Το shmeioseto σας εύχεται απο καρδιάς, καλά Χριστούγεννα, με υγεία, χαρά, ευτυχία, τύχη, δημιουργία και οικογενειακή θαλπωρή.
Είθε αυτά τα Χριστούγεννα να φέρουν σε εσάς αλλά και σε συναθρώπους μας που δοκιμάζονται σκληρά αυτόν τον καιρό, ο,τι επιθυμείτε !
Ξέρω οτι πολλοί απο εσάς περνατε άσχημες ώρες. Οι ευχές μπορεί να μη σας λένε τίποτα ! Παρ'όλα αυτά, ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί έστω και αυτές τις ώρες να είμαστε αισιόδοξοι. Το αστρο των Χριστουγέννων να ζεστάνει τις καρδιές μας έστω για αυτές τις λίγες ημέρες των γιορτών.
Γιατί τη χρειαζόμαστε λίγη ζεστασιά...λίγη ηρεμία !
Οδηγούμαστε σε ΕΜΦΥΛΙΟ. Ξέρω οτι θα με πείτε υπερβολικη. Αλλά δεν μου το βγάζετε εμένα απο το μυαλό, οτι το θέμα με τον Γέροντα παστίτσιο και την άσκοπη σύλληψη του 26χρονου (για κάποιους 29χρονου)για την σελίδα στον φεϊσμπούκι, δεν βγήκε τυχαία στην φόρα.
Με τον Ισλαμικό κόσμο σε αναβρασμό (βλ. πρόσφατα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας απο μετανάστες) και την χώρα να κρέμεται ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ απο μια κλωστή, νομίζω οτι διόλου τυχαίο ειναι το γεγονός οτι οι χρυσαυγίτες έθεσαν τώρα το θέμα με τον Γέροντα παστίτσιο (που σιγά το σοβαρό θέμα τελος παντων) στη Βουλή.
Μήπως το κάνουν για να στρέψουν την προσοχή των πολιτών, της μάζας, άλλου και να κάνουν ανενόχλητοι (οχι μόνο οι χρυσαυγίτες αλλά και το πολιτικό σύστημα γενικότερα)τη δουλειά τους ? Λεω εγώ τώρα...με το μικρό μου το μυαλό. Μήπως τους βολέυει να ασχολούμαστε με αυτό το θέμα και οχι με οτιδήποτε άλλο ?
Με αυτή τη λογική,γιατί δεν εξετάζουν και τις σελίδες που βρίζουν με τον ΧΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ. Γιατί μη μου πείτε οτι δεν τις γνωρίζουν ! Μια απλή αναζήτηση στο φεις θα σας λύσει την απορία. Αρα....καταλήγουμε στο οτι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ.
Πιστευω και αυτό ειναι απλά η προσωπική μου άποψη, οτι ολο αυτό γίνεται για να ασχοληθούμε με το θέμα της θρησκείας το οποίο απο μόνο του, ΚΑΙΕΙ.Χτυπήσανε φλέβα, το ψάρι (εγώ, εσείς, όλοι) τσιμπήσαμε και αυτή τη στιγμή κάθομαι πίσω απο την οθόνη του υπολογιστή και σας γράφω αυτές τις αράδες, κάπου αλλού σε κάποια σελίδα καποιος άθεος διαφωνεί (για να μην πω οτι βρίζεται) με εναν θεϊστή, Χριστιανό ή Μουσουλμάνο κ.ο.κ. Εαν αυτό δεν ειναι ΕΜΦΥΛΙΟΣ φίλοι μου,τότε τι είναι?
Δεν ειμαι Κασσάνδρα, αλλά επειδή και στο παρελθόν έχω πει οτι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ, η εικόνα που έχω στο μυαλό μου ειναι ζοφερή. Βλέπω Άθεους και Θειστές στο κέντρο της Αθήνας με καδρόνια και πλακάρντ να αλληλοσφάζονται. Ακούω συνθήματα τύπου «Λευτεριά στον26χρονο / Αυτό δεν ειναι Δημοκρατία» διαβάζω «Ο Θεός πέθανε – Νίτσε» και «Μετανοείτε» αναρτημένα σε κτήρια ... Βλέπω μια Αθήνα να πνίγεται στις στάχτες της, σπασμένα αυτοκίνητα, μαγαζάτορες να κλαίνε έξω απο τα λεηλατημένα καταστήματά τους και η μυρωδιά του καμμένου να μου τρυπάει τα ρουθούνια ! Αυτό θέλουμε ? Εκεί θέλουμε να φθάσουμε ?
Ας αναλογιστούμε όλοι (και βάζω ΠΡΩΤΑ τον εαυτό μου μεσα) τις ευθύνες μας και ας σταματήσουμε αυτή τη ΤΡΕΛΛΑ, γιατί για τρέλλα επρόκειτο. Μη γελιέστε ! Αυτοί που μας έφεραν στο σημείο να αλληλοσκοτωνόμαστε – τώρα μέσω του φεϊσμπούκι και του τουϊτερ, αργοτερα στις πλατείες σώμα με σώμα – τα έχουν καλώς καμωμένα. Μη σας πω οτι τους συμφέρει αυτή η κατάσταση. ΕΜΕΙΣ είναι το θέμα τι κάνουμε ! ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ και σταματήστε να ασχολείτε με ανούσια θέματα. Υπάρχουν άλλα πιο σοβαρά ! Ανεργία, πείνα, φτώχεια,υγεία,οικονομία...
Αλλά και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ όσο μπορούμε και μας το επιτρέπουν οι συνθήκες , ΑΓΑΠΗ για τον εαυτό μας αλλά και τους γύρω μας και τέλος και ίσως πάνω απ’όλα ....ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Αξιοπρέπεια την οποία χάνουμε μέρα με την ημέρα, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Ας μην αφήσουμε τέτοιου είδους θέματα να μας διαφθείρουν , γιατί όσο τα αφήνουμε τόσο το ΜΙΣΟΣ και η ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΕΙΑ μας καταβάλλουν και είναι αυτό το μίσος και αυτή η κακεντρέχεια που θα μας οδηγήσει στις πλατείες, οχι για να φωνάξουμε με μια φωνή ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ αλλά Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ! Και τότε φίλοι μου θα είναι ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ! Εαν δεν είναι ηδη.....ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ.
Αθήνα. Όμορφη πολη. Πάντα μου άρεσε να κάνω βόλτα στο κέντρο.
Η πλατεία Συντάγματος με το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, η Πανεπιστημίου με την Εθνική Βιβλιοθήκη, η Ιπποκράτους με τα άπειρα βιβλιοπωλεία. Περνάω έξω απο την Βουλή. Απο το γκαράζ της μπαινοβγαίνουν αυτοκίνητα, άλλα ακριβά, άλλα πιο φθηνά. Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να ειναι ο κάτοχός τους. Ετσι απο περιέργεια.
Χαζεύω, όπως θα χάζευε μια τουρίστρια, τον ευζωνο στρατιώτη με την ελπίδα οτι θα πέσω στην αλλαγή φρουράς. Μάταια. Ένας κύριος βγάζει φωτογραφίες την γυναίκα του που είναι περιτριγυρισμένη απο περιστέρια, δυο Ιάπωνες τουρίστες ανοίγουν το χάρτι προσπαθώντας να βρουν τον προορισμό τους, ένα παιδάκι σηκώνει το δάχτυλο δείχνοντας το κτήριο της Βουλής στον πατέρα του.
Σηκώνω το βλέμμα και κοιτάω το κτήριο. "Ανδρών γαρ επιφανών πάσα γης τάφος" είχε λαξευτεί στην πρόσοψη κοντά στον άγνωστο στρατιώτη. Που να 'ξερε ο Περικλής όταν ειπε αυτή τη ρήση, οτι μόνο "επιφανείς" δεν ειναι οι άνδρες που στεγάζονται σε εκείνο το κτήριο ! Κοιτάω τη σημαία που κυμματίζει περήφανα και ενα γκρίζο σύννεφο απλωνόταν σαν σεντόνι ακριβώς πάνω απο το κτήριο της Βουλής. Προφητικό ? Ισως. Ο συνειρμός του γκριζου συννεφου με την ζοφερή κατάσταση στην Ελλάδα, ειναι αναπόφευκτος.
"Μακάρι να έρθει ενα αεράκι και να το διώξει" σκέφτομαι. Συνεχίζω τη βόλτα με καταβασμένο το κεφάλι, σκεπτόμενη το τι μας περιμένει τούτο το χειμώνα ! Τα Μ.Μ.Ε. έχουν ξεσαλώσει τρομοκρατόντας μας οτι αυτός ο χειμώνας θα ειναι δύσκολος, καθημερινά άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, αυτοκτονίες, χαράτσια, ακρίβεια.....το κεφάλι μου παει να σπάσει !
Στρίβω σε ενα στενό και φθάνω στην Ακαδημία Αθηνών. Το άγαλμα της Αθηνάς και του Απόλλωνα μου κόβει την ανάσα με τη δυναμική τους ευστάθεια. Οσες φορές και αν τα δω..όσες φορές κι αν τα χαζέψω...μένω με ανοιχτο το στόμα ! Μια αχτιδα ήλιο περνάει απο το άγαλμα της Αθηνάς. Φωτίζει αργά το πρόσωπο και κατόπιν το υπόλοιπο σώμα. Λες και ο ήλιος ξεπρόβαλε επάνω της εκείνη τη στιγμή. Επηρρεασμένη απο το διόλου αισιόδοξο μύνημα με το σύννεφο επάνω απο την Βουλή, αναρωτιέμαι μήπως αυτή ειναι μια μικρή αχτίδα φωτός στο γκρίζο ουρανό....μια αχτίδα φωτός πάνω στην θεά της σοφίας. Τη σοφία που σίγουρα χρειάζονται οι 300 για να μας βγάλουν απο τον Κυκεώνα που ζούμε . Ξέρω τι θα πείτε. Οτι ο συνειρμός μου δεν στέκει και οτι ειμαι ρομαντική. Άπο πότε η ελπίδα για ενα καλύτερο αύριο, έστω και με τον αφελή αυτό τρόπο (γιατί πραγματικά δεν βλέπω να γίνεται κατι πιο ρεαλιστικό) ερμηνεύεται ως ρομαντισμός ?
Λένε οτι μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο. Είθε να έρθει η ημέρα, που το σύννεφο θα φύγει μια και καλή οχι μονο πάνω απο τη Βουλή. Αλλά απο την χώρα μας γενικότερα.
Είμαι μικρό....ίσως το πιο μικρό απο όλα έντομα στη Γη. Παρά το μεγεθός μου, εχω αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς συγγραφείς. Θα γνωρίζετε πιστεύω τον μύθο του Αισώπου !
Εργάζομαι..εργάζομαι σκληρά με την πειθαρχία ενός στρατιώτη. Διανύω τεράστιες αποστάσεις μεταφέροντας την τροφή μου στη φωλιά. Άλλωστε δεν δουλευω μόνο για εμένα.
Έχω τα αδέρφια μου...αλλά και την Βασίλισσα που πρέπει να έχει τροφή για να μπορει να μας διοικεί.
Εκπαιδευτηκα απο τους καλύτερους, με πήραν κοντά τους και μου έμαθαν την αναζήτηση τροφής. Είμαι ευγνώμων για αυτό, χωρίς τους ανωτέρους μου δεν θα μπορούσα απο μόνος μου να μάθω τα κατατόπια. Τι εστί να ψάχνεις για τροφή. Να πολεμάς εναντίον άλλων μυρμιγκιών για επιβίωση.
Τώρα ειναι η σειρά μου να τους δείξω πόσο εργατικός είμαι. Υπάρχουν δυσκολίες...πολλές φορές χάνω τον προσανατολισμό μου και άλλες φορές προσπαθώ να ξεφύγω απο κάτι γίγαντες που περνάνε ξυστά πάνω απο το κεφάλι μου ! Το είδος τους δεν μοιάζει με το δικό μου....Ανθρώπους τους λένε και απο οτι μαθαίνω μερικοί απο αυτούς ειναι δεν είναι ιδιαίτερα φιλικοί στην Μητέρα Γη.
Ξέρω οτι είμαι πολύ μικρός- ίσως ασήμαντος- για να με προσέξουν. Ξέρω οτι πολλές φορές μπορει να μην το θέλουν και να με πατάνε. Αλλά όταν ....λέω όταν με βλέπουν....ας προσπαθήσουν αν όχι να μου δώσουν τροφή, τουλάχιστον να με προσπεράσουν και να μη με πατήσουν. Ας με αφήσουν να κάνω τη διαδρομή μέχρι τη φωλιά μου. Όπως και αυτοί, έτσι κι εγώ έχω ανάγκη απο τροφή. Ίσως...λέω ίσως...εαν δούνε το πως λειτουργώ, να καταλάβουν τελικά οτι δεν διαφέρουμε σε πολλά πραγματα. Μήπως τελικά να παραδειγματιστούν απο την πειθαρχία μου ? Δεν είμαι αλαζόνας. Κάθε άλλο. Θεωρώ όμως οτι οι Άνθρωποι έχουν να μάθουν πολλά απο το είδος μου. Μη ξεχνάτε οτι δουλεύω συλλογικά. Όπως και οι Άνθρωποι, ζω σε κοινότητα στην οποία υπάρχει συνεργασία και έτσι χτίζουμε όλοι μαζί τη φωλιά μας, βρίσκουμε τροφή, φροντίζουμε τη Βασίλισσα και μεγαλώνουμε τα μικρότερα Μυρμιγκάκια.
Και όταν "μας την πέφτουν" απο άλλη Πολιτεία πολεμάμε μέχρι θανάτου για να υπερασπιστούμε τη Βασίλισσα αλλά και το σπίτι μας. Θα αναρωτιέστε τι κοινό έχουμε και γιατί σας τα λεω όλα αυτά. Όπως και εμείς, έτσι και εσείς δίνετε τον αγώνα σας για την επιβιώση. Εναν αγώνα απο τον οποίο μπορείτε να βγείτε νικητές μόνο με ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ και ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ. Αυτά τα δύο είναι που έχουν κάνει και εμένα τόσο δυνατό ώστε να μπορώ να αντεπεξέλθω στις δυσκολίες της ζωής. Να βγαίνω απο το ΣΚΟΤΑΔΙ του σπιτιού μου στο ΦΩΣ με τις λέξεις "Σήμερα ειναι μια καινούργια ημέρα" ως οδηγό μου !
"Λυπάμαι αλλά η συνεργασία μας πρέπει να λήξει εδώ". Αυτά τα λόγια του προϊσταμένου σου έρχονταν ξανά και ξανά στο μυαλό σου, σαν μια ενοχλητική μύγα που την διώχνεις αλλα εκείνη επιμένει να σε στριφογυρίζει. Αυτά τα λόγια έμελλαν να αλλάξουν την ζωή σου.
Μια ζωή όχι πλουσιοπάροχη αλλά αξιοπρεπή.
Τώρα ούτε η αξιοπρέπεια δεν σου έχει μείνει.
Στα 57 σου χρόνια δύσκολα θα έβρισκες ξανά δουλειά, οι τράπεζες σε καλούσαν και ξανακαλούσαν στο σπίτι και στο κινητό για το απλήρωτο δάνειο του σπιτιού σου, οι σχέσεις με την γυναίκα σου (ήταν που ήταν χάλια) τώρα έγιναν χειρότερες παρά τις προσπάθειές σας και τα χρηματικά ποσά που δαπανήσατε σε συμβούλους γάμου, τα παιδιά σου αδιάφορα μιας και δεν τους έφερνες πλέον το χαρτζιλίκι των 100 ευρώ την εβδομάδα που ζητούσαν !
Προσπάθησες να εξηγήσεις...και στην κόρη και στον γιό. Σε κοιτούσαν με λύπηση. Δεν το άντεχες ! "Μα γιατί δεν με καταλαβαίνουν ! Προσπαθώ να βρω δουλειά, δεν με παίρνουν στην ηλικία μου" σκεφτόσουν και η μια απογοήτευση διαδεχόταν την αλλη.
Λογαριασμοί, δάνεια, χρέη, αυξημένη φορολογία αλλά πάνω απ'όλα τσακισμένο ηθικό, μηδέν αξιοπρέπεια. Κενό. Απλά κενό ! Η ζωή σου δεν ειχε νόημα. Δεν έβρισκες στήριγμα απο πουθενά. Αιαθανόσουν λες και ενας τυφώνας σε τράβαγε προς τα κάτω σαν ρουφήχτρα, προσπαθούσες να ξεφύγεις....ν'ανέβεις στην επιφάνεια, ν'αναπνεύσεις αλλά εκείνος σε άρπαζε απο τα πόδια και σε τράβαγε ακόμα πιο κάτω μαζί του. Πόσο πιο κάτω ? Πόσο πιο κάτω μπορούσες να πας?
Οσο για τους φίλους. Είχαν κι αυτοί τα δικά τους ! Άλλωστε δεν μπορεσες ποτέ να ανοιχτείς πραγματικά μαζί τους...να τους πεις για το κενό που αισθανόσουν όλο αυτό το καιρό. Οι αυπνίες, το ποτό, τα νεύρα χωρίς λόγο και αιτία, η εσωστρέφειά σου...όλα αυτά ήταν προμύνημα. Η αρχή του τέλους. Ενός τέλους που όσο το περιεργαζόσουν στο μυαλό σου, τόσο πιο εκλυστικό σου φαινόταν.
Το τελειωτικό χτύπημα δεν άργησε να έρθει. Μια ωραία πρωία, σου χτυπάνε την πόρτα. "Κατάσχεση" σου είπαν και άρχισαν να σου παίρνουν ένα ένα τα επιπλα απο το σπίτι. Η γυναίκα σου αλλόφρων δεν μπορούσε να καταλάβει - δεν ήθελε να καταλάβει - τι συνέβαινε. "Τι σημαίνουν όλα αυτα ; Ποιοι ειναι αυτοί οι άνθρωποι ; " σε ρώταγε. Εσύ, καθισμένος στην πολυθρόνα σου τους κοίταζες άπραγος. Δεν μπορούσες να σαλέψεις. Σαν κάποιος να σε είχε καθηλώσει με το ζόρυ. Το τελευταιο πραγμα που θυμάσαι απο εκείνη την ημέρα, είναι την γυναίκα και τα παιδιά σου να βγαίνουν απο το κατώφλι της πόρτας με τις βαλίτσες στο χέρι. Θα έμεναν λεει στην μητέρα της.
Και η τελευταία ελπίδα να τα ξαναβρείτε με την οικογένειά σου είχε έξαφανιστεί σε χρόνο μηδέν.
Άλλωστε τη σημασία είχε πια ? Το είχες πάρει απόφαση. Είχες ήδη τσεκάρει το ψηλότερο κτήριο της Αθήνας. Είχες βρει τρόπο να μπεις μέσα, να ανέβεις τα σκαλιά μέχρι την ταράτσα, εκεί απο όπου θα έκανες την βουτιά. Βουτιά στο κενό. Ναι. Έτσι θα γινόταν. Όσο το σκεφτόσουν, κουνούσες το κεφάλι πάνω κάτω συγκαταβατικά. Ναι έτσι θα γινόταν. Ετσι θα το έκανες. Τα είχες προγραμματίσει όλα στο μυαλό σου. Παράξενο, αλλά για πρώτη φορά μετά απο πολύ καιρό, είχες την διάυγεια να προγραμματίσεις κάτι. Ένα χρόνο τώρα ακροβατούσες μεταξύ ζωής και θανάτου. Τώρα που τα είχες σχεδιάσει όλα τόσο καλά στο μυαλό σου δεν ήθελες να πάει τίποτα στραβά. Σαν τον δολοφόνο που πριν κάνει την οποιαδήποτε κίνησή του, έχει εξετάσει όλες τις πιθανότητες.
Βάζεις το κοστούμι σου με αργές κινήσεις. Τελετουργικά. Δένεις τα παπούτσια σου. Κοιτάζεσαι στον καθρέπτη. Τα μάτια σου είναι κενά. Αισθάνεσαι πάλι αυτό το χάος να σε διακατέχει. Την δίνη να σε τραβάει όλο και πιο κάτω. Βάζεις τα χέρια σου στο πρόσωπό σου, σε μια προσπάθεια να αποδιώξεις τις σκέψεις σου. Μήπως έστω και την ύστατη στιγμή άλλαζες γνώμη. Μήπως και προσπαθούσες να σηκωθείς παλι στα πόδια σου....μήπως.... Μάταια.
Βγαίνεις απο την πολυκατοικία και κατευθύνεσαι στο κτήριο. Ανεβαίνεις απο την εσωτερική σκάλα. Φθάνεις στην ταράτσα. Ο αέρας σου κυματίζει το παντελόνι και το φαρδύ σου πουκάμισο κολλάει π άνω στο ιδρωμένο σου σώμα. Κατευθύνεσαι αποφασιστικά στο περβάζι. Βάζεις το ένα πόδι - "τι πάω να κάνω"; μια φωνή λεει μέσα σου αλλά συνεχίζεις διστατικά -και μετά το άλλο. Πιάνεσαι απο τα μαρμάρινα κάγκελα...κοιτάς κάτω τη λεωφόρο και τα αυτοκίνητα που περνάνε σαν τρελλά, τα κορναρίσματα..βαβούρα. Κάποιοι διερχόμενοι στο πεζοδρόμιο σταματούν δείχνοντας προς το μερος σου. Ο κόσμος τώρα γίνεται όλο και περισσότερος....μερικοί μιλούν στο κινητό προφανώς έχουν ήδη καλέσει την αστυνομία.
Κλείνεις τα μάτια, σηκώνεις το κεφάλι και οι αχτίδες του ήλιου σου λούζουν το πρόσωπο. Ζεστασιά. Ξαφνικά εικόνες απο το παρελθόν περνάνε απο το μυαλό σου σαν ταινία...ευτυχισμένες εικόνες. Όσο οι ηλιαχτίδες χαϊδευαν το πρόσωπό σου τόσο οι εικόνες γίνονταν όλο και πιο ζωντανές.... Το πρώτο ραντεβού με την γυναίκα σου, την κόρη σου πιτσιρίκα να σου δείχνει τις ζωγραφιές της που έκανε στο σχολείο.....ποδόσφαιρο στην αλάνα απέναντι απο την πολυκατοικία με τον γιο. Ενα δάκρυ κύλησε απο το μάγουλό σου. Αυτές οι εικόνες...ήταν εικόνες βαθειά χαραγμένες στη μνήμη σου. Αυτές οι εικόνες σε έκαναν να κοιτάξεις για λίγο κάτω στη λεωφόρφο με τα διερχομενα αυτοκίνητα και να αναρωτηθείς : "Τι πάω να κάνω ; Ποιους αφήνω πίσω μου ; Τι θα γίνει η οικογένειά μου ; " Σε πιάνει ίλλιγγος. Σηκώνεις το κεφάλι, σφίγγεις τα δόντια και αναφωνείς : "Θα τα καταφέρω...Θα το ξεπεράσω...όχι έτσι...όχι κατ' αυτόν τον τρόπο ! Δεν ειναι λύση αυτή ! Χριστέ μου ! Τι σκεφτόμουν ! Κατι θα γίνει. Δεν μπορεί. Μια δουλειά κουτσά στραβά θα την βρω. Θα ξεκινήσω απο το μηδέν. Θα παρω την ζωή στα χέρια μου. Θα ζήσω...ΠΡΕΠΕΙ να ζήσω". Η σειρίνα απο το οχημα της πυροσβεστικής που κατέφθασε με στρώμα, σε έβγαλε απο τις σκέψεις σου. Χαμογέλασες αχνά, καθώς συνειδητοποιησες οτι τελικά θα έκανες βουτιά....αλλά οχι στο κενό. Τα ρούχα σου ανέμιζαν κάθως έπεφτες και ενα περίεργο συναίσθημα - ανακούφισης ίσως - είχε πάρει πλέον τη θέση των αρχικών σκοτεινών σου σκέψεων.
"Έχετε κάποιον δικό σας να καλέσετε να σας παραλάβει ή να σας παμε εμεις σπίτι ; " ρωτησε ο αστυνομικός. Στο δρόμο για την επιστροφή, μέσα στο περιπολικό - δεν ήθελες να ενοχλήσεις τη γυναίκα σου ,θα τις εξηγούσες εν καιρώ - εκανες σχέδια για τις επόμενες κινήσεις σου. Εφημερίδα για την αναζήτηση εργασίας, καποια τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς εαν θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν....καποια ιατρικη βοήθεια ίσως...και μετά την οικογένειά σου.
Φθάνοντας στο σπίτι, ευχαριστείς τους αστυνομικούς που σε έφεραν, βάζεις το κλειδί στην πόρτα και ξαφνιάζεσαι οταν βλέπεις την γυναίκα σου να σηκώνεται απο την πολυθρόνα, να τρέχει προς το μέρος σου και σε αγκαλιάζει σφιχτά. Τόσο σφιχτά, θαρρείς και είχε καταλάβει το τι σου συνέβει πριν απο λίγη μόνο ώρα και φοβήθηκε μην σε χάσει. "Δεν πρέπει να το μάθει. Όχι ακόμα τουλάχιστον. " σκέφτηκες.
Εκλεισες τα μάτια, της φίλησες τα μαλλιά - λάτρευες την μυρωδιά των μαλλιών της - και αισθάνθηκες ευγνωμοσύνη για το οτι ήσουν εκεί μαζί της. Εκεινη τη στιγμή, αγκαλιασμένοι. "Θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου" είπες απο μέσα σου. Αυτές οι λίγες αλλά τόσο σημαντικές λεξεις που έμελλαν να σε βγάλουν απο το σκοτάδι και να ΖΗΣΕΙΣ στο φως.
Το shmeioseto έκλεισε αισίως το ένα έτος λειτουργίας του.
Ποιος να μου το'λεγε, οταν ξεκίνησα αυτό το μπλόγκ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα έγραφα αυτές τις αράδες ενα χρόνο αργότερα.
"Αθήνα όμορφη πόλη" ήταν το πρώτο μου κείμενο. Τότε που οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα έκαναν τις πρώτες τους πορείες μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ήταν τότε που η βόλτα μου αυτή στο κέντρο, μου έφερε την έμπνευση να γράψω. Θυμάμαι ακόμα εκεινο το συναίσθημα. Λέξεις...φράσεις ολόκληρες περνούσαν απο το μυαλό μου καθώς περπατούσα προς τον Εθνικό Κήπο. Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει απο την ένταση όλων αυτών που αισθανόμουν και ήθελα με κάποιο τρόπο να τα μοιρασθώ αυτό μου το συναίσθημα. Ενα στυλό είχα μόνο και μια απόδειξη σούπερ μάρκετ για χαρτί.
Αυτή η απόδειξη έμελλε να κάνει την αρχή για τα υπόλοιπα κείμενά μου μέσω του shmeioseto.
Άλλα καλά...άλλα άσχημα..άλλα αδιάφορα. Κείμενα όμως τα οποία βγήκαν απο την καρδιά μου. Το συναίσθημα έπαιζε πάντα ρόλο σε όλα όσα έχω γράψει. Αλλωστε, εαν δεν δώσεις την ψυχή σου σε αυτό που γράφεις....εαν δεν δώσεις το 100% του εαυτού σου, δεν θα δώσεις στον αναγνώστη αυτό που επιθυμείς. Και αυτό που εγώ επιθυμώ ειναι να γράψω ενα κείμενο το οποίο να αξίζει να διαβαστεί. Δεν το πετυχάινω πάντα..άλλωστε δεν είμαι συγγραφέας. Αλλά το προσπαθώ....
Απο πέρυσι μέχρι φέτος εκτός απο το δικό μου μπλόγκ, μου δώθηκε η ευκαιρία να γράψω και για το μπλόγκ της ομάδας facebook με όνομα ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ http://denantehoallo.blogspot.gr/#!/ για θέματα κυρίως που απασχολούν την κοινωνία μας, αλλά και προς μεγάλη μου εκπληξη, ενας φεϊσμπούκος φίλος απο την Αμερική μ'εμπιστεύτηκε για να γράφω για το μπλόγκ του TRAILER MUSIC VIBE http://trailermusicvibe.blogspot.gr/ που αφορά στην επική μουσική και στο οποίο γράφω κείμενα με βάση βίντεο απο το YOUTUBE τα οποία έχουν να κάνουν με το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Αντιλαμβάνεστε φυσικά την χαρά μου ! Μπορείτε να επισκεφθείτε τα δυο αυτά μπλόγκ, προκειμένου να διαβάσετε οχι μόνο τα δικά μου κείμενα, αλλά την φιλοσοφία τους γενικότερα.
Δεν θα μπορούσα φυσικά να είχα γράψει όλα αυτά, εαν δεν είχα πάνω απ'όλα την υποστήριξη την δική σας. Την υποστήριξη όλων των φίλων μέσω facebook και όχι μόνο. Τα σχόλια σας θετικά και αρνητικά (άλλωστε έχουμε πει οτι η αρνητική κρητική μας κάνει καλύτερους) μου έδιναν κάθε φορά το έναυσμα να συνεχίσω να γράφω. Να γράφω, εαν όχι καθημερινά αλλά αρκετά συχνά, για θέματα τα οποία αποσχολούν λίγο - πολύ όλους μας. Μέσα απο το γράψιμο έχω εξελιχθεί. Εσείς με έχετε βοηθήσει να εξελιχθώ με την αγάπη και συμπαράστασή σας.
Θελω λοιπόν να σας ευχαριστήσω απο τα βάθη της καρδιάς μου για την υποστήριξή σας απο την αρχή μέχρι και σήμερα. Θέλω να πιστεύω οτι θα συνεχίσω να γράφω και να σας κρατώ όσο μπορώ το ενδιαφέρον. Ξέρω...περνάμε δύσκολες ώρες. Δυσκολες ήμέρες. Εγώ, εσείς, η Ελλάδα ολόκληρη. Δεν ειναι ευκολο για κάποιον που έχει στο κεφάλι του χίλια δυό προβλήματα να ασχολείτε με αυτά που γράφω. Θέλω να πιστεύω όμως οτι μόνο ο ΛΟΓΟΣ, ο ΣΩΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ θα κάνει την διαφορά σε όλο αυτό που ζούμε σήμερα. Και αυτός ειναι ο σκοπός μου. Να γράφω όσο γίνεται καλύτερα. Δεν ξέρω εαν θα το πετύχω. Ξέρω μόνο οτι θα το προσπαθήσω. Ελπίζω, έστω κι εαν δεν συμφωνώ με όλους σε όλα, να μην σας απογοητεύσω γράφοντας κάτι που μπορεί να μην σας αρέσει ή που ενδεχομένως να ειναι ενάντια στις δικές σας πεποιθήσεις.
Συνεχίζουμε λοιπόν...γερά και δυνατά. Και γράφω "συνεχίζουμε" γιατί εσεις είστε η πηγή έμπνευσής μου ! Το shmeioseto ανήκει και σε εσάς. Σας ευχαριστώ.
Μέχρι να φθάσει στα χέρια σας αυτό το γράμμα...θα έχω πεθάνει ! Ναι, σωστά διαβάσατε. Θα είμαι νεκρός ! Ο παλμογράφος δίπλα απο το κρεββάτι (νεκροκρέββατο) του νοσοκομείου, χτυπάει ρυθμικά...σχεδόν με νανουρίζει. Παράλληλα όμως, κάθε χτύπος του, μου θυμίζει τον λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εδώ αυτή τη στιγμή.
Μη φαντασθείτε οτι είμαι μεγάλος σε ηλικία ! Κάθε άλλο. Είμαι μόλις 31 ετών ! Θ' αναρωτιέστε φυσικά τι δουλειά έχω σε ενα νοσοκομείο. Χμ...η ιστορία μου είναι συνηθισμένη. Για κάποιους ίσως και βαρετή. Αλλά θα ήθελα να αφιερώσετε 10 λεπτά απο τον πολύτιμο χρόνο σας για να την διαβάσετε. Μπας και αφυπντιστούν και άλλα παιδιά της ηλικίας μου και δεν κάνουν τα λάθη που έκανα εγω.
Μααα. Που πήγαν οι τρόποι μου. Δεν συστήθηκαμε. Ονομάζομαι Γίωργος. Και βρίσκομαι στο νοσοκομείο λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. "Έχετε ανωμαλίες στην καρδιά, στα νεφρά και στο ήπαρ κύριε Παπαδόπουλε ! Λυπάμαι...αλλά πρέπει να εισαχθείτε άμεσα στο νοσοκομείο ! " μου είπε ο γιατρός ψυχρά κοιτάζοντάς με μέσα απο τα μυωπικά του γυαλιά. Μου ήρθε ο ουρανός σφοντίλι. Δεν ήξερα εαν ο ιδρώτας που έσταζε απο το μετωπό μου ήταν απο την αγωνία μου ή απο τα χάπια που είχα καταναλώσει 3 ώρες πριν !
Όπως και να'χει...είμαι τώρα εδώ...και αυτή ειναι η ιστορια μου :
Ως έφηβος, που λέτε, ήμουν παχύσαρκο παιδί. Πάσχιζα να χάσω κιλά...δεν μπορούσα να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέπτη...στο σχολείο μου φέρονταν με τον χειρότερο τρόπο. Από φίλους μόνο κανα -δυό είχα και δόξα το Θεό τους έχω μέχρι και σήμερα. Για γυναίκες..ούτε λόγος. Ποια να με πλησιάσει με τόσο λίπος. Αποφάσισα λοιπόν στα 18 μου να χάσω βάρος. Ξεκίνησα αυστηρή δίαιτα. Ξεκίνησα και το γυμναστήριο. Έχασα κάποια κιλά και ανέβηκε αυτομάτως η διάθεσή μου. Όσο πέρναγε ο καιρός γινόμουν και πιο όμορφος. Ναι ! Υπήρξα ωραίος άνδρας κάποτε !
Μια ημέρα και ενώ πάσχιζα να κάτσω κάτω απο μια μπάρα με αρκετά βάρη, με πλησίασε ένας τύπος - ξέρετε...απο αυτούς που τους βλέπεις και μυρίζουν "πρόβλημα" απο χίλια μέτρα μακρυά- και μου πρότεινε να πάρω κατι ροφήματα..."βιταμίνες" τις αποκαλούσε. Αυτές οι βιταμίνες είναι που με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα.
"Πάρε ρε μαλάκα ! Μην είσαι κότα ! ΒΙΤΑΜΙΝΕΣ είναι, μη μασάς. Θα αισθανθείς καλύτερα θα δεις" και εγώ -λίγο η αφέλειά μου, λίγο οτι είχα να πάω με γυναίκα πολύ καιρό- υπέκυψα. Αργότερα τα χάπια πήραν τη θέση των "αθώων" βιταμινών και έβλεπα το σώμα μου να αλλάζει. Να φουσκώνει.....παράλληλα φούσκωνε και το πορτοφόλι όλων αυτών που μου τα πουλούσαν...γιατί δεν μου τα έδιναν και τζάμπα. Έφθασα σε σημείο να κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη όση ώρα έκανα βαρη ! Συμπεριφορά την οποία χλέυαζα όχι πολύ καιρό πριν πάρω εγώ αυτά τα χάπια ! "Κοίτα το μαλάκα τι κάνει ! Ωρε ψώνιο ! " έλεγα. Το ψώνιο τώρα είμουν εγώ. Επί 10 περίπου χρόνια έπαιρνα αυτά τα χάπια. Μου είχε γίνει εμμόνή. Είχα εθιστεί !
Ο ναρκισσισμός μου δεν είχε όρια. Όρια δεν είχε και η αλλόκοτη συμπεριφορά μου. Τύχαινε να είχα μια σχέση τότε - γιατί όπως σας είπα είμουν αρεστός για πρώτη φορά στη ζωή μου στο αντίθετο φύλλο - και με την συμπεριφορά μου έκανα τα πάντα για να διώξω την μια και μοναδική γυναίκα που αγάπησα απο την ζωή μου. Ζήλια, κατάθλιψη, ψευδαισθήσεις, ευερεθιστικότητα, ήταν μόνο λίγα απο τα συμπτώματα στην συμπεριφορά μου. Μακάρι να ήξερα τότε, οτι τα χάπια ήταν αυτά που μου προκαλούσαν ολα αυτά τα αλλόκοτα συναισθήματα. Συναισθήματα τα οποία δεν μπορούσα να ελενξω ! Συμπέρασμα: η γυναίκα με χώρισε (και με το δίκιο της) και έπεσα σε χειρότερη κατάθλιψη !
Και φθάνω στη σήμερα. Με την κατάθλιψη ήρθε και η πτώση. Πτώση ψυχολογική...αλλά και σωματική.
Σταμάτησα τα χάπια....δεν θυμάμαι πως αλλά παραδόξως το έκανα, σταμάτησα και το γυμναστήριο. Ήταν όμως πλέον αργά. Πήγα στον γιατρό μόνο όταν 1 εβδομάδα αφότου σταμάτησα τα αναβολικά, αισθάνθηκα ενα πόνο στο στήθος. Και κατέληξα εδώ. Εδώ που είμαι τώρα. Στο κρεββάτι (νεκροκρέββατο) μου. Οι ημέρες μου είναι μετρημένες...μόυ είπαν. Με πιο διακριτικό τρόπο βέβαια...αλλά αυτό εννοούσαν όταν οι γιατρόι μου έλεγαν "Δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε. Τώρα μόνο ο Θεός". Όταν ακούς ενα γιατρό να επικαλείτε τον Θεό, καταλαβαίνεις οτι υπάρχει ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Και όλα αυτά γιατί ? Γιά ένα καπρίτσιο. Για να αισθανθώ καλύτερα. Για να αισθανθώ άνδρας ! Για να καλύψω το κόμπλεξ μου ! Μάταια ! Όλα μάταια. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να γίνει κανείς ωραίος. Αρεστός. Πρώτα στον ευαυτό του και μετά στους άλλους ! Εγώ διάλεξα τον "εύκολο" δρομο. Έπαιξα κι έχασα.
Δεν θέλω να σας κουράζω άλλο. Το μόνο που ήθελα να σας πω είναι ΜΑΚΡΥΑ απο τα ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ ! Ειναι ναρκωτικά και τα ναρκωτικά ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ. Ναι στην υγιεινή ζωή όχι στην υπερβολή ! Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να κάνεις ενα καλό και σμιλεμένο σώμα !
Αυτά είχα να γράψω φίλοι μου ! Σας μιλάω εκ πείρας ! Μακάρι να ήξερα τότε αυτά που ξέρω τώρα. Τώρα, απο το κρεββάτι του νοσοκομείου προσπαθώ να ....εξιλεωθώ γράφοντας αυτές τις αράδες μήπως και αποτρέψω κάποιους απο το να κάνουν το χειρότερο σφάλμα της ζωής τους !
Ενα σφάλμα που εγώ πληρώνω τα τελευταία 10 χρόνια. Γιατί, έτσι είναι. αυτά τα χάπια σε σκοτώνουν μερα με την ημέρα. Εγώ αργησα να τον καταλάβω. Μην κάνετε κι εσείς το ίδιο λάθος.
Και τώρα σας αφήνω φίλοι μου ! Η κούραση έχει αρχίσει να με καταβάλει. Θα κλεισω τα μάτια, ελπίζοντας οτι η επιστολή μου θα τύχει θετικής αποδοχής !
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το θέμα των αναβολικών ειναι ενα τεράστιο θέμα το οποίο δεν μπορει σε καμία περίπτωση να καλυφθεί σε ένα απλό κείμενο. Με αυτό μου το κείμενο ήθελα να δείξω την επικυνδινότητα των αναβολικών και σε καμία περίπτωση να προσβάλω κάποιων ο οποίος ενδεχομένως λαμβάνει αυτά τα χάπια. Μπορεί να είμαι (ως συνήθως) λίγο υπερβολική, απλά δεν έχω αλλο τρόπο να δείξω το πόσο σοβαρό ειναι το συγκεκριμένο θέμα. Ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε.
Ο τραγουδιστής ξεκινάει. Κάντε Χόντο: τραγούδι λυπητερό. Εσύ υπακούς....κλείνεις τα μάτια και παραδίνεσαι....συνοδεύεις τον τραγουδιστή με τον χορό σου...γίνεστε ένα !
Χτυπάς τα παπούτσια σου στον ρυθμό της μουσικής. Βηματίζεις κοφτά. Το κόκκινο φόρεμά σου αναδεικνύει το καλλίγραμμο σώμα σου.... Τα χέρια σου ανεβαίνουν ψηλά με χάρη....Ο φωτισμός στην σκηνή εστιάζεται σε αυτά...είναι άλλωστε το μυστικό σου όπλο.
Η μουσική ανεβαίνει...οι χορευτές δίπλα σου χτυπάν παλαμάκια...κι εσύ εκεί....χορεύεις με μανία !
Ποιους δαίμονες θέλεις να εξαγνίσεις άραγε ? Τι νόημα να έχουν για εσένα αυτοί οι στίχοι? Στίχοι που βγαίνουν απο την ψυχή του τραγουδιστή ! Αυτοσχεδιάζει....βγάζει απο μέσα του όλο του το είναι.
Ο τραγουδιστής συνεχίζει...σαν ποιήμα οι στίχοι του...σαν ν' απαγγέλει. Το τραγούδι του...λυπητερό. Ξεριζωμός...ξενυτιά...θάνατος. Και εσύ εκεί...κλείνεις τα μάτια και χορεύεις ..χτυπας τα πόδια σου με δύναμη, σηκώνεις λιγο το φουστάνι, νιώθεις την ψυχή σου ν' ανυψώνετε όπως ανυψώνετε και η φωνή του τραγουδιστή !
Άλλωστε...για αυτό δεν χορεύεις ! Για την ψυχή σου ? Τι να αισθάνεσαι άραγε χορεύοντας ? Εκφράζεις όλα όσα θες ? Όλα όσα αισθάνεσαι ?
Η είδηση του ερχομού σου την έκανε τόσο χαρούμενη. Όσο περνούσαν οι μήνες η κοιλιά της φούσκωνε...φουσκωνε όμως και η ανησυχία της. Η αγωνία της για το τι θα βρείς στο δρόμο σου όταν θα μεγαλώσεις. Προσπαθούσε να αποτινάξει τις κακές σκέψεις και χαίδευε την κοιλιά της....σου σιγοτραγουδούσε...σου διάβαζε παραμύθια....σου έβαζε ακουστικά για να ακούς μουσική :)
Η πρώτη σου φωτογραφια: τα χεράκια σου...τα ποδαράκια σου αχνοφαίνονταν. "Λες να'ναι κοριτσι ή αγορι " ? σκέφτηκε "Αλλά τι σημασια είχε. Αρκεί να βγει γερό και δυνατό ! " Δεν είχες καλοσχηματιστεί, αλλά ενα χαμόγελο ζωγραφίστικε στο πρόσωπό της σαν έβλεπε και αισθανόταν αυτή τη μικρή ζωούλα να μεγαλώνει μέσα της.
Και σαν άκουσε για πρώτη φορά την καρδιά σου να χτυπά έκλαιγε...έκλαιγε σαν μωρό παιδί ! Ζωή μέσα απο τη ζωή !
Και σαν ήρθε η ώρα της γέννησής σου και σπάσανε τα νερά, βρέθηκε στο κρεββάτι του πόνου να προσπαθεί να σε φέρει στη ζωή. Χρειάστηκαν ώρες μέχρι να γεννηθείς. Συσπάσεις, πόνος, σπρώξιμο...Ο ιδρώτας έσταζε απο το μέτωπό της. Τα μαλλιά της είχαν κολλήσει στο πρόσωπό της και ο πόνος....ο πόνος..... Μέχρι που άκουσε το κλάμα σου και έβγαλε μια μακρόσυρτη αναπνοή ανακούφισης.
Σε πήρε στην αγκαλιά της και δάκρυα χαράς έτρεχαν στο μάγουλό της. Έβαλε το χέρι της στο κεφαλάκι σου και σε φίλησε γλυκά. Στην αρχή φοβόταν. Ήσουν τόσο μικρό !
Σε θύλασε και ήταν η πιο όμορφη και χαρούμενη στιγμή της ζωής της. Συνάισθημα...απερίγραπτο.
Σε χάζευε όση ώρα εσύ κοιμόσουν δίπλα της και έκανε όνειρα....πολλά όνειρα για εσένα !
"Λες να γίνει μουσικός ? Ή μήπως γιατρός ?" σκεφτόταν όση ώρα σε κοιτούσε απο το τζάμι του μαιευτηρίου. Τι σημασία είχε ? Ήσουν το μωρό της. Το αγγελούδι της. Ένα θαύμα της ζωής. Της δικής της ζωής ! .
Η γέννησή σου ήταν για εκείνη μόνο η αρχή. Η αρχή μιας ζωής που θα την αφιέρωνε μόνο σε εσένα. Για να σε μεγαλώσει και να σε αναθρέψει με τον καλύτερο τρόπο. Η αγάπη της άδολη και ανιδιοτελής. Ήταν πλέον μητέρα. Ένας ρόλος τόσο σημαντικός...μια δουλεια τόσο δύσκολη.
"Θα τα καταφέρω άραγε" ? σκεφτόταν καθώς φεύγατε απο το μαιευτήριο. "Θα μπορέσω να του δώσω όσα εφόδια χρειάζετε ? Κι αν πάθει κάτι ? Κι αν δεν κάνω κάτι σωστά ? Κι αν ...."
Σε κοίταξε. Και τότε όλα της τα άγχη της πέρασαν.
Φθασατε σπίτι. Σε έβαλε στο κρεββάτι και εκείνη δίπλα σου, σου σιγοτραγουδούσε, το ίδιο τραγούδι που άκουγε κι εκείνη απο την δική της μητέρα, μέχρι που ήρθε ο Μορφέας και σας πήρε στην αγκαλιά του.
Η γέννηση. Η ολοκλήρωση μιας γυναίκας και η αρχή μιας απο τις σημαντικότερες σχέσεις της ζωής μας.
Χρόνια πολλά στις μανούλες. Τις τωρινές αλλά και τις επόμενες !
Στέκομαι στην Άκρη της Πόλης εδώ και αιώνες. Έχω δει
πολλά...μα πάνω απ’όλα έχω περάσει πολλά.Όλοι αυτοί που έρχονται να με δούνε...άραγε γνωρίζουν την ιστορία μου ;
Επιτρέψτε μου να σας την εξιστορήσω. Όπως εγώ μόνο την έζησα. Και για όσους την
ξέρουν ήδη...ε...νομίζω οτι μπορείτε να αφιερώσετε λίγα λεπτά απο τον πολύτιμο
χρόνο σας – ναι με τα χρόνια κατάλαβα
οτι ο ΧΡΟΝΟΣ για το είδος σας είναι πολύτιμος – σε ενα γερόλυκο σαν εμένα.
Γεννήθηκα το 432 π.Χ. προς τιμήν της θεάς Αθηνάς. Μεγάλη τιμή
για εμένα αυτή. Η θεά Αθηνά: θεά της σοφίας και του πολέμου ! Συμβολίζω την
Δημοκρατία και τον Πολιτισμό...δύο έννοιες που με λύπη μου βλέπω να χάνονται με
τα χρόνια απο τους ίδιους ανθρώπους που τις ευηβραν.
Δημιουργοί μου ήταν ο Ικτίνος, ο Καλλικράτης και...εαν δεν
με απατά η μνήμη μου και ο Φειδίας. Είμουν το... «παιδί τους» και για εμένα
ήταν οι πατέρες μου.
Πολλά τμήματά επάνω μου είχαν γραπτό διάκοσμο με κόκκινο,
μπλε και χρυσό χρώμα ! Είμουν τόσο όμορφος ! Τόσο νέος ! Το καλύτερο μάρμαρο
χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθώ....πεντελικό μάρμαρο !
Που να’ξεραν οι
δημιουργοί μου οτι χρόνια αργότερα αυτό το μάρμαρο θα μου το λεηλατούσαν - θα μου
το ΈΚΛΕΒΑΝ τάχα μου τάχα μου για να το «φυλάξουν»
εκμεταλλευόμενοι την τότε ηγεσία του Σουλτάνου ! Αλλά...θα φθάσω και εκεί. Αρκεί να έχετε λίγο
υπομονή.
Οι αναλογίες μου είναι τέλειες και αρμονικές και είχα ζωφόρο με την Γιγαντομαχία, την
Αμαζονομαχία, την Κενταυρομαχία, τον Τρωικό πόλεμο αλλά και την μεγάλη γιορτή
των Αθηναϊων τα Παναθήναια !
Εσωτερικά, δέσποζε επιβλητικό το χρυσελεφάντινο άγαλμα της
Αθήνάς προτού καταστραφεί και αυτό !
Όλα φάνταζαν ήρεμα μέχρι που το 267 μ.Χ. μια ορδή από Έρουλων βαρβάρων με
κατέλαβαν και έκαψαν ενα μεγάλο τμήμα μου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί έπρεπενα γίνονται πόλεμοι. Ποτέ μου δεν κατάλαβα
γιατί έπρεπε να με κάψουν ! Αν και το 360 μ.Χ. ο Ιουλιανός προσπαθεί και όσο
μπορεί μου επούλωσε τις πληγές, με ο,τι μέσα είχε !
Σαν να μην έφθανε αυτό, το 438 μ.Χ. οι Χριστιανοί καταστρέφουν
τα αγάλματα που υπήρχαν στη ζωφόρο μου !
Τους προσέβαλε είπαν η γύμνια τους. Το 550 μ.Χ. χτίσανε μια εκκλησία μέσα στον
ναό ! Την Αγία Σοφία, επι εποχής Ιουνστινιανού . Ακόμα και τότε, καταστράφηκε ενα
μεγάλο μέρος μου.... «μετατροπές έγιναν» λένε & γράφουν μερικοί .
Και πάνω που είπα οτι τα βάσαν ά μου τελειωσαν, το 1206 μ.Χ.
επί Φραγκοκρατίας η Ρωμαϊκή εκκλησία με
έκανε... ναό Λατινικός, τιμώμενος στο όνομα της Θεοτόκου, με ένα κωδονοστάσιο
το οποίο χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως μιναρές επι Τουρκοκρατίας το 1456.
Αλλά...η χειρότερη καταστροφή έγινε το 1687 όταν ο Βενετοί έριξαν
μια οβίδα στους Τουρκους και τίναξανε την πυριτιδαποθήκη που είχε εγκαταστήσει
ο Αλή αγάς . Μεγάλο μέρος μου καταστράφηκε ολοσχερώς ...κομμάτια ολόκληρα
εκτοξευθηκαν πρός τέρψη των πλιατσικολόγων.
Και φθάσαμε και στο 1802 ! Τότε που ο βρετανός λόρδος Έλγιν
λεηλάτησε και ΕΚΛΕΨΕ 75 Μάρμαρα Τα Μαρμαρά ΜΟΥ ! Καταλαβαίνετε για τη ασυδοσια
μιλάω ? Είχε
λεει «φιρμάνι» απο Οθωμανό Σουλτάνο αλλά καμία νομική απόδειξη οτι τους
ανήκουν. Τα Μάρμαρα αυτά ανήκουν ΣΕ ΕΜΕΝΑ και στην Ελλάδα και παρά τις
προσπάθειες της κυβέρνησης...δυστηχώς μέχρι στιγμής μου έχουν έρθει πίσω. Ελπίζω και εύχομαι καποια στιγμή να γυρίσουν
στον τόπο όπου ανήκουν.
Δεν θέλω να σας κουράζω άλλο. Αυτή ειναι η ιστορία μου !
Όπως σας είπα...πέρασα πολλά. Και βλέπω αλλα τόσα καθημερινά. Δυστηχώς αυτά που
βλέπω δεν με χαροποιούν. Τα τελευατία χρόνια βλεπω ανθρώπους σκυθρωπους....σκεπτικούς...ακούω
άσχημα λόγια για την Αθήνα μου...αλλά και την Ελλάδα μου !
Ο,τι κι αν γίνει, να ξέρετε οτι εγώ θα στέκομαι εδώ, στον
θρόνο μου και θα επηρρεάζω όσο μπορώ την ανάπτυξη αυτού του κόσμου. Είμαι κομμάτι
του πολιτισμού σας, ενός πολιτισμού που ακόμα – θέλω να πιστεύω – δεν έχει πεθάνει.
Δεν έχει ξεχαστεί. Είναι στο χέρι σας να
ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΕΙ.
Γίνε το φως μου πιστέ μου φίλε ! Γίνε ο οδηγός μου ! Εσύ με καθοδηγείς..εσύ μου δείχνεις το δρόμο. Με το μπαστούνι στο ένα χέρι και το λουρί στο άλλο, προχωράμε μαζί. Στην αρχή φοβόμουν...μου ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ. Φαντάζομαι και για εσένα. Αλλά με τον καιρό εξοικειωθήκαμε. Και τώρα...είμαστε αχώριστοι !
Μ'εφερες κοντά σε αυτό που είμαι αλλά και σε αυτό που θα ήθελα να είμαι. Μαζί έχουμε προσπεράσει πολλά εμπόδια. Κάνω πράγματα που δεν θα μπορούσα να τα κάνω χωρίς την βοήθειά σου.
Τι κι αν δεν είμαστε ευπρόσδεχτοι σε ενα καλό εστιατόριο. Καλά δεν περνάμε τρώγοντας και σε ενα παγκάκι ? Και όσο για τα Μέσα Μεταφοράς.....δεν πειράζει ! Καλό μας κάνει και λίγη γυμναστική :)
Άλλωστε δεν με νοιαζει το που θα ειμαι...αρκεί ο,τι κάνουμε να το κάνουμε μαζί. Σ'αγαπώ όσο τίποτε άλλο ! Μου εισαι υπάκουος και αυτό το αναγνωρίζω ! Για αυτό όταν σου αφαιρώ το ειδικό "σαμάρι" παίζουμε με τις ώρες στο σπίτι ! Μου δίνεις τόση χαρά !
Μέσα απο εσένα ξαναγεννήθηκα...με επέλεξες και σε επέλεξα. Μου έμαθες πολλά ! Αλλά κυρίως μ' έμαθες τι θα πει ΖΩΗ ! Μια ζωή στην οποία είμαι υποχρεωμένος να είμαι στο σκοτάδι.
Γι αυτό σου λέω φίλε μου....γίνε το ΦΩΣ μου! Γίνε ο οδηγός μου !
Τι λες ? Θα συνεχίσουμε μαζί αυτό το ταξίδι ? Το ταξίδι που λέγεται ΖΩΗ ?
Θλίψη προκάλεσε σε όλους μας ο ξαφνικός θάνατος του Δημήτρη Μητροπάνου. Ήταν και παραμένει ενας απο τους αγαπημένους μου έλληνες λαϊκους τραγουδιστές. Χαμηλών τόνων, διακρινόταν για το ήθος του και προτιμούσε να μιλάει μέσα απο τα τραγούδια του.
Σίγησε για πάντα σήμερα η μεγαλύτερη φωνή του σύγχρονου ελληνικού πενταγράμμου. Πόσες φορές δεν σιγοτραγουδήσαμε, δεν κλάψαμε, δεν χορέψαμε κομμάτια του. Το "Ρόζα", "Σ'αναζητώ", "Αλλοίμονο", "Λαδάδικα" είναι μόνο λίγα απο τα τραγούδια του.
Όλα κάποτε τελειώνουν όμως. Ο Μητροπάνος αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας εδώ και πολλά χρόνια. Εαν υπάρχει παράδεισος, θα είναι σίγουρα εκεί...μαζί με τον Γρηγόρη και τα αλλα τα παιδιά ! Θα τραγουδούν και θα χορεύουν ακόμα και οι αγγέλοι μαζί τους....Καλό ταξίδι ΑΘΑΝΑΤΕ Δημήτρη. Θα είσαι για πάντα στις καρδιές μας !
Ο Χριστός Ανέστη....εμείς πότε θα αναστηθούμε επιτέλους ? Λαμβάνω μυνήματα συμπαράστασης απο φεϊσμπούκους φίλους του ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ τύπου "Άννα, μαθαίνουμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα και ανησυχούμε", "Ελπίζουμε να είσαι καλά γιατί βλέπω τι συμβαίνει στην Ελλάδα και δεν μου αρέσει ολο αυτο 'και αλλα τέτοια. Και εμείς ΤΟ ΧΑΒΑ ΜΑΣ !
Βγήκαμε για λίγο στους δρόμους, φωνάξαμε, τσιρίξαμε, βγάλαμε τ'απωθημένα μας, αναρτήσαμε σε blogs και face διάφορα επαναστατικά και μετά είπαμε να πάμε στα χωριά μας για το Πάσχα. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω !
Είχαμε και το προεκλογικό τρίκ με την σύλληψη του Τσοχατζό και κατι τρέχει στα γύφτικα. Που - να μου το θυμηθείτε - ο Τσοχατζό δεν θα πάθει τίποτα το φοβερό. Γιατί εάν ανοίξει το στόμα του ο εν λόγω "κύριος" θα τους ΠΑΡΕΙ ΟΛΟΥΣ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ !
Πέρα απο αυτό όμως, αυτό που βλέπω εγώ τουλάχιστον, ειναι μια ηρεμία μέχρι να έρθουν οι εκλογές. Νομίζουμε πως με τις έκλογές θα κάνουμε τη διαφορά. Εμ, δεν μας τα είπανε καλά τα πράγματα. Δεν μας τα είπανε ΚΑΘΟΛΟΥ καλά ! Οι εκλογές είναι προσυμφωνημένες και όλοι ξερουμε οτι θα βγει Νέα Δημαγογία και ΜΠΑΤΣΟΚ για κυβέρνηση !
Δεν σας λέω κατι καινούργιο. Αυτό το ξέραμε εξ'αρχής.
Το θέμα ειναι ΕΜΕΙΣ τι κάνουμε. Εμείς που μας περιμένουν ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ, εμείς που είμαστε άνεργοι και δεν βρίσκουμε δουλειά ούτε με σφαίρες, εμείς που μας κόψανε τις συντάξεις, που πληρώνουμε το ένα χαράτσι μετά το άλλο, που δεχόμαστε αυξήσεις σε τρόφιμα και αγαθά πρώτης ανάγκης...ΠΟΥ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΓΕΝΙΚΑ.
Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξη, αλλά δυστηχώς δεν βλέπω φως στο τούνελ. Η δική μας η γενιά την έχασε την μπάλα. Για ακόμη μια τετραετία θα έχουμε τα δυο μεγαλα κόμματα στο τιμόνι και τα αριστερά κόμματα να μην μπορούν να τα βρούνε μεταξύ τους και να μην μπορούν ή να μην θέλουν να κυβερνήσουν. Δυστηχώς έτσι βλέπω εγώ τα πράγματα. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΛΑΘΟΣ.
Το σύστημα όμως ειναι σαθρό απο τη ρίζα του και δεν θα πέσει απο μόνο του, εαν εμείς δεν κάνουμε κατι για αυτό. Ας προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να αλλάξουμε εμείς σαν ανθρωποι. Τότε μόνο θα αλλάξει και το σύστημα γύρω μας...και κατ'επέκταση το πολιτικό σύστημα. Απο το ρουσφέτι και το φακελάκι, μέχρι τα πολιτικά πρόσωπα.
Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω σε αυτές τις εκλογές...αυτό που ξέρω πάντως ειναι οτι ΔΕΝ ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑ. Αυτά που μας έφεραν στο σημείο που είμαστε τώρα !
Οι καμπάνες ηχούν πένθημα βάζοντάς μας στο κλίμα της κατάνυξης.
Καθένας δίνει την δική του ερμηνεία στο νόημα της Αναστάσεως. Προσωπικά πιστεύω οτι ο Χριστός μαρτύρησε, πέθανε και αναστήθηκε δείχνοντάς μας οτι μπορούμε να φύγουμε απο την δυναστεία στην Ανάσταση. Τη δική μας Ανάσταση.
Aν και με τα χρόνια το νόημα αυτό χάθηκε και χάνετε για πολλούς και ...διαφόρους λόγους. Τα γεγονότα που τρέχουν και μας προσπερνούν, μας θλίβουν και μας εξοργίζουν αλλά και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις ή μη του καθενός, μας κάνουν δύσπιστους σε ο,τι δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να ερμηνευσουμε & να κατανοήσουμε πλήρως.
Όπως και να'χει και πέρα απο τα πιστεύω μας, ας σκεφτούμε το φετινό Πάσχα ως την αρχή για την Ανάσταση του καθένα απο εμάς και γιατί όχι...και της Πατρίδος μας !
To Πάσχα έρχεται και οι πρώτοι εκδρομείς κάνουν την εμφάνισή τους απο σήμερα στους δρόμους της μεγαλούπολης.
Πεζοί με βαλιτσούλες στο χέρι μπαίνουν μέσα σε Μ.Μ.Μ....οικογένειες στα αυτοκίνητά τους γεμάτες χαμόγελο και με μια ανακούφιση οτι θα ξεφύγουν απο την τρέλλα που επικρατεί στο κέντρο. Ολοι αδημονούν να σμίξουν με τις οικογένειες / φίλους τους στα χωριά τους και περιμένουν να γιορτάσουν αυτές τις άγιες μέρες με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Χαμόγελα...γέλια...ευτυχία.
Όλα αυτά καλά..αρκεί οι οδηγοί - αλλά και οι πεζοί - να προσέχουν στους δρόμους ! Και αυτό ισχύει για όλους ! Μπορει κάποιος να θεωρεί τον εαυτό του πολύ καλό οδηγό...αυτό όμως δεν συμαίνει οτι ΕΙΝΑΙ κιολας ! Τώρα τις γιορτές μπορεί να θέλουμε να είμαστε λίγο πιο χαλαροί..να πιούμε ενα ποτάκι παραπάνω ρε αδερφέ ! ΓΑΜΩ ΤΗ ΚΡΙΣΗ ΜΟΥ ΓΑΜΩ ΔΗΛΑΔΗ ...θα πείτε ! Και εγώ μαζί σας αδέρφια. Αρκεί αυτό να μην αποβεί μοιραίο για εσάς αλλά και για τους άλλους.
"Ωχου ρε Άννα ! Δε μας παρατάς ! Τα ίδια και τα ίδια συνέχεια. Μας τα έπριξες πια !" θα λέτε απο μέσα σας. Είμαι σίγουρη.
Θα σας πω λοιπόν μια μικρή ιστορία -πρεπει να την έχω ξαναπεί, συγγνώμη αλλά έχω και ένα μικρο-αλσχαίμερ.
Πριν απο πολλά χρόνια, δεν θυμάμαι πόσο ετών είμουν τότε, οι σχέσεις μας με την γείτονα χώρα την Τουρκία δεν ήταν και οι καλύτερες. Εννοώ οτι ήταν τόσο τεταμένες που μερικοί μιλάγανε ακόμα και για ΠΟΛΕΜΟ. Τα σενάρια έδιναν και έπαιρναν...τα πρωτοσέλιδα οργιάζαν. Ενα λοιπον πρωτοσέλιδο που είχε κάνει σε όλους μας εντύπωση, είχε γραφτει σε μια απο τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδα της Τουρκίας και έγραφε: "ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΆΝΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ....ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ"
Σας αφήνω με αυτό.
Ας κρατήσουμε τα χαμόγελα, τα γέλια και την ευτυχία και μετά τις διακοπές του Πάσχα στη ζωή μας. Καλό ταξίδι και καλή Μεγάλη Εβδομάδα σε όλους !
Ενα κερί εις μνήμην ενός ανθρώπου που η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του δεν του άφησε αλλο περιθώρια! «Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου».
Μια αυτοκτονία η οποία συγκλόνισε όλο το πανελλήνιο. Συμφωνα με δημοσιεύματα "το παράπονο του ήταν ότι οι νέοι παρέμεναν άπραγοι στα σκληρά μέτρα που τους επιβάλλονταν, τα οποία θεωρούσε ότι τους αποστερούσαν το δικαίωμα να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον"
ΑΚΟΥΤΕ ? ΑΚΟΥΤΕ ? Το παράπονο του εκλιπόντα Δημήτρη Χριστούλα, ήταν αυτό.
Ενα λουλούδι, μερικά λόγια σε μια κόλλα χαρτί στον τόπο οπου απεβίωσε ο Χριστούλας, άνθρωποι έβγαζαν φωτογραφίες του σκηνικού...μερικοί απλά σιωπούσαν...αλλοι κουνούσαν το κεφάλι...οι πιο ένθερμοι καλούσαν σε ξεσηκωμό...άλλοι διαφωνούσαν μεταξύ τους για για το εαν θα πρέπει να γινει δημοσία δαπάνη η κηδεία του ή οχι...
Πέρα απο αυτά και παρότι σήμερα δεν μπόρεσα να κατέβω Σύνταγμα πιστεύω οτι ΕΜΕΙΣ ειμαστε αυτοί οι οποίοι πρέπει επιτέλους να ξεσηκωθούμε. ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ? Αυριο μπορεί να είμαστε ΕΜΕΙΣ στη θέση του ! Σκεφτείτε εναν άνθρωπο, που ζει μια ήσυχη σε γενικές γραμμές ζωή...με τη συνταξούλα του, με τα τσιπουράκια του...οικονομικά να ειναι σχετικά καλά....και μια ημέρα βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί να βγαίνει στο Σύνταγμα και να αυτοκτονεί. Σκεφτείτε λοιπόν οτι αυτός ο άνθρωπος ειστε ΕΣΕΙΣ ! ΕΓΩ...ΟΛΟΙ ΜΑΣ !
Η μάχη ήταν σκληρή...πολλοί σύντροφοί μας έπεσαν....αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Κατεβαίναμε τρέχοντας το λόφο οπλισμένοι με αυτοπεποιθηση...και ελπίδα οτι όλα θα τελείωναν σήμερα. Το ξέραμε...το γνωρίζαμε οτι μπορεί αυτή μας η κίνηση να μας έστελνε στο θάνατο, δεδομένου οτι ο εχθρός υπερτερούσε.
Συνεχίσαμε μέχρι που οι πρώτες ηλιαχτίδες έπεσαν επάνω στο λάβαρο της Λεγεώνας κανοντάς το να αστράψει. Ο Αετός έστεκε εκεί...περήφανος...καρφωμένος στο χώμα...στο ύψος του.
Σημάδι οτι η Λεγεώνα θα αναδυθεί απο τις στάχτες της ξανά...ΣΤΟ ΦΩΣ !
Άνοιξε το κουτί που περιείχε όλα όσα της τον θύμιζαν....το βρήκε "τυχαία" την ώρα που έψαχνε κάτι στη ντουλάπα. Εκεί το είχε βάλει και αυτό...στο κάτω μέρος της ντουλάπας της...
Ήταν ενα μεγάλο κουτί...όσο μεγάλος ήταν και ο χαμός της ! Ο γιός της. Ο μονάκριβος γιός της.Στύλωσε το βλέμμα στο κουτί, το χαϊδεψε με τα ακροδαχτυλά της, έσμιξε τα χείλη, έκλεισε τα μάτια και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο μάγουλό της. Ήθελε να φωνάξει...αλλά η φωνή δεν έβγαινε απο το λαρύγγι της...σαν κάποιος να είχε τυλίξει τα χέρια του γύρω απο αυτόν.
11 χρονια πριν...
Τότε ήταν που έλαβε εκείνο το αναθεματισμένο τηλεφώνημα. Ακόμα θυμάται τη φωνή του νοσοκόμου που της έλεγε να τρέξει στο νοσοκομείο. Ατύχημα είπαν...με την μηχανή ! Άρπαξε τα κλειδιά το αυτοκινήτου...έτρεχε σαν μανιασμένη. Ούτε που θυμόταν πόσα κόκκινα φανάρια είχε περάσει. Έφθασε στην πύλη... "κύρια Παπαδοπούλου..ο γιός σας υπέστη σοβαρό...." Τα αυτιά της βούηζαν όση ώρα ο γιατρός της μιλούσε..."κυρία Παπαδοπούλου? Με ακούτε?"
Εκείνη σαν να μην ήθελε να ακούσει τη συνέχεια...σαν να ήξερε ποια ειναι η συνέχεια. Την ίδια ώρα αισθάνθηκε λες και καποιος δαίμονας είχε ξεριζώσει την καρδιά απο το στέρνο της και την αφηνε να χτυπάει στα χέρια του. Κενό. Αυτό αισθανόταν..κενό.
"Κυρία Παπαδοπούλου....λυπάμαι αλλά ...." ήταν τα τελευταία λόγια του γιατρού. Και τα τελευταία λεπτά της ζωής της. Άρπαξε τον γιατρό απο την ποδιά "ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ" φώναζε και ξέσπαγε σε λυγμούς. Σωριάστηκε στο πάτωμα κλαίγοντας...σάλια έτρεχαν απο το στόμα της......υγρό απο την μύτη της....ΦΩΝΑΖΕ. ΦΩΝΑΖΕ ...δεν την ήθελε τη ζωή της...κοιταξε έξω απο το τεράστιο παράθυρο του νοσοκομείου. Φαντάσθηκε τον εαυτό της να δίνει με ενα σάλτο τέρμα στη ζωή της. Δεν το έκανε. Δεν μπόρεσε να το κάνει.
"Συλληπητήρια...λυπάμαι ...να ζήσετε να τον θυμόσαστε" και μερικά φιλικά αγγίγματα στον ώμο ήταν το σκηνικό στην κηδεία. Εκείνη άσπρη σαν το πανί...ωστεωμένη....χαμένη.....είχε το βλέμμα στυλωμένο στην φωτογραφία του . "ΓΙΑΤΙ" ένα μεγάλο "ΓΙΑΤΙ" και οι τύψεις οτι εκείνη έφταιγε που τον άφησε να καβαλήσει μηχανάκι ! "Μη σκέφτεσαι έτσι ! Δεν φταις εσυ. Ήταν γραφτό ! Είναι με τον Θεό τώρα" της λέγανε όλοι. Ποιος θεός και ποιος δαίμονας ...πλέον δεν πιστευε σε τίποτα ! Εχασε ο,τι πολυτιμότερο είχε .....ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ. Και αυτό κανένας παραδεισος και κανένας θεός δεν μπορούσε να της τον φέρει πίσω.
Γύρισε στο σπίτι...πήρε ενα ηρεμιστικό...ή μήπως δύο...δεν τα μέτραγε... Οι επόμενες ημέρες...εφιαλτικές. Σαν φάντασμα κυκλοφορούσε στο σπίτι...δεν εκανε τίποτα. Απλά έσερνε το σώμα της απο το κρεββάτι στον καναπέ και το αντίθετο. Όλα στο σπιτι της θύμιζαν εκείνον. Έκλαιγε...φώναζε....ξεσπαγε...έσπαγε....αποπειράθηκε αλλά την τελευταία στιγμή σώθηκε απο τον άνδρα της που της τύλιγε πετσέτες στους καρπούς. "ΓΙΑΤΙ"? ρώταγε...αλλά απάντηση καμιά. Οι φίλες της δίπλα της...της χαιδευαν το χέρι. "Κοιμήσου να ξεκουραστείς...θα σου κάνει καλό. Εμείς θα φτιάξουμε κατι να φας εντάξει κοριτσάκι μου? Κοιμήσου εσύ". Της στάθηκαν. Της στάθηκαν πραγματικά. Το ίδιο και ο άνδρας της. Ήταν πιο σκληρός απο εκείνη...ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε.
11 χρόνια απο τον θάνατό του. Όλη του η ζωή σε μια κούτα. Φωτογραφίες....μερικά ρούχα...το κασκόλ της αγαπημένης του ομάδας "Μάνα πάω γήπεδο΄" της έλεγε με ΜΙΑ χαρά. Ακόμα θυμάται τη χαρά του όταν κέρδιζε η ομάδα του. Ήταν τόσο γλυκό παιδί ! Πήρε το κασκόλ και το έβαλε στο πρόσωπό της. Της φάνηκε σαν να είχε ακόμα την μυρωδιά του....την μυρωδιά του γιού της...του γιού που....
"Μαμά ? Μαμά ? " τη σκέψη της διέκοψε το κοριτσάκι που καθοταν στην πόρτα. "Μαμά κλαίς" ? Σκούπισε με μια απότομη κίνηση τα δάκρυά της. Δεν ήθελε να δείξει...δεν ήθελε η μικρή να ξέρει....."Οχι παιδί μου.Οχι.." σκάει με το ζόρυ ενα γελάκι. Την πλησιάζει και κατεβαίνει στο ύψος της μικρής. Ήταν 5 ετών. "Μπήκε λίγο σκόνη στο μάτι μου και...εσύ τι κάνεις ξύπνια ? Πήγαινε για ύπνο". "Φοβάμαι το κοτάδι. Να κοιμηθώ μαγί σου?" Της χαμογελάει..."σε λίγο εντάξει? Να μαζέψω το κρεββάτι και θα κοιμηθούμε μαζί σε λίγο. Πήγαινε λίγο στο σαλόνι και θα έρθω" Την αγκαλιάζει σφιχτά...δεν ήθελε να την αφήσει. Σαν απο φόβο οτι θα της πάθει κάτι...οτι κι εκείνη θα πάθει κατι. Προσπάθησε να αποτινάξει τη σκέψη απο το μυαλό της. Έπρεπε να ειναι δυνατή...αισιόδοξη ..."Μαμά ! Με πονάς " ! Την αγκάλιασε τόσο σφιχτά που δεν είχε καταλάβει οτι την πονούσε.
Την κοίταζε οση ώρα με μικρά βήματα κατευθηνόταν προς το σαλόνι....γύρισε το βλέμμα στο κουτί. Δεν ήθελε να ξεχάσει....απλά να προχωρήσει. Έβαλε με αργές κινήσεις τα πράγματα του γιού της μέσα. Έκλεισε το κουτί. Το χαιδεψε ξανά απο πάνω. Σήκωσε το κεφάλι .... "Λες ? Λες να με βλέπει ? Λες να ειναι κάπου...ψηλά?" σκέφτηκε και με αυτό έβαλε το κουτί πάλι στην ντουλάπα.
Κατευθύνθηκε στο σαλόνι. Έκατσε για λίγο και χάζευε την μικρή που καθισμένη στο χαλί έπαιζε με την κούκλα της. Την αγαπημένη της κούκλα ! Χαμογέλασε...Κοιτάζοντας την σκέφτηκε πόσο τυχερή ήταν που ζούσε για να μεγαλώσει την κόρη της...αλλά και που ζούσε γενικά. Θυμήθηκε την απόπειρα που ειχε κανει...τον άνδρα της με δάκρυα στα μάτια να της φωνάζει "ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΩ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ! ΟΧΙ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ. ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ? ΠΩΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΝΙΩΘΩ ΚΙ ΕΓΩ? ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ! ΑΚΟΥΣ ? ΜΑΖΙ!" Και είχε δίκιο. Μόνο μαζι΄θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τον χαμό. Μόνο μαζί θα μπορούσαν να προχωρήσουν στην δημιουργία νεάς οικογένειας. Μόνο μαζί....Και τώρα η κόρη της....όσο την κοίταζε της θύμιζε καθε φορά πόσο σημαντικό ειναι να προχωράς....να ανασαίνεις...να ζείς.
ΑΥΡΙΟ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΩΡΑ...ΠΑΕΙ ΜΙΑ ΩΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ....ΜΟΝΟ Η ΩΡΑ ΟΜΩΣ !
Άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο - και πιο συγκεκριμένα στην Ελληνοφρένεια - οτι ένας 30χρονος (σημειώστε την ηλικία παρακαλώ έχει σημασία) ψήφισε Βενιζέλο στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ ! Και σαν να μην έφθανε αυτό, όταν ο συνομιλητής του - ο οποίος άνθρωπος πολύ λογικά νόμιζε οτι του έκανε πλάκα - τον δούλευε, ο 30χρονος ψηφοφόρος προσπάθησε να... τον πείσει με επιχειρήματα οτι η επιλογή του ήταν η σωστή και πως ο Σαμαράς φταιει για την κατάντια της χώρας !
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΜΙΛΑΜΕ ; ΒΡΙΖΑΜΕ ΤΑ ΠΑΠΟΥΔΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ Η ΓΕΝΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΚΑΤΟΜΥΑΛΗ ΚΑΙ ΣΚΑΤΟΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ !
ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΜΑΛΑΚΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟ. ΚΑΙ ΚΑΛΑ...ΔΕΝ ΛΕΩ....ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΒΑΛΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ. ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΦΙΛΕ ΜΟΥ, ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΤΟΝ ΠΑΩ. ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ "Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ" ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΙ 100% ΔΕ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ? ΔΕΝ ΤΟ ΧΩΡΑΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ! ΚΟΝΤΕΥΩ ΝΑ ΤΡΕΛΛΑΘΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΦΩΝΑΖΩ (ΕΞΟΥ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΚΕΦΑΛΑΙΑ)
30ΧΡΟΝΟΣ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟ. ΕΚΤΟΣ...ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΟΛΕΜΕΝΟΥΣ. ΤΙ ΝΑ ΠΩ ! Αλλα και ετσι να'ναι...τι του έταξε και ΣΕ ΠΟΣΟΥΣ ΕΤΑΞΕ ο Βενιζέλος για να τον ψηφίσει ? Δηλαδή αυτοί οι 240.000 είναι πια τόσο βολεμένοι που πήγαν και ψήφισαν. Κοντεύω να τρελλαθώ παιδιά...θα μου φύγει το μυαλό απο τη θέση του μα το Χριστό δηλαδή !
Όχι...όχι καποιο λάθος έχει γίνει ! Μαλλον ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΛΑΘΟΣ ! Προφανώς το μνημόνιο ήρθε στην κατάλληλη ώρα για να σώσει την Ελλάδα. Οι 1.0000,00 και βάλε άνεργοι ορθώς είναι άνεργοι, οι αυτοκτονίες, οι άστεγοι, το κούρεμα...ΌΛΑ ΣΩΣΤΑ και εγώ ειμαι η λάθος ! Ας το πάρω λοιπόν έτσι και ας σκεφτώ οτι ολα αυτά γίνονται για το καλό της χώρας ! Υποθετικά μιλάω...μη με παρετε ακόμα με τις πέτρες. Που ξέρωο τι αυριο - μεθαυριο αυτό που μου λένε οτι τώρα ειναι τάχα μου τάχα μου για το καλό μου, δεν θα το θεωρούνε λάθος αργότερα ? Που ξέρω εγώ οτι εαν για παραδειγμα (λεμε τώρα) ψηφίσω ενα απο τα μεγάλα κόμματα, αυτά τα ίδια κόμματα δεν θα με φέρουν πάλι εδώ που είμαι τώρα ; Mε την ανεργία στο φούλ, την αβεβαιότητα, την ανησυχία κο.κ. Γιατί προσωπικά δεν έχω εμπιστοσύνη πλέον σε κανέναν πολιτικό και σε κανένα κόμμα.
Δεν λέω οτι όλοι οι νέοι ειναι σαν αυτόν που ψήφισε τον Βενιζέλο. Αλλά για σκεφτείτε...μπορεί τα παπούδια και αυτός ο 30χρονος να ειναι ενα μεμονωμένο γεγονός αλλά πόσα τέτοια "μεμονωμένα" γεγονότα έχουμε ακούσει ? Πόσα τέτοια "μεμονωμένα" γεγονότα θα ακούσουμε ? Η ΩΡΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ...ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ ! (πότε ?)
Άλλη μια ημέρα συγκέντρωσης στο Σύνταγμα...Με τα επιδόματα των ΑμεΑ να έχουν κοπεί, μισθοί και συντάξεις αλλο τόσο....μύριζε πραγματική εξέγερση ! Πηγαίνω με την φιλη μου την Λουκία στην πορεία. "Πάρε με μαζί σου σε παρακαλώ" μου έλεγε μια ημέρα πριν στο τηλέφωνο "Πρεπει ως ανάπηρη να δώσω κι εγώ το παρόν ! Δεν αντέχω αυτη τη κατάσταση καταλαβαίνεις ? Πάνε να μας τα κόψουνε όλα !"
Δεν μπορούσα να αρνηθώ, αν και ήταν ευθήνη μεγάλη. Φοβόμουν μήπως συμβεί κατι και δεν θα μπορώ να την προστατεύσω. Το μυαλό μου έπαιρνε ανάποδες στροφές και η φαντασία μου οργίαζε. Όση ώρα μου εξηγούσε τους λόγους για τους οποιόυς θέλει εκεινη να κατέβει στην πλατεία, εγώ φανταζόμουν ενα μάτσο "γνωστούς - άγνωστους" τραμπούκους να επιτίθονται στην ίδια και το καρτοτσάκι να πέφτει προς τα πίσω με φόρα. Έπρεπε όμως να αποτινάξω την σκέψη απο το μυαλό μου. Πως να αρνηθείς σε έναν άνθρωπο με αναπηρία το κεκτημένο δικαίωμά του να κατέβει να διαδηλώσει για την αδικία που τον πνίγει ?
Ξεκινάμε για την πλατεία. Μπαίνουμε στο Τράμ, κάποιοι μας κοιτάζανε περίεργα ! "Δεν το πιστεύω ! " σκέφτομαι απο μέσα μου. "Εν έτη 2012 και ακόμα υπάρχουν κάποιοι που κοιτάνε επίμονα, λες και δεν έχουν ξαναδεί ατομο με αναπηρία" ! Προσπαθώ να μην τσαντιστώ και να κρατήσω την ενέργειά μου για την πολυαναμενόμενη συγκέντρωση στην πλατεία.
Το Τραμ σταμάτησε στην στάση "Λεωφ. Βουλιαγμένης". Ανεβαίνουμε μαζί με άλλα άτομα προς το Σύνταγμα. Νέοι, γέροι, παιδιά, άτομα με αναπηρία...όλοι μαζί.
Ο κόσμος πολύς ! Η Αμαλίας μέχρι τη Βουλή γεμάτη ! "Έξω η Τροικα", "Δεν πληρώνουμε άλλα χαράτσια" "Εξω οι κλέφτες" ήταν μόνο λίγα απο τα συνθήματα στα πανό των αγανακτισμένων πολιτών.
Παρότι είμασταν πολύ πίσω μπορούσαμε να διακρίνουμε οτι έπεφταν πολλά δακρυγόνα και μολότοφ! Όλοι φορούσαν μάσκες...η ατμόσφαιρα ήταν αποπνυκτική. Παρ'όλα αυτά κανείς δεν έφευγε. Κανείς δεν πτοηθηκε. Ήταν όλοι εκεί.
"Άννα, τι γίνετε μπροστά? " με ρωτάει η Λουκία με τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού. "ΧΑΜΟΣ! " της φωνάζω για να ακουστώ μέσα στο πλήθος. "Ωραία! ΠΆΜΕ ! " μου λέει και παίρνει φόρα να φύγει μπροστά. Σαστίζω! Απο τη μια θέλω να την αφήσω να διαδηλώσει αλλα απο την άλλη φοβάμαι...φοβάμαι μη της συμβεί κάτι κακό. Η ίδια συνεχίζει πολύ ευγενικά να ζητάει δρόμο απο το μπουλούκι..ένας ένας ο κόσμος ανοίγει απο σεβασμό για να περάσει. "Ε, συγγνώμη κύριοι να περάσω. Ευχαριστώ πολύ..Συγγνώμη. Συγγνώμη. Να περάσω ? Ευχαριστώ"
Προσπαθώ να την συνετίσω. "Περίμενε σε παρακαλώ ! Που πας ? Δεν βλέπεις οτι ριχνουν δακρυγόνα συνέχεια ! " Η ίδια συνέχιζε την πορεία της. Ο κόσμος άνοιγε δρόμο για να περάσει και εγώ απο διπλα να προσπαθώ να την μεταπείσω. Για μια στιγμή σταματάει. Κατεβαίνω στο ύψος της και την εκλιπαρώ με συμπονετικό ύφος: "Δεν θα μπορώ να σε προστατεύσω εαν τα πράγματα ξεφύγουν ! Δεν θυμάσαι τι έγινε τότε που κάψανε την μισή Αθήνα ? Ακούστηκε οτι σήμερα θα ειναι πιο άγρια τα πράγματα. Έχει παρα πολύ κόσμο...έχουν κατέβει σχεδόν ΟΛΟΙ. Έλα (δείχνω προς τη μεριά απο όπου ξεκινάει η πορεία) έλα να γυρίσουμε πίσω σε παρακαλώ !" "Σε παρακαλώ" επαναλαμβάνω πιστεύοντας οτι έτσι θα την έπειθα.
"Δεν γυρίζω πίσω" ! χτυπάει με τις παλάμες της τα χερούλια του αναπηρικού της καροτσιού σε πείσμα.
"ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΆΝΝΑ!" ανοίγει διάπλατα τα χέρια της" ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΚΑΙ ΠΕΣ ΜΟΥ ! ΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ? ΤΙ ? " Τα μάτια της έβγαζαν φωτιές....η φωνή της αν και με ένταση ήταν σαν κάποιος εκείνη την ώρα να την έπνιγε και να προσπαθούσε με όλη της την δυναμη να φωνάξει ! Να ακουστεί ! Να ξεσπάσει ! "Είμαι ανάπηρη Άννα...και για το σώμα δεν με πειράζει τόσο. Το έχω πια συνηθίσει. Είμαι ανάπηρη εδώ μέσα" βάζοντας τον δείχτη του χεριού της στην καρδιά της. Δεν άντεξα...λύγισα. Δάκρυα κυλούσαν στο μάγουλό μου...ντράπηκα γιατί κανονικά εγώ είμουν εκει μαζί της για να την ενθαρρύνω και όχι να μιξοκλαίω σαν γυναικούλα!
"Δεν ειναι δική σου αυτή η μάχη Άννα. Μπορείς να επιστρέψεις εαν θες. ΕΓΩ θα πάω μπροστά και θα τους αντιμετωπίσω" και με αυτό τσουλάει με το καροτσάκι της προς τη Βουλή.
Προς στιγμήν έμεινα να την κοιτάω όση ώρα έκανε δρομο ανάμεσα στο πλήθος...έπιασα με τα ακροδάχτυλά μου το μετωπό μου. Έσκυψα το κεφάλι, έκλεισα τα μάτια..."τι νομίζεις οτι κάνεις Άννα ? Πόσο δειλή είσαι !" σκέφτομαι απο μέσα μου. Παίρνω βαθειά ανάσα. "ΛΟΥΚΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ" ! φωνάζω και τρέχω με μεγάλες δρασκελιές ξωπίσω της ώσπου την φθάνω.
Σταματάει και με κοιτάει. "Άννα σε παρακαλώ φύγε. Δεν είμαι κανένα μωρό ! Μπορώ και μόνη μου. Αυτή η μάχη ειναι δική μου. Εσύ...εσύ δεν έχεις δουλειά. Μπορείς να φύγεις" και κάνει πάλι να φύγει. "Έχεις δίκιο" της λέω και τη βλέπω που σαστίζει. Δεν περίμενε τέτοια απάντηση...."έχεις δίκιο" συνεχίζω, "στο οτι δεν εισαι κανενα μωρό. Όντως μπορείς και μόνη σου. Έχεις όμως άδικο στο οτι αυτή η μάχη ειναι δική σου". "Τι εννοείς" ? με ρωτάει φανερά ενοχλημένη.."Αυτή η μάχη δεν ειναι ΜΟΝΟ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Είναι και δική μου" Μου χαμογελάει...κουνάει το κεφάλι της πάνω κάτω. Πάμε ? " τη ρωτάω και της δείχνω προς τη μεριά της Βουλής.
Φθάνουμε στην πρώτη γραμμή. Εκει οπου λίγα μέτρα πιο μακρυά μας περίμενε μια διμοιρία απο αστυνομικούς. Τα δακυγόνα μας έκαιγαν τα μάτια. Πίσω μας ο κόσμος εξακολουθούσε να φωνάζει συνθήματα. Την κοιτάω...της χαμογελάω και της δίνω το χέρι μου. Εκείνη το πιάνει. "Μη τρέμεις" με μαλώνει, αντιλαμβανόμενη το χέρι μου. "Ας έρθουν! Δεν με νοιαζει τίποτα πλέον" μου λεει και την ίδια ώρα μια δυμοιρία απο ΜΑΤ έρχονταν προς το μέρος μας. "Τι παραπάνω μπορούν να μου κάνουν"? μου λεει. "Να ΜΑΣ κάνουν εννοείς" της απαντώ και παίρνω αλλη μια βαθεία ανάσα όση ώρα έβλεπα τα ΜΑΤ να πλησιάζουν.
Το τευταίο πράγμα που είδαμε ήταν ένα σύννεφο απο σκόνη και τα αχνά γράμματα απο τις ασπίδες των αστυνομικών να έρχονται καταπάνω μας.
Το τοπίο ομιχλώδες....η απόσταση απο τον εχθρό λίγα μετρα μόνο.
Ο αέρας έφερνε μια παράξενη μυρωδιά.... θανάτου ίσως....
Το συνθημα εδώθει, το κέρας ήχησε , το ίδιο και οι κραυγές των στρατιωτών.
Τα πουλιά πέταξαν στον ουρανό σαν να είχαν ενα προαίσθημα....οι οπλές των αλόγων.... το ποδοβολητό του ελέφαντα που τράνταζε τη γη...
Με το σπαθί στο ένα χέρι και το χαλινάρι στο άλλο δίνω το πρόσταγμα στο αλογό μου να τρέξει σε ενα δρόμο στο δρόμο προς την ελευθερία.....αυτή η μάχη έπρεπε να κερδιθεί !
A man wearing his costume, a hat and carrying a suitcase on his left hand walks into a dark bedroom. He kisses his three kids goodbye. While he tries to leave quietly, one of them awakes.
"Dad? Dad? Is that you?"
It's Joe, the youngest child. He is only 5.
The man stops at the door. He closes his eyes and whispers to himself "Oh my God... I didn't want him to hear me."
Joe had no choice, but to turn around. His eyes were moist with tears.
"Dad? Where are you going?"
"Hey little fella. Go back to sleep. I am here... I..."
"Why are you crying dad?"
"I... I am not crying tears of sadness, my son. These tears are tears of joy." (Wipes his tears with a tissue.)
"Joy?"
"Yes, my son. Daddy is going to leave for a few days. OK?"
"Nooooo... why? Where are you going?"
"I am a going to a place that's not far from here." (Smiles with difficulty, mostly to ease his pain.) "It's called... (stops to think for a while and then opens his eyes widely) DRAGONLAND!"
"WOW! Dragonland!" Joe's eyes sparkle!
"Shhhhh...! You're gonna wake up your brothers."
Joe whispers "Dad, are there real dragons out there?"
"Joe, of course there are!"
"Dad, can I come with you?"
"No. It is very dangerous Joe. You should stay here with your brothers and mum. I will return from my quest to defeat the dragons all by myself. I will return... soon. OK?"
Joe nods his head in agreement.
"Now... listen Joe. This is going to be our little secret. OK? You should tell no one where I am going. OK?"
"But..."
"No 'buts' Joe. Please."
Joe nods his head.
"Now, go back to sleep little fella."
"OK dad! Please, be carefull."
"I... I... will Joe. I will."
The child falls fast asleep, hugging a small teddy bear.
The man leaves instantly, closing the bedroom's door behind him and then bursts into silent tears.
He heads down the stairs and finds himself silently thinking "Don't look back Sam O'Reilly! Don't you dare look back."
Tears stream down his face. He opens the front door, exits and then closes it gently behind him. He doesn't want to wake anyone else up. Doesn't want to face anyone else. Doesn't want to explain. Even if he did... his family wouldn't understand.
A car with its engine idling is waiting for him across the street.
Two men are sitting in the front. Another, is sitting in the back and lighting a cigar.
Sam gets in the back.
"Are we OK... now?" Sam asks the two men in the front.
"Oh, we are OK alright! As long as you do as we tell you!"
"You promised you won't hurt my family!"
"A promise is a promise Sam O'Reilly! Although, I would really like to have a piece of that lovely woman of yours." (The two men sitting up front, end in laughter)
"DON'T YOU DARE! YOU..."
One of the two men sitting in the front, points his gun at Sam.
"Hey! Hey! Calm down! Jack, here, was just joking alright?"
Sam did not answer.
"Alright?!" he asks again loudly, in order to get him to answer.
Sam nods in agreement. The idea of his wife being raped by a bunch of criminals and the thought of his sons being slaughtered, were not thoughts that he could get out of his head so easily. These thoughts were something akin to a nightmare. Only, he was not asleep."
