ΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ?

Άλλη μια ημέρα συγκέντρωσης στο Σύνταγμα...Με τα επιδόματα των ΑμεΑ να έχουν κοπεί, μισθοί και συντάξεις αλλο τόσο....μύριζε πραγματική εξέγερση ! Πηγαίνω με την φιλη μου την Λουκία στην πορεία. "Πάρε με μαζί σου σε παρακαλώ" μου έλεγε μια ημέρα πριν στο τηλέφωνο "Πρεπει ως ανάπηρη να δώσω κι εγώ το παρόν ! Δεν αντέχω αυτη τη κατάσταση καταλαβαίνεις ? Πάνε να μας τα κόψουνε όλα !"



Δεν μπορούσα να αρνηθώ, αν και ήταν ευθήνη μεγάλη. Φοβόμουν μήπως συμβεί κατι και δεν θα μπορώ να την προστατεύσω. Το μυαλό μου έπαιρνε ανάποδες στροφές και η φαντασία μου οργίαζε. Όση ώρα μου εξηγούσε τους λόγους για τους οποιόυς θέλει εκεινη να κατέβει στην πλατεία, εγώ φανταζόμουν ενα μάτσο "γνωστούς - άγνωστους" τραμπούκους να επιτίθονται στην ίδια και το καρτοτσάκι να πέφτει προς τα πίσω με φόρα. Έπρεπε όμως να αποτινάξω την σκέψη απο το μυαλό μου. Πως να αρνηθείς σε έναν άνθρωπο με αναπηρία το κεκτημένο δικαίωμά του να κατέβει να διαδηλώσει για την αδικία που τον πνίγει ? 

Ξεκινάμε για την πλατεία. Μπαίνουμε στο Τράμ, κάποιοι μας κοιτάζανε περίεργα ! "Δεν το πιστεύω ! " σκέφτομαι απο μέσα μου. "Εν έτη 2012 και ακόμα υπάρχουν κάποιοι που κοιτάνε επίμονα, λες και δεν έχουν ξαναδεί ατομο με αναπηρία" ! Προσπαθώ να μην τσαντιστώ και να κρατήσω την ενέργειά μου για την πολυαναμενόμενη συγκέντρωση στην πλατεία.

Το Τραμ σταμάτησε στην στάση "Λεωφ. Βουλιαγμένης". Ανεβαίνουμε μαζί με άλλα άτομα προς το Σύνταγμα. Νέοι, γέροι, παιδιά, άτομα με αναπηρία...όλοι μαζί.
Ο κόσμος πολύς ! Η Αμαλίας μέχρι τη Βουλή γεμάτη ! "Έξω η Τροικα", "Δεν πληρώνουμε άλλα χαράτσια" "Εξω οι κλέφτες" ήταν μόνο λίγα απο τα συνθήματα στα πανό των αγανακτισμένων πολιτών.

Παρότι είμασταν πολύ πίσω μπορούσαμε να διακρίνουμε οτι έπεφταν πολλά δακρυγόνα και μολότοφ! Όλοι φορούσαν μάσκες...η ατμόσφαιρα ήταν αποπνυκτική. Παρ'όλα αυτά κανείς δεν έφευγε. Κανείς δεν πτοηθηκε. Ήταν όλοι εκεί.

"Άννα, τι γίνετε μπροστά? " με ρωτάει η Λουκία με τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού. "ΧΑΜΟΣ! " της φωνάζω για να ακουστώ μέσα στο πλήθος. "Ωραία! ΠΆΜΕ ! " μου λέει και παίρνει φόρα να φύγει μπροστά. Σαστίζω! Απο τη μια θέλω να την αφήσω να διαδηλώσει αλλα απο την άλλη φοβάμαι...φοβάμαι μη της συμβεί κάτι κακό. Η ίδια συνεχίζει πολύ ευγενικά να ζητάει δρόμο απο το μπουλούκι..ένας ένας ο κόσμος ανοίγει απο σεβασμό για να περάσει. "Ε, συγγνώμη κύριοι να περάσω. Ευχαριστώ πολύ..Συγγνώμη. Συγγνώμη. Να περάσω ? Ευχαριστώ"

Προσπαθώ να την συνετίσω. "Περίμενε σε παρακαλώ ! Που πας ? Δεν βλέπεις οτι ριχνουν  δακρυγόνα συνέχεια ! " Η ίδια συνέχιζε την πορεία της. Ο κόσμος άνοιγε δρόμο για να περάσει και εγώ απο διπλα να προσπαθώ να την μεταπείσω. Για μια στιγμή σταματάει. Κατεβαίνω στο ύψος της και την εκλιπαρώ με συμπονετικό ύφος: "Δεν θα μπορώ να σε προστατεύσω εαν τα πράγματα ξεφύγουν ! Δεν θυμάσαι τι έγινε τότε που κάψανε την μισή Αθήνα ? Ακούστηκε οτι σήμερα θα ειναι πιο άγρια τα πράγματα. Έχει παρα πολύ κόσμο...έχουν κατέβει σχεδόν ΟΛΟΙ. Έλα (δείχνω προς τη μεριά απο όπου ξεκινάει η πορεία) έλα να γυρίσουμε πίσω σε παρακαλώ !" "Σε παρακαλώ" επαναλαμβάνω πιστεύοντας οτι έτσι θα την έπειθα.

"Δεν γυρίζω πίσω" ! χτυπάει με τις παλάμες της τα χερούλια του αναπηρικού της καροτσιού σε πείσμα.
"ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΆΝΝΑ!" ανοίγει διάπλατα τα χέρια της" ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΚΑΙ ΠΕΣ ΜΟΥ ! ΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ? ΤΙ ? " Τα μάτια της έβγαζαν φωτιές....η φωνή της αν και με ένταση ήταν σαν κάποιος εκείνη την ώρα να την έπνιγε και να προσπαθούσε με όλη της την δυναμη να φωνάξει ! Να ακουστεί ! Να ξεσπάσει ! "Είμαι ανάπηρη Άννα...και για το σώμα δεν με πειράζει τόσο. Το έχω πια συνηθίσει. Είμαι ανάπηρη εδώ μέσα" βάζοντας τον δείχτη του χεριού της στην καρδιά της. Δεν άντεξα...λύγισα. Δάκρυα κυλούσαν στο μάγουλό μου...ντράπηκα γιατί κανονικά εγώ είμουν εκει μαζί της για να την ενθαρρύνω και όχι να μιξοκλαίω σαν γυναικούλα!

"Δεν ειναι δική σου αυτή η μάχη Άννα. Μπορείς να επιστρέψεις εαν θες. ΕΓΩ θα πάω μπροστά και θα τους αντιμετωπίσω" και με αυτό τσουλάει με το καροτσάκι της προς τη Βουλή.

Προς στιγμήν έμεινα να την κοιτάω όση ώρα έκανε δρομο ανάμεσα στο πλήθος...έπιασα με τα ακροδάχτυλά μου το μετωπό μου. Έσκυψα το κεφάλι,  έκλεισα τα μάτια..."τι νομίζεις οτι κάνεις Άννα ? Πόσο δειλή είσαι !" σκέφτομαι απο μέσα μου. Παίρνω βαθειά ανάσα. "ΛΟΥΚΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ" ! φωνάζω και τρέχω με μεγάλες δρασκελιές ξωπίσω της ώσπου την φθάνω.

Σταματάει και με κοιτάει. "Άννα σε παρακαλώ φύγε. Δεν είμαι κανένα μωρό ! Μπορώ και μόνη μου. Αυτή η μάχη ειναι δική μου. Εσύ...εσύ δεν έχεις δουλειά. Μπορείς να φύγεις" και κάνει πάλι να φύγει. "Έχεις δίκιο" της λέω και τη βλέπω που σαστίζει. Δεν περίμενε τέτοια απάντηση...."έχεις δίκιο" συνεχίζω, "στο οτι δεν εισαι κανενα μωρό. Όντως μπορείς και μόνη σου. Έχεις όμως άδικο στο οτι αυτή η μάχη ειναι δική σου". "Τι εννοείς" ? με ρωτάει φανερά ενοχλημένη.."Αυτή η μάχη δεν ειναι ΜΟΝΟ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Είναι και δική μου" Μου χαμογελάει...κουνάει το κεφάλι της πάνω κάτω.  Πάμε ? " τη ρωτάω και της δείχνω προς τη μεριά της Βουλής.

Φθάνουμε στην πρώτη γραμμή. Εκει οπου λίγα μέτρα πιο μακρυά μας περίμενε μια διμοιρία απο αστυνομικούς. Τα δακυγόνα μας έκαιγαν τα μάτια. Πίσω μας ο κόσμος εξακολουθούσε να φωνάζει συνθήματα. Την κοιτάω...της χαμογελάω και της δίνω το χέρι μου. Εκείνη το πιάνει. "Μη τρέμεις" με μαλώνει, αντιλαμβανόμενη το χέρι μου.  "Ας έρθουν! Δεν με νοιαζει τίποτα πλέον" μου λεει και την ίδια ώρα μια δυμοιρία απο ΜΑΤ έρχονταν προς το μέρος μας. "Τι παραπάνω μπορούν να μου κάνουν"? μου λεει. "Να ΜΑΣ κάνουν εννοείς" της απαντώ και παίρνω αλλη μια βαθεία ανάσα όση ώρα έβλεπα τα ΜΑΤ να πλησιάζουν.
Το τευταίο πράγμα που είδαμε ήταν ένα σύννεφο απο σκόνη και τα αχνά γράμματα απο τις ασπίδες των αστυνομικών να έρχονται καταπάνω μας.