To όνειρο του Αλέξανδρου (η συνέχεια)

...... Πιο κάτω δυο βάρβαροι είχαν αρπάξει μια γυναίκα και της σήκωναν τη φούστα, ενας αγρότης σφυροκοπήθηκε άγρια απο άλλους δύο στη προσπάθειά του να την βοηθήσει.... ενα παιδάκι έκλαιγε κοιτάζοντας το πτώμα της μητέρας του, τη σκούνταγε με την ελπίδα οτι θα ξυπνήσει...

 "Κύριέ μου " ! φώναξε πάλι ο στρατιώτης, "πρέπει να κάνουμε κατι και..."

"Μάζεψε τους άνδρες" ! αποκρίθηκε ο Αλέξανδρος τόσο απότομα και αποφασιστικά σαν να είχε βγει απο ενα λήθαργο ετών. Επρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Οσο ήταν καιρός.

Γύρισε προς το μέρος του στρατιώτη. "Δώσε μου το σπαθί μου και μάζεψε όσους άνδρες στρατιώτες έχουμε. Βγείτε στην αντεπίθεση. Κρατήστε ομήρους όσους έχουν αξία! Θα τους χρειασθούμε !"

"Μάλιστα αρχοντά μου !" αποκρίθηκε ο στρατιώτης και βγήκε γρήγορα απο τη σκηνή.

Ο Αλέξανδρος αναστέναξε. Με τον βασιλιά νεκρό, το ηθικό των στρατιωτών θα έχει πέσει. Τώρα εκείνος ήταν που θα έπρεπε να τους εμψυχώσει, αφότου τελειώνε με αυτή τη μάχη ! Οι κραυγές...οι κραυγές των χωρικών του τρυπούσαν τα αυτιά. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια, έσφιξε τη λαβή του σπαθίου του και βγήκε απο τη σκηνή. Την ίδια ώρα πίσω απο το λόφο κατεύθαναν οι υπόλοιποι στρατιώτες με σπαθιά, τόξα και βαλιστρίδες στα χέρια.

Βλέποντας τους ο Αλέξανδρος ένιωσε ανακούφιση, μέχρι που απο πίσω του άκουσε τη δυνατή κραυγή ενός άνδρα. Γύρισε για να δει έναν βάρβαρο να τρέχει προς το μέρος του κραδαίνοντας το βαρύ τσεκούρι του στον αέρα. Ο Άλέξανδρος σήκωσε ψηλά την ασπίδα του για να αποκρούσει το τσεκούρι. Ο βάρβαρος χτυπούσε ανελέειτα...ξανά και ξανά την ασπίδα του Αλέξανδρου...εκείνος βημάτιζε προς τα πίσω απο την ώθηση του τσεκουριού αλλά περίμενε τη κατάλληλη στιγμή και με μια κίνηση έμπηξε το σπαθί του βαθειά στην κοιλιά του βάρβαρου.

Το σφυρί του βαρβάρου πέταξε πέρα και ο βαρβαρος ούρλιαξε περισσότερο απο θυμό..παρά απο πόνο ! Όμως τότε ο Αλέξανδρος βρήκε την ευκαιρία ! Γνώριζε οτι η σιδερένεια ασπίδα του - έχοντας στην άκρη της μικρές λεπτές λεπίδες - εκτός απο προστασία ήταν και ένα πολύ καλό όπλο. Υπολόγισε το ύψος του αντιπάλου του σε δευτερόλεπτα. Με μια γρήγορη κίνηση έκοψε το λαιμό του βαρβάρου. Ο βάρβαρος γονάτισε στο έδαφος και ένας πίδακας απο αίμα πετάχτηκε απο το λαιμό του, μέχρι που σωριάστηκε για τα καλά στο χώμα.

O Αλέξανδρος τον κοίταξε για δευτερόλεπτα και μετά γύρισε για να δει τι συνέβαινε γύρω του. Σκληρή μάχη σώμα με σώμα.... Το οτι οι βαρβαροι υπερτερούσαν σε αριθμό, δεν βοηθούσε την κατάσταση. Ένας στρατιώτης προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με δύο βαρβάρους και ένας άλλος έσπευσε σε βοήθεια. Ο καπνός απο τις φωτιές όλο και πύκνωνε και η έκβαση της μάχης ήταν αμφίβολη. Πιο πέρα ένας βάρβαρος μαχαίρωσε στη κοιλιά έναν στατιώτη βγάζοντας έναν βρυχυθμό, που μόνο ανθρώπινος δεν ήταν.

Μέσα στον πανικό της μάχης, ο Αλέξανδρος βρήκε τον στρατιώτη που αρχικά τον είχε ξυπνήσει  στη σκηνή του, του  φωνάζοντάς του για να ακουστεί: «Κάλυψέ με όσο θα ανεβαίνω το μικρό λόφο. Πρέπει να δω και να εκτιμήσω σύντομα το πεδίο μάχης απο πάνω, μήπως και τους περικυκλώσουμε με κάποιο τρόπο» !

«Εντάξει Αρχοντά μου !» αποκρίθηκε ο στρατιώτης και πήρε στάση μάχης κοιτώντας μια δεξιά και αρίστερα μια τον Αλέξανδρο που ανέβαινε τον μικρό λόφο.

Την ίδια ώρα ένας βάρβαρος με πυκνά γένια και περικεφαλαία με κέρατα,  πήγαινε τρέχοντας προς το μέρος του Αλέξανδρου αλλά ο στρατιώτης τον σταμάτησε χτυπώντας τον με την ασπίδα του και - σωριάζοντας τον κάτω – κράτησε το σπαθί με τα δύο του χέρια και έμπηξε τη λεπίδα βαθειά μέσα στο στόμα του βάρβαρου. Ο βάρβαρος, πνιγόταν στο ίδιο του το αίμα μέχρι που  έμεινε εκεί, με τα μάτια ανοιχτά.

Παράλληλα, ο Αλέξανδρος κατάφερε να ανέβει το μικρό λόφο. Μέσα σε λίγα λεπτά μπόρεσε να εκτιμήσει το πεδίο της μάχης. Εαν οι στρατιώτες του, παρότι ήταν λιγότεροι σε αριθμό, κατάφερναν να περάσουν απο την αλλη πλευρά της περιοχής αφήνοντας τους βαρβάρους να πιστεύουν οτι υποχωρούν, τότε θα μπορέσουν να τους μαζέψουν και να τους φέρουν σε απόσταση αναπνοής απο τους τοξότες και τους βαλλιστροφόρος. Οι τοξότες ήταν ενα μεγάλο ατού στη μάχη. Ήταν επιδέξιοι και αρκετά γρήγοροι αλλά ήταν δυστυχώς λίγοι. Οι βαλλιστροφόροι απο την άλλη, ήταν λιγότερο γρήγοροι – τους έπαιρνε χρόνο μέχρι να οπλίσουν ξανά – αλλά αρκετά εύστοχοι. Αυτός ο συνδυασμός όμως ίσως και να τους εξασφάλιζε μια μικρή νίκη. Θα σώζανε τουλάχιστον το χωριό.

Κι έτσι κι έγινε. Το σχέδιο τους πέτυχε. Οι βάρβαροι, βλέποντας τους στρατιώτες να τρέπονται σε φυγή, τους κυνήγησαν πέφτοντας στην παγίδα ! Ο ουρανός έγινε μαύρος απο τα τόξα που πέσανε με το σήμα του Αλέξανδρου.  Οι κραυγές των βαρβάρων αντηχούσαν παντού. Ένας βάρβαρος προσπαθούσε να βγάλει το τόξο απο το πόδι του, όταν άλλο ένα τόξο τρύπησε τη πλάτη του. Ένας άλλος σφάδαζε όταν ένα τόξο καρφώθηκε στο μάτι του....Οι μισοί πέθαναν, οι άλλοι μισοί κούτσαιναν και μερικοί τράπηκαν σε φυγή. «Βρείτε τον αρχηγό τους και πιάστε ομήρους όσους μπορείτε» ! πρόσταξε ο Αλέξανδρος. «Θα είναι ωραίο το θέαμα απόψε στο χωριό» φώναξε και οι στρατιώτες παραλληλούσαν στη ιδέα του λιτσαρίσματος ζητωκραυγάζοντας.

«Φανήκατε γεναίοι απόψε φίλοι μου.» απευθηνόμενος στους στρατιώτες που είχαν μαζευτεί γύρω του.  «Μπορέσαμε και σώσαμε το χωριό απο ολική καταστροφή παρότι ο εχθρός ήταν μεγαλύτερος σε αριθμό. Σήμερα φάτε, πιείτε, ξεκουραστείτε. Γιατί αύριο μας περιμένει δύσκολη ημέρα. Οι βάρβαροι δεν θα αφήσουν αυτό να περάσει έτσι. Θα ζητήσουν εκδίκιση και ΕΜΕΙΣ πρέπει να είμαστε εκεί για να τους αντιμετωπίσουμε. Σας ευχαριστώ για αυτή τη νίκη  !»

«Εμείς ευχαριστούμε άρχοντά μου... Βασιλιά μας» πετάχτηκε ένας στρατιώτης απο το πλήθος και ο Αλέξανδρος σάστισε στη λέξη. Ήταν ο ίδιος 17 χρονος στρατιώτης που τον ξύπνησε στη σκηνή, που τον κάλυψε στο λόφο. Και ήταν αυτός που τον αποκαλούσε «Βασιλιά μας». Ο Αλέξανδρος αισθάνθηκε άβολα, αλλά πριν προλάβει να πει οτιδήποτε οι στρατιώτες είχαν ήδη γονατίσει μπροστά του σε στάση υπόκλισης σχηματίζοντας ένα κύκλο, με τον Αλέξανδρο στη μέση.

Και τελικά σκέφτηκε οτι...δεν χρειαζόταν ούτε κόκκινα χαλιά, ούτε κοριτσάκια με καλαθάκια να πετάνε ροδοπέταλα στο διάβα του...ούτε επισημότητες για να στεφτεί Βασιλιάς. Αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή, του αρκούσε για να αισθανθεί Βασιλιάς. Το μόνο που του έλειπε, ήταν ...εκείνη. Έφερε για αλλη μια φορά το πρόσωπό της στη σκέψη του...θα την συναντούσε μόλις όλα αυτά τελειώναν αλλά αυτό ήταν για αλλη μια φορά κάτι το οποίο ίσως αργούσε να πραγματοποιηθεί.

-ΤΕΛΟΣ -

Το πρώτο μέρος της ιστορίας: http://shmeioseto.blogspot.com/2012/01/t.html

.

Tο όνειρο του Αλέξανδρου

Ήταν ενα ανοιξιάτικο πρωινό όταν οι σάλπιγγες ήχησαν στο ρυθμό της γιορτής,  

Εκείνος, περήφανος πάνω στο μαύρο αλογό του, συνοδεύμενος απο τους υπηκόους και τη φρουρά του, κάλπαζε αργά στη γέφυρα που τελείωνε στις πύλες του βασιλειου...του βασιλειου που θα γινόταν σε λίγες ώρες δικό του.

  Οι σιδερένειες  πύλες άνοιξαν αργά και το πλήθος που είχε συσσωρευτεί στην πόλη  άρχισε να παραλληρεί. Κρατώντας δάφνες στα χέρια φώναζαν το όνομά του ! Αλέξανδρε ! Αλέξανδρε ! Δυο μικρά κοριτσάκια με καλαθάκια στα χέρια έριχναν ροδοπέταλα στο πέρασμά του... Γυναίκες με παιδιά στην αγκαλιά τα ενθάρυναν να τον χαιρετίσουν, άνδρες προέτειναν τα χέρια τους για να τον αγγίξουν...λίγο πιο κάτω ζογκλέρ έκαναν τα ακροβατικά τους σε μια προσπάθεια να τον ευχαριστήσουν, οι πιο κοντοί ανέβαιναν στους ώμους των άλλων για να τον δουν καλύτερα...

  Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε ! Ο Αλέξανδρος ήταν χάρμα οφθαλμών μέσα στη σιδερένεια άσπρη στολή του. Λένε οτι η στολή αυτή ήταν λαξευμένη απο τον θεό Ήφαιστο τον ιδιο,  αντανακλούσε στον ήλιο τόσο που σε τύφλωνε. Ήταν τόσο καλή που κανένα ξίφος δεν μπορούσε να την διαπεράσει. Όσοι την φόραγαν, ένιωθαν αθάνατοι, όπως και ο Αλέξανδρος !  

  Μπαίνοντας πιο μέσα στην πόλη, έμειναν άφωνοι απο τα  μεγαλοπρεπή κτήρια  που δέσποζαν μπροστά τους ! Αγάλματα της Αθηνάς και της Αφροδίτης...του Δία και της Ήρας τόσο ζωντανά, που θαρρείς πως σου μιλούσαν με τη στάση του σώματός τους !

  Το αλογό του συνέχισε να καλπάζει με περηφάνεια πάνω στο κόκκινο χαλί  και ο Αλέξανδρος φάνταζε ακόμα πιο όμορφος πάνω σε αυτό. Οι πυρόξανθες μπούκλες του έχασκαν λίγο απο την περικεφαλαία, τα γαλάζια του μάτια. το διαπεραστικό βλέμμα και η κορμοστασιά πρόσδιδαν άλλο αέρα...τον αέρα ενός πραγματικού βασιλιά. Ενός βασιλιά που ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα....ή σχεδόν τα πάντα.

  Ο πόλεμος με τους βαρβάρους μαίνονταν και η πόλη, όσο δεν είχε τον κατάλληλο στρατό,  κινδύνευε ! Αλλά...αυτό ήταν κάτι που θα πρέπει να σκεφτεί αργότερα. Προς το παρόν το βλέμμα του ήταν εστιασμένο σε εκείνη....Εκείνη που τον περίμενε καρτερικά στο τέλος του κόκκινου χαλιού, στα σκαλιά του παλατιού. Ήταν πανέμορφη μέσα στο μπορντώ βελούδινο φόρεμά της. Τα μαύρα της  μαλλιά ήταν λυτά και το λιγοστό  αεράκι τα έπαιρνε καλύπτοντας για λίγο το πρόσωπό της.  Με μια απαλή κίνηση του χεριού της τα απομάκρυνε και παρέμεινε χαμογελαστή όση ώρα την πλησίαζε απο μακρυά ο Αλέξανδρος.  Εκείνος κάρφωσε για αλλη μια φορά το βλέμμα του επάνω της....ξυπόλητα παιδιά έτρεχαν κατα μήκος του αλόγου προεκτείνοντας το χέρι τους αλλα δεν τους έδωσε σημασία. Είχε μείνει άλλαλος απο την ομορφιά της. Έφθασε στα σκαλοπάτια. Ξεπέζεψε και μαζί του ξεπέζεψαν και οι υπήκοοί του. Το πλήθος συνέχιζε το παραλληρημα....»Αλέξανδρος ! Αλεξανδρος» φωνάζανε !  Με αργά βήματα  ανέβηκε τα σκαλοπάτια, μη παίρνοντας το βλέμμα του απο πάνω της. Δεν μπορούσε να μη προσέξει τα στήθη της που ανεβοκατέβαιναν, ήταν σίγουρος οτι είχε και εκείνη  άγχος. Την πλησίασε και.......

  Ένα συνεφακι δημιουργήθηκε ξαφνικά μπροστά στα μάτια του.....μια φωνή ανδρική του φώναζε και τον σκουντούσε  «Άρχοντα΄μου ! Άρχοντά μου ! Ξυπνήστε  ! Δεχόμαστε επίθεση» !  Του πήρε λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να ανοίξει τα μάτια του.

Απο πάνω του ένας στρατιώτης, ήταν δεν ήταν 17 χρονών του φώναζε και τον σκουντούσε. «Δεχόμαστε επίθεση ! Αρχοντά μου ! Ξυπνήστε ! »  Ανοιγόκλεισε τα μάτια του ξαφνιασμένος. Ανακάθισε στη θέση του και κοίταξε τριγύρω του. Ήταν στην σκηνή του. Όλα αυτά ήταν απλά...ένα όνειρό. Απ'έξω οι φωνές των γυναικών και η κλαγγή των σπαθιών τον επανέφεραν στην πραγματικότητα ! Σηκώθηκε γρήγορα απο τη θέση του. Ο στρατιώτης τον κοίταζε με τον φόβο ζωγραφισμένο στο βλέμμα του. Ο Αλέξανδρος βγήκε απο τη σκηνή μόνο και μόνο για να αντικρύσει ενα χάος ! Γυναικόπαιδα έτρεχαν πανικόβλητα για να σωθούν απο την επιδρομή, άνδρες με τσεκούρια και τσουγκράνες στα χέρια προσπαθούσαν μάταια να προστατεύσουν τις οικογένειες τους.  Βάρβαροι, πάνω στα άλογα έβαζαν φωτιές σε αχυρώνες  και σπιτια . Ο Αλέξανδρος είχε μείνει στήλη άλατος ! «Άρχοντά μου !» Φώναξε με στόμφο  ο στρατιώτης, που είχε καταλάβει τον πανικό του κυρίου του και προσπάθησε να τον συνεφέρει.  «Αναμένουμε εντολές» ! 

«Ο βασιλιάς» ; ρώτησε με απορρημένος ο Αλέξανδρος. « Για ποιο λόγο δεν έχει σημάνει ακόμα συναγερμό»   ;

«Εεεε....λυπάμαι...» ο στρατιώτης κατέβασε το κεφάλι, «είναι ήδη νεκρός»

Εκείνη τη στιγμή ο Αλέξανδρος κατάλαβε οτι το όνειρο που είδε...θα αργήσει πολύ να πραγματοποιηθεί !

(Συνεχίζεται)

Σχέσεις χωρίς συναίσθημα

"Να κάνεις σχέσεις χωρίς συναίσθημα. Να κοιτάς πάντα το συμφέρον σου. Και...κοιτα...(τον πλησιάζει συνομωτικά) εαν ειναι η παρέα μαζί με αυτην που σε γουστάρει να σε κάνει να βρείς αλλο γκομενάκι για να πηδήξεις ...μη διστάσεις ρε μαλάκα ! Έτσι σε θέλω ! Εντάξει ? Ενα πραγμα έμαθα στη ζωή μου. ΌΧΙ σχέσεις με συναίσθημα ! Μόνο ό,τι μπορεί να σου  προσφέρει κάτι" !

Αυτά ήταν τα λόγια ενός συναεπιβάτη μου στο λεωφορείο, κατα τη διάρκεια της συνομιλίας του με έναν φίλο του. Ασυναίσθητα τον κοίταζα την ώρα που το έλεγε....μετά κατάλαβα οτι αυτό που έκανα ήταν αδιακρισία και γύρισα το βλέμμα μου προς το παράθυρο..τάχα μου οτι κοιτάω έξω το δρόμο όσο το λεωφορείο συνέχιζε την τρελλή πορεία του απο τον Πειραιά προς την Βάρκιζα.

Όση ώρα μιλούσαν για τις γκόμενες που τους παράτησαν, για αυτές που παρατήσαν οι ίδιοι, για αυτές που δεν πήδηξαν, κοιταζα τον άνθρωπο που στεκόταν δίπλα μου προσπαθώντας - λέμε τώρα- να σκιαγραφήσω το προφίλ του. Αισθανόμουν σαν ένας ντετέκτιβ, που προσπαθούσε να βλάλει άκρη απο ένα περίπλοκο έκλημα. Γκρίζοι κροτάφοι -και όχι μόνό κροτάφοι - προδιδαν την ηλικία του. 40+ πάνω κάτω. Το ντοσιέ στο χέρι του έγραφε απ''εξω κάτι που είχε να κάνει με αξιωματικούς στρατού....δεν είχα ευκαιρία να δώ καλύτερα. Η συζήτηση μεταξύ των δύο ανδρών ξεφυγε απο τα γκομενικά στα στρατιωτικά - κάτι ακαταλαβίστικα - και απο τα στρατιωτικά στα θρησκευτικά ! Ο,τι να'ναι δηλαδή ! Πέρα απο αυτό....σκέφτηκα:  τελικά αυτή είναι η νεολαία μας ? Μήπως έχουν δίκιο οι γυναίκες που λένε..."δεν υπάρχουν άνδρες πιά, κι άν υπάρχουν, δεν έχουν αρχίδια ? "

Τι να πω ? Δεν ξέρω. Πάντως, αυτά που άκουσα απο δύο νέους άνδρες, ως γυνάικα, δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρυντικά....μη σας πω οτι με προσέβαλαν κιόλας !

Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο απλές...γιατί πρέπει με τον ΕΓΩΙΣΜΟ μας να τις κάνουμε πιο δύσκολες ? Και για να διευκρινίσω: δεν κατηγορώ ΜΟΝΟ τους άνδρες σε αυτό. Αλλά και τις γυναίκες που ενώ το παιζουν ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ,  (κάποιες,όχι όλες) μόνο ισότητα δεν θέλουν τελικά.

Αυτά ! Τα'πα και ξεθύμανα! Καλό Σ.Κ. σε όλους !

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

  Οι γιορτές τελείωσαν, ώρα να μαζεύουμε δένδρο, στολίδια κλπ. Ανεβαίνω στο πατάρι για να δω τι παίζει απο άποψη χώρου,  μέχρι που το μάτι μου πέφτει σε μια μεγάλη βαλίτσα. Τι να'χει μέσα άραγε σκέφτηκα και είπα να την ανοίξω. Την κατεβάζω με τα χίλια ζόρια απο το πατάρι και με εκπληξή μου βρίσκω χριστουγεννιάτικες κάρτες της γιαγιάς και του παππού μου "Πολυαγαπημένη μας Αννούλα, σου ευχόμαστε Καλά Χριστούγεννα.....καλή πρόοδο στο σχολείο σου, μας λείπεις πολύ" και φυσικά με παίρνουν τα ζουμιά !

Θα μου πείτε "σίγα ρε Άννα ! Μεγάλοι άνθρωποι ήταν κάποια στιγμή θα πέθαιναν"! Δεν αμφιβάλω....αλλά όταν δεν έχεις ζήσει πολύ κάποιους ανθρώπους, σου λείπουν.

    Συνέρχομαι και συνεχίζω στην αλληλογραφία που είχα με μια φίλη απο Κωνσταντινούπολη. "Αγαπημένη μου Αννούλα. Τι κάνεις ? Εγώ εχω πολύ διάβασμα...."
Βλέπετε τότε στέλναμε γράμματα η μια στην άλλη. Ναι ! Έτσι γινόταν ! Σας κάνει εντύπωση ε ? Μη βλέπετε σήμερα που τα πράγματα έχουν εξελιχθεί. Προς το καλό ή το κακό δεν ξέρω και δε θα το κρίνω εγώ αυτό. Αλλά  χαίρομαι ιδιαίτερα που έζησα εκείνη την εποχή. Χμμ...χαμένη παιδικότητα.

   Η μια κάρτα μετά την άλλη...το ένα γράμμα μετά το άλλο ξεπήδαγαν μπροστά μου, όλα και απο μια ιστορία. Όλα είχαν κάτι να σου πουν.  Η συγκίνηση μεγάλη. Είναι και αυτή η κωλοευαισθησία μου....

  Έκλαιγα για τους ανθρώπους που έχασα και που τώρα διαβαζα τις ευχετήριες κάρτες τους, μέχρι που έπεσαν στα χερια μου δύο κάρτες....λίγο πιο πρόσφατες.

"Αννούλα, τα τρία λουλούδια που σου πήρα σύμβολίζουν τα τρία χρόνια που είμαστε μαζί". Σωστά καταλάβατε, ο άνδρας μου το 2001. Τότε είμασταν απλά ζευγάρι....που να φανταζόμασταν οτι θα φθάναμε μέχρι εδω !

"Αννούλα του χιονιά σου εύχομαι υγεία και ευτυχία, τα καλύτερα ειναι παντα στο δρόμο"
"Χρονια πολλά, να εισαι παντα γλυκια και τόσο καλή φιλη"
"...και του χρόνου πάλι μαζί να το γιορτάσουμε"
και για να μη σας κουράζω, αυτές ήταν οι φίλες μου σε μια καρτα που μου έγραψαν το 2004. Οι φίλες μου απο το κολλέγιο. Τις γνώρισα περίπου τον Οκτώμβρη του '97 τότε που ψαρωμένες ακόμα μπαίναμε στο 1ο έτος του κολλεγίου για να φοιτήσουμε το '99 ως Γραμματείς Διοίκησης. Έκτοτε είμαστε αχώριστες.

Βλέποντας αυτές τις κάρτες, χαμογέλασα. Βγήκα απο την ονειροπόληση μου και ξεχάστηκα . Ο άνδρας μου, η οικογένειά μου,  οι φίλες μου..... Σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι σε μια κοινωνία οπου ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων είναι μόνοι, εγώ μπορώ ακόμα να βλέπω παλιές ευχετήριες κάρτες και να θυμάμαι...χωρίς να νοσταλγώ λέγοντας "κάποτε είχα ενα φίλο...κάποτε είχα μια φίλη".

Δεν λέω...θα στεναχωρηθείς για αυτούς που δεν είναι τώρα στη ζωή. Θα έχεις να θυμάσαι μόνο τις καλές στιγμές.  Αλλά το τώρα και το μέλλον είναι αυτό που έχει σημασία. 
Θα μου πείτε..."σιγά ρε Αννα κατι μας είπες τώρα" !  Δεν είπα τίποτα σπουδαίο.
Απλά καλό είναι να θυμίζουμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους άλλους, πόση σημασία έχει να έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν και αγαπάς γύρω σου.  Κοινώς...εκτιμήστε - όσο μπορείτε - αυτά που έχετε ΤΩΡΑ !

Αυτά...τα'πα (συγγνώμη, τα'γραψα ηθελα να πω - αλλωστε αυτό μου έρχεται πιο εύκολο απο το να μιλάω) και ξεθύμανα ! Μπορεί αυτά που γράφω να μην σας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, να τα θεωρείτε ακόμα και μαλακίες. Δεν έχω θέμα. Ο,τι γράφω το γράφω με την καρδιά μου και θέλω να πιστεύω οτι δεν προσβάλω κανέναν.

Καλό Σ.Κ. σε όλους !

Ο ΚΩΔΙΚΟΣ ΤΟΥ ΣΙΝΑ - Βιβλιοκρητική

Καλησπέρα σε όλους ! Μόλις τελειώσα το "Ο Κωδικάς του Σινά" του  Edward Whittemore.

Λίγα λόγια για το βιβλίο (παρμένα απο το οπισθόφυλλο): Ο Κώδικας του Σινά, είναι το πρώτο από τα τέσσερα μυθιστορήματα του Κουαρτέτου της Ιερουσαλήμ, που μας δίνουν την ευκαιρία να κατανοήσουμε με μοναδικό τρόπο τη μακρόχρονη και σύνθετη ιστορία της Μέσης Ανατολής. Ο συγγραφέας πλάθει μια εναλλακτική εκδοχή για την Ιστορία, η οποία αρχίζει όταν ο Σκάντερμπεγκ Βαλενστάιν, ένας φανατικός Τραππιστής μοναχός στις αρχές του 19ου αιώνα από την Αλβανία, σκοντάφτει πάνω σε αυτό που είναι «πέραν πάσης αμφιβολίας η παλαιότερη Βίβλος στον κόσμο» και ανακαλύπτει ότι «διέψευδε κάθε θρησκευτική αλήθεια που έχει γίνει αποδεκτή».

Τι θα συνέβαινε άραγε, αναρωτιέται -με τρόπο που δεν διαφέρει πολύ από τις σύγχρονες εικασίες των μελετητών της Βίβλου- «αν ξαφνικά ο κόσμος υποψιαζόταν ότι ο Μωάμεθ μπορεί να είχε ζήσει έξι αιώνες πριν από τον Χριστό» ή «ότι οι αρετές της Μαρίας, της Φατιμά και της Ρουθ είχαν μπερδευτεί μεταξύ τους από τους μεταγενέστερους χρονικογράφους;» Ο Βαλενστάιν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, «ο Μελχισεδέκ πρέπει να έχει την Πόλη της Ειρήνης», όπως ακριβώς «οι άνθρωποι πρέπει να έχουν την Ιερουσαλήμ τους». Ο Βαλενστάιν πιστεύει πως η πίστη πρέπει να διατηρηθεί στον κόσμο και ότι αν απουσιάζει η αιτία για την πίστη, τότε είναι καθήκον του να την παράσχει. «Η απόφαση που είχε πάρει στο κελί του», μας λέει ο Whittemore, «ήταν να παραποιήσει την αυθεντική Βίβλο». Όμως, αυτή η παραποίηση -ό,τι έχει οδηγήσει σε αυτήν και ό,τι απορρέει από αυτήν- γίνεται μια ευφάνταστη έπαρση, που διαπνέει το βιβλίο από την αρχή ως το τέλος. Είναι ο τρόπος του Whittemore για να μας ζητήσει να σκεφτούμε τους πολλούς τρόπους μέσω των οποίων οι ψευδαισθήσεις μπορούν να γεννήσουν πραγματικότητες, μέσω των οποίων οι πραγματικότητες μπορούν να μεταμορφωθούν από τα όνειρα και -πάνω απ' όλα- μέσω των οποίων το πραγματικό και το φανταστικό μπορούν να συνωμοτήσουν για να δημιουργήσουν τα γεγονότα και τους θρύλους που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο ζούμε και πεθαίνουμε. Εκδότης ΓΚΟΒΟΣΤΗ Μετάφραση ΚΑΣΤΑΝΑΡΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Σελίδες 456 ISBN 978-960-446-013-7 Σχήμα 14Χ21 Σειρά ΤΟ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ Μήνας έκδοσης Μάρτιος Έτος έκδοσης 2009

H κρητική μου:  Το συγκεκριμένο βιβλίο μου κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον στην αρχή. Το ποιητικό (σε κάποιες φάσεις) ύφος του συγγραφέα αλλα και οι ιστορικές αναφορές - που με ενδιαφέρουν πολύ, εξού και ο λόγος που προτιμώ τα ιστορικά μυθιστορήματα - με ενθουσίασαν. Γενικά ο τρόπος γραφής του ήταν πολύ παραστατικός. Ταξίδεψα στα μυστήρια της Ιερουσαλήμ και στα σοκάκια της Ιεριχούς και ζήλεψα τη σοφία του Χάτζ Χαρούν, ενός "τζίνι" που έχει γεννηθεί χίλια χρόνια πριν τον Χριστό.

Παρ'όλα αυτά, ο συγγραφέας ακροβατεί επικύνδυνα μεταξύ ψευδαισθήσεων και πραγματικότητας κάτι το οποίο με έκανε να βαρεθώ προς τη μέση του βιβλίου σε σημείο να θέλω να σταματήσω να το διαβάζω και να ξεκινήσω ενα άλλο. Όμως επειδή αυτό δεν το συνηθίζω, το συνέχισα με την ελπίδα οτι το τέλος θα με αποζημιώσει. Δεν ξέρω εαν είχε να κάνει με την ψυχολογική μου κατάσταση ή οχι αλλά τα τελευταία κεφάλαια τα διάβασα κάπως πιο ευχάριστα.
Επειδή ο Κωδικάς του Σινά είναι το πρώτο απο τα τέσσερα βιβλία του Κουαρτέτου της Ιερουσαλήμ, θέλω να πιστεύω οτι τα επόμενα βιβλία θα εχουν περισσότερο ενδιαφέρον ουτως ώστε να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.



Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: Ο Edward Whittemore (1933-1995) σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Yale και ακολούθως υπηρέτησε ως αξιωματικός των Πεζοναυτών στην Ιαπωνία. Επί μια δεκαετία έδρασε ως πράκτορς της CIA στην Άπω Ανατολή, στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Μεταξύ άλλων διηύθυνε μια εφημερίδα στην Ελλάδα, δούλεψε σε μια βιοτεχνία υποδημάτων στην Ιταλία, εργάστηκε στην Υπηρεσία Διώξης Ναρκωτικών της Νέας Υόρκης επί δημαρχίας Lindsay. Από το 1977 έως το 1987 έγραφε το Κουαρτέτο της Ιερουσαλήμ, ενώ μοίραζε το χρόνο του ανάμεσα σε Νέα Υόρκη και Ιερουσαλήμ.

Κινδυνεύω ! Προστάτεψέ με !

Kινδυνεύω, προστάτεψέ με ! Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις ! Γιατί είσαι παιδί μου και εγώ μητέρα σου. Σε εκληπαρώ να με ακούσεις... Να ακούσεις την ιστορία μου. Δεν θα σε κουράσω πολύ. Απλά άκουσέ με !

Γεννήθηκα πριν απο δισεκατομύρια χρόνια. Περίπου πριν απο 3,8 δισκεατομύρια χρόνια . Κάποιοι λένε απο τον Θεό «Εν αρχή ο Θεός εποίησε τον ουρανό και την γη …» άλλοι απο την Μεγάλη Έκρηξη. Στην αρχή βομβαρδιζόμουν απο μετεωριτες...βλέπεις...έπρεπε να δημιουργηθεί ένα ολόκληρο Σύμπαν !

Η θερμοκρασία μου - συγκριτικά με τα σημερινά δεδομένα - μειώθηκε σταδιακά και οι πρώτες σταγόνες βροχής μου έδωσαν μια ανάσα. Έτσι σιγά σιγά γεννήθηκε η πρώτη μορφή ζωής στον ωκεανό !
Είμουν τόσο ευτυχισμένη ! Mε τον καιρό δημιουργήθηκαν και τα πρώτα πετρώματα με τη βοήθεια των ηφαιστείων. Aργότερα αυτά πατήθηκαν για πρώτη φορά απο τους δεινοσαύρους οι οποίοι έζησαν από την αρχή της τριαδικής περιόδου μέχρι το τέλος της Κρητιδικής περιόδου δηλαδή πριν απο 65 εκατομύρια χρόνια. Τα ονοματά τους πολλά...Τυρανόσαυρος, Βροντόσαυρος, Μαιάσαυρα και άλλα πολλά.


Η επιβιώση ήταν σκληρή και - όπως και τα σημερινά χρόνια - έπρεπε να μάχονται για να επιβιώσουν. Η σύγκρουση με έναν αστεροειδή ήταν το τέλος τους !
Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν εαν ζούσαν ακομα ? Εαν το χειρότερο ζώο στον πλανήτη, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ,  δεν χρειαζόταν να κάνει την εμφάνισή του πριν απο 6 εκατομύρια χρόνια.

Στην αρχή τα πράγματα ήταν ήρεμα. Εγώ έδινα τους καρπούς μου και η φύση οργίαζε ! Άνθη &  δένδρα που είναι ένα χάρμα οφθαλμών !  Καταράχτες & ποτάμια  που κυλούν ορμητικά, λίμνες με τα υπέροχα πτηνά τους....  Ωκεανοί...θάλασσες...αχ οι θάλασσες... έχουν μέσα τους λογιών λογιών ψάρια.  Εσύ τότε εκτιμούσες όλα όσα σου έδινα...αλλά τώρα....

Όλα τώρα σιγά σιγά καταστρέφονται εξαιτίας των ανθρώπων. ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ! Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΣΑΣ σας έφθασε σε αυτό το σημείο.
Στην αρχή κόβατε τα δένδρα, εν μέρει για να ζεσταθείτε. Αλλά δεν μείνατε εκεί ! Οοοοχι ! Έπρεπε να κόψετε ολόκληρα δάση προκειμένου να χτίσετε τα τερατουργήματά σας στη θέση τους. Ολόκληρα δάση, τυλιγμένα στις φλόγες...έμπρησμό τον αποκαλείτε. Αυτό είχε ώς συνέπεια την καταστροφή της πανίδας.  Αν συνεχιστεί αυτό το έγκλημα,  πολλές χώρες δεν θα διαθέτουν καθόλου δάση στα επόμενα 50 χρόνια. Σε λίγα χρόνια, τα δένδρα θα γίνουν ΕΚΘΕΜΑΤΑ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ. Γελάς ? Μη το γελάς ? Έτσι θα γίνει να μου το θυμηθείς !

Ωκεανοί ολόκληροι κατατρέφονται στο βωμό του χρήματος ! Πτηνά και ψάρια θανατώθηκαν...και συνεχίζουν να θανατώνονται με τον χειρότερο και πιο βάναυσο τρόπο !
 Και όλα αυτά, όταν εγώ...σου δινω απλόχερα ο,τι πολυτιμότερο έχω ! Η φύση έχει απο μόνη της τόσα αγαθά ! Και εσύ, αντι να τα χρησιμοποιήσεις, τα σκοτώνεις !

Και να'ταν μόνο τα παραπάνω που με θλίβουν ! Τα καυσαέρια που εκπέμπουν τα εργοστάσια και τα αυτοκίνητά σου, με πεθαίνουν μέρα με την ημέρα ! ΑΚΟΥΣ ! Με πεθαίνουν ! Η υπερθερμανσή μου ενδέχεται μέχρι το 2100 να αυξηθεί κατά 1,4% εως 5,8%. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε άνοδο της στάθμης της θάλασσας από 15 εώς 95 εκατοστά. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό ? Αυτό σημαίνει οτι πολλές μεγάλες πόλεις θα πλημυρίσουν, οι πάγοι θα λιώσουν και κατα συνέπεια θα αλλάξει η σύσταση του νερού των ωκεανών.

Για να  μη σου πω για τη λειψυδρία. Δεν το βλέπεις ? Δεν το βλέπεις οτι μεγάλο ποσοστό ανθρώπων δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό ! Δεν το βλέπεις οτι εαν η κατάσταση δεν αλλάξει τουλάχιστον το 50% του είδους σου θα έχει σοβαρότατο πρόβλημα στο μέλλον ?

Δεν σε νοιάζει ε? Γιατί να σε νοιάξει ! Εσένα σε ενδιαφέρει το ΤΩΡΑ ! ΤΩΡΑ να βγάλω λεφτά απο τις πετρελαιοπηγές, ΤΩΡΑ να χτίσω την αυτοκρατορία μου με θέα τη λίμνη Βιστονίδα, ΤΩΡΑ να σφάξω τα Δελφίνια στην Ιαπωνία για τη πάρτη μου και τις Φάλαινες για το κρέας τους, ΤΩΡΑ να πετάξω τα σκουπίδια μου όπου να'ναι .....ΟΛΑ ΤΩΡΑ , ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑ !!!!
Το μετά ? Δεν σε ενδιαφέρει το μετά ? Το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου ? Δεν σε νοιάζει ? Δεν λέω...υπάρχουν φορές που πρέπει να σκοτώσεις για να φας. Αυτός ειναι ο κύκλος της ζωής. Αλλά απο αυτό μεχρι την ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ για προσωπικό σου όφελος...έχει διαφορά. Δεν νομίζεις ?

Τι πρέπει να κάνεις ? Με ρωτάς τι πρέπει να κάνεις ? ΔΕΝ ξέρεις ? Είμαι σίγουρη οτι ξέρεις ! Να με προστατεύσεις γιατί κινδυνεύω. Να με αγαπάς όπως αγαπάς τον εαυτό σου.

Ξεκίνα απο τα απλά: Να ανακυκλώνεις, να μην αφήνεις το νερό να τρέχει ασκοπα, να βγάζεις τους φορτιστές απο την πρίζα, να σβήνεις το φως οταν δεν το χρησιμοποιείς, βάλε ηλιακό θερμοσύφωνα εαν μπορείς, βάλε φυσικό αέριο, πάρε το ποδήλατο ή τα μέσα μεταφοράς και όχι το αυτοκίνητο, κάνε αναδάσωση, μη πετάς σκουπίδια στο δρόμο ή στις ακτές. Αυτά είναι μόνο λίγα απο αυτά που μπορείς να κάνεις, αλλιώς...θα καταστραφώ !

Θα καταστραφώ...σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει τίποτα. Η υπερθέρμανση θα είναι τόση που δεν θα υπάρξει ζωή πλέον σε αυτή τη Γη. Γιατί πρέπει να φτάσουμε σε αυτο το σημείο?  Κινδυνεύω ! Προστάτεψέ με. ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ.

Γιατί πρέπει να φθάσουμε  σε αυτό το σημείο....

Σε ευχαριστώ που με άκουσες !



H Γη μας καλεί...ας την ακούσουμε !

Πηγές: http://exoapotintaxi9.blogspot.com/2007/06/blog-post.html

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B9

Σημείωση: Το θέμα της υπερθέρμανσης και καταστροφής του πλανήτη είναι τεράστιο. Χρειάζονται πολλές κόλλες χαρτιού για να καλυφθεί ενα τέτοιο σοβαρότατο θέμα. Με το παραπάνω κειμενό μου, προσπάθησα όσο μπορούσα να δείξω ενα μικρό μέρος της καταστροφής που προκαλούμε όλοι στον πλανήτη μας.

Αααα Ελλάδα ! Η χώρα των θεών

"Aααα Ελλάδα ! Η χώρα των θεών" !
 Αυτή ήταν η αντίδραση του Μεξικανού πλανόδιου στην Μάγια Τσοκλη, με αφορμή το αφιέρωμά που έκανε η ίδια στο Μεξικό, μέσω της εκπομπής της "Ταξιδεύοντας"

Και αναρωτιέμαι: εδώ οι Μεξικάνοι και μας ξέρουν για τον πολιτισμό μας ! "Χώρα των θεών" την αποκαλούν.  Αυτή την χώρα είναι  που θέλει να πουλήσει και μάλιστα bir para που λένε (για ψίχουλα) η κυβέρνηση.

 Και οι γερμανοί - πρώτοι και καλύτεροι - σπεύδουν να χτυπήσουν καλύτερες τιμές και τρέχουν να βρούν αγοραστικές ευκαιρίες.

Η χώρα των θεών....αυτήν την χώρα που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί αλλά που έχει σταθεί στα πόδια της στις πιο δύσκολες στιγμές !

Δε θα σας κουράσω με πατριωτισμούς. Πιστεύω οτι όλοι αγαπάμε την χώρα μας και μας θλίβει η όλη κατάσταση. Πολλοί οι άνεργοι, χαμηλόμισθοι κ.ο.κ. Ειδικά αυτόν τον καιρό με τα νέα μέτρα που ευθαρσώς θα βάλει για αλλη μια φορά η κυβέρνηση.

Αλλά...συγχωρέστε με ρε παιδιά γιατί έχω αλλη μια απορία: τι θα έλεγαν άραγε οι θεοί βλέποντας την κατάντια της Ελλάδας μας τώρα ;

ΘΑ ΖΗΣΩ

Κοιτάχθηκε στον καθρέπτη. Ήταν όμορφη, πραγματικά όμορφη. Είχε πυρόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια. Το δέρμα της άσπρο,  σχεδόν   Είχε λίγες ρυτιδούλες αλλά δεν έδινες σημασία. "Μια - δυό ρυτίδες είναι γοητεία" σκέφτηκε. Πήρε τη βούρτσα της και άρχισε να χτενίζεται. Δεν ήταν παρα μόνο όταν είδε τις υπερβολικές τούφες να πεφτούν απο το κεφάλι της, οταν συνειδητοποίησε τις επιπτώσεις που είχε η χημειοθεραπεια στον οργανισμό της !

« Ωχ όχι ! Λες να χάσω τα μαλλιά μου ; Όχι τα μαλλιά μου ! Όχι Θεέ μου» Ξαφνικά η εικόνα στο καθρέπτη αντικαταστάθηκε με αυτή μιας γυναίκας με λιγοστά μαλλιά, μόνο τούφες εδώ και εκεί. Έκλεισε τα μάτια της  με τα χέρια της σε μια προσπάθεια να αποδιώξει την ζοφερή εικόνα της ίδιας σε αυτήν τη κατάσταση ! «Σταμάτα ! Μη σκέφτεσαι έτσι ! « φώναξε και τα λόγια του ιατρού της ήρθαν παλι στη μνήμη της «Η ψυχολογία είναι το Α και το Ω σε αυτές τις περιπτώσεις. Ξέρω θα σας φανεί δύσκολο, αλλά προσπαθείστε όσο μπορείτε να είστε αισιόδοξη. Οι συγγενείς και φιλοι παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτές τις περιπτώσεις και ....»

Τη σκέψη της  διέκοψε  το συνεχόμενο χτύπημα στην πόρτα του μπάνιου.  « Μαμά, μαμά ! Αντε τι κάνεις τόση ώρα στο μπάνιο ! Θέλω να ετοιμαστώ» ! Η κόρη της η Μάγδα. 14 ετών. Μόλις είχε αρχίσει τα πρώτα ξεπορτίσματα....τα πρώτα φλέρτ. «Σίγουρα κάτι υπάρχει στο προσκήνιο...για να κάνει αυτή έτσι για το μπάνιο ! Με τις ώρες κλεινεται εκεί μέσα ! Ααααχ ο έρωτας»! Αυτός ο έρωτας όμως ήταν που δεν την άφηνε να καταλάβει τίποτα σχεδόν απο όσα συνέβαιναν στη μητέρα της.

«Τα νιάτα βλέπεις...αχ δεν πειράζει. Ας είναι καλά το κοριτσάκι μου και όλα τ’άλλα θα έρθουν. Όσο ακόμα την παλεύω με τις θεραπείες είναι καλά...αργότερα όμως» ? Η σκέψη οτι η κόρη της θα έμενε ορφανή απο μητέρα χωρίς κανέναν να την προστατεύει την τρέλαινε.  Ήταν το κοριτσάκι της...η κορούλα της ! Πως θα μπορούσε ποτέ να την αφήσει? Θα προλάβαινε άραγε να την καμαρώσει νυφούλα ? «Θα πρέπει κάποια στιγμή να κάνω μια σοβαρή κουβέντα μαζί της.....θααα.....»

 «Άντε ρε μαμάααα. Μα τι κάνεις τόση ώρα» ?

Κουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε σε μια προσπάθεια να συνέλθει και να αποδιώξει τις κακές σκέψεις απο το μυαλό της. «Εντάξει παιδί μου βγαίνω» ! ανοίγει την πόρτα της χαμογελάει. «Που θα πάτε σήμερα και μου είσαι τόσο βιαστική» ? «Έλα ρε μαμά τώρα ! Τι ρωτάς ? Για κάφε θα πάμε! Έλεγχο μου κάνεις ? Αφού πάντα στην ώρα μου γυρνάω» !

«Μια ερώτηση έκανα παιδί μου ! Μην αρπάζεσε ! Πω πω νευραάαα. Ρε μπας και είσαι ερωτευμένη ? Έλα πες μου ! Αφού ξέρεις οτι εγώ θα σε συμβουλέψω σωστά»

«Μαμά κόφτο έτσι» ! (απότομα) «Δε γουσταρω να σου πω» !

«Παλαιότερα μιλάγαμε περισσότερο εμείς οι δύο! (στεναχωριμένα) «Τι συνέβη κοριτσάκι μου ! Γιατί μου μιλάς έτσι»?

«Εέλα ρε μαμά ! Πως σου μιλάω ? Πολύ μυγιάγγιχτη έχεις γίνει τον τελευταίο καιρό το ξέρεις « ?

«Ναι...αυτό αληθεύει. Αλλά πάνω σε αυτό το «μυγιάγγιχτη» θα ήθελα κάποια στιγμή να σου πω κάτι που...»

«Ναι καλά μαμα ! (αποτομα) «πρέπει να ετοιμαστώ. Άλλη φορά ετσι? Ελα βγες απο το μπάνιο τώρα να μπώ γιατί έχω ήδη αργήσει»

Ξεροκαταπίνει. «Καλά παιδί μου». Βγάινει απο το μπάνιο. Η κόρη της μπαίνει βιαστικά και κλείνει τη πόρτα πίσω της....ο θόρυβος που έκανε αυτό το κλείσιμο της φάνηκε σαν να ήθελε να την «κλείσει» για τα καλά έξω απο τη ζωή της !

«Σε τι έφταιξα? Τι κάνω λάθος...τι....» μονολογούσε

«Τόνια ! Τόνια ! Παραμιλάς παιδί μου ?

«Εεεε οχι εγώωωω»

«Ναι, ενταξει, » κάνοντας μια κίνηση του χεριού σαν να μην ήθελε να ακούσει άλλα. Και συνεχίζει... «Τι έχουμε για φαγητό ?»

Ο άνδρας της. Καλός άνθρωπος. Τον αγαπούσε πολύ αλλά ...ήταν άνδρας. Πράγμα που σημαίνει οτι δεν μπορούσε να μπεί στην ψυχοσύνθεσή της. Δεν έφταιγε αυτός. Όποιος κι αν ήταν, δεν θα μπορούσε να την καταλάβει 100%.  Ίσως κανένας να μην μπορούσε ....τώρα που το σκέφτόταν ! Αυτή ήταν μια μάχη που έπρεπε να την δόσει μόνη της. Εαν όμως την καταλάβαιναν...έστω λίγο..θα ήταν ακόμα καλύτερα !

Οι μέρες περνούσαν...οι μήνες. Οι θεραπείες συνεχίζονταν, η εξάντληση το ίδιο. Παρ’όλα αυτά για αρκετό καιρό τα πράγματα ήταν σταθερα, τουλάχιστον σε ότι αφορα την υγεία της. Γιατί στο σπιτι.....

Μητέρα απευθηνόμενη στην κόρη : «Θα ήθελα να σου μιλήσω για το θέμα της ασθενείας μου...κάποια στιγμή που θα είχες χρόνο»

«Δεν έχω χρόνο μαμά ! Αλλά ενταξει..ξέρω τι έχεις και...λυπάμαι ειλικρινά» κοιτάει το ρολόι της. «Έεεε έχω αργήσει μαμά. Σου υπόσχομαι να τα πούμε οταν γυρίσω ο.κ?»

Η μητέρα ξεφυσάει. Σκύβει το κεφάλι... «Εντάξει παιδί μου (την αγκαλιάζει) πήγαινε και να προσέχεις έ ? Μη πιείτε πολύ και εαν μπεις σε ταξί πάρε με τηλέφωνο στο....»

Τα βήματά της έσβηναν καθώς κατευθηνόταν στην πόρτα. Είχε ήδη φύγει.

«Τόνια ! Άντε θα ετοιμαστεις ! Μας περιμένουν τα παιδιά στο σπίτι τους! Δεν είπαμε οτι θα μαζευτούμε ? »  ο άνδρας της. Τον τελευταίο καιρό ήταν πιο συγκαταβατικός αλλά και πάλι...

«Γιώργο...δεν είμαι σε φάση...αισθάνομαι εξαντλημένη...»

«Έλα ρε Τόνια ! Αφού το υποσχεθήκαμε ! Πάλι εξαντλημένη είσαι»?

Άντε να του εξηγήσει οτι μόλις πριν 4 ωρες είχε γυρίσει απο την χημειοθεραπεία ! Πήγε στα παιδιά.  Με βαρυά καρδια.

Οι επόμενοι μήνες περάσαν κάπως καλύτερα. Οι πόνοι στο στήθος λιγοστοί και με τις θεραπείες την πάλευε μέχρι που....

Ιατρος: «Τόνια...νααα...θα ήθελα να σου πω οτι οι τελευταίες εξετάσεις σου έδειξαν οτι ο καρκίνος έγινε πιο επιθετικός και...»

Η Τόνια τον κοίταζε τρομαγμένη. Είχε γουρλώσει τα μάτια, είχε μείνει με μισάνοιχτο στόμα να τον κοιτάει. Δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Για αλλη μια φορά σκοτεινες σκέψεις κυριάρχισαν στο μυαλό της. Ο γιατρός της μιλούσε αλλά η φωνή του έσβηνε ενώ εκείνη ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της.

«Τόνια ! Τόνια με ακούς ? (η Τόνια βγαίνει απο τις σκέψεις της,  τινάζετε και στρέφει το τρομοκρατημένο βλέμμα της πάνω του) Σ’ έχασα για λίγο. (της χαμογελάει) Όπως σου έλεγα λοιπόν πρίν, υπάρχει θεραπεία αλλά δεν είναι...πως να στο πωωω..εγγεκριμένη απο τον Ε.Ο.Φ. αλλά έχουμε κάνει πειράματα και ελπίζουμε πως θα φέρει αποτέλεσμα και...»

Η Τόνια κάνει μια κίνηση με το χέρι της, σαν κάποιον άνθρωπο ο όποιος έχει  ακούσει αρκετά. « Σταμάτα σε παρακαλώ ! Μια στιγμή. Τι εννοείς ρε Κώστα ? Οτι θα γίνω εγώ το πειραματόζωό σας ?»

«Το θέτεις λίγο ωμά αλλά πολύ φοβάμαι πως ναι» την κοιτάει στα μάτια, με την ψυχρότητα ενός γιατρού που έχει αντιμετωπίσει ούκ ολίγες τέτοιες καταστάσεις.

«Τι μου λές τώρα ? Πρώτον: αν δεν πετύχει ? Και δεύτερον: για πόσα λεφτά μιλάμε»?

«Τόνια ακουσέ με. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε οτι ο καρκίνος του μαστού είναι θεραπεύσιμος. Έχουμε προχωρίσει πολύ με αυτή τη νέα θεραπεία. Η έγκριση απο τον Ε.Ο.Φ. είναι θέμα χρόνου απλά είναι διαδικαστικό το πρόβλημα. Δεν θα σου πρότεινα ποτέ κάτι το οποίο θα έβαζε σε κίνδυνο την υγεία σου. Προς Θεού ! «

Η Τόνια μαλάκωσε λίγο... «Σε εμπιστεύομαι και το ξέρεις. Ας υποθέσουμε οτι το ξεκινάω. Για πόσα λεφτά μιλάμε»?

«Εεεεε...να......χοντρικά γύρω στα 21.000 ευρώ. Είναι πολλά το ξερω..θα κάνουμε κάτι καλύτερο αλλά .....»

Την Τόνια περιέλουσε κρύος ιδρώτας.....δεν πίστευε στ’αυτιά της ! Ζαλάδα, σκοτάδι....ήταν τα τελευταία συναισθήματα πριν βρεθεί στο πάτωμα του ιατρείου.

Όταν συνηλθε το πρώτο πράγμα που είπε στον εαυτό της ήταν: «Θα ζήσω» !

Μερικές μέρες αργότερα και εφ’όσον έπιασε άνδρα και κόρη και τους εξήγησε την κατάσταση - και μόνο η έκφραση στα μάτια τους  αποδείκνυε οτι δεν είχαν καμία επαφή με το τι πραγματικά συνέβαινε -  μέρος των  χρημάτων βρέθηκε. Μερικά τα είχαν, άλλα τα δανείστικαν. Υποχρεώθηκαν. Στεναχωρήθηκαν. Τσακώθηκαν...ενώ δεν το ‘θελαν. Ο εκνευρισμός βλέπεις....

Η θεραπεία ξεκίνησε. Το σώμα ανταποκρινόταν θετικά ! Οι γιατροί ήταν αισιόδοξοι. «Γιατρέ..τα υπόλοιπα λεφτά θα σας τα δώσω σύντομα απλά....»

Της πιάνει το χέρι... «Τόνια ήμαρτον ! Δεν είμαστε ξένοι ! Όποτε μπορέσεις. Κατανοώ...το ποσό είναι μεγάλο. Άλλωστε έχω μιλήσει με το νοσοκομείο και μου είπαν οτι θα κάνουν κατι καλύτερο»

Ανακούφιση. Αυτό ένιωσε μετά την περιπέτειά της. Τουλάχιστον είχε χρόνο να βρει τα χρήματα. Και με τη θερπεία είχε κερδίσει χρόνο...ακόμα πιο πολύτιμο. Χρόνο για τη ζωή της.

Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η χαρά της, όταν ο άνδρας της της είχε δύο εισητηρια για Νέα Υόρκη .

«Μααα πως ?» τον ρώτησε ξαφνιασμένη

«Σε παραμέλισα όλο αυτό το καιρό ! Είμουν απαράδεχτος αλλά τώρα...θέλω να επανορθώσω. Χριστούγεννα στην Νέα Υόρκη με το παιδί ! Πως σου φαίνετε σαν ιδέα»?

Η Τόνια έκλαιγε απο την χαρά της. Εκείνος της έκανε μια τρυφερή αγκαλιά....Πόσο καιρό είχε να αισθανθεί σιγουριά στην αγκαλιά του. Τώρα όμως ένιωθε οτι τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Ξεκίνησαν για Νέα Υόρκη. Η πολύωρη πτήση βρήκε τους επιβάτες να κοιμούνται στα καθίσματά τους. Όχι όμως την Τόνια. Της άρεσε το διάβασμα και δεν μπορούσε να αφήσει το βιβλίο της. Όταν τελικά το έκανε, ήταν μόνο για να χαζέψει τον άνδρα και την κόρη της να κοιμούνται δίπλα της. Έμεινε εκεί να τους κοιτάει και ένα χαμόγελο αισιοδοξίας ζωγραφίστικε στα χείλη της. Αισιοδοξίας οτι τα πράγματα με την οικογένειά της είχαν καλυτερεύσει.

Όσο για την υγεία της.... «Θα ζήσω» ήταν τα λόγια που έρχονταν και ξαναέρχονταν στο μυαλό της.  Και με αυτά τα λόγια αποκοιμήθηκε. Η επόμενη ημέρα θα την εβρισκε στην Νέα Υόρκη. Την πόλη που δεν κοιμαται ποτέ.

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημείωση: Το θέμα του καρκίνου του μαστού είναι ένα τεράστιο και πολύ σημαντικό . Με το ανωτέρω κείμενό μου, είμαι σίγουρη οτι δεν έχω πιάσει ούτε το 1/3 της ψυχοσύνθεσης μιας γυναίκας με καρκίνο. Απλά προσπάθησα όσο μπορούσα να μπώ στην ψυχολογία της. Δεν ξέρω εαν τα κατάφερα...αυτό θα το κρίνετε εσείς.

ΠΗΓΗ: http://www.karkinos24.gr/index.php/karkinostoumastou

Links των φωτό:

http://www.google.gr/imgres?q=woman+in+despair+photo+PAINTINGS&hl=el&biw=1578&bih=714&tbm=isch&tbnid=DSMvFN7o5OgZNM:&imgrefurl=http://fineartamerica.com/featured/despair-donna-blackhall.html&docid=vOwb_aZn-of68M&itg=1&imgurl=http://images.fineartamerica.com/images-medium-large/despair-donna-blackhall.jpg&w=900&h=638&ei=wPoET77dOsnk4QSlwcGNCA&zoom=1

http://www.google.gr/imgres?q=woman+in+despair+photo+PAINTINGS&hl=el&biw=1578&bih=714&tbm=isch&tbnid=mU7qRIkht_tM0M:&imgrefurl=http://www.jimandellen.org/feministblog/683.html&docid=u3CcnoFTVxnwpM&imgurl=http://www.jimandellen.org/ellen/EvelynDeMorganHopeinthePrisonofDespair.jpg&w=397&h=370&ei=wPoET77dOsnk4QSlwcGNCA&zoom=1

http://www.google.gr/imgres?q=woman+in+despair+photo+PAINTINGS&hl=el&biw=1578&bih=714&tbm=isch&tbnid=cw09HBFFgCjefM:&imgrefurl=http://www.squidoo.com/dicksee&docid=TPV9_2Uofb0onM&imgurl=http://i9.photobucket.com/albums/a55/rosebud_05_/DickseeTheEndofTheQuest.jpg&w=365&h=525&ei=wPoET77dOsnk4QSlwcGNCA&zoom=1 

Ο χρόνος. Χμμμμμμ....

Κάθε φορά που πηγαίνω στην αγορά του Παλαιού Φαλήρου, επισκέπτομαι μια κυρία η οποία έχει μαγαζί με ρούχα. Η κυρία Ανθή, φίλη της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου. "Αχ Αννούλα μου. Πάντα έρχεσαι και εσύ και η μητέρα σου για να με χαιρετίσετε. Πόσες φορές σκέφτομαι τη γιαγιά σου. Τι αρχοντογυναίκα ! Θα πάω κι εγώ κάποια στιγμή να την δώ...εκεί που είναι. Όλοι εξάλου κάποια στιγμή εκεί δεν θα πάμε ? " 
Αυτό μπορεί να σας ακούγετε μακάβριο αλλά αντί να με στεναχωρέσει με έκανε να σκεφτώ. 

O χρόνος...χμμ...

Όλοι μας έχουμε ένα θέμα με τον χρόνο.

Ο χρόνος που έρχεται...ο χρόνος που φεύγει....ο χρόνος που δεν έχουμε...

Το άγχος εαν θα προλάβουμε να κάνουμε όλα όσα θέλουμε ! Η ιδέα του θανάτου.

Φιλόσοφοι και στοχαστές έχουν γράψει και έχουν πει πολλά για το θέμα του χρόνου.

Όπως ο Πλατων «Προορισμός της ζωής δεν είναι η μεγάλη της διάρκεια, αλλά το να ζούμε καλά.»

ο Ευριπίδης "Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις"

ο Αϊνστάϊν "Ποτέ δεν σκέφτομαι το μέλλον. Έρχεται αρκετά σύντομα"  κ.ο.κ.

Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω. Προσωπικά έχω να φορέσω ρολόι πολλά χρόνια τώρα !

Τι γίνετε όμως όταν βλέπουμε την κλεψύδρα να τελειώνει ;

Προσπαθούμε όσο μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας στο έπακρο ! Να μην αφήνουμε τα λεπτά να περνάνε άσκοπα και χωρίς λόγο. Η ζωή είναι γλυκιά...και παρά τα προβλήματά μας καλό θα είναι να προσπαθούμε - όσο μπορούμε - να βλέπουμε τη θετική πλευρά της ζωής παρά να μιζεριάζουμε συνεχώς.

Θα μου πείτε τώρα: σιγά ρε φιλόσοφε ! εσένα περιμέναμε να μας τα πεις? τα έχουμε ακούσει και διαβάσει 100 φορές ολα αυτά. Όχι. Δεν περιμένατε εμένα να σας τα πω.
 Όμως μια υπενθύμιση που και που δεν βλάπτει ειδικά στους καιρούς που ζούμε τώρα.
Κάντε ο,τι καλύτερο με τον χρόνο που σας απομένει. Για να μη γυρίσετε μια ημέρα και πείτε: 'Μα τι έχω κάνει μέχρι στιγμής στη ζωή μου" ?

Μερικά γνωμικά για τον χρόνο:

http://www.gnomikologikon.gr/catquotes.php?categ=200

Ο ΑΣΤΕΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΠΑΪΚ, ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΦΙΛΙΑ

Καθισμένος στο πεζούλι, ρακένδιτος, με το κεφάλι σκυφτό.

 Όλοι περνούσαν...τον προσπερνούσαν.

 Προσπερνούσαν αυτόν στον οποίο δεν ήθελαν να μοιασουν. Δεν ήθελαν να καταντήσουν σαν αυτόν. Είχαν ψιλά επάνω τους. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά δεν του τα έδιναν.

 Όσοι του δίνανε είτε το κάνανε κοιτάζοντας δεξιά αριστερά προκειμένου να τους δει κάποιος οτι κάνουν μια καλή πράξη, για το ΕΓΩ τους και μόνο.  Είτε το κάνανε στα γρήγορα και επιτάχυναν. «Μη προλάβει να με κοιτάξει, δεν θέλω» σκεφτόντουσαν.

Άλλοι πάλι σταματούσαν λόγω του φίλου του. Του πιο πιστού του φίλου. Του σκύλου του.   «Τι γλυκό !» «Αχουτό μου» ήταν το μόνο που έλεγαν. Το χέρι στη τσέπη δεν το έβαζαν.


Το σχήμα της σακούλας στα δεξιά του πρόδιδε οτι ήταν μπουκάλι .Σίγουρα όχι νερού.  Έψαχνε τις τσέπες του, σε μια προσπάθεια να βρει έστω κι ένα τσιγάρο. Μάταια !

«Φιλαράκι. Έχεις ένα τσιγάρο? Σε παρακαλώ»

«Άντε απ’δω ρε αλήτη που θες και τσιγάρο ! Τράβα κάνε ένα μπάνιο ρε μαλάκα» ήταν – στη καλύτερη των περιπτώσεων – η απάντηση που έπαιρνε και γυρνούσε στο πόστο του. Εκεί στη πλατεία. Σε εκείνη την πλατεία που έκανε περατζάδα η μισή Αθήνα.

Δε λες που είχε και τον Σπαϊκ ! Ναι...Σπαϊκ τον φώναζε. Σίγουρα όχι και τόσο πρωτότυπο όνομα. Αλλά δεν ήξερε πως αλλιώς να τον φωνάξει. Αυτό είχε ακούσει. Αυτό ήξερε.


Άλλη μια ημέρα στους δρόμους. Είχε συνηθίσει πια. Τη βροχή, το κρύο, τη μπόχα απο το σώμα του, τα ίδια του περιτώματα.

Αλλά την ΠΕΙΝΑ και το στομάχι του που χοροπηδούσε ...αυτό δεν το συνήθιζε ποτέ ! Θα ήταν τυχερός εαν έβρισκε λίγο φαγητό στα σισίτια. Αλλά και εκεί ήταν τόσοι πολλοί αυτοί που πεινάγανε – και κάποιοοι που δεν πεινάγανε τόσο – που δεν έμενε και πολύ φαγητό.

Και ήταν και ο Σπαϊκ ! Έπρεπε να βρει φαγητό και για αυτόν. Τον είχε έγνοια. Πάντα κρατούσε κάτι και για εκείνον. Άλλωστε ήταν ο πιστός του φίλος. Ο μοναδικός του φίλος. Τώρα που το σκεφτόταν...δεν μπορούσε να θυμιθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε έναν φίλο – άνθρωπο. Πρέπει να ήταν πριν πολύ καιρό. Άλλωστε τώρα ήταν...40 – 45 ή 50 ετών ? Ούτε που θυμόταν. Τι σημασία είχε άλλωστε !

«Έλα φίλε μου !Φάε ! Κοτόπουλο. Το αγαπημένο σου» του εκτείνει το κεσεδάκι. Ο Σπαϊκ βγάζει τη γλώσσα, κουνάει την ουρά χαρούμενα και πέφτει με τα μούτρα στο φαγητό. Μετά αποκοιμιέται με το αφεντικό του...εκεί στην  κούτα δίπλα απο αυτόν. Δεν δεχόταν την κουβέρτα παρά τις προτροπές του αφεντικού του. Άλλωστε μόνο μια είχαν.

 Πέρασαν οι μέρες....τα χρόνια... «Αααχ γεράσαμε φίλε μου ! Γεράσαμε και χαϊρι δεν είδαμε. Και εσύ σαν να γκρίζαρες περισσότερο ή μου φαίνετε ? Αχ Σπαίκ !  Ο κόσμος αλλάζει και αλλάζει ραγδαία.....εμείς μόνο παραμένουμε ίδιοι.  Παράσιτα μας φωνάζουν...το αντιλαμβάνεσαι !»  Πίνει μια γουλιά απο το μπουκάλι του.  Ο Σπαίκ τον κοιτάζει στα μάτια. «Άκου παράσιτα ! Εμείς...εμείς που δεν ενοχλούμε ποτέ κανέναν. Παρα μόνο καθόμαστε σε μια γωνιά για δυό ψωροδεκάρες...και αν τις πάρουμε και αυτές ! Ακου παράσιτα !»  Κάθετε ανακούρκουδα με τα χέρια του γύρω απο το σώμα του...κρυώνει. «Πω πω...πως θα περάσει αυτός ο χειμώνας ρε Σπαϊκ ? Λένε οτι θα είναι απο τους πιο δύσκολους ! Και δε το βλέπω να μας δέχονται στο σπίτι αστέγων ! Χαμός γίνετε εκεί. Όλο και μεγαλώνει η λίστα με τους αστέγους !»

 Οι μέρες κυλούσαν αργά...δύσκολα. Ο χειμώνας μπήκε για τα καλά. Κρύο, βροχή...χιονόνερο ! «Μα καλα ! Τόσα χρόνια έχει να χιονίσει στην Αττική ! Τώρα βρήκε !  Αλλα...» βάζει το χέρι του στο πιγούνι του... «τώρα που το σκέφτομαι..όποια χρονιά κι αν έριχνε χιόνι, δεν θα άλλαζε τίποτα. Εγώ θα συνέχιζα να είμαι στο δρόμο, να σέρνω το γερασμένο κορμί μου απο το ένα παγκάκι στο άλλο, να ζητιανέυω με μικρή ανταπόκριση  και...» η ψυχολογία του αλλάζει καθώς κοιτάει τον Σπαϊκ να κοιμάτε δίπλα του. «Τουλάχιστον έχω τον Σπαϊκ. Τον φίλο μου. Τον μοναδικό μου φίλο.  Πόσα χρόνια περάσαμε μαζί ! Πόσα βάσανα. Τι κακουχίες.

Ε, Σπαϊκ !» χαϊδευει την κοιλιά του, ο Σπαϊκ ξυπνάει.  «Θυμάσε τότε που έκλεψα το κουλούρι απο εκείνο το παιδάκι ? Και με το που άρχισε να κλαίει ρίξαμε ΜΙΑ τρεχάλα ! Ουουουου ! Ακόμα τη θυμάμαι ! Δε βαρίεσαι ρε Σπαίκ.» πίνει λίγο απο το μπουκάλι του. «Ας έχουμε τουλάχιστον να θυμόμαστε κάποιες καλές στιγμές»  Ο Σπαίκ τον κοιτάει και αρχίζει να του γλείφει το πρόσωπο. «Έλα..ελα...θέλεις να παίξουμε ετσι ? Είμαι πολύ γέρος για παιγνίδια, εσύ απο οτι φαίνεται δεν θα μεγαλώσεις ποτε.» Ο Σπαικ συνεχίζει να βάζει τα πόδια του επάνω του και να τον μυρίζει... «Εεεε δε τρώγεσαι ! Έλα να δούμε λοιπόν ποιος είναι πιο γέρος!» Ο άστεγος σηκώνετε απο το πεζοδρόμιο «πιάσε με αν μπορείς» φωνάζει στον Σπαικ.

Ο Σπαικ κουνάει την ουρά του, είχε καταλάβει οτι το αφεντικό του είχε όρεξη για παιγνίδια !  Ο άστεγος ξεκινάει να τρέχει με τον Σπαικ να τον κυνηγάει...έτρεχαν..μέχρι που χάθηκαν ανάμεσα στις σκιές !

ΟΜΟΡΦΑΑΑΑΑΝΤΡΑ ΜΟΥ

Καλημέρα bloggers !

Το καλύτερο status που είδα τώρα τον Γενάρη στον φεϊσμπούκι.





- Άγιε Βασίλη, τι θα έχει το 2012 ?

-Τι θα έχει? Τη μάνα του και τον πατέρα του θα χει ρε φίλε.. ΔEH,OTE, EYΔAΠ, χαράτσι, σήμα, ασφάλεια, τέλη.. Καλοπέραση άμα υπάρχουν λεφτά, φυλακή άμα δεν υπάρχουν..
Και σε κόβω να μην υπάρχουν.. ΟΜΟΡΦΑΑΑΑΑΝΤΡΑ ΜΟΥ, δεν πειράζει! Θα σου βάλω και βαζελίνη.. Για να γλιστράει  !

Άντε βρέ ! Και καλή χρονιά να έχουμε !

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ...Ο ΛΑΟΣ ΑΠΑΝΤΑ !

OI ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ:

1) Με αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ μπήκε το 2012. Η μεσοσταθμική αύξηση των τιμολογίων της Επιχείρησης διαμορφώθηκε από χθες στο 9,2%, έπειτα από απόφαση του υπουργείου Περιβάλλοντος.
2) Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από έξι μήνες έως και 3 χρόνια προβλέπει ο νέος ασφαλιστικός νόμος.


3) Δεν ξεκίνησε καλά το 2012 στο χώρο της υγείας με το Γενάρη να κάνει ποδαρικό με απεργιακές κινητοποιήσεις.

4) Σε μια συμβολική κίνηση για το νέο έτος, ο πρωθυπουργός παρέστη το μεσημέρι σήμερα στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι των αστέγων της Αθήνας, που πραγματοποιήθηκε στο κλειστό γήπεδο του Ρουφ.

5) Τέσσερις προϋποθέσεις για την παραμονή του στην κυβέρνηση θέτει ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ. «Κολοβές λύσεις φέρνουν κολοβό αποτέλεσμα, δεν έχουμε λόγο να βιαζόμαστε» διαμηνύει για το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών.

Ο ΛΑΟΣ ΛΕΕΙ:

1) Μας έχετε γαμήσει πλέον με τις αυξήσεις !

2) Με τα φέρετρα θα μας βγάζουνε απο τις δουλειές μας ! ΝΤΡΟΠΗ !

3) Πάλι απεργεία ? Πως θα πάρω τα φάρμακά μου ?

4) ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ ! Εργα θέλουμε οχι "συμβολικές κινήσεις" ! EΣΕΙΣ μας φέρατε σε αυτό το σημείο.

5) Εδώ ο κόσμος χάνετε και ο Καρατζαφύρερ κοιτάει την καρέκλα. Ούτε για φτύσιμο δεν είστε !

Αντε βρέ ! Και καλή χρονιά να έχουμε !

Σημείωση: θεωρώ οτι ο λαός θα απάνταγε με χειρότερα λόγια απο αυτά που γράφω..απλά γράφω αυτά που θα απάνταγα εγώ.

Βιβλιοπροτάσεις για το 2012 / Ελληνική λογοτεχνία μέρος 2ο

Kαλησπέρα και καλή χρονιά σε όλους !

Το 2011 έφυγε και το νεό έτος οι περισσότεροι απο εμάς έχουν βάλει νέους στόχους. Ένας απο τους πολλούς μπορεί να είναι και το με ποιο βιβλίο θα ξεκινήσετε την νέα χρονιά.
Παρακάτω θα βρείτε τις δικές μου προτάσεις για βιβλία που θα ήθελα να διαβάσω και που έχουν πάρει πολύ καλές κριτικές απο φίλους, γνωστούς στο ιντερνετ κλπ.

Είχα ήδη γράψει στο blog το 1ο μέρος της Ελληνικής Λογοτεχνίας http://shmeioseto.blogspot.com/2011/12/2012-1.html

Συνεχίζουμε λοιπόν με τα υπόλοιπα βιβλία:

1) Οι γεύσεις της Νέμεσης της Κωνσταντίνας Λαψάτη απο τις εκδόσεις

ΩΚΕΑΝΟΣ

Περιγραφή:Αθήνα, 404 π. Χ. Η χαριτωμένη Ζηναΐς εργάζεται στην πόλη της Παλλάδος Αθηνάς σαν μαγείρισσα, στο σπίτι του Αθηναίου στρατηγού Δείναρχου. Το τρυφερό ειδύλλιο που αναπτύσσεται ανάμεσα σ'αυτήν και στον γοητευτικό αφέντη της, την βοηθούν να ξεπεράσει τον άτυχο έρωτά της με τον Σπαρτιάτη οπλίτη Λίβυ, τον αδελφό του νικητή στους Αιγός Ποταμούς, Λύσσανδρου.Όμως στην Αθήνα των Τριάκοντα Τυράννων ο Δείναρχος κινδυνεύει λόγω των δημοκρατικών του φρονημάτων και η ερωτευμένη Ζηναΐς κάνει ό,τι μπορεί για να τον προστατέψει... Οι σκευωρίες που υφαίνονται εις βάρος της, σημαδεύουν ανεξίτηλα την ζωή της. Αποφασίζει να φύγει για την Έφεσο, ακολουθώντας το στράτευμα της Σπάρτης που κινεί εκστρατεία εναντίον των Περσών για να απελευθερώσει τις ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας...Όμως η Λάχεσις έχει άλλα σχέδια γι'αυτήν. Εκεί θα συναντήσει ξανά τους δύο μοιραίους άνδρες της ζωής της, και τώρα πια θα πρέπει να επιλέξει έναν απ'τους δυο...Ένα ρεαλιστικό, συναρπαστικό, περιπετειώδες, ερωτικό μυθιστόρημα που αναβιώνει με εκπληκτικό τρόπο τον αρχαίο κόσμο. Ένα μυθιστόρημα-αποκάλυψη που καθηλώνει τον αναγνώστη!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2)  Το κόκκινο σημάδι της Σοφίας Βοϊκου απο τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ


Περιγραφή: Το κόκκινο σημάδι που έχει η Αργυρώ στο κορμί της από γεννησιμιού της είναι ένας οιωνός που θα καθορίζει την πορεία της στη ζωή, προμηνύοντας τα βήματά της. Από την καταστροφή της Σμύρνης και την απώλεια των γονιών της, θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη και θα ζήσει την προσφυγιά, για να καταλήξει σε οίκο ανοχής στην Αθήνα. Η γνωριμία της με τον κόμη Φαμπιέν ντε Φοντέν θα την οδηγήσει στο Παρίσι του Μεσοπολέμου όπου θα γίνει η μούσα όλων των μεγάλων καλλιτεχνών της εποχής: Πάμπλο Πικάσο, Σαλβαδόρ Νταλί, Αντρέ Μπρετόν, Χένρι Μίλερ. Ακόμα και ο φλεγματικός Τζέιμς Τζόις θα υποκύψει στη γοητεία της. Θα ακολουθήσει η μεταπολεμική Νέα Υόρκη όπου η Αργυρώ, ως διάσημη γκαλερίστα, θα αναδείξει τους καλλιτέχνες που θα σφραγίσουν το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Το κόκκινο σημάδι θα συνεχίσει να της στέλνει μηνύματα. Μια πρόσκληση εγκαινίων, μια χαμένη φωτογραφία, μια απρόσμενη συνάντηση και η Αργυρώ θα 'ρθει αντιμέτωπη με κομμάτια της ύπαρξής της που και η ίδια αγνοούσε.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3)  Οι μεσημβρινοί της ζωής. Στη γη της αγάπης της Μαίρης Κοντζογλου απο τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ

Περιγραφή; Τα χρόνια έχουν κυλήσει και οι ήρωες των ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, νερό σε ορμητικό ποτάμι, κατευθύνονται στο μοιραίο ραντεβού τους, εκείνο που θα τους κάνει να σμίξουν στη Γη της Αγάπης.

Η επιστροφή στην πατρίδα για τη Βασιλική είναι μια αναγέννηση. Όμως πρώτα πρέπει να αγγίξει τον «τύπον των ήλων» των αναμνήσεών της, να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τα ανείπωτα και τα ανήκουστα και να πάρει πίσω τους όρκους της. Μόνο έτσι θα της χαριστούν οι καινούριες χαρές. Η ίδια σκληρή διαδικασία και για την Ιλαρία που, μέσα από το χαμένο έρωτα, ανακαλύπτει τη μεγάλη αγάπη και, νικήτρια πια, κατορθώνει να ξεστομίσει τα εφτασφράγιστα μυστικά. Τα μυστικά που μόνο μια μάνα μπορεί να αντέξει να τα πει και μόνο μια μάνα μπορεί να αντέξει να τα ακούσει. Και γύρω στις δύο ηρωίδες όλοι οι άλλοι, οι δικοί τους και οι άγνωστοι, που μπορεί να μην είναι τόσο ξένοι όσο μοιάζουν ή όσο εκείνοι φαντάζονται, ούτε τόσο οικείοι όσο πιστεύουν και ελπίζουν, οι δικοί τους και οι άγνωστοι που καλπάζουν μαζί με τις δύο γυναίκες, δεμένοι στης μοίρας το άρμα. Της μοίρας που τους έδεσε για πάντα μαζί στις ακρογιαλιές της Σμύρνης, στο Κάστρο της Μυτιλήνης, στις κορυφές των ελάτων της Πίνδου, στα σκοτεινά νερά του Βόσπορου, στους ατέλειωτους χειμώνες της Νέας Υόρκης και στα αυτοκρατορικά ηλιοβασιλέματα της Θεσσαλονίκης.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4) Ορκος σιωπής του Κουζούμη Κυριάκου εκδόσεις Σαββάλας

Περιγραφή: Δύο φιλικά ζευγάρια ταξιδεύουν στο Ναύπλιο αποφασισμένα να δραπετεύσουν από την καθημερινότητά τους. Τέσσερις άνθρωποι αποφασισμένοι να ζήσουν με κάθε τίμημα τη ζωή που ονειρεύονται.
Παλιοί γνώριμοι, φίλοι και εραστές, μοιράζονται τις ζωές τους μέσα στο ψέμα, δέσμιοι ενός όρκου σιωπής.
Ένα όπλο θα εκπυρσοκροτήσει. Το νήμα της ζωής ενός από τους τέσσερις θα κοπεί.
Απιστίες, δολοπλοκίες, ένοχα μυστικά, ανομολόγητες επιθυμίες έρχονται στο φως. Αυτό που παραμένει κρυμμένο είναι το αμύθητης αξίας Μενταγιόν του χρυσού Ταύρου, που όλοι θέλουν ν' αποκτήσουν.
Το ένα θύμα διαδέχεται το άλλο. Η αυλαία πέφτει και ο αστυνόμος που έχει αναλάβει την εξιχνίαση της υπόθεσης θα σφίξει το χέρι της αλήθειας. Μιας άλλης αλήθειας...
Το Μενταγιόν του Χρυσού Ταύρου είναι άραγε η αιτία ή η αφορμή για όσα συμβαίνουν στις ζωές των ηρώων;...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
5) To χαμένο γονίδιο του Κώστα Βαξεβάνη απο τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

Περιγραφή; Ένας μεσήλικας Ελληνοαμερικανός τηλεοπτικός παραγωγός μαθαίνει από τη μητέρα του, λίγο πριν αυτή πεθάνει, ότι είναι υιοθετημένος. Στην πραγματικότητα πουλήθηκε σαν εμπόρευμα, μετά τον Εμφύλιο, από ένα αδίστακτο κύκλωμα που δρούσε κάτω από την κάλυψη των "εθνικών" παραινέσεων της βασίλισσας Φρειδερίκης. Η ζωή του δημοσιογράφου ανατρέπεται. Για πρώτη φορά στην καριέρα του πρέπει να φτάσει με την έρευνά του όχι στην αλήθεια μιας δημοσιογραφικής ιστορίας, αλλά στην αλήθεια της ζωής του. Ανακαλύπτει έτσι ότι ο αρχηγός του κυκλώματος που άρπαζε παιδιά ήταν ο άνθρωπος που νόμιζε πατέρα του. Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ένας Έλληνας γιατρός γενετιστής μαθαίνει και αυτός πως η ζωή του δεν είναι αυτή που νόμιζε. Είναι υιοθετημένο παιδί με δίδυμο αδελφό στην Αμερική. Ο άνθρωπος που αντιμετώπιζε τα γονίδια σαν μηχανισμό μεταφοράς ζωής πρέπει, ξαφνικά, να αναζητήσει τα δικά του γονίδια. Η συνάντηση των δύο αδελφών μεταξύ τους αλλά και με τη μητέρα τους, μισό αιώνα μετά το μεγάλο έγκλημα, δεν είναι μια απλή συναισθηματική υπόθεση. Όταν ανατρέπονται οι κανόνες της ζωής, ανατρέπονται και οι άνθρωποι. Ή μήπως όχι; Μια ιστορία που βασίζεται σε πολυετή δημοσιογραφική έρευνα και προκαλεί με την αποκαλυπτική της αλήθεια τη μυθοπλασία.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
6) Άγιοι και δαίμονες του Γιάννη Καλπούζου εκδόσεις Μεταίχμιο

Περιγραφή;| Μέσα από τη διήγηση του Τζανή Κομνά και των άλλων ηρώων του μυθιστορήματος τα πολλά πρόσωπα της Πόλης από το 1808 ως το 1831: οι Ρωμιοί της, η καθημερινή ζωή, δυνατές φιλίες, έρωτες, πλούτη, χαρέμια, φτώχεια, μεγιστάνες, τσαρλατάνοι, λωποδύτες, χασικλήδες, δερβίσηδες, ζητιάνοι, γενίτσαροι· αρνησίθρησκοι, κρυπτοχριστιανοί, οραματιστές, προδοσίες, χαμένα όνειρα, γλέντια, τραγούδια, λεσβίες, πόρνες, δεισιδαιμονίες, ερωτικά ξόρκια, οι γυναίκες στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού· πυρκαγιές, παζάρια, καΐκια, ιστιοφόρα, βεγγέρες, καπηλειά των 1.000 τ.μ., η τρομερή φυλακή του Μπάνιον, το μπουντρούμι και η αστυνομία του πατριαρχείου, φρενοκομεία, ερωμένες πατριαρχών, η Μεγάλη του Γένους Σχολή· αρώματα, λάσπες, αίμα, βασανιστήρια, πανούκλα, κοπάδια σκυλιών, Αχμέτ Κάραγκιοζ, βεγγαλικά, παρελάσεις συντεχνιών, Αγίασμα Μπαλουκλί, προεπαναστατική περίοδος, Φαναριώτες, συνωμοσίες, μυστικές εταιρείες, οι σφαγές στην Πόλη το 1821· Πριγκιπόνησα, Πόντος, Κερασούντα, Ιάσιο, Χίος, Τρίπολη, Ναύπλιο, Αλεξάνδρεια, Μανιάκι· Ρωμιοί, Οθωμανοί, Φράγκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι· ο πόθος, ο φόβος, ο όχλος· άγιοι και δαίμονες. Ένα επικό μυθιστόρημα που καθηλώνει τον αναγνώστη με την περιπετειώδη ζωή των ηρώων του, την ατμόσφαιρά του, τη γλώσσα του, το συναίσθημα, τον στοχασμό, τις αστείες καταστάσεις και την ολοζώντανη αναπαράσταση της εποχής εκείνης.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτά. Υπάρχουν άπειρα αξιολογα βιβλία ελλήνων συγγραφέων. Ειλικρινά δεν ξέρω ποιό να πρωτοδιαλέξω. Αυτά είναι μόνο λίγα απο αυτά που θέλω να διαβάσω.   Τα ανωτέρω βιβλία, τα επέλεξα 1ον σύμφωνα με τις προτιμήσεις μου και 2ον σύμφωνα με τις κριτικές που έχουν πάρει.

Θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας στον υπέροχο κόσμο των βιβλίων με Ξένη Λογοτεχνία.

Σε περίπτωση που επιλέξετε κάποια απο τα ανωτέρω θα ήθελα πολύ την κριτική σας στο προφίλ μου στο facebook https://www.facebook.com/profile.php?id=100001464396190#!/profile.php?id=707476987

Και μη ξεχνάτε: διαβάζουμε γιατί καθε βιβλίο μας ταξιδεύει !

Καλή Χρονιά με υγεία πάνω απ'όλα !

Άννα Μανουηλίδου