι για τίποτα βρε" ! ...μου λεει. Μου προτείνει για αλλη μια φορα να παίξω σε μια μικρή ορχήτρα μαζί του ! "Φοβάμαι" του λέω ! "Έχεις κάνει πρόοδο...μη το λές αυτό" ! "Εμεις δεν χανόμαστε..θα έρχεσαι να παίζεις στην ορχήστρα και παράλληλα θα παρακολουθώ και την πρόοδό σου ! Αρκεί να αφιερώνεις χρόνο για το βιολί στο σπίτι " ! "Θα προσπαθήσω" του λεω.... Βγαίνω απο την αίθουσα και με βρίσκει στο διαδρόμο η ρεσεψιονίστ, με ενα χαρτάκι στο χέρι ....τα λεφτά που χρωστάω ! Ωχ ! Τι να γράφει το χαρτί άραγε ! Το κοιτάω...δεν είναι πολλά ευτυχώς ! Πάλι καλα !
Φεύγω απο το Ωδείο και στο δρόμο έχω μια αίσθηση πικρίας αλλα και συγκρατημένης - παντα - αισιοδοξιας ! "Λες να τα καταφέρω να παίξω σε ορχήστρα" ? "Εδω πολλες φορές μπερδεύω τις νότες ...πως θα παίξω με τόσα άτομα μαζι "? Και εκεί που έχω αρχσει να απελπίζομαι με τις αρνητικές σκέψεις που κανω, σαν απο μηχανής θεός χτυπάει το κινητό μου...είναι ο πατέρας μου: "Αννούλα τι κανεις ? Αντε, έλα απο το σπίτι να φάμε...μπιφτέκια ...το αγαπημένο σου " ! Φθάνω στο πατρικό μου...στο ασανσέρ κοιτάζομαι στο καθρέφτη...μη καταλάβουν οτι έκλαιγα !
Καθόμαστε στο τραπέζι να φάμε..."Πως πάει το βιολί Αννούλα" ? με ρωτάει ο πατέρας μου. Πάντα ρωτάει όποτε με βλέπει ! "Αντε θα μας παίξεις κάτι" ? "Έχω καιρό να σε ακούσω...θυμάσαι που είχες παίξει σόλο εκείνο το κομμάτι στο Ωδείο " ? Του χαμογελάω......"Βρε λες να έχει καταλάβει κάτι και να θέλει να με εμψυχώσει ?" ...σκέφτομαι ! "Θυμάμαι" του λεω... "Ε, άντε ...να παίξεις πάλι να σε ακούσουμε κάποια στιγμη ετσι "? "Τώρα... ή αυτός έχει καταλάβει κάτι...ή είναι σύμπτωση όλο αυτό που ακούω " ! Τυχαίο ? Δε νομίζω !
Του χαμογελάω ..μένω σιωπηλή για λίγο... σκέφτομαι....βρε λες ? "Σύντομα ....θα γίνει και αυτο ! Θα δεις..... " του λεω, σκεφτόμενη τον εαυτό μου στο πίσω μέρος της ορχήστρας να παίζω κομμάτια αγαπημένων συνθετών ! Τελικά το μόνο που χρειάζεται ενας άνθρωπος για να "πάρει μπρος" είναι αυτό...το εναυσμα ! Πίστη.... ε, και λίγη τύχη ! Μήπως τελικά δεν είναι τυχαία η ρήση.. "Κάθε εμποδιο για καλό " ? Η ζωή αλλάζει...και αλλάζουμε και εμείς μαζί της !
Καλημέρα σε όλους !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου