"Αδερφέ "! Του λέω και σηκώνει το ταλαιπωρημένο του βλέμμα. Τα μακριά του μαλλιά καλυπταν μεγάλο μέρος του προσώπου του...η γεννιάδα του δεν βοηθούσε στο να καταλάβω πόσο χρονών ήταν. Αλλά...τι σημασία είχε ? Σημασια είχε οτι ήταν ένας απο τους 1.000,000 άστεγους της Αθήνας...οτι δεν ειχε να φαει. "Αδερφέ, φαι έχεις ? " τον ρωτάω κουνότας το χέρι μου μπροστά απο το στόμα μου δυο - τρεις φορές. Δεν ξέρω γιατι το έκανα αυτο....λες και νόμιζα οτι δεν με άκουσε...ή ακόμα χειρότερα οτι δεν καταλαβε.....
"Οχι" μου λεει με κουρασμένη φωνή και κουνάει προς τα πάνω το κεφάλι του.
"Κάτσε εδώ...να σου φέρω" του λέω και επιστρέφω με μια σακούλα.
Σκύβω και του εκτείνω τη σακούλα με το φαγητό.....με κοιτάει πάλι με αυτα τα πράσσινα μάτια του και μένω για λίγο. Το βλέμμα του για αλλη μια φορά διαπεραστικό !
Δεν προλαβαίνει να μου πει κατι όταν απο μακρυά ακούω φασαρίες. Ο θόρυβος απο τα παπούτσια ατόμων που τρέχουν.....φωνές...βρισιές.....Σαστίζω ! "παλι τα ίδια" σκέφτηκα ! Πάλι επεισόδια στο κεντρο !
Κοιτάω τον άστεγο με τον φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου ! Στο χέρι μου κρατάω ακόμα τη σακούλα με το φαγητό ! Ο άστεγος κοιτάει προς τη μεριά που γίνονται οι φασαρίες. Οι φωνές τώρα έρχονται πιο κοντά στο μέρος μας.
"Φύγε ! ΤΡΕΧΑ ! " μου φωνάζει αλλά εχω μείνει στύλη αλατος ! Δεν μπορώ να κουνηθώ ! Λες και κάποιος με κράταγε γερά στη Γη για να μη φύγω.
Πριν το καταλάβω ενα πλήθος κόσμου κατεβηκε και μας είχε περικυκλώσει. Οι περισσότεροι ρακενδιτοι...με βρώμικα πρόσωπα, σκαμμένα...στο βλέμμα τους μόνο η οργή. ΟΡΓΗ και ΠΕΊΝΑ. Για όλα. Γενικά!
Μας πλησιάζει ενας με ενα σκουπόξυλο....βλέπει τη σακούλα, καταλαβαίνει οτι ειναι φαγητό και ξεκινάει να ορμήσει ! Ο άστεγος σηκώνεται απο τη θέση του και ο άνδρας ανεβάζει το σκουπόξυλο πανω απο το κεφάλι του "φερε τη σακούλα μωρή πουτάνα μη σε γαμήσω" φωνάζει !
Έχω χεστει επάνω μου ! Δεν υπάρχει τιποτα χειροτερο απο εναν άνθρωπο που πεινάει ! Κάνω δυο βήματα πίσω. Ξαφνιακά ο άστεγος μπαινει μπροστά του "Άστην ήσυχη. Δεν φταίει σε τίποτα ! Να το μοιραστούμε το φαγητο ! " του φωνάζει αλλά μάταια. Ο τύπος με το σκουπόξυλο τον ρίχνει κάτω. Ο άστεγος πέφτει αλλά γυριζει το σώμα του προς τη μεριά μου "ΤΡΕΧΑ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ! ΦΥΓΕ !"
Εμεινα για δευτερόλεπτα να τον κοιτάω...δεν μπρορούσα να κανω τίποτα.
Έτρεχα....έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Κρύφτηκα πίσω απο μια κολόνα. Άκουγα τα ουρλιαχτά του, τον θόρυβο που έκανε το σκουπόξυλο στο σώμα του. Σύντομα ήρθαν και αλλοι...και αρχισαν και αυτοι να τον χτυπούν ανελεειτα. "Δεν έχουμε να μοιρασθούμε τίποτα παλιομαλάκα ! " του φώναζαν και συνέχιζαν να τον χτυπούν και αυτός συνέχιζε να φωνάζει !
Ακούμπησα το κεφάλι μου στην κολώνα...δάκρυα έτρεχαν στο μαγουλό μου. Έκλεισα το στόμα μου με τα χέρια μου για να μην ακουστώ...να μην ακουστεί η κραυγή μου ! Μόνο εγώ μπορούσα να ακούσω το κλάμα μου. Ήθελα να φωνάξω ! Ήθελα να τσιρίξω ! Να τον βοηθησω....αλλά ματαια. Εμεινα εκει....στην κολώνα να τον ακούω να σφαδάζει στους πόνους. Τα ουρλιαχτά του μου τρυπούσαν τα αυτιά ! Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Μόνο αυτό ειχε απομείνει στην Ελλάδα του 2013 !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου