"Ειναι άμεσης προτεραιότητας, δεν θα μάθεις ποτε το όνομα της. Θα την αποκαλεις "κυρία" μου είπαν. Δεν ρώτησα περισσότερα. Πιστή στις αρχές μου ως δημοσιογράφος έπρεπε να κανω αυτο που μου έλεγαν. Τι να είχε κανει αυτη η γυναίκα άραγε και ήταν φυλακή ; Αναρωτιώμουν! Θα μάθαινα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. Οδηγώ προς της φυλακες υψίστης ασφαλείας, όπου στην πορτα με περιμένουν δυο πάνοπλοι αστυνομικοί.
Με συνοδεύουν μέχρι την είσοδο των φυλακών και αφού μου παίρνουν τα στοιχεία ενας άλλος αστυνομικός με τραχειά χαρακτηριστικά με συνοδεύει στο κελί. Η σιδερένεια πορτα ανοίγει και με έκπληξή μου βλέπω μια γυναίκα, μεγάλη σε ηλικία, φορούσε ενα ασπρο φόρεμα μακρύ και ηταν δεμένη χειροπόδαρα στον τοίχο.
Με το κεφάλι κατεβασμένο και τα μακρυά άσπρα μαλλιά της να καλύπτουν όλο της το το πρόσωπο μου ηταν δύσκολο να διακρίνω τα χαρακτηριστικά της. Νιώθω τις τρίχες στο σβέρκο μου να σηκώνονται. Η ατμόσφαιρα ειναι αποπνυκτική !
"Εχεις 10 λεπτα" μου λεει ο αστυνομικός και πριν προλάβω να διαμαρτυρυθώ η πόρτα κλείνει πίσω μου με ενα εκωφαντικό θόρυβο.
Με το κεφάλι κατεβασμένο και τα μακρυά άσπρα μαλλιά της να καλύπτουν όλο της το το πρόσωπο μου ηταν δύσκολο να διακρίνω τα χαρακτηριστικά της. Νιώθω τις τρίχες στο σβέρκο μου να σηκώνονται. Η ατμόσφαιρα ειναι αποπνυκτική !
"Εχεις 10 λεπτα" μου λεει ο αστυνομικός και πριν προλάβω να διαμαρτυρυθώ η πόρτα κλείνει πίσω μου με ενα εκωφαντικό θόρυβο.
"Περασε" μου λεει με ταλαιπωρημενη φωνη.
"Εσείς ειστε η κυρία..." αφήνω στη μέση την πρότασή μου ελπίζοντας οτι θα μου πεί το όνομά της.
"Εγω είμαι...σε περίμενα" μου λεει. "Δεν έπιασε το κόλπο για το όνομα" σκέφτηκα. Βάζω το μαγνητοφωνάκι στο τραπεζι, βγαζω το σημειωματάριο μου, παίρνω βαθειά ανάσα και ξεκινάω. Η ίδια συνεχίζει να έχει σκυμμένο το κεφάλι.
"Γιατί είστε μέσα " ; τη ρωτάω.
"Αχ παιδι μου ! Η ιστορία μου δεν μπορει να εξιστοριθεί μεσα σε 10 λεπτά. Αλλά θα προσπαθήσω να σου πω εν συντομία τα δεινά αλλα και τις καλές εποχές που εχω περάσει.
Δε θυμάμαι ποσο χρονών ειμαι, πάντως θεωρούμαι απο τις Αρχαιότερες γυναίκες....με τον αρχαιότερο πολιτισμο, με τον Μινωικό και τον Ιωνικό να παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη μου. Ναοί χτίστηκαν πλανω στο χώμα μου κάποιοι προς τιμή των θεών του Ολύμπου! Ένας απο αυτούς ηταν και ο Παρθενώνας, του οποίου ομως κάποιος Τομας Μπρους έκλεψε τα γλυπτά του και τα εκθέτει σε κάποιο μουσείο στο Λονδινο " !
"Με δουλεύει" σκέφτομαι...."Συγγνώμη που διακόπτω αλλά...."
"Μη με διακόπτεις σε παρακαλώ....έστω και για μιά τελευταία φορά ακουσε με. Εχω ανάγκη να ακουστώ.....ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ"
Δε μιλάω....συνεχίζω να ακούω...
"Απέκτησα πολλά παιδιά. Ανάμεσα σε αυτα ο Περικλής, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης, ήταν άξιοι γιοι μου ! Μέσα σε αυτά τα παιδιά, ηταν και ο Αριστοφάνης....με έκανε να γελάω με τα καμώματά του ! Ο Θουκιδιδης, ο Αισχύλος, ο Πλατωνας με εξέπληταν με τη σοφία τους και ο Αλεξανδρος....ο Μεγας τον φωνάζανε, ήταν ο καλύτερος στρατηλάτης.
Μετά ξεκίνησαν οι πόλεμοι με σημαντικότερους αυτούς του Μαραθώνα, των Θερμοπυλων, της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Εκλαψα πολυ τότε..και κλαίω ακόμα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να γίνονται οι πόλεμοι " !
Και σαν να μην έφθανε αυτο, την περίοδο της Τουρκοκρατίας εμεινα σκλαβωμένη...ξερεις ποσα χρόνια " ;
Εχω μείνει να την κοιτάω αποσβολωμένη...."Πόσα" ; τη ρωταω.
"400 χρόνια σκλαβιάς....δεν ειναι και λίγα παιδι μου ! Περασα δυσκολα χρονια....πολυ δυσκολα! Τα παδια μου ομως επαναστάτησαν με πρωτοπαλίκαρο τον Θοδωρή μου και έτσι μπορεσαν να με βγαλουν απο τον Τουρικό ζυγο ! Προς τιμήν μου ύψωσαν την σημαία μου...Ελευθερία ή Θανατος ! Η συγκινηση μου δεν περιγραφόνταν.
Τα συγχρονα μου χρονια ομως απο το 1829 μεχρι σημερα βαφτηκαν και αυτα με αιμα. Οι Βαλκανικοι Πολεμοι, ο Α' Παγκόσμιος Πολεμος, ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, η καταστροφη της Σμύρνης, η γενοκτονια των παιδιων μου...των Ποντιων, ο Β' Παγκόσμιος Πολεμος, η Γερμανική εισβολή....ο εμφύλιος...Έλληνες ενάντίον Ελλήνων ! Να'ξερες τι σημαίνει για μια μανα να χανει τα παιδια της..αχ να'ξερες !
Μετά ήρθε κάποιος Παπαδόπουλος με την χούντα και είμουνα και εκεί παγιδευμένη αλλά η μεταπολίτευση δεν άργησε το 1974 με τον Μικη μου, να τραγουδα και να συνθετει τα καλυτερα για την εποχη τραγουδια προς τιμή μου !
Τη δεκαετία του '80 έζησα φοβερές στιγμές συγκίνησης με τα παιδιά μου να μου χαρίζουν το Πρωτάθλημα στο άθλημα...να δεις πως το λένε.....α, ναι...του μπάσκετ ! Και τη δεκαετία του '90 πολλά παιδιά μου ανάμεσά τους η Βούλα και ο Πύρρος κέρδισαν μετάλια για να με αναδείξουν στην φίλη μου την Ισπανία στους Ολυμπιακούς που έγιναν εκεί.
Ε, και το 2004 είμουν ακόμα πιο περήφανη οταν έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες εδώ....σε εμένα.. και μια 11αδα παιδιών κέρδισε το κύπελο στο ποδόσφαιρο. Βγήκα πρωταθλήτρια Ευρώπης ! Το φαντάζεσαι" !
"Ολα αυτά καλά που λέτε κυρία μου. Αλλά πως φθάσατε μέρι εδώ ; Γιατι είστε φυλακή αλυσοδεμένη ; Ποιό είναι το έγκλημά σας δε μου λέτε" !
Σηκώνει το κεφάλι και για πρώτη φορα βλέπω το πρόσωπό της. Ταλαιπωρημένο και σκαμμένο απο τις κακουχίες...αλλα με μια λάμψη την οποία δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Ισως η ελπίδα της ότι κάτι μπορεί και την τελευταία στιγμή να άλλαζε. Τα μάτια της ειναι υγρά και δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα της. "
"Γιατι παιδι μου, ειχα πολλά οικονομικά προβλήματα. όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι προκειμένου να σταθώ στα πόδια μου, μου δάνεισαν λεφτά. Κάποια απο τα παιδιά μου όμως τα εφαγαν και τα κατασπαταλησαν και τωρα μου ζητάνε να πληρώσω εγω το χρέος τους ! Εγώ και κάποιοι άλλοι οι οποίοι δεν φταίνε σε τίποτα ! Επειδη όμως δεν έχω λεφτά, πρέπει να πουληθώ ολόκληρη προκειμένου...μου ειπαν...να σωθώ ! Το έκλημα μου ήταν οτι τους εμπιστεύτηκα. Το καταλαβαίνεις ; Με πρόδωσαν !
"Μα πως ειναι δυνατόν να σας πρόδωσαν ; '
"Κι ομως παιδί μου ! Όλοι αυτοί που με κυβερνούν με πρόδωσαν. Και τώρα με εχουν φυλακισμένη προκειμένου να αποφασίσουν να πουληθώ και αργότερα να εκτελεσθω.
"Να πωληθείτε ; Να εκτελεσθείτε ; Μα γιατί " ;
"Γιατί οταν πλέον θα μου έχουν πάρει τα πάντα μέχρι και την ίδια μου την ψυχή, δεν θα με έχουν ανάγκη πια ! Τους είμαι βάρος, ειμουν παντα ενα αγκάθι για αυτούς. Σίγουρα, κάποια απο τα παιδιά μου έκαναν λαθη, αλλα πλέον ειναι πολύ αργα για αυτοκριτική" !
"Τι μπορώ να κώνω για να σας βοηθήσω" ; τη ρωτάω εμφανώς συγκινημένη.
"Να ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ σε εμένα. Κάποιοι αντιστάθηκαν...και αντιστέκονται ακόμα. Αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να με σώσουν. Εαν μπορέσουν, θα το κάνουν είμαι σίγουρη ! Ο αγώνας τους στους δρόμους και στις πλατείες έχει ήδη ξεκινήσει. Πιστεύουν σε εμένα...πιστεύουν το νιώθω...Θα έρθει η ώρα που θα με αναζητήσουν και θα με απελευθερώσουν ! Δεν μπορεί....δεν ΠΡΕΠΕΙ να με αφήσουν να σαπίσω εδω μέσα ! Δεν...."
Η σιδερένια πόρτα ανοίγει πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση της: "Τέλος χρόου" μου λέει ο αστυνομικός με τραχεια φωνη ! "Δυο λεπτά δώστε μας ακόμα..." τον παρακαλώ.
"Τέλος χρόνου είπα" μου φωνάζει. Άλλοι δυο αστυνομικοί μπαίνουν μέσα και την αρπάζουν απο τα χέρια ο ένας απο δεξιά και ο άλλος απο αριστερά της και την οδηγούν στην έξοδο.
"Μισό λεπτό" φωνάζω !
Η "κυρία" σταματάει και οι φύλακες πάνε να την σύρουν αλλά εκείνη αντιστέκεται. Ενδείδουν στη θέληση της.
"Τόση ώρα μιλάμε, μου είπατε το τι έχετε περάσει....για την προδοσία... αλλά δεν έμαθα ποτέ έστω το ονομά σας ! "
Γυρίζει το κεφάλι της και ενα αχνό χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χειλη της. "Το ονομά μου είναι Ελλάδα"
Τα μάτια μου έμειναν καρφωμένα πάνω της, την ώρα που όδευε μαζί με τους αστυνομικούς προς την έξοδο....την έξοδο της απο τη μια φυλακή....σε μια άλλη. Ή μήπως ΟΧΙ ;
