To shmeioseto σας εύχεται Καλά Χριστούγεννα

Το shmeioseto σας εύχεται απο καρδιάς, καλά Χριστούγεννα, με υγεία, χαρά, ευτυχία, τύχη, δημιουργία και οικογενειακή θαλπωρή.

Είθε αυτά τα Χριστούγεννα να φέρουν σε εσάς αλλά και σε συναθρώπους μας που δοκιμάζονται σκληρά αυτόν τον καιρό, ο,τι επιθυμείτε !




  Ξέρω οτι πολλοί απο εσάς περνατε άσχημες ώρες. Οι ευχές μπορεί να μη σας λένε τίποτα ! Παρ'όλα αυτά, ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί έστω και αυτές τις ώρες να είμαστε αισιόδοξοι. Το αστρο των Χριστουγέννων να ζεστάνει τις καρδιές μας έστω για αυτές τις λίγες ημέρες των γιορτών.
Γιατί τη χρειαζόμαστε λίγη ζεστασιά...λίγη ηρεμία !

Καλά Χριστούγεννα σε όλους !

 

ΕΛΛΑΔΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Οδηγούμαστε σε ΕΜΦΥΛΙΟ. Ξέρω οτι θα με πείτε υπερβολικη. Αλλά δεν μου το βγάζετε εμένα απο το μυαλό, οτι το θέμα με τον Γέροντα παστίτσιο και την άσκοπη σύλληψη του 26χρονου (για κάποιους 29χρονου)για την σελίδα στον φεϊσμπούκι, δεν βγήκε τυχαία στην φόρα.

Με τον Ισλαμικό κόσμο σε αναβρασμό (βλ. πρόσφατα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας απο μετανάστες) και την χώρα να κρέμεται ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ απο μια κλωστή, νομίζω οτι διόλου τυχαίο ειναι το γεγονός οτι οι χρυσαυγίτες έθεσαν τώρα το θέμα με τον Γέροντα παστίτσιο (που σιγά το σοβαρό θέμα τελος παντων) στη Βουλή.

Μήπως το κάνουν για να στρέψουν την προσοχή των πολιτών, της μάζας, άλλου και να κάνουν ανενόχλητοι (οχι μόνο οι χρυσαυγίτες αλλά και το πολιτικό σύστημα γενικότερα)τη δουλειά τους ? Λεω εγώ τώρα...με το μικρό μου το μυαλό. Μήπως τους βολέυει να ασχολούμαστε με αυτό το θέμα και οχι με οτιδήποτε άλλο ?

Με αυτή τη λογική,γιατί δεν εξετάζουν και τις σελίδες που βρίζουν με τον ΧΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ. Γιατί μη μου πείτε οτι δεν τις γνωρίζουν ! Μια απλή αναζήτηση στο φεις θα σας λύσει την απορία. Αρα....καταλήγουμε στο οτι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ.

Πιστευω και αυτό ειναι απλά η προσωπική μου άποψη, οτι ολο αυτό γίνεται για να ασχοληθούμε με το θέμα της θρησκείας το οποίο απο μόνο του, ΚΑΙΕΙ. Χτυπήσανε φλέβα, το ψάρι (εγώ, εσείς, όλοι) τσιμπήσαμε και αυτή τη στιγμή κάθομαι πίσω απο την οθόνη του υπολογιστή και σας γράφω αυτές τις αράδες, κάπου αλλού σε κάποια σελίδα καποιος άθεος διαφωνεί (για να μην πω οτι βρίζεται) με εναν θεϊστή, Χριστιανό ή Μουσουλμάνο κ.ο.κ. Εαν αυτό δεν ειναι ΕΜΦΥΛΙΟΣ φίλοι μου,τότε τι είναι?

Δεν ειμαι Κασσάνδρα, αλλά επειδή και στο παρελθόν έχω πει οτι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ, η εικόνα που έχω στο μυαλό μου ειναι ζοφερή. Βλέπω Άθεους και Θειστές στο κέντρο της Αθήνας με καδρόνια και πλακάρντ να αλληλοσφάζονται. Ακούω συνθήματα τύπου «Λευτεριά στον26χρονο / Αυτό δεν ειναι Δημοκρατία» διαβάζω «Ο Θεός πέθανε – Νίτσε» και «Μετανοείτε» αναρτημένα σε κτήρια ... Βλέπω μια Αθήνα να πνίγεται στις στάχτες της, σπασμένα αυτοκίνητα, μαγαζάτορες να κλαίνε έξω απο τα λεηλατημένα καταστήματά τους και η μυρωδιά του καμμένου να μου τρυπάει τα ρουθούνια ! Αυτό θέλουμε ? Εκεί θέλουμε να φθάσουμε ?

Ας αναλογιστούμε όλοι (και βάζω ΠΡΩΤΑ τον εαυτό μου μεσα) τις ευθύνες μας και ας σταματήσουμε αυτή τη ΤΡΕΛΛΑ, γιατί για τρέλλα επρόκειτο. Μη γελιέστε ! Αυτοί που μας έφεραν στο σημείο να αλληλοσκοτωνόμαστε – τώρα μέσω του φεϊσμπούκι και του τουϊτερ, αργοτερα στις πλατείες σώμα με σώμα – τα έχουν καλώς καμωμένα. Μη σας πω οτι τους συμφέρει αυτή η κατάσταση. ΕΜΕΙΣ είναι το θέμα τι κάνουμε ! ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ και σταματήστε να ασχολείτε με ανούσια θέματα. Υπάρχουν άλλα πιο σοβαρά ! Ανεργία, πείνα, φτώχεια, υγεία,οικονομία...

Αλλά και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ όσο μπορούμε και μας το επιτρέπουν οι συνθήκες , ΑΓΑΠΗ για τον εαυτό μας αλλά και τους γύρω μας και τέλος και ίσως πάνω απ’όλα ....ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Αξιοπρέπεια την οποία χάνουμε μέρα με την ημέρα, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Ας μην αφήσουμε τέτοιου είδους θέματα να μας διαφθείρουν , γιατί όσο τα αφήνουμε τόσο το ΜΙΣΟΣ και η ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΕΙΑ μας καταβάλλουν και είναι αυτό το μίσος και αυτή η κακεντρέχεια που θα μας οδηγήσει στις πλατείες, οχι για να φωνάξουμε με μια φωνή ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ αλλά Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ! Και τότε φίλοι μου θα είναι ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ! Εαν δεν είναι ηδη.....ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ.

Μετά τη βροχή.....

   Αθήνα. Όμορφη πολη. Πάντα μου άρεσε να κάνω βόλτα στο κέντρο.
 Η πλατεία Συντάγματος με το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, η Πανεπιστημίου με την Εθνική Βιβλιοθήκη,  η Ιπποκράτους με τα άπειρα βιβλιοπωλεία. Περνάω έξω απο την Βουλή. Απο το γκαράζ της μπαινοβγαίνουν αυτοκίνητα, άλλα ακριβά, άλλα πιο φθηνά. Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να ειναι ο κάτοχός τους. Ετσι απο περιέργεια.
Χαζεύω, όπως θα χάζευε μια τουρίστρια, τον ευζωνο στρατιώτη με την ελπίδα οτι θα πέσω στην αλλαγή φρουράς. Μάταια. Ένας κύριος βγάζει φωτογραφίες την γυναίκα του που είναι περιτριγυρισμένη απο περιστέρια, δυο Ιάπωνες τουρίστες ανοίγουν το χάρτι προσπαθώντας να βρουν τον προορισμό τους, ένα παιδάκι σηκώνει το δάχτυλο δείχνοντας το κτήριο της Βουλής στον πατέρα του.

 Σηκώνω το βλέμμα και κοιτάω το κτήριο. "Ανδρών γαρ επιφανών πάσα γης τάφος" είχε λαξευτεί στην πρόσοψη κοντά στον άγνωστο στρατιώτη.  Που να 'ξερε ο Περικλής όταν ειπε αυτή τη ρήση, οτι μόνο "επιφανείς" δεν ειναι οι άνδρες που στεγάζονται σε εκείνο το κτήριο ! Κοιτάω τη σημαία που κυμματίζει περήφανα και ενα γκρίζο σύννεφο απλωνόταν σαν σεντόνι ακριβώς πάνω απο το κτήριο της Βουλής. Προφητικό ? Ισως. Ο συνειρμός του γκριζου συννεφου με την ζοφερή κατάσταση στην Ελλάδα, ειναι αναπόφευκτος.
"Μακάρι να έρθει ενα αεράκι και να το διώξει" σκέφτομαι. Συνεχίζω τη βόλτα με καταβασμένο το κεφάλι, σκεπτόμενη το τι μας περιμένει τούτο το χειμώνα ! Τα Μ.Μ.Ε. έχουν ξεσαλώσει τρομοκρατόντας μας οτι αυτός ο χειμώνας θα ειναι  δύσκολος, καθημερινά άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, αυτοκτονίες, χαράτσια, ακρίβεια.....το κεφάλι μου παει να σπάσει !

 

 

  Στρίβω σε ενα στενό και φθάνω στην Ακαδημία Αθηνών. Το άγαλμα της Αθηνάς και του Απόλλωνα μου κόβει την ανάσα με τη δυναμική τους ευστάθεια. Οσες φορές και αν τα δω..όσες φορές κι αν τα χαζέψω...μένω με ανοιχτο το στόμα ! Μια αχτιδα ήλιο περνάει απο το άγαλμα της Αθηνάς. Φωτίζει αργά το πρόσωπο και κατόπιν το υπόλοιπο σώμα. Λες και ο ήλιος ξεπρόβαλε επάνω της εκείνη τη στιγμή.  Επηρρεασμένη απο το διόλου αισιόδοξο μύνημα με το σύννεφο επάνω απο την Βουλή, αναρωτιέμαι μήπως αυτή ειναι μια μικρή αχτίδα φωτός στο γκρίζο ουρανό....μια αχτίδα φωτός πάνω στην θεά της σοφίας. Τη σοφία που σίγουρα χρειάζονται οι 300 για να μας βγάλουν απο τον Κυκεώνα που ζούμε . Ξέρω τι θα πείτε. Οτι ο συνειρμός μου δεν στέκει και οτι ειμαι ρομαντική. Άπο πότε η ελπίδα για ενα καλύτερο αύριο, έστω και με τον αφελή αυτό τρόπο (γιατί πραγματικά δεν βλέπω να γίνεται κατι πιο ρεαλιστικό) ερμηνεύεται ως ρομαντισμός ?

 

  Λένε οτι μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο.  Είθε να έρθει η ημέρα, που το σύννεφο θα φύγει μια και καλή οχι μονο πάνω απο τη Βουλή. Αλλά απο την χώρα μας γενικότερα.

 

Αγώνας Επιβιώσης

Είμαι μικρό....ίσως το πιο μικρό απο όλα έντομα στη Γη. Παρά το μεγεθός μου, εχω αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς συγγραφείς. Θα γνωρίζετε πιστεύω τον μύθο του Αισώπου !

Εργάζομαι..εργάζομαι σκληρά με την πειθαρχία ενός στρατιώτη. Διανύω τεράστιες αποστάσεις μεταφέροντας την τροφή μου στη φωλιά. Άλλωστε δεν δουλευω μόνο για εμένα.
Έχω τα αδέρφια μου...αλλά και την Βασίλισσα που πρέπει να έχει τροφή για να μπορει να μας διοικεί.

Εκπαιδευτηκα απο τους καλύτερους, με πήραν κοντά τους και μου έμαθαν την αναζήτηση τροφής. Είμαι ευγνώμων για αυτό, χωρίς τους ανωτέρους μου δεν θα μπορούσα απο μόνος μου να μάθω τα κατατόπια. Τι εστί να ψάχνεις για τροφή. Να πολεμάς εναντίον άλλων μυρμιγκιών για επιβίωση.

Τώρα ειναι η σειρά μου να τους δείξω πόσο εργατικός είμαι. Υπάρχουν δυσκολίες...πολλές φορές χάνω τον προσανατολισμό μου και άλλες φορές προσπαθώ να ξεφύγω απο κάτι γίγαντες  που περνάνε ξυστά πάνω απο το κεφάλι μου ! Το είδος τους δεν μοιάζει με το δικό μου....Ανθρώπους τους λένε και απο οτι μαθαίνω μερικοί απο αυτούς ειναι δεν είναι ιδιαίτερα φιλικοί στην Μητέρα Γη.

Ξέρω οτι είμαι πολύ μικρός- ίσως ασήμαντος- για να με προσέξουν. Ξέρω οτι πολλές φορές μπορει να μην το θέλουν και να με πατάνε. Αλλά όταν ....λέω όταν με βλέπουν....ας προσπαθήσουν αν όχι να μου δώσουν τροφή, τουλάχιστον να με προσπεράσουν και να μη με πατήσουν. Ας με αφήσουν να κάνω τη διαδρομή μέχρι τη φωλιά μου. Όπως και αυτοί, έτσι κι εγώ έχω ανάγκη απο τροφή. Ίσως...λέω ίσως...εαν δούνε το πως λειτουργώ, να καταλάβουν τελικά οτι δεν διαφέρουμε σε πολλά πραγματα. Μήπως τελικά να παραδειγματιστούν απο την πειθαρχία μου ? Δεν είμαι αλαζόνας. Κάθε άλλο. Θεωρώ όμως οτι  οι Άνθρωποι έχουν να μάθουν πολλά απο το είδος μου. Μη ξεχνάτε οτι δουλεύω συλλογικά. Όπως και οι Άνθρωποι, ζω σε κοινότητα στην οποία υπάρχει συνεργασία και έτσι χτίζουμε όλοι μαζί τη φωλιά μας, βρίσκουμε τροφή, φροντίζουμε τη Βασίλισσα και μεγαλώνουμε τα μικρότερα Μυρμιγκάκια.

Και όταν "μας την πέφτουν" απο άλλη Πολιτεία πολεμάμε μέχρι θανάτου για να υπερασπιστούμε τη Βασίλισσα αλλά και το σπίτι μας.  Θα αναρωτιέστε τι κοινό έχουμε και γιατί σας τα λεω όλα αυτά. Όπως και εμείς, έτσι και εσείς δίνετε τον αγώνα σας για την επιβιώση. Εναν αγώνα απο τον οποίο μπορείτε να βγείτε νικητές μόνο με ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ και ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ. Αυτά τα δύο είναι που έχουν κάνει και εμένα τόσο δυνατό ώστε να μπορώ να αντεπεξέλθω στις δυσκολίες της ζωής. Να βγαίνω απο το ΣΚΟΤΑΔΙ του σπιτιού μου στο ΦΩΣ με τις λέξεις "Σήμερα ειναι μια καινούργια ημέρα" ως οδηγό μου !

Θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου !

"Λυπάμαι αλλά η συνεργασία μας πρέπει να λήξει εδώ". Αυτά τα λόγια του προϊσταμένου σου έρχονταν ξανά και ξανά στο μυαλό σου, σαν μια ενοχλητική μύγα που την διώχνεις αλλα εκείνη επιμένει να σε στριφογυρίζει. Αυτά τα λόγια έμελλαν να αλλάξουν την ζωή σου.
Μια ζωή όχι πλουσιοπάροχη αλλά αξιοπρεπή.


Τώρα ούτε η αξιοπρέπεια δεν σου έχει μείνει.
Στα 57 σου χρόνια δύσκολα θα έβρισκες ξανά δουλειά, οι τράπεζες σε καλούσαν και ξανακαλούσαν στο σπίτι και στο κινητό για το απλήρωτο δάνειο του σπιτιού σου, οι σχέσεις με την γυναίκα σου (ήταν που ήταν χάλια) τώρα έγιναν χειρότερες παρά τις προσπάθειές σας και τα χρηματικά ποσά που δαπανήσατε σε συμβούλους γάμου, τα παιδιά σου αδιάφορα μιας και δεν τους έφερνες πλέον το χαρτζιλίκι των 100 ευρώ την εβδομάδα που ζητούσαν !
Προσπάθησες να εξηγήσεις...και στην κόρη και στον γιό. Σε κοιτούσαν με λύπηση. Δεν το άντεχες ! "Μα γιατί δεν με καταλαβαίνουν ! Προσπαθώ να βρω δουλειά, δεν με παίρνουν στην ηλικία μου" σκεφτόσουν και η μια απογοήτευση διαδεχόταν την αλλη. 

Λογαριασμοί, δάνεια, χρέη, αυξημένη φορολογία αλλά πάνω απ'όλα τσακισμένο ηθικό, μηδέν αξιοπρέπεια. Κενό. Απλά κενό ! Η ζωή σου δεν ειχε νόημα. Δεν έβρισκες στήριγμα απο πουθενά. Αιαθανόσουν λες και ενας τυφώνας σε τράβαγε προς τα κάτω σαν ρουφήχτρα, προσπαθούσες να ξεφύγεις....ν'ανέβεις στην επιφάνεια, ν'αναπνεύσεις αλλά εκείνος σε άρπαζε απο τα πόδια και σε τράβαγε ακόμα πιο κάτω μαζί του. Πόσο πιο κάτω ? Πόσο πιο κάτω μπορούσες να πας? 

Οσο για τους φίλους. Είχαν κι αυτοί τα δικά τους ! Άλλωστε δεν μπορεσες ποτέ να ανοιχτείς πραγματικά μαζί τους...να τους πεις για το κενό που αισθανόσουν όλο αυτό το καιρό. Οι αυπνίες, το ποτό, τα νεύρα χωρίς λόγο και αιτία, η εσωστρέφειά σου...όλα αυτά ήταν προμύνημα. Η αρχή του τέλους. Ενός τέλους που όσο το περιεργαζόσουν στο μυαλό σου, τόσο πιο εκλυστικό σου φαινόταν.

Το τελειωτικό χτύπημα δεν άργησε να έρθει. Μια ωραία πρωία, σου χτυπάνε την πόρτα. "Κατάσχεση" σου είπαν και άρχισαν να σου παίρνουν ένα ένα τα επιπλα απο το σπίτι. Η γυναίκα σου αλλόφρων δεν μπορούσε να καταλάβει - δεν ήθελε να καταλάβει - τι συνέβαινε. "Τι σημαίνουν όλα αυτα ;  Ποιοι ειναι αυτοί οι άνθρωποι  ; " σε ρώταγε. Εσύ, καθισμένος στην πολυθρόνα σου τους κοίταζες άπραγος. Δεν μπορούσες να σαλέψεις. Σαν κάποιος να σε είχε καθηλώσει με το ζόρυ. Το τελευταιο πραγμα που θυμάσαι απο εκείνη την ημέρα, είναι την γυναίκα και τα παιδιά σου να βγαίνουν απο το κατώφλι της πόρτας με τις βαλίτσες στο χέρι. Θα έμεναν λεει στην μητέρα της.

Και η τελευταία ελπίδα να τα ξαναβρείτε με την οικογένειά  σου είχε έξαφανιστεί σε χρόνο μηδέν.
Άλλωστε τη σημασία είχε πια ?  Το είχες πάρει απόφαση. Είχες ήδη τσεκάρει το ψηλότερο κτήριο της Αθήνας. Είχες βρει τρόπο να μπεις μέσα, να ανέβεις τα σκαλιά μέχρι την ταράτσα, εκεί απο όπου θα έκανες την βουτιά. Βουτιά στο κενό. Ναι. Έτσι θα γινόταν.  Όσο το σκεφτόσουν, κουνούσες το κεφάλι πάνω κάτω συγκαταβατικά. Ναι έτσι θα γινόταν. Ετσι θα το έκανες. Τα είχες προγραμματίσει όλα στο μυαλό σου. Παράξενο, αλλά για πρώτη φορά μετά  απο πολύ καιρό, είχες την διάυγεια να προγραμματίσεις κάτι. Ένα χρόνο τώρα ακροβατούσες μεταξύ ζωής και θανάτου. Τώρα που τα είχες σχεδιάσει όλα τόσο καλά στο μυαλό σου δεν ήθελες να πάει τίποτα στραβά. Σαν τον δολοφόνο που πριν κάνει την οποιαδήποτε κίνησή του, έχει εξετάσει όλες τις πιθανότητες.

Βάζεις το κοστούμι σου με αργές κινήσεις. Τελετουργικά.  Δένεις τα παπούτσια σου. Κοιτάζεσαι στον καθρέπτη. Τα μάτια σου είναι κενά. Αισθάνεσαι πάλι αυτό το χάος να σε διακατέχει. Την δίνη να σε τραβάει όλο και πιο κάτω. Βάζεις τα χέρια σου στο πρόσωπό σου, σε μια προσπάθεια να αποδιώξεις τις σκέψεις σου. Μήπως έστω και την ύστατη στιγμή άλλαζες γνώμη. Μήπως και προσπαθούσες να σηκωθείς παλι στα πόδια σου....μήπως.... Μάταια.

Βγαίνεις απο την πολυκατοικία και κατευθύνεσαι στο κτήριο. Ανεβαίνεις απο την εσωτερική σκάλα. Φθάνεις στην ταράτσα. Ο αέρας σου κυματίζει το παντελόνι και το φαρδύ σου πουκάμισο κολλάει π άνω στο ιδρωμένο σου σώμα.  Κατευθύνεσαι αποφασιστικά στο περβάζι. Βάζεις το ένα πόδι - "τι πάω να κάνω"; μια φωνή λεει μέσα σου αλλά συνεχίζεις διστατικά -και μετά το άλλο. Πιάνεσαι απο τα μαρμάρινα κάγκελα...κοιτάς κάτω τη λεωφόρο και τα αυτοκίνητα που περνάνε σαν τρελλά, τα  κορναρίσματα..βαβούρα. Κάποιοι διερχόμενοι στο πεζοδρόμιο σταματούν δείχνοντας προς το μερος σου. Ο κόσμος τώρα γίνεται όλο και περισσότερος....μερικοί μιλούν στο κινητό προφανώς έχουν ήδη καλέσει την αστυνομία.

Κλείνεις τα μάτια, σηκώνεις το κεφάλι και οι αχτίδες του ήλιου σου λούζουν το πρόσωπο. Ζεστασιά.  Ξαφνικά εικόνες απο το παρελθόν περνάνε απο το μυαλό σου σαν ταινία...ευτυχισμένες εικόνες. Όσο οι ηλιαχτίδες χαϊδευαν το πρόσωπό σου τόσο οι εικόνες γίνονταν όλο και πιο ζωντανές.... Το πρώτο ραντεβού με την γυναίκα σου, την κόρη σου πιτσιρίκα να σου δείχνει τις ζωγραφιές της που έκανε στο σχολείο.....ποδόσφαιρο στην αλάνα απέναντι απο την πολυκατοικία με τον γιο. Ενα δάκρυ κύλησε απο το μάγουλό σου. Αυτές οι εικόνες...ήταν εικόνες βαθειά χαραγμένες στη μνήμη σου. Αυτές οι εικόνες σε έκαναν να κοιτάξεις για λίγο κάτω στη λεωφόρφο με τα διερχομενα αυτοκίνητα και να αναρωτηθείς : "Τι πάω να κάνω ; Ποιους αφήνω πίσω μου ; Τι θα γίνει η οικογένειά μου ; " Σε πιάνει ίλλιγγος. Σηκώνεις το κεφάλι, σφίγγεις τα δόντια  και αναφωνείς : "Θα τα καταφέρω...Θα το ξεπεράσω...όχι έτσι...όχι κατ' αυτόν τον τρόπο ! Δεν ειναι λύση αυτή ! Χριστέ μου ! Τι σκεφτόμουν ! Κατι θα γίνει. Δεν μπορεί. Μια δουλειά κουτσά στραβά θα την βρω. Θα ξεκινήσω απο το μηδέν. Θα παρω την ζωή στα χέρια μου. Θα ζήσω...ΠΡΕΠΕΙ να ζήσω". Η σειρίνα απο το οχημα της πυροσβεστικής που κατέφθασε με στρώμα, σε έβγαλε απο τις σκέψεις σου. Χαμογέλασες αχνά, καθώς συνειδητοποιησες οτι τελικά θα έκανες βουτιά....αλλά οχι στο κενό. Τα ρούχα σου ανέμιζαν κάθως έπεφτες και ενα περίεργο συναίσθημα - ανακούφισης ίσως - είχε πάρει πλέον τη θέση των αρχικών σκοτεινών σου σκέψεων.

"Έχετε κάποιον δικό σας να καλέσετε να σας παραλάβει ή να σας παμε εμεις σπίτι  ; " ρωτησε ο αστυνομικός. Στο δρόμο για την επιστροφή, μέσα στο περιπολικό - δεν ήθελες να ενοχλήσεις τη γυναίκα σου ,θα τις εξηγούσες εν καιρώ -   εκανες σχέδια για τις επόμενες κινήσεις σου. Εφημερίδα για την αναζήτηση εργασίας, καποια τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς εαν θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν....καποια ιατρικη βοήθεια ίσως...και μετά την οικογένειά σου.
Φθάνοντας στο σπίτι, ευχαριστείς τους αστυνομικούς που σε έφεραν, βάζεις το κλειδί στην πόρτα και ξαφνιάζεσαι οταν βλέπεις την γυναίκα σου να σηκώνεται απο την πολυθρόνα, να τρέχει προς το μέρος σου και σε αγκαλιάζει σφιχτά. Τόσο σφιχτά, θαρρείς και είχε καταλάβει το τι σου συνέβει πριν απο λίγη μόνο ώρα και φοβήθηκε μην σε χάσει. "Δεν πρέπει να το μάθει. Όχι ακόμα τουλάχιστον. " σκέφτηκες.
Εκλεισες τα μάτια, της φίλησες τα μαλλιά - λάτρευες την μυρωδιά των μαλλιών της - και αισθάνθηκες ευγνωμοσύνη για το οτι ήσουν εκεί μαζί της. Εκεινη τη στιγμή, αγκαλιασμένοι. "Θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου" είπες απο μέσα σου. Αυτές οι λίγες αλλά τόσο σημαντικές λεξεις που έμελλαν να σε βγάλουν απο το σκοτάδι και να ΖΗΣΕΙΣ στο φως.

Ενας χρόνος shmeioseto. Ευχαριστώ !

Aγαπητοί μου φίλοι καλη σας ημέρα.

  Το shmeioseto έκλεισε αισίως το ένα έτος λειτουργίας του. 
Ποιος να μου το'λεγε, οταν ξεκίνησα αυτό το μπλόγκ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα έγραφα αυτές τις αράδες ενα χρόνο αργότερα.

  "Αθήνα όμορφη πόλη" ήταν το πρώτο μου κείμενο. Τότε που οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα έκαναν τις πρώτες τους πορείες μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη.  Ήταν τότε που η βόλτα μου αυτή στο κέντρο, μου έφερε την έμπνευση να γράψω. Θυμάμαι ακόμα εκεινο το συναίσθημα. Λέξεις...φράσεις ολόκληρες περνούσαν απο το μυαλό μου καθώς περπατούσα προς τον Εθνικό Κήπο. Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει απο την ένταση όλων αυτών που αισθανόμουν και ήθελα με κάποιο τρόπο να τα μοιρασθώ αυτό μου το συναίσθημα. Ενα στυλό είχα μόνο και μια απόδειξη σούπερ μάρκετ για χαρτί.

  Αυτή η απόδειξη έμελλε να κάνει την αρχή για τα υπόλοιπα κείμενά μου μέσω του shmeioseto.
Άλλα καλά...άλλα άσχημα..άλλα αδιάφορα. Κείμενα όμως τα οποία βγήκαν απο την καρδιά μου. Το συναίσθημα έπαιζε πάντα ρόλο σε όλα όσα έχω γράψει.  Αλλωστε, εαν δεν δώσεις την ψυχή σου σε αυτό που γράφεις....εαν δεν δώσεις το 100% του εαυτού σου, δεν θα δώσεις στον αναγνώστη αυτό που επιθυμείς. Και αυτό που εγώ επιθυμώ ειναι να γράψω ενα κείμενο το οποίο να αξίζει να διαβαστεί. Δεν το πετυχάινω πάντα..άλλωστε δεν είμαι συγγραφέας. Αλλά το προσπαθώ....

  Απο πέρυσι μέχρι φέτος εκτός απο το δικό μου μπλόγκ, μου δώθηκε η ευκαιρία να γράψω και για το μπλόγκ της ομάδας facebook με όνομα ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ http://denantehoallo.blogspot.gr/#!/ για θέματα κυρίως που απασχολούν την κοινωνία μας, αλλά και προς μεγάλη μου εκπληξη, ενας φεϊσμπούκος φίλος απο την Αμερική μ'εμπιστεύτηκε για να γράφω για το μπλόγκ του TRAILER MUSIC VIBE http://trailermusicvibe.blogspot.gr/ που αφορά στην επική μουσική και στο οποίο γράφω κείμενα με βάση βίντεο απο το YOUTUBE τα οποία έχουν να κάνουν με το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Αντιλαμβάνεστε φυσικά την χαρά μου ! Μπορείτε να επισκεφθείτε τα δυο αυτά μπλόγκ, προκειμένου να διαβάσετε οχι μόνο τα δικά μου κείμενα, αλλά την φιλοσοφία τους γενικότερα.

  Δεν θα μπορούσα φυσικά να είχα γράψει όλα αυτά, εαν δεν είχα πάνω απ'όλα την υποστήριξη την δική σας. Την υποστήριξη όλων των φίλων μέσω facebook και όχι μόνο. Τα σχόλια σας θετικά και αρνητικά (άλλωστε έχουμε πει οτι η αρνητική κρητική μας κάνει καλύτερους) μου έδιναν κάθε φορά το έναυσμα να συνεχίσω να γράφω. Να γράφω, εαν όχι καθημερινά αλλά αρκετά συχνά, για θέματα τα οποία αποσχολούν λίγο - πολύ όλους μας.  Μέσα απο το γράψιμο έχω εξελιχθεί. Εσείς με έχετε βοηθήσει να εξελιχθώ με την αγάπη και συμπαράστασή σας.


    Θελω λοιπόν να σας ευχαριστήσω απο τα βάθη της καρδιάς μου για την υποστήριξή σας απο την αρχή μέχρι και σήμερα. Θέλω να πιστεύω οτι θα συνεχίσω να γράφω και να σας κρατώ όσο μπορώ το ενδιαφέρον. Ξέρω...περνάμε δύσκολες ώρες. Δυσκολες ήμέρες. Εγώ, εσείς, η Ελλάδα ολόκληρη. Δεν ειναι ευκολο για κάποιον που έχει στο κεφάλι του χίλια δυό προβλήματα να ασχολείτε με αυτά που γράφω.  Θέλω να πιστεύω όμως οτι μόνο ο ΛΟΓΟΣ, ο ΣΩΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ θα κάνει την διαφορά σε όλο αυτό που ζούμε σήμερα.  Και αυτός ειναι ο σκοπός μου. Να γράφω όσο γίνεται καλύτερα. Δεν ξέρω εαν θα το πετύχω. Ξέρω μόνο οτι θα το προσπαθήσω. Ελπίζω, έστω κι εαν δεν συμφωνώ με όλους σε όλα, να μην σας απογοητεύσω γράφοντας κάτι που μπορεί να μην σας αρέσει ή που ενδεχομένως να ειναι ενάντια στις δικές σας πεποιθήσεις.

  Συνεχίζουμε λοιπόν...γερά και δυνατά. Και γράφω "συνεχίζουμε" γιατί εσεις είστε η πηγή έμπνευσής μου ! Το shmeioseto ανήκει και σε εσάς. Σας ευχαριστώ.



Μανουηλίδου Άννα

ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΠΗΛΟ

Μέχρι να φθάσει στα χέρια σας αυτό το γράμμα...θα έχω πεθάνει ! Ναι, σωστά διαβάσατε. Θα είμαι νεκρός ! Ο παλμογράφος δίπλα απο το κρεββάτι (νεκροκρέββατο) του νοσοκομείου, χτυπάει ρυθμικά...σχεδόν με νανουρίζει. Παράλληλα όμως, κάθε χτύπος του, μου θυμίζει τον λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εδώ αυτή τη στιγμή.

  Μη φαντασθείτε οτι είμαι μεγάλος σε ηλικία ! Κάθε άλλο. Είμαι μόλις 31 ετών ! Θ' αναρωτιέστε φυσικά τι δουλειά έχω σε ενα νοσοκομείο. Χμ...η ιστορία μου είναι συνηθισμένη. Για κάποιους ίσως και βαρετή. Αλλά θα ήθελα να αφιερώσετε 10 λεπτά απο τον πολύτιμο χρόνο σας για να την διαβάσετε. Μπας και αφυπντιστούν και άλλα παιδιά της ηλικίας μου και δεν κάνουν τα λάθη που έκανα εγω.

Μααα. Που πήγαν οι τρόποι μου. Δεν συστήθηκαμε. Ονομάζομαι Γίωργος.  Και βρίσκομαι στο νοσοκομείο λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. "Έχετε ανωμαλίες στην καρδιά, στα νεφρά και στο ήπαρ κύριε Παπαδόπουλε ! Λυπάμαι...αλλά πρέπει να εισαχθείτε άμεσα στο νοσοκομείο ! " μου είπε ο γιατρός ψυχρά κοιτάζοντάς με μέσα απο τα μυωπικά του γυαλιά.  Μου ήρθε ο ουρανός σφοντίλι. Δεν ήξερα εαν ο ιδρώτας που έσταζε απο το μετωπό μου ήταν απο την αγωνία μου ή απο τα χάπια που είχα καταναλώσει 3 ώρες πριν !

Όπως και να'χει...είμαι τώρα εδώ...και αυτή ειναι η ιστορια μου :
Ως έφηβος, που λέτε, ήμουν παχύσαρκο παιδί. Πάσχιζα να χάσω κιλά...δεν μπορούσα να  κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέπτη...στο σχολείο μου φέρονταν με τον χειρότερο τρόπο. Από φίλους μόνο κανα -δυό είχα και δόξα το Θεό τους έχω μέχρι και σήμερα. Για γυναίκες..ούτε λόγος. Ποια να με πλησιάσει με τόσο λίπος. Αποφάσισα λοιπόν στα 18 μου να χάσω βάρος.  Ξεκίνησα αυστηρή δίαιτα. Ξεκίνησα και το γυμναστήριο. Έχασα κάποια κιλά και ανέβηκε αυτομάτως η διάθεσή μου.  Όσο πέρναγε ο καιρός γινόμουν και πιο όμορφος. Ναι ! Υπήρξα ωραίος άνδρας κάποτε !

Μια ημέρα και ενώ πάσχιζα να κάτσω κάτω απο μια μπάρα με αρκετά βάρη, με πλησίασε ένας τύπος - ξέρετε...απο αυτούς που τους βλέπεις και μυρίζουν "πρόβλημα" απο χίλια μέτρα μακρυά-  και μου πρότεινε να πάρω κατι ροφήματα..."βιταμίνες" τις αποκαλούσε. Αυτές οι βιταμίνες είναι που με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα.
"Πάρε ρε μαλάκα ! Μην είσαι κότα ! ΒΙΤΑΜΙΝΕΣ είναι, μη μασάς. Θα αισθανθείς καλύτερα θα δεις" και εγώ -λίγο η αφέλειά μου, λίγο οτι είχα να πάω με γυναίκα πολύ καιρό- υπέκυψα. Αργότερα τα χάπια πήραν τη θέση των "αθώων" βιταμινών και έβλεπα το σώμα μου να αλλάζει. Να φουσκώνει.....παράλληλα φούσκωνε και το πορτοφόλι όλων αυτών που μου τα πουλούσαν...γιατί δεν μου τα έδιναν και τζάμπα. Έφθασα σε σημείο να κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη όση ώρα έκανα βαρη ! Συμπεριφορά την οποία χλέυαζα όχι πολύ καιρό πριν πάρω εγώ αυτά τα χάπια ! "Κοίτα το μαλάκα τι κάνει !  Ωρε ψώνιο ! " έλεγα. Το ψώνιο τώρα είμουν εγώ. Επί 10 περίπου χρόνια έπαιρνα αυτά τα χάπια. Μου είχε γίνει εμμόνή. Είχα εθιστεί !

Ο ναρκισσισμός μου δεν είχε όρια. Όρια δεν είχε και η αλλόκοτη συμπεριφορά μου. Τύχαινε να είχα μια σχέση τότε - γιατί όπως σας είπα είμουν αρεστός για πρώτη φορά στη ζωή μου στο αντίθετο φύλλο - και με την συμπεριφορά μου έκανα τα πάντα για να διώξω την μια και μοναδική γυναίκα που αγάπησα απο την ζωή μου. Ζήλια, κατάθλιψη, ψευδαισθήσεις, ευερεθιστικότητα, ήταν μόνο λίγα απο τα συμπτώματα στην συμπεριφορά μου. Μακάρι να ήξερα τότε, οτι τα χάπια ήταν αυτά που μου προκαλούσαν ολα αυτά τα αλλόκοτα συναισθήματα. Συναισθήματα τα οποία δεν μπορούσα να ελενξω ! Συμπέρασμα: η γυναίκα με χώρισε (και με το δίκιο της) και έπεσα σε χειρότερη κατάθλιψη !

Και φθάνω στη σήμερα. Με την κατάθλιψη ήρθε και η πτώση. Πτώση ψυχολογική...αλλά και σωματική.
Σταμάτησα τα χάπια....δεν θυμάμαι πως αλλά παραδόξως το έκανα, σταμάτησα και το γυμναστήριο. Ήταν όμως πλέον αργά. Πήγα στον γιατρό μόνο όταν 1 εβδομάδα αφότου σταμάτησα τα αναβολικά, αισθάνθηκα ενα  πόνο στο στήθος. Και κατέληξα εδώ. Εδώ που είμαι τώρα. Στο κρεββάτι (νεκροκρέββατο) μου. Οι ημέρες μου είναι μετρημένες...μόυ είπαν. Με πιο διακριτικό τρόπο βέβαια...αλλά αυτό εννοούσαν όταν οι γιατρόι μου έλεγαν "Δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε. Τώρα μόνο ο Θεός". Όταν ακούς ενα γιατρό να επικαλείτε τον Θεό, καταλαβαίνεις οτι υπάρχει ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Και όλα αυτά γιατί ? Γιά ένα καπρίτσιο. Για να αισθανθώ καλύτερα. Για να αισθανθώ άνδρας ! Για να καλύψω το κόμπλεξ μου ! Μάταια ! Όλα μάταια. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να γίνει κανείς ωραίος. Αρεστός. Πρώτα στον ευαυτό του και μετά στους άλλους ! Εγώ διάλεξα τον "εύκολο" δρομο. Έπαιξα κι έχασα.

Δεν θέλω να σας κουράζω άλλο.  Το μόνο που ήθελα να σας πω είναι ΜΑΚΡΥΑ απο τα ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ ! Ειναι ναρκωτικά και τα ναρκωτικά ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ. Ναι στην υγιεινή ζωή όχι στην υπερβολή ! Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να κάνεις ενα καλό και σμιλεμένο σώμα !

Αυτά είχα να γράψω φίλοι μου ! Σας μιλάω εκ πείρας ! Μακάρι να ήξερα τότε αυτά που ξέρω τώρα. Τώρα, απο το κρεββάτι του νοσοκομείου προσπαθώ να ....εξιλεωθώ γράφοντας αυτές τις αράδες μήπως και αποτρέψω κάποιους απο το να κάνουν το χειρότερο σφάλμα της ζωής τους !
Ενα σφάλμα που εγώ πληρώνω τα τελευταία 10 χρόνια. Γιατί, έτσι είναι. αυτά τα χάπια σε σκοτώνουν μερα με την ημέρα. Εγώ αργησα να τον καταλάβω. Μην κάνετε κι εσείς το ίδιο λάθος.

Και τώρα σας αφήνω φίλοι μου ! Η κούραση έχει αρχίσει να με καταβάλει. Θα κλεισω τα μάτια, ελπίζοντας οτι η επιστολή μου θα τύχει θετικής αποδοχής !


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το θέμα των αναβολικών ειναι ενα τεράστιο θέμα το οποίο δεν μπορει σε καμία περίπτωση να καλυφθεί σε ένα απλό κείμενο. Με αυτό μου το κείμενο ήθελα να δείξω την επικυνδινότητα των αναβολικών και σε καμία περίπτωση να προσβάλω κάποιων ο οποίος ενδεχομένως λαμβάνει αυτά τα χάπια. Μπορεί να είμαι (ως συνήθως) λίγο υπερβολική, απλά δεν έχω αλλο τρόπο να δείξω το πόσο σοβαρό ειναι το συγκεκριμένο θέμα. Ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε.