Ήταν ενα μεγάλο κουτί...όσο μεγάλος ήταν και ο χαμός της ! Ο γιός της. Ο μονάκριβος γιός της.Στύλωσε το βλέμμα στο κουτί, το χαϊδεψε με τα ακροδαχτυλά της, έσμιξε τα χείλη, έκλεισε τα μάτια και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο μάγουλό της. Ήθελε να φωνάξει...αλλά η φωνή δεν έβγαινε απο το λαρύγγι της...σαν κάποιος να είχε τυλίξει τα χέρια του γύρω απο αυτόν.
11 χρονια πριν...
Τότε ήταν που έλαβε εκείνο το αναθεματισμένο τηλεφώνημα. Ακόμα θυμάται τη φωνή του νοσοκόμου που της έλεγε να τρέξει στο νοσοκομείο. Ατύχημα είπαν...με την μηχανή ! Άρπαξε τα κλειδιά το αυτοκινήτου...έτρεχε σαν μανιασμένη. Ούτε που θυμόταν πόσα κόκκινα φανάρια είχε περάσει. Έφθασε στην πύλη... "κύρια Παπαδοπούλου..ο γιός σας υπέστη σοβαρό...." Τα αυτιά της βούηζαν όση ώρα ο γιατρός της μιλούσε..."κυρία Παπαδοπούλου? Με ακούτε?"
Εκείνη σαν να μην ήθελε να ακούσει τη συνέχεια...σαν να ήξερε ποια ειναι η συνέχεια. Την ίδια ώρα αισθάνθηκε λες και καποιος δαίμονας είχε ξεριζώσει την καρδιά απο το στέρνο της και την αφηνε να χτυπάει στα χέρια του. Κενό. Αυτό αισθανόταν..κενό.
"Κυρία Παπαδοπούλου....λυπάμαι αλλά ...." ήταν τα τελευταία λόγια του γιατρού. Και τα τελευταία λεπτά της ζωής της. Άρπαξε τον γιατρό απο την ποδιά "ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ" φώναζε και ξέσπαγε σε λυγμούς. Σωριάστηκε στο πάτωμα κλαίγοντας...σάλια έτρεχαν απο το στόμα της......υγρό απο την μύτη της....ΦΩΝΑΖΕ. ΦΩΝΑΖΕ ...δεν την ήθελε τη ζωή της...κοιταξε έξω απο το τεράστιο παράθυρο του νοσοκομείου. Φαντάσθηκε τον εαυτό της να δίνει με ενα σάλτο τέρμα στη ζωή της. Δεν το έκανε. Δεν μπόρεσε να το κάνει.
"Συλληπητήρια...λυπάμαι ...να ζήσετε να τον θυμόσαστε" και μερικά φιλικά αγγίγματα στον ώμο ήταν το σκηνικό στην κηδεία. Εκείνη άσπρη σαν το πανί...ωστεωμένη....χαμένη.....είχε το βλέμμα στυλωμένο στην φωτογραφία του . "ΓΙΑΤΙ" ένα μεγάλο "ΓΙΑΤΙ" και οι τύψεις οτι εκείνη έφταιγε που τον άφησε να καβαλήσει μηχανάκι ! "Μη σκέφτεσαι έτσι ! Δεν φταις εσυ. Ήταν γραφτό ! Είναι με τον Θεό τώρα" της λέγανε όλοι. Ποιος θεός και ποιος δαίμονας ...πλέον δεν πιστευε σε τίποτα ! Εχασε ο,τι πολυτιμότερο είχε .....ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ. Και αυτό κανένας παραδεισος και κανένας θεός δεν μπορούσε να της τον φέρει πίσω.
Γύρισε στο σπίτι...πήρε ενα ηρεμιστικό...ή μήπως δύο...δεν τα μέτραγε... Οι επόμενες ημέρες...εφιαλτικές. Σαν φάντασμα κυκλοφορούσε στο σπίτι...δεν εκανε τίποτα. Απλά έσερνε το σώμα της απο το κρεββάτι στον καναπέ και το αντίθετο. Όλα στο σπιτι της θύμιζαν εκείνον. Έκλαιγε...φώναζε....ξεσπαγε...έσπαγε....αποπειράθηκε αλλά την τελευταία στιγμή σώθηκε απο τον άνδρα της που της τύλιγε πετσέτες στους καρπούς. "ΓΙΑΤΙ"? ρώταγε...αλλά απάντηση καμιά. Οι φίλες της δίπλα της...της χαιδευαν το χέρι. "Κοιμήσου να ξεκουραστείς...θα σου κάνει καλό. Εμείς θα φτιάξουμε κατι να φας εντάξει κοριτσάκι μου? Κοιμήσου εσύ". Της στάθηκαν. Της στάθηκαν πραγματικά. Το ίδιο και ο άνδρας της. Ήταν πιο σκληρός απο εκείνη...ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε.
11 χρόνια απο τον θάνατό του. Όλη του η ζωή σε μια κούτα. Φωτογραφίες....μερικά ρούχα...το κασκόλ της αγαπημένης του ομάδας "Μάνα πάω γήπεδο΄" της έλεγε με ΜΙΑ χαρά. Ακόμα θυμάται τη χαρά του όταν κέρδιζε η ομάδα του. Ήταν τόσο γλυκό παιδί ! Πήρε το κασκόλ και το έβαλε στο πρόσωπό της. Της φάνηκε σαν να είχε ακόμα την μυρωδιά του....την μυρωδιά του γιού της...του γιού που....
"Μαμά ? Μαμά ? " τη σκέψη της διέκοψε το κοριτσάκι που καθοταν στην πόρτα. "Μαμά κλαίς" ? Σκούπισε με μια απότομη κίνηση τα δάκρυά της. Δεν ήθελε να δείξει...δεν ήθελε η μικρή να ξέρει....."Οχι παιδί μου.Οχι.." σκάει με το ζόρυ ενα γελάκι. Την πλησιάζει και κατεβαίνει στο ύψος της μικρής. Ήταν 5 ετών. "Μπήκε λίγο σκόνη στο μάτι μου και...εσύ τι κάνεις ξύπνια ? Πήγαινε για ύπνο". "Φοβάμαι το κοτάδι. Να κοιμηθώ μαγί σου?" Της χαμογελάει..."σε λίγο εντάξει? Να μαζέψω το κρεββάτι και θα κοιμηθούμε μαζί σε λίγο. Πήγαινε λίγο στο σαλόνι και θα έρθω" Την αγκαλιάζει σφιχτά...δεν ήθελε να την αφήσει. Σαν απο φόβο οτι θα της πάθει κάτι...οτι κι εκείνη θα πάθει κατι. Προσπάθησε να αποτινάξει τη σκέψη απο το μυαλό της. Έπρεπε να ειναι δυνατή...αισιόδοξη ..."Μαμά ! Με πονάς " ! Την αγκάλιασε τόσο σφιχτά που δεν είχε καταλάβει οτι την πονούσε.
Την κοίταζε οση ώρα με μικρά βήματα κατευθηνόταν προς το σαλόνι....γύρισε το βλέμμα στο κουτί. Δεν ήθελε να ξεχάσει....απλά να προχωρήσει. Έβαλε με αργές κινήσεις τα πράγματα του γιού της μέσα. Έκλεισε το κουτί. Το χαιδεψε ξανά απο πάνω. Σήκωσε το κεφάλι .... "Λες ? Λες να με βλέπει ? Λες να ειναι κάπου...ψηλά?" σκέφτηκε και με αυτό έβαλε το κουτί πάλι στην ντουλάπα.
Κατευθύνθηκε στο σαλόνι. Έκατσε για λίγο και χάζευε την μικρή που καθισμένη στο χαλί έπαιζε με την κούκλα της. Την αγαπημένη της κούκλα ! Χαμογέλασε...Κοιτάζοντας την σκέφτηκε πόσο τυχερή ήταν που ζούσε για να μεγαλώσει την κόρη της...αλλά και που ζούσε γενικά. Θυμήθηκε την απόπειρα που ειχε κανει...τον άνδρα της με δάκρυα στα μάτια να της φωνάζει "ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΩ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ! ΟΧΙ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ. ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ? ΠΩΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΝΙΩΘΩ ΚΙ ΕΓΩ? ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ! ΑΚΟΥΣ ? ΜΑΖΙ!" Και είχε δίκιο. Μόνο μαζι΄θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τον χαμό. Μόνο μαζί θα μπορούσαν να προχωρήσουν στην δημιουργία νεάς οικογένειας. Μόνο μαζί....Και τώρα η κόρη της....όσο την κοίταζε της θύμιζε καθε φορά πόσο σημαντικό ειναι να προχωράς....να ανασαίνεις...να ζείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου