Ο τραγουδιστής ξεκινάει. Κάντε Χόντο: τραγούδι λυπητερό. Εσύ υπακούς....κλείνεις τα μάτια και παραδίνεσαι....συνοδεύεις τον τραγουδιστή με τον χορό σου...γίνεστε ένα !
Χτυπάς τα παπούτσια σου στον ρυθμό της μουσικής. Βηματίζεις κοφτά. Το κόκκινο φόρεμά σου αναδεικνύει το καλλίγραμμο σώμα σου.... Τα χέρια σου ανεβαίνουν ψηλά με χάρη....Ο φωτισμός στην σκηνή εστιάζεται σε αυτά...είναι άλλωστε το μυστικό σου όπλο.
Η μουσική ανεβαίνει...οι χορευτές δίπλα σου χτυπάν παλαμάκια...κι εσύ εκεί....χορεύεις με μανία !
Ποιους δαίμονες θέλεις να εξαγνίσεις άραγε ? Τι νόημα να έχουν για εσένα αυτοί οι στίχοι? Στίχοι που βγαίνουν απο την ψυχή του τραγουδιστή ! Αυτοσχεδιάζει....βγάζει απο μέσα του όλο του το είναι.
Ο τραγουδιστής συνεχίζει...σαν ποιήμα οι στίχοι του...σαν ν' απαγγέλει. Το τραγούδι του...λυπητερό. Ξεριζωμός...ξενυτιά...θάνατος. Και εσύ εκεί...κλείνεις τα μάτια και χορεύεις ..χτυπας τα πόδια σου με δύναμη, σηκώνεις λιγο το φουστάνι, νιώθεις την ψυχή σου ν' ανυψώνετε όπως ανυψώνετε και η φωνή του τραγουδιστή !
Άλλωστε...για αυτό δεν χορεύεις ! Για την ψυχή σου ? Τι να αισθάνεσαι άραγε χορεύοντας ? Εκφράζεις όλα όσα θες ? Όλα όσα αισθάνεσαι ?
Η είδηση του ερχομού σου την έκανε τόσο χαρούμενη. Όσο περνούσαν οι μήνες η κοιλιά της φούσκωνε...φουσκωνε όμως και η ανησυχία της. Η αγωνία της για το τι θα βρείς στο δρόμο σου όταν θα μεγαλώσεις. Προσπαθούσε να αποτινάξει τις κακές σκέψεις και χαίδευε την κοιλιά της....σου σιγοτραγουδούσε...σου διάβαζε παραμύθια....σου έβαζε ακουστικά για να ακούς μουσική :)
Η πρώτη σου φωτογραφια: τα χεράκια σου...τα ποδαράκια σου αχνοφαίνονταν. "Λες να'ναι κοριτσι ή αγορι " ? σκέφτηκε "Αλλά τι σημασια είχε. Αρκεί να βγει γερό και δυνατό ! " Δεν είχες καλοσχηματιστεί, αλλά ενα χαμόγελο ζωγραφίστικε στο πρόσωπό της σαν έβλεπε και αισθανόταν αυτή τη μικρή ζωούλα να μεγαλώνει μέσα της.
Και σαν άκουσε για πρώτη φορά την καρδιά σου να χτυπά έκλαιγε...έκλαιγε σαν μωρό παιδί ! Ζωή μέσα απο τη ζωή !
Και σαν ήρθε η ώρα της γέννησής σου και σπάσανε τα νερά, βρέθηκε στο κρεββάτι του πόνου να προσπαθεί να σε φέρει στη ζωή. Χρειάστηκαν ώρες μέχρι να γεννηθείς. Συσπάσεις, πόνος, σπρώξιμο...Ο ιδρώτας έσταζε απο το μέτωπό της. Τα μαλλιά της είχαν κολλήσει στο πρόσωπό της και ο πόνος....ο πόνος..... Μέχρι που άκουσε το κλάμα σου και έβγαλε μια μακρόσυρτη αναπνοή ανακούφισης.
Σε πήρε στην αγκαλιά της και δάκρυα χαράς έτρεχαν στο μάγουλό της. Έβαλε το χέρι της στο κεφαλάκι σου και σε φίλησε γλυκά. Στην αρχή φοβόταν. Ήσουν τόσο μικρό !
Σε θύλασε και ήταν η πιο όμορφη και χαρούμενη στιγμή της ζωής της. Συνάισθημα...απερίγραπτο.
Σε χάζευε όση ώρα εσύ κοιμόσουν δίπλα της και έκανε όνειρα....πολλά όνειρα για εσένα !
"Λες να γίνει μουσικός ? Ή μήπως γιατρός ?" σκεφτόταν όση ώρα σε κοιτούσε απο το τζάμι του μαιευτηρίου. Τι σημασία είχε ? Ήσουν το μωρό της. Το αγγελούδι της. Ένα θαύμα της ζωής. Της δικής της ζωής ! .
Η γέννησή σου ήταν για εκείνη μόνο η αρχή. Η αρχή μιας ζωής που θα την αφιέρωνε μόνο σε εσένα. Για να σε μεγαλώσει και να σε αναθρέψει με τον καλύτερο τρόπο. Η αγάπη της άδολη και ανιδιοτελής. Ήταν πλέον μητέρα. Ένας ρόλος τόσο σημαντικός...μια δουλεια τόσο δύσκολη.
"Θα τα καταφέρω άραγε" ? σκεφτόταν καθώς φεύγατε απο το μαιευτήριο. "Θα μπορέσω να του δώσω όσα εφόδια χρειάζετε ? Κι αν πάθει κάτι ? Κι αν δεν κάνω κάτι σωστά ? Κι αν ...."
Σε κοίταξε. Και τότε όλα της τα άγχη της πέρασαν.
Φθασατε σπίτι. Σε έβαλε στο κρεββάτι και εκείνη δίπλα σου, σου σιγοτραγουδούσε, το ίδιο τραγούδι που άκουγε κι εκείνη απο την δική της μητέρα, μέχρι που ήρθε ο Μορφέας και σας πήρε στην αγκαλιά του.
Η γέννηση. Η ολοκλήρωση μιας γυναίκας και η αρχή μιας απο τις σημαντικότερες σχέσεις της ζωής μας.
Χρόνια πολλά στις μανούλες. Τις τωρινές αλλά και τις επόμενες !
Στέκομαι στην Άκρη της Πόλης εδώ και αιώνες. Έχω δει
πολλά...μα πάνω απ’όλα έχω περάσει πολλά.Όλοι αυτοί που έρχονται να με δούνε...άραγε γνωρίζουν την ιστορία μου ;
Επιτρέψτε μου να σας την εξιστορήσω. Όπως εγώ μόνο την έζησα. Και για όσους την
ξέρουν ήδη...ε...νομίζω οτι μπορείτε να αφιερώσετε λίγα λεπτά απο τον πολύτιμο
χρόνο σας – ναι με τα χρόνια κατάλαβα
οτι ο ΧΡΟΝΟΣ για το είδος σας είναι πολύτιμος – σε ενα γερόλυκο σαν εμένα.
Γεννήθηκα το 432 π.Χ. προς τιμήν της θεάς Αθηνάς. Μεγάλη τιμή
για εμένα αυτή. Η θεά Αθηνά: θεά της σοφίας και του πολέμου ! Συμβολίζω την
Δημοκρατία και τον Πολιτισμό...δύο έννοιες που με λύπη μου βλέπω να χάνονται με
τα χρόνια απο τους ίδιους ανθρώπους που τις ευηβραν.
Δημιουργοί μου ήταν ο Ικτίνος, ο Καλλικράτης και...εαν δεν
με απατά η μνήμη μου και ο Φειδίας. Είμουν το... «παιδί τους» και για εμένα
ήταν οι πατέρες μου.
Πολλά τμήματά επάνω μου είχαν γραπτό διάκοσμο με κόκκινο,
μπλε και χρυσό χρώμα ! Είμουν τόσο όμορφος ! Τόσο νέος ! Το καλύτερο μάρμαρο
χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθώ....πεντελικό μάρμαρο !
Που να’ξεραν οι
δημιουργοί μου οτι χρόνια αργότερα αυτό το μάρμαρο θα μου το λεηλατούσαν - θα μου
το ΈΚΛΕΒΑΝ τάχα μου τάχα μου για να το «φυλάξουν»
εκμεταλλευόμενοι την τότε ηγεσία του Σουλτάνου ! Αλλά...θα φθάσω και εκεί. Αρκεί να έχετε λίγο
υπομονή.
Οι αναλογίες μου είναι τέλειες και αρμονικές και είχα ζωφόρο με την Γιγαντομαχία, την
Αμαζονομαχία, την Κενταυρομαχία, τον Τρωικό πόλεμο αλλά και την μεγάλη γιορτή
των Αθηναϊων τα Παναθήναια !
Εσωτερικά, δέσποζε επιβλητικό το χρυσελεφάντινο άγαλμα της
Αθήνάς προτού καταστραφεί και αυτό !
Όλα φάνταζαν ήρεμα μέχρι που το 267 μ.Χ. μια ορδή από Έρουλων βαρβάρων με
κατέλαβαν και έκαψαν ενα μεγάλο τμήμα μου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί έπρεπενα γίνονται πόλεμοι. Ποτέ μου δεν κατάλαβα
γιατί έπρεπε να με κάψουν ! Αν και το 360 μ.Χ. ο Ιουλιανός προσπαθεί και όσο
μπορεί μου επούλωσε τις πληγές, με ο,τι μέσα είχε !
Σαν να μην έφθανε αυτό, το 438 μ.Χ. οι Χριστιανοί καταστρέφουν
τα αγάλματα που υπήρχαν στη ζωφόρο μου !
Τους προσέβαλε είπαν η γύμνια τους. Το 550 μ.Χ. χτίσανε μια εκκλησία μέσα στον
ναό ! Την Αγία Σοφία, επι εποχής Ιουνστινιανού . Ακόμα και τότε, καταστράφηκε ενα
μεγάλο μέρος μου.... «μετατροπές έγιναν» λένε & γράφουν μερικοί .
Και πάνω που είπα οτι τα βάσαν ά μου τελειωσαν, το 1206 μ.Χ.
επί Φραγκοκρατίας η Ρωμαϊκή εκκλησία με
έκανε... ναό Λατινικός, τιμώμενος στο όνομα της Θεοτόκου, με ένα κωδονοστάσιο
το οποίο χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως μιναρές επι Τουρκοκρατίας το 1456.
Αλλά...η χειρότερη καταστροφή έγινε το 1687 όταν ο Βενετοί έριξαν
μια οβίδα στους Τουρκους και τίναξανε την πυριτιδαποθήκη που είχε εγκαταστήσει
ο Αλή αγάς . Μεγάλο μέρος μου καταστράφηκε ολοσχερώς ...κομμάτια ολόκληρα
εκτοξευθηκαν πρός τέρψη των πλιατσικολόγων.
Και φθάσαμε και στο 1802 ! Τότε που ο βρετανός λόρδος Έλγιν
λεηλάτησε και ΕΚΛΕΨΕ 75 Μάρμαρα Τα Μαρμαρά ΜΟΥ ! Καταλαβαίνετε για τη ασυδοσια
μιλάω ? Είχε
λεει «φιρμάνι» απο Οθωμανό Σουλτάνο αλλά καμία νομική απόδειξη οτι τους
ανήκουν. Τα Μάρμαρα αυτά ανήκουν ΣΕ ΕΜΕΝΑ και στην Ελλάδα και παρά τις
προσπάθειες της κυβέρνησης...δυστηχώς μέχρι στιγμής μου έχουν έρθει πίσω. Ελπίζω και εύχομαι καποια στιγμή να γυρίσουν
στον τόπο όπου ανήκουν.
Δεν θέλω να σας κουράζω άλλο. Αυτή ειναι η ιστορία μου !
Όπως σας είπα...πέρασα πολλά. Και βλέπω αλλα τόσα καθημερινά. Δυστηχώς αυτά που
βλέπω δεν με χαροποιούν. Τα τελευατία χρόνια βλεπω ανθρώπους σκυθρωπους....σκεπτικούς...ακούω
άσχημα λόγια για την Αθήνα μου...αλλά και την Ελλάδα μου !
Ο,τι κι αν γίνει, να ξέρετε οτι εγώ θα στέκομαι εδώ, στον
θρόνο μου και θα επηρρεάζω όσο μπορώ την ανάπτυξη αυτού του κόσμου. Είμαι κομμάτι
του πολιτισμού σας, ενός πολιτισμού που ακόμα – θέλω να πιστεύω – δεν έχει πεθάνει.
Δεν έχει ξεχαστεί. Είναι στο χέρι σας να
ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΕΙ.
Tι να αισθάνεσαι άραγε χορεύοντας ? 
