Τόσο, που μόνο οταν το αίμα απο το χτύπημα στο κεφάλι μου που κύλησε στο πρόσωπό μου, κατάλαβα οτι έπρεπε να σηκωθώ. Να πάω στους συντρόφους μου. Να δω εαν καποιοι είναι ζωντανοί ή όπως κι εγώ λάβωμένοι.
Στηρίξα το ένα χέρι στο ξίφος μου για να σηκωθώ...αλλά μάταια. Ήμουν ακίνητος. Τα πόδια μου δεν υπάκουαν...
Η ατμόσφαιρα μύριζε αίμα, ο άνεμος έφερνε στα αυτιά μου τα αγκομαχητά των λαβωμένων στρατιωτών, τα χλιμιντρίσματα των αλόγων που προσπαθούσαν μάταια να σηκωθούν...
Έριξα το κουρασμένο βλέμμα μου στο κάστρο. Είχε καταλυφθεί. Σαν να άκουγα τα επιφωνήματα του εχθρού: "τους το πήραμε το κάστρο των μπάσταρδων " ! θα κοκορεύονται ! Παλέψαμε σκληρά, αλλά ο εχθρός μας αιφνιδίασε !
Τι κάναμε λάθος ; Tι πήγε στραβά ; Tι....(ξεφυσάει)...τι σημασία έχει πλέον ! Όλα τελείωσαν ! Ή μήπως όχι ; Μήπως...μήπως εαν γυρίσω στη πόλη, έστω και ηττημένος μπορέσω να ξεσηκώσω τους άνδρες...να μαζέψω το στρατό...να...".
Οι σκέψεις στριφογυρίζαν στο μυαλό του μέχρι που οι πρώτες ηλιαχτίδες διαπέρασαν τα σύννεφα...σημάδι οτι ξεκινούσε μια καινούργια ημέρα !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου