Καλά Χριστούγεννα μαμά ! (Η υπόσχεση)

   

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλέ μαμά μη κλαίς ! Δε πάω δα και στα ξένα ! Δύο στενά μας χωρίζουν !

ΕΛΕΝΗ: Αχ παιδάκι μου ! Παεί καιρός απο την τελευταία φορά που σε είδα για αυτό.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά έχεις δίκιο...πρέπει να σε επισκέπτομαι συχνότερα ! Αλλά να...όλο και κάτι συμβαίνει, ολο και κατι προκύπτει. Είναι και η δουλειά του Κώστα τέτοια που έχουμε συνέχεια υποχρεώσεις, τραπέζια, δείπνα και... καταλαβαίνεις !

ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου ! Αλοίμονο ! Πάνω απ’όλα η δουλειά.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Να ! Αυριο ας πούμε έχει πάρτυ η εταιρεία του και θα πάμε.

ΕΛΕΝΗ: Καλά να περάσετε κόρη μου.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ; Ευχαριστώ μαμά, θα σε πάρω να τα πούμε...συγγνώμη που φεύγω τόσο βιαστικά αλλα πρέπει να φύγω. Ο.Κ. ;

ΕΛΕΝΗ : Kαλό βράδυ παιδί μου.

Την επομένη χτυπάει το τηλέφωνο, το σηκώνει η Ελένη.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Τι κάνεις ;

ΕΛΕΝΗ: Καλά παιδί μου εσυ τι νέα ;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Περάσαμε τέλεια χθές στο πάρτυ.

ΕΛΕΝΗ: Πάρτυ ; Ποιό πάρτυ ;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλέ το πάρτυ που σου είπα οτι θα πάμε με το Κώστα...το ξέχασες ;

ΕΛΕΝΗ: Αχ...ναι παιδί μου ! Πως περάσατε;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Σου είπα τέλεια ! Σήμερα θα παω να δω την Αγγελική που γέννησε. Κοριτσάκι !

ΕΛΕΝΗ: Αααα πολύ ωραία ! Να της ζήσει.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Θα περάσω μετά το νοσοκομείο να σε δώ εντάξει ;  Θα είσαι σπίτι ;

ΕΛΕΝΗ: Που να πάω βρε παιδί μου ! Σπίτι θα είμαι.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Εντάξει λοιπόν θα έρθω.

Τρεις ώρες αργότερα....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (βάζει το κλειδί στη πόρτα, μπαίνει στο σπίτι) Μαμά ! Ήρθα !  Μαμά ?

ΕΛΕΝΗ. Ήρθες Χριστινάκι μου ;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ναι μαμά ήρθα. (αφήνει τη τσάντα της στο καναπέ) Καλά η μπέμπα, μια γλύκα ! Τι να σου λέω ! (βγάζει το πανωφόρι της)

ΕΛΕΝΗ. Μπέμπα ;  (μισοκλείνει τα μάτια) Ποιά μπέμπα ;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Δε θυμάσαι που σου είπα οτι θα πάω στο νοσοκομείο να δω το μωρό της Αγγελικής που γέννησε ;

ΕΛΕΝΗ: .................(σιωπή) Παιδί μου...δε θυμάμαι...μπορεί και να μου το είπες...αλλα δεν .....δεν το θυμάμαι. Θέλεις τσάϊ ; Έχω φτιάξει τσάϊ.

Η Χριστίνα έχει μείνει να την κοιτάζει με ενα απορημένο ύφος ενώ η μητέρα της οδεύει προς την κουζίνα.

Έχοντας πιεί το τσάι τους, η Χριστίνα κάνει να φύγει.

ΕΛΕΝΗ: Κάτσε  λίγο να σε δω βρε παιδάκι μου ! Ξέρεις εγω ποτέ δεν σε πίεσα για οτιδήποτε αλλα δεν σε βλέπω και καθόλου !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά...σου υπόσχομαι οτι θα έρθω σύντομα. Απλά πρέπει να φύγω σφαίρα, έχω μαγείρεμα, σίδερο...θα έρθει και ο Κώστας απο τη δουλειά κουρασμένος....μη δει οτι λείπω απο το σπίτι !

ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου ! Αλοίμονο. Τώρα έχεις μπει και εσυ στα «βάσανα» ! Δε θέλω να γίνομαι αιτία....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμα  ! Τι ειναι αυτά που λες ! Απλά δεν μπορώ να μείνω πολύ ώρα ! Αυτό είναι όλο ! Μη ξεχνάς οτι έρχονται τα Χριστούγεννα..τις γιορτές θα τις  περνάμε μαζί κάθε ημέρα ο.κ. ?

ΕΛΕΝΗ: Εντάξει παιδί μου ! Στο καλό να πας ! Η Παναγιά μαζί σου !

Η Ελένη είδε την πόρτα του ασανσέρ να κλείνει, καθισε στο σαλόνι...άνοιξε την τηλεόραση και αλλαζε τα κανάλια...χωρίς ουσιαστικά να βλέπει τίποτα. Εξαντλημένη έπεσε για ύπνο.

Την επόμενη ημέρα χτυπάει το τηλέφωνο:

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Τι κάνεις ;

ΕΛΕΝΗ: (με φωνή που ίσα που ακούγεται) Χμ...καλά παιδι μου !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Τι έχεις ; Εξαντλημένη σε ακούω.

ΕΛΕΝΗ: Δεν ξερω παιδί μου. Νιώθω μια κούραση.....αν και δεν έκανα δουλειές...απο το πρωί σέρνομαι.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Θέλεις να έρθω ;  Θέλεις κατι ;

ΕΛΕΝΗ: Όχι παιδί μου. Θα μου περάσει ! Εσύ καλα ;  Άσε με εμένα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (κομπιαστικά) Εεεεε....καλα ! Ναααα...ήθελα να σου πω....Εεεε....την παραμονή των Χριστουγέννων....

ΕΛΕΝΗ: (με λαχτάρα) Ναι !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (ξεροκαταπίνει) Ε...μας κάλεσε ο εργοδότης του Κώστα για φαγητό...και...πρέπει να πάμε μαμά. Εεεε...ξέρω οτι σου είπα οτι θα είμαστε μαζί...αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε...καταλαβαίνεις! Ειδικά τώρα που το μοναδικό μας εισόδημα είναι απο την εταιρεία του Κώστα....θα έρθω πριν και μετά το φαγητό....σου το υπόσχομαι!

ΕΛΕΝΗ: (με βραχνή φωνή, εμφανώς στεναχωρημένη) Παιδί μου ! Ό,τι θέλετε θα κάνετε ! Δεν θέλω εγώ να είμαι εμπόδιο! Άλλωστε μπορεί να με καλέσει και η Καίτη απο δίπλα να πούμε τα χρόνια πολλα οπότε μην ανησυχείς για εμένα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμα ! Σίγουρα ; Χίλια συγγνώμη ρε μαμα ! Μετα το φαγητό θα έρθουμε άμεσως να σε δούμε εντάξει ;

ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου μην ανησυχείς ! Και τώρα σε κλείνω γιατί είμαι πολύ κουρασμένη. Θα τα πούμε σύντομα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (με παράπονο) Μαμααα !

Το τηλέφωνο είχε κλείσει πριν προλάβει η Χριστίνα να πει οτιδήποτε.

Παραμονή Χριστουγέννων η Χριστίνα επισκέπτεται την μητέρα της το μεσημέρι.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Καλά Χριστούγεννα ! (την αγκαλίαζει, τη φιλάει)

ΕΛΕΝΗ: Καλά Χριστούγεννα Χριστινάκι μου !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Σου πήρα κάτι...(της δίνει ενα πακέτο) ελπίζω να σου αρέσει.

ΕΛΕΝΗ: Δε σου είπα να μη ξοδεύεσαι ;  Είσαι άνεργη παιδί μου !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Από εμένα και τον Κώστα είναι μαμά. Άνοιξέ το.

Η Ελένη έσκιζε το περιτύλιγμα με την αγωνία ενός μικρού παιδιού.

ΕΛΕΝΗ: Αχ είναι πανέμορφο ! Και ήθελα ένα μεγάλο κασκόλ !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Δεν είναι τίποτα σπουδαίο αλλά...

ΕΛΕΝΗ: ΕΣΕΙΣ για εμένα είστε σπουδαιοι ! Είστε τα παιδιά μου. Τι σημασία έχουν τα δώρα. Μη ξοδεύεστε για εμένα όμως εντάξει ;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ναι βρε μαμάαααα.... Λοιπόν το βράδυ....(δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει τη φράση της)

ΕΛΕΝΗ: Α! Ναι το βράδυ τι ώρα θα έρθετε ; Έχω φτιάξει φαγητό.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (σιωπή)..........Εεεε...μαμα....σου είχα πει οτι θα πάμε στο σπίτι του εργοδότη του Κώστα για φαγητό. Δεν θυμάσαι ;

ΕΛΕΝΗ: (εκνευρισμένα) ΤΙ ! Πό πότε μου το είπες ; Εεε (δυσκολεύεται) εγώ έκατσα και μαγείρεψα....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (τη διακόπτει απότομα) Μαμά τι έχεις παθει ; ΧΘΕΣ μιλήσαμε ! Σου ζήτησα συγγνώμη αλλα δεν μπορούμε να αρνηθούμε, θα έρθουμε μετά το φαγητό δε σου είπα ;

ΕΛΕΝΗ: (μισοκλείνει τα μάτια σε μια προσπάθεια να θυμηθεί)Εεεεε...δεν θυμάμαι παιδί μου ! Τι είπαμε χθες;

Η Χριστίνα  αναστέναξε με τη μοιρολατρία  δασκάλας που δεν την υπακούν οι μαθητές της !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ! Δεν είπαμε οτι μπορεί να πας στην Καίτη...και οτι εγω επειδή έχω αυτη την υποχρέωση θα έρθω να σε δω αργότερα.

ΕΛΕΝΗ: (σκέφτεται) Δεν θυμάμαι...ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ! (φωνάζει)

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ηρέμισε ! Η καρδιά σου ! Εαν θες λέω στον Κώστα να παει μόνος του ! Θα κάτσω εδώ μαζί σου.....

ΕΛΕΝΗ: (σκύβει το κεφάλι, βγάζει ενα συρτό αναστεναγμό) Όχι παιδί μου ! Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Τελευταίως ξεχνάω έυκολα...δεν ξέρω...δεν (κομπιάζει)...Πήγαινε ...πήγαινε στον άνδρα σου. Εγώ θα πάω στην Καίτη.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά, θα μείνω μαζί σου τελείωσε !

ΕΛΕΝΗ: Φύ φύγε  σου λεω....αντε ! Μην ανυσηχείς για εμένα !

Η Χριστίνα έφυγε, έπρεπε να προλάβει το δείπνο. Η Ελένη έμεινε σπίτι καθώς η Καίτη είχε ήδη κανονίσει να πάει στα παιδιά της στο χωριό.

Στο δείπνο όλο το βράδυ ήταν ανήσυχη. Ο Κώστας της έριχνε κλεφτές ματιές στο τραπέζι...είχε αντιληφθεί οτι κάτι δεν πήγαινε καλα. Μετά το φαγητό σηκώνονται απο το τραπέζι για ενα ποτό. Ο Κώστας την παραμερίζει σε μια γωνία:

ΚΩΣΤΑΣ: Τι έχεις ; Όλο το βράδυ δεν έχεις πει κουβέντα !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Άστο Κώστα. Δεν είναι η μέρα ούτε η ώρα. Θα σου εξηγήσω αργότερα....

ΚΩΣΤΑΣ: (ψιθυριστά) Τι συμβαίνει ρε Χριστίνα !  (εκνευρισμένα) Όλο το βράδυ έχεις κατι μούτρα μέχρι το πάτωμα !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Κώστα σου εξήγησα οτι η μάνα μου δεν ειναι καλα ! Πως θες να’μαι ?

ΚΩΣΤΑΣ: Μπορείς να προσποιηθείς τουλάχιστον οτι περνάς καλα; Αυτοί (δείχνοντας τους συναδέρφους του) είναι οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύω ! (ειρωνικά) Κάνε λίγο υπομονή και εσύ πια  ! Θα πάμε στη μάνα σου ...μη φοβάσαι !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (ριχνοντας  του μια ματιά όλο απέχθεια) Μη φοβάμαι ! Δεν φοβάμαι Κωστάκη ! ΕΣΥ πρέπει να φοβάσαι !

ΚΩΣΤΑΣ: Με απειλείς ;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (προσπαθώντας να συγκρατήσει τα και τον τόνο της φωνής της) Κώστα ! Δεν είναι ούτε η μέρα, ούτε η ώρα να τσακωθούμε ! (απότομα) Δικαιολόγησέ με στους συναδέρφους σου. Πάω ΤΩΡΑ στη μητέρα μου ! Με έχει περισσότερο ανάγκη !

Πάει να φύγει....

ΚΩΣΤΑΣ: Εαν φύγεις θα γίνει....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (χαμογελάει ειρωνικά) Τι θα γίνει Κωστάκη; Δε σε παίρνει να κάνεις αυτό που σκέφτηκες μπροστά σε όλους ! Τι θα σκεφτούν οι συνάδερφοί σου εαν μάθουν οτι σηκώνεις χέρι στη γυναίκα σου ;

ΚΩΣΤΑΣ: (με απολογιτικό ύφος) Εγώ...δεν....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Ξέρω....ξέρω...εσύ «δεν» Ποτέ δεν ήθελες να κάνεις κάτι τέτοιο. Και πάντα ερχόσουν «μετανιωμένος» ζητώντας συγγνώμη. Τι να την κάνω τη συγγνώμη σου Κώστα ;  Τι να την κάνω ;

ΚΩΣΤΑΣ: Δε νομίζεις οτι δεν είναι ώρα τώρα να συζητήσουμε κατι τέτοιο ; Όταν πάμε σπίτι...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Για εσένα ποτέ δεν ήταν ...η ώρα να συζητήσουμε κάτι τέτοιο. Μόνο που αυτό  «κάτι τέτοιο» που λες εσύ εμένα με πέθαινε μέρα με τη μέρα. Την πρώτη φορά φαντάσθηκα οτι απλά το έκανες πάνω στα νεύρα σου. Τη δεύτερη φορά με εκανες να πιστέψω οτι έφταιγα ΕΓΩ που με χτύπησες. Τις επόμενες φορές είχα πια αδειάσει ! Είχα αδειάσει μέσα μου τόσο πολύ που δεν είχα ούτε το σθένος να αμυνθώ !

ΚΩΣΤΑΣ:  Χριστίνα σε παρακαλώ ! Δεν είναι ώρα τώρα.....λείπουμε και τόση ώρα απο το σαλόνι ! Όταν πάμε σπίτι θα  μιλήσουμε και θα.....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (της ξεφεύγει ενα ειρωνικό γελάκι, σαν να του λεει «είσαι αδιόρθωτος»)  Μάλιστα ! «Λείπουμε ώρα απο το σαλόνι» ; Δεν λείπουμε (τονίζει το «με») ! Λείπεις ! Καιρό τώρα δεν υπάρχει το «εμείς» αλλά μόνο το «εγώ». Δηλαδή ο εαυτούλης σου. Και δεν θα ΠΑΜΕ σπίτι...θα πας. Εγώ δεν θα έρθω. Δεν θα έρθω ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ !

ΚΩΣΤΑΣ: Τι...τι εννοείς...δεν θα....

Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του, η Χριστίνα ήδη είχε φορέσει το πανωφόρι της και χαιρετούσε τους προσκεκλημένους ζητώντας τους συγγνώμη για την ξαφνική αποχώρησή της. «Κάποιο σημαντικό θέμα στο σπίτι» τους είπε και έφυγε .

Στο δρόμο για το σπίτι της μητέρας της έκλαιγε...

Δεν ήξερε όμως εάν  ήταν για τον χωρισμό της απο έναν άνδρα που κάποτε αγάπησε πραγματικά ή για το χαμένο χρόνο μακρυά απο τη μητέρα και τους φίλους της εξαιτίας αυτού του άνδρα που στο τέλος αποδείχθηκε ανδρείκελο !

Τα συναισθήματά της ήταν πολύ μπερδεμένα, αλλά προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Δεν ήθελε να την δει η μητέρα της να κλαίει.

Έφθασε στο σπίτι, ανοίγει την πόρτα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά ;

Η Ελένη είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ με την τηλεόραση ανοιχτή. H Xριστίνα έμεινε για λίγο να την χαζεύει ...δεν ήθελε να την ξυπνήσει ακόμα. Πόσα πράγματα είχαν περάσει μαζί οι δυο τους, αναλογίστηκε ! Ο,τι κι αν συνέβαινε η μητέρα της ήταν πάντα εκεί...δίπλα της. Τα τελευταία όμως χρόνια, η ίδια ήταν πολύ απασχολημένη με το να ακολουθεί τη ζωή κάποιου άλλου ! Τόσος καιρός χαμένος ! Αποφασίζει να την ξυπνήσει πριν την πάρουν  τα ζουμιά, μέρες που'ναι.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Μαμά ! (την ακουμπάει στο μπράτσο, η Ελένη ξυπνάει)

ΕΛΕΝΗ: Χριστινάκι μου ήρθατε ;  

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (προσπαθώντας να μη δείξει την στεναχώρια της) Ήρθα μαμά. Ήρθα...

ΕΛΕΝΗ: Που είναι ο Κώστας ; Παρκάρει ε ; Που να βρείς παρκινγκ εδώ παδι μου ! Άστα,  πρόβλημα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ο Κώστας έπρεπε να μείνει στο δείπνο. Θα παίζανε και χαρτάκι μετά το φαγητό και...ξερεις τώρα εγώ δεν τα γουστάρω αυτά.

Δεν ήταν η καταλληλη στιγμή να της πει για τον χωρισμό της. Κοιτάει το κινητό της, 12 αναπάντητες ! «Μάταια Κωστάκη...πέταξε του πουλάκι»  σκέφτηκε και γύρισε στη μητέρα της.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μαμά άντε θα ανοίξεις κανενα κρασάκι να πούμε τα χρόνια πολλά ;

ΕΛΕΝΗ: Να ανοίξω παιδί μου ! Έχω φτιάξει και φαγητό που σου είπα. Θα φάμε ετσι ; Κρίμα που δεν είναι ο Κώστας εδω....

Η Χριστίνα χαμογέλασε συγκαταβατικά....ο χωρισμός της την είχε κάνει να ξεχάσει το πρόβλημα της μητέρας της. Αλλά δεν ήθελε να της χαλάσει το χατήρι. Είχε υπ’όψιν της να την πείσει να πάνε στο γιατρό μετά τα Χριστούγεννα.

Μέχρι τότε...θα έμενε μαζί της...δίπλα της....για όσο καιρό τη χρειαζόταν. Και αυτό ήταν μια υπόσχεση που δεν θα αθετούσε ποτέ !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Ναι μαμά. Θα φάμε.  Άνοιξε όμως πρώτα ενα κρασάκι να τσουγκρίσουμε.

ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου...να τσουγκρίσουμε.

Της εκτείνει το ποτήρι.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλά Χριστούγεννα μαμά !

ΕΛΕΝΗ: Καλά Χριστούγεννα παιδί μου. Να είμαστε καλα !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ:. Μαμά...σκέφτηκα, εαν θες και εσύ να μείνω εδώ μερικές ημέρες...μαζί σου.

Ήξερε κατα βάθος ότι το «μερικές ημέρες» που της είπεήταν ψέμμα για να την κάνει να πει το «ναι».

ΕΛΕΝΗ: Να....να μείνεις μαζί μου ? Παιδί μου ! Μείνε όσο θες αλλα ο Κώστας ; Θα τον αφήσεις μόνο του ; Mήπως συμβαίνει κατι μεταξύ σας παιδί μου και δε μου το λες ;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (απο μέσα της): Aχ  ρε μάνα ! Ολα τα καταλαβαίνεις

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: (στη μητέρα της) Όχι ρε μάνα ! Ξεκόλα.  Άστον τον Κώστα ! Τώρα μιλάμε εγώ κι εσύ. Θέλεις ναι ή όχι ;

ΕΛΕΝΗ: Αν θέλω λεει ! (τα μάτια της γέμισαν δάκρυα...δάκρυα χαράς)

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Τέλεια...θα είναι σαν το παλιό καλό καιρό έτσι ;

ΕΛΕΝΗ: Ναι παιδί μου ....σαν το παλιό καλό καιρό !

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Καλά Χριστούγεννα μαμά ! (τσουγκρίζει το ποτήρι της με αυτό της μητέρας της)

ΕΛΕΝΗ: Καλά Χριστούγεννα παιδί μου !

--------------------------------------ΤΕΛΟΣ-------------------------------------------------------------

Φωτογραφία απο: http://browse.deviantart.com/?q=old lady and young lady&order=9&offset=192#/dlwbc

  

A STRONG FRIENDSHIP / DRAGON & CHILD

TRISTAN: Hey, mum. Look what I found!
MORGAN: Oh,Tristan. Not again!
TRISTAN: Oh, mum. Please, can I keep him? Look at him. He is so little! I found him in the woods, just as he was getting out of his egg!
MORGAN: What?! Are you serious?! You must take him back! What if his mother starts looking for him? Did it ever occur to you that she may start worrying for him... I mean...
TRISTAN: Mum...
MORGAN: What were you thinking?!
TRISTAN: Mum, you don't understand. His mother is...
MORGAN: Send him back to his mother this instant! You hear me Tristan?!
TRISTAN: Mum! His mother was lying next to the egg... dead!
MORGAN: ................Oh! I see.... (silence)
TRISTAN: Pleeeeease, mum! I promise to take care of him! He is all alone and that we always wanted a dragon. Remember?


MORGAN: Well... I suppose we can keep him, but only for a while. O.K.
TRISTAN: Mum! You are the best! (hugs her)
MORGAN: What is the name of our new fellow?
TRISTAN: His name is Falkor!
MORGAN: Falkor? Oh, O.K. then. Welcome little Falkor! (caressing the dragon's head)
TRISTAN: Mum, can i go play now?
MORGAN: Nooooo! You promised to take care of him! First thing that you should do, is to feed him. He must be starving. And, I will help you with his bath. O.K.?
TRISTAN: Awesome! Thanks mum!

 Morgan looked at Tristan with a smile on her face. He was growing up fast. Faster than she thought! After the death of his father, Tristan was all she got. But he was feeling lonely, despite the love and carrying everyone gave him in the castle. And then, it occurred to Morgan that maybe, Falkor came at the right time.


Years passed and Tristan and Falkor's friendship grew stronger every day. They were inseparable!


 Falkor was watching after Tristan when his mother wasn't around. He was very protective and caring....


TRISTAN: Falkor! (gazzing at the mountains)
FALKOR: Yes, Tristan ?
TRISTAN: Do you know what’s out there?
FALKOR: No Tristan, I don’t. One thing is for sure though; I want to learn more about the world we live in. I want to learn more about my own species. I want us to explore the world. To go on many adventures!
TRISTAN: Me, too, Falkor! One day, we are going to travel around the world. One day, we are going to fly across the sky! Together Falkor!
FALKOR : Yes, together!

A few years later, Tristan's mother died from pneumonia. Now, he was the successor of the throne and he had to face many enemies! His uncle had already declared war on Tristan’s city! Tristan’s people were in danger!
"Always doubt... question everything... trust a few” were the last words of his mother.
He was about to face a war! And, Falkor was the only one he could trust and the only one that Tristan could rely on for guidance.

FALKOR: Don't worry Tristan! I am with you!
TRISTAN: I do not have enough men to go to war! Most of these people are peasants! I do not wish to betray their trust... I....
FALKOR: Don't worry, I said! I have some friends who are willing to help!

The sky darkened while numerous dragons were circling, flying high above their heads....

TRISTAN: Oh, my! All these dragons are.....thank you Falkor! You are the best!

FALKOR: No Tristan! I thank you. Thank you for being my friend! I will always guard you...’til death! Now....what are your orders, sir ?

TRISTAN: Sir? No, not "sir"! Tristan. Just Tristan. I will always be Tristan for you, Falkor....always !

They stood there in silence.....waiting for the right moment...the moment that would change both their lives! War had begun, but they were not afraid. Their friendship was stronger than anything that war would have them face! ‘Til death.....

Pictures : http://wall.alphacoders.com/index.php?s=Fantasy &
http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=dragon+and+child

Music : http://www.youtube.com/watch?v=Iq-atChhv_Y

Ο Kαβαλάρης

Μου ζήτησαν να τον συναντήσω κατω απο ενα δένδρο ...θα μου έφερνε μου είπαν τον πάπυρο και θα έφευγε. Δεν θα έπρεπε να τον κοιτάξω στα μάτια...απαγορευόταν.  O μύθος έλεγε οτι οι Καβαλάρηδες ήταν πλάσματα βγαλμένα απο την Κόλαση και οτι εαν τα κοιτούσες στα μάτια σου έπαιρναν την ψυχή ! Αυτο λέγανε συνέχεια στο χωριό και με αυτό το μύθο μεγαλώσαμε όλοι. "Μη τον κοιτάξεις στα μάτια κόρη μου ! Δεν κάνει ! Ακούς ; " μου είπε ο πατέρας μου πριν μου δώσει ενα φιλί στο μέτωπο για καλή τύχη.

Και έτσι πήγα. Κάτω απο το δένδρο και περίμενα, αυτόν ...αυτόν που αργότερα θα αλλαζε τη ζωή τη δική μου αλλά και του χωριού μου! Ο πάπυρος έκρυβε μυστικά...μυστικά που μόνο ένας μάγος θα μπορούσε να διαβάσει.

Περίμενα...περίμενα αρκετή ώρα. Ενα κρύο αεράκι διαπέρασε το σώμα μου...ρίγησα. Το θρόϊσμα των φύλλων ήταν σημάδι οτι το φθινόπωρο είχε μπει για τα καλά...
Την σκέψη μου διέκοψε ο γρήγορος καλπασμός ενός αλόγου...τον ακουγα απο μακρυα...Ξαφνικά εμφανίστηκε αυτός....μια σκοτεινή φιγούρα μέσα απο τα δένδρα.  Με την κάπα του ανεμίζει  όσο εκείνος καλπαζε προς το μέρος μου  ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει..."τι θα γίνει άραγε; θα μου μιλήσει καθόλου; κι αν δεν έχει τον πάπυρο τι θα κάνω; κι άν κατά λάθος τον κοιτάξω στα μάτια; κι άν...."
Το χλιμίντρισμα του αλόγου με έβγαλε απο τις σκέψεις μου...Ήταν δίπλα μου...αυτός..αυτός που δεν έπρεπε να κοιτάξω στα μάτια...έτσι μου είπαν τουλάχιστον. Αλλά δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό. Ήθελα τουλάχιστον να δω πως ήταν η φιγούρα αυτού του μυθικού πλάσματος.
Σήκωσα αργά τα βλέμμα μου προς το μέρος του... το άλογο σηκώθηκε στα δύο του πόδια..όσο ανέβαινε το βλέμμα μου επάνω του διέκρινα το ξίφος του καβαλάρη που έλαμπε μέσα στο σκοτάδι.

Αισθανόμουν το βλέμμα του  επάνω μου...δεν τόλμησα να ρίξω το δικό μου στο προσωπό του.  Προσπαθόυσε να μου πει κάτι αλλά ο αέρας έπαιρνε τα λόγια του μακρυά....Δεν ξέρω εαν έφταιγε ο αέρας ή ο φόβος μου  που δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε.   Έσκυψε  προς τη μεριά μου..παραπάτησα προς τα πίσω φοβούμενη οτι θα μου κάνει κακό.  "Μη φοβάσαι" μου είπε αυτή τη φορά με καθαρή φωνή...ανθρώπινη φωνη ! Ξαφνιάστηκα ! Ήταν άνθρωπος ! Μα..ο μύθος έλεγε.....Δεν μπορούσα να πιστέψω στ'αυτιά μου ! Όλα αυτά τα χρόνια πιστεύαμε κάτι το οποίο....

Αποφάσισα να του μιλήσω. Ξεροκατάπια...
"Είμαι εδώ για τον πάπυρο" του είπα με τρεμάμενη φωνή και το κεφάλι κατεβασμένο. 
"Το ξέρω. Εγώ κρατάω το λόγο μου" μου είπε με σταθερή φωνή.  Μου έτεινε το χέρι του με τον πάπυρο στο χέρι. Εγώ με τρεμάμενο χέρι το έπιασα.

Έσκυψε πάλι προς το μέρος μου, τώρα τα πρόσωπά μας είχαν έρθει κοντά, πλέον δεν ήταν κρυμμένος μέσα στην κάππα του, δεν τον καλύπτε το σκοτάδι. Δύο πράσσινα πελώρια μάτια σαν σμαράγδια στόλιζαν το όμορφο λεπτό πρόσωπό του.  Ήταν νέος...νέος και όμορφος...μου κόπηκε η ανάσα.
Νόμιζα οτι θα πεθάνω...εκείνη την ώρα..εκείνη τη στιγμή μπροστά του. Ενα περίεργο συναίσθημα με είχε καταβάλει...δεν μπορούσα να το ερμηνεύσω. Ενα γαργαλητό στον αφαλό....ναι..αυτό ήταν...αλλά δεν κατάλαβα απο που προερχόταν. Κοκκίνησα !  Εκείνος προφανώς είχε καταλάβει την αγωνία μου....μου χαμογέλασε ! Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά σε εκείνο το χαμόγελο.. τόσο δυνατά που φοβόμουν μήπως ακουσθεί !

"Πες στον πατέρα σου" μου είπε με ήρεμη φωνή 'οτι εγω κράτησα το λόγο μου. Ελπίζω να κρατήσει και εκείνος τον δικό του' !
"Μα δεν καταλαβαίνω ποιον λόγο να.........."
"Δεν χρέιάζεται να καταλάβεις ! Πες του μόνο αυτο ! "
Με κοίταξε...μου χαμογέλασε...δεν ήταν απλά ενα χαμόγελο..ήταν κάτι σαν υπόσχεση....
Έστεψε τα γκέμια του αλόγου του και τράβηξε προς το δάσος. Η φιγούρα του μάκραινε όσο στεκόμουν  κατω απο το δένδρο και τον χάζευα, φέρνοντας στο μυαλό μου το πρόσωπό του...το χαμόγελό του...και με το αίσθημα της ελπίδας οτι μπορεί οι δρόμοι μας να σμίξουν ξανά.






Την έμπνευσή μου πήρα απο τα παρακάτω:

Μουσική : http://www.youtube.com/user/MsCinematicmusic#p/u/7/ek2U8zx670o

Φωτογραφίες από: http://wall.alphacoders.com/index.php?s=Fantasy

Το παιχνίδι

Καθισμένος στο τραπέζι της κουζίνας ήταν έτοιμος να φάει τη πρώτη μπουκιά φαγητού όταν  αισθάνθηκε την κάννη ενός  όπλου να σέρνεται στο κεφάλι του αργά ...βασανιστικά ίσως....το αισθανόταν κρύο πάνω στο κρανίο του, τόσο που οι τρίχες απο το σβέρκο του σηκώθηκαν. Ξαφνιασμένος άφησε το μαχαιροπήρουνο να πέσει κάνοντας θόρυβο επάνω στο πιάτο, με αργές κινήσεις σήκωσε τα χέρια του απο το τραπέζι σε ένδειξη παράδοσης και πριν προλάβει να πει οτιδήποτε άκουσε τη φωνή της Ηλέκτρας πίσω του "Σήκω καθίκι....ΣΗΚΩ "! του φώναξε !
Ο Κώστας χαμογέλασε πονηρά, μισόκλεισε τα μάτια και με χαμηλή όλο λαγνεία φωνή τη ρώτησε: "Χμμμ...Τι συμβαίνει Ηλέκτρα ? Τι είναι αυτό τώρα? Είπαμε να παίζουμε ρόλους στο σέξ αλλά αυτό δε νομίζεις οτι παραπάει? Αλλά εγώ δεν σου χαλάω ποτέ χατήρι....Άσε με να φάω μια μπουκιά και μετά θα ....."

"Μετά θααααα τι"? τον διακόπτει. "Θα γυρίσεις πίσω στη γυναίκα σου ? Σε ενα κατεστραμένο γάμο"? ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ" !
Η Ηλέκτρα ήταν εκτός εαυτού ! Οι φωνές της του τρυπούσαν τα αυτιά.  Παρά το θυμό της, ο Κώστας διέκρινε ενα τρέμουλο στη φωνή της...αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει εαν ήταν απο την ένταση ή εαν ήταν έτοιμη να ξεσπάσει σε κλάμματα.
Προσπάθησε να γυρίσει το κεφάλι του, να την κοιτάξει στα μάτια, αλλά δεν τον άφησε "Μη τολμήσεις να γυρίσεις στ'ορκίζομαι θα σε ΣΚΟΤΩΣΩ" !

Τότε ήταν που κατάλαβε οτι αυτό που γινόταν δεν ήταν ενα απο τα συνηθισμένα παιχνιδια ρόλων που έπαιζαν όποτε βρίσκονταν κρυφά τα βράδυα.  Εκείνος δεν ήταν  ο "σκλάβος" ούτε εκείνη η "αφέντρα" !  Εκείνη δεν θα έπαιζε το "θύμα" ούτε εκείνος τον "ληστή - βιαστή". Αυτό ήταν η πραγματική ζωή ! Μια ζωή που ο ίδιος είχε επιλέξει...ο ίδιος είχε διαμορφώσει και που ο ίδιος τώρα καλείτε να πληρώσει. 
Πήρε μια βαθειά ανάσα, έκλεισε τα μάτια ελπίζοντας οτι όταν τα ανοίξει θα βρισκόταν στο κρεββάτι του, στο συζυγικό του κρεββάτι. Μάταια ! Ξεροκατάπιε και μέσα στη δίνη του μυαλού  του προσπάθησε να συγκροτήσει τη σκέψη του. Το περίμενε οτι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε κάποια στιγμή. Ή μήπως όχι ? Μήπως όντως ήταν τόσο εγωιστής ωστε να νομίζει οτι θα μπορούσε να τα έχει όλα? Και γυναίκα και γκόμενα, χωρίς καμοία απολύτως επίπτωση ?
"Αυτό αγόρι μου δε λέγετε εγωισμός...βλακεία λέγετε" του είπε μια φωνή μέσα του. 

"Γιατί δε μιλάς? ΜΙΛΑ που να σε πάρει ! Εμ...βέβαια ! Δεν έχεις τι να πεις ! Ξέεερεις οτι έχω δίκιο".  Η φωνή της Ηλέκτρας τον επανέφερε απότομα στην πραγματικότητα. Με την κάννη του όπλου να συνεχίζει να σημαδέυει το κεφάλι του, προσπαθούσε να βρεί τις κατάλληλες λέξεις για να μπορέσει να εξομαλύνει την κατάσταση. Εκείνη συνέχιζε να του μιλάει,  αυτή τη φορά ο τόνος της φωνής της ήταν άκρως ειρωνικός: "Σας είδα ! Σας είδα μαζι ! Γύρισες πάλι στην αγάπη σου....στη γυναικούλα σου. Στο σπιτάκι σου " !  Ο Κώστας είχε καταλάβει οτι η Ηλέκτρα παραλληλούσε. Εαν δεν έλεγε κάτι εκείνη τη στιγμή και με τη συναισθηματική φόρτιση που την είχε καταβάλει, φοβήθηκε οτι τα πράγματα θα έπαιρναν άσχημη τροπή.
"Ηλέκτρα..άκουσέ με σε παρακαλώ, άσε κάτω το όπλο να μιλήσουμε" .
"Τι να πούμε Κώστα ! Ε? Τι να πούμε ? Τρία χρόνια τώρα "λέμε" , "μιλάμε", "συζητάμε" . Αποτέλεσμα? Κανένα ! Πες μου τι ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ? Άφησα για εσένα τα πάντα ! ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Άνδρα, καριέρα, οικογένεια, φίλους...γιατί? Για ενα κρεββάτι ? Και σιγά το κρεββάτι ! Θέλεις να λέγεσαι και ....εραστής ! Εραστής του κώλου είσαι ρεεεεε....δε σου τα'πανε καλά Κωστάκη! Και ολα αυτά περι διαζυγίου και οτι δεν περνάς καλά στο γάμο σου ήταν ψέμματα ! ΟΛΑ! Είσαι ενας τιποτένιος ! ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΣ" !
Τώρα η φωνή της  είχε γίνει στριγγή......τα συναισθήματα  μπερδεμένα διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Ο Κώστας ξεροκατάπιε, προσπαθησε να κρατήσει τη ψυχραιμία του. Καταλάβαινε οτι έστω και μια δόση αλήθειας να είχαν τα λόγια της, ήταν λόγια μιας προδωμένης γυναίκας ! Ξεφύσυξε "Εχει δίκιο η Ηλέκτρα. Είμαι ενας τιποτένιος. Τα θέλω όλα δικά μου και εκείνη και τη γυναίκα μου....και στο τέλος...." αποφάσισε να αφήσει για λιγο την αυτοκριτική στην άκρη και να προσπαθήσει να την ηρεμίσει.  Δεν ήταν και οτι το καλύτερο να έχεις ενα πιστόλι στο κρόταφο, πόσω δε μάλλον οταν αυτό ελέγχεται απο κάποιον που είναι εκτός εαυτού.
 "Σε παρακαλώ. Έχεις δίκιο, αλλά κάτσε να μιλήσουμε, άσε το όπλο κάτω πριν γίνει κανένα κακό και κάτσε να μιλήσουμε".
"Οχι Κωστάκη" του απάνησε με ειρωνεία. "Δεν θα μιλήσουμε. Θα ΜΙΛΗΣΩ! Γύρνα αργά και κοίταξέ με στα μάτια" Ο Κώστας γύρισε με αργές κινήσεις, σκέφτηκε να προσπαθήσει να την αφοπλίσει, αλλά μια λάθος κίνηση θα μπορούσε να αποβεί μοιραία. Κάρφωσε το βλέμμα του πάνω της.
"Το βλέπεις αυτό το όπλο Κωστάκη? Έχει μέσα του μια και μοναδική σφαίρα. Μια σφαίρα που μπορεί να σκοτώσει είτε εσένα...είτε εμένα". Ο Κώστας σάστισε..."Τι εννοείς μία σφαίρα" τονίζοντας το "μία".
"Εννοώ οτι θα παίξουμε ενα διαφορέτικό απο τα συνηθισμένα παιχνίδια. Μέχρι τώρα παιζαμε ρόλους στο σέξ.Τώρα θα παίξουμε ενα ακόμα πιο ιντριγκαδόρικο παιχνίδι. Θα έχεις ακούσει για τη "Ρώσικη ρουλέτα" φαντάζομαι? Ε, αυτό θα παίξουμε, με μερικές παραλλαγές. Θα προσπαθήσει ο ένας να σκοτώσει τον άλλο. Θα παίρνουμε το όπλο εναλλάξ και θα το βάζουμε στο κρόταφο του άλλο. Θα πατάμε τη σκανδάλη και όποιος είναι ο...."τυχερός" θα πεθάνει. Κάτσε  Κωστάκη. Θα κατσω κι εγω. Ξεκινάς πρώτος"
"Είσαι τρελλή? Είσαι για δέσιμο" η Ηλέκτρα διέκρινε το φόβο αναμεμυγμένο με μίσος στα μάτια του.
"Κάτσε είπα γιατί θα σου την ανάψω εγώ. Ξεκίνα" ! είπε με υψωμένη τη φωνή.
Ο Κώστας παρά τους ενδοιασμούς του πήρε με τρεμμάμενα χέρια το όπλο, το σημάδεψε στην Ηλέκτρα, έκλεισε τα μάτια και πάτησε αργά τη σκανδάλη.Τα λεπτά που πέρασαν μέχρι να ακούσει το "κλίκ" χωρίς τον κρότο του φάνηκαν ώρες. Το ίδιο έκανε και η Ηλέκτρα. Με μεγαλύτερο ζήλο απο εκείνον, σήκωσε το όπλο και το έβαλε στο κρόταφό του. Ο Κώστας έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε οτι ήταν μια καλή ημέρα για να προσευχηθεί. Τίποτα. Άνοιξε αργά τα μάτια του...του πήρε λίγη ώρα για να συνειδητοποιήσει οτι ήταν ζωντανός.
Ήταν η σειρά του...όταν πλεον άρχισε να αισθάνεται κατι παραπάνω απο μίσος και φόβο...ένιωθε οτι έπρεπε να ικετέψει...να ικετέψει για να σταματήσει αυτή τη τρέλλα ! Η Ηλέκτρα τον κοίταζε στα μάτια, και ενα ειρωνικό χαμογελο ζωγραφίστικε στα χείλη της. "Σειρά σου" του είπε...αλλά αυτός δεν αντέδρασε. Ένιωθε την καρδιά του να χτυπά δυνατά....και ξαφνικά δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά του. Έκλαιγε..ναι έκλαιγε σαν συνειδητοποίησε οτι εκείνος ο γύρος ή ο επόμενος μπορούσε να ήταν μοιραίος. Ειτε σκότωνε εκείνη, είτε σκοτωνόταν αυτός....το ίδιο και το αυτό !
"Σε παραλώ, σταμάτα αυτή τη τρέλλα, σε παρακαλώ" η φωνή του ήταν βραχνή, έπιασε με τα χέρια του το πρόσωπό του και τώρα έκλαιγε με αναφυλυτά. Σαν μωρό παιδί. Η Ηλέκτρα συνέχιζε να έχει καρφωμένο το βλέμμα της πάνω του. Ήταν φανερό οτι ευχαριστιόταν το θέαμα. Εκείνος λύγισε και εκείνη παρότι προδωμένη, πήρε την εκδίκισή της. Αυτό που ήθελε να κάνει αφότο τον είδε να ξανασμιγει με τη γυναίκα του ! Να τον δει να την παρακαλά !

Σηκώθηκε απο την καρέκλα, έγυρε προς το μέρος του: "Το όπλο είναι ακόμα εδω, θα σου το αφήσω και εαν έχεις λιγο φιλότιμο, θα δώσεις εσύ τέλος στη ζωή σου" του είπε. Τα βήματά της χάθηκαν στην έξοδό της προς την  πόρτα. Ο Κώστας σήκωσε το κεφάλι, τα μάτια του ήταν κατακκόκινα απο το κλάμα. Συνειδητοποίησε οτι είναι μόνος, αλλά ο φόβος του δεν ειχε φύγει ακόμα. Και μόνο στη σκέψη οτι θα μπορούσε να είναι νεκρος.....Ρούφηξε τη μύτη το και κοίταξε το όπλο μπροστά του. Τα τελευταία λόγια της Ηλέκτρας ήχησαν και πάλι στα αυτιά του. " εαν έχεις λιγο φιλότιμο, θα δώσεις εσύ τέλος στη ζωή σου" Προσπάθησε να αποδιώξει τη φωνή απο το μυαλό του...Πήρε το όπλο στα χέρια του και τότε έκανε μια σκέψη..."οχι όχι...αποκλείεται" σκέφτηκε! "Αποκλείεται να ...."
Άνοιξε με μια γρήγορη κίνηση το όπλο..μόνο και μόνο για να δει το μύλο του περιστρόφου άδειο !

Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί

"Κράτος λέγεται το πιο ψυχρό απ’ όλα τα ψυχρά τέρατα. Και ψυχρά επίσης ψεύδεται και τούτο το ψέμα βγαίνει σερνάμενο από το στόμα του: «εγώ, το κράτος, είμαι ο λαός /

Εκεί που σταματά το κράτος, εκεί αρχίζει ο άνθρωπος, εκείνος που δεν είναι περιττός: εκεί αρχίζει το τραγούδι του απαραίτητου, η μοναδική και αναντικατάστατη μελωδία. /

 /  Εκεί όπου σταματά το κράτος – κοιτάξτε λοιπόν, αδελφοί μου! Δεν τα βλέπετε, το ουράνιο τόξο και το γεφύρι του υπεράνθρωπου;"
 
    Τα παραπάνω είναι μόνο ένα μικρό δείγμα απο το βιβλίο "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα" του Φρειδερίκου Νίτσε. Ο Νίτσε μέσα απο τη φωνή του ερημίτη Ζαρατούστρα έγραφε  για τον Υπεράνθρωπο, τον άνθρωπο που πρέπει να ξεπεραστεί. Αγαπούσε τους ανθρώπους που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να υπερβούν τον εαυτό τους ! Η υπέρβαση του ανθρώπου...προς το ανθρωπινότερο.  "Φώναζε" στα γραπτά του ! Φώναζε για να ακουστεί σε ενα κόσμο παγιδευμένο στο σκοτάδι !

Για αυτό πολλές φορές διαβάζουμε στα βιβλία του την περιφρόνηση για ανθρώπους και πραγματα. Δεν ήταν όμως απο κακία. Ήταν η απελπισμένη κραυγή για να εισακουσθεί ! Δυστηχώς, τα γραπτά του χρησιμοποιήθηκαν με δόλιο τρόπο απο τον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος "πάτησε" επάνω στο Ζαρατούστρα για την δημιουργία του εθνικοσοσιαλιστικό κόμματος. Ειρωνεία, εαν σκεφτεί κανείς οτι ο Νίτσε ήταν σκληρός επικριτής  του αντισημιτισμού!

Ο ίδιος  - προφητικά ίσως - είχε την ανησυχία οτι τα έργα του θα παρερμηνεύονταν και οτι δεν θα γίνονταν κατανοητά ποτε. Δεν είχε και άδικο. Είναι απο τους πλέον παρεξηγημένους φιλοσόφους. 

  Είναι σχεδόν σίγουρο, οτι έστω κι ενας δικός μας πολιτικός να έχει διαβάσει το έργο του, είτε θα το παρερμήνευε, είτε δε θα το καταλάβαινε καθόλου.  Ο Νίτσε έγραψε το Ζαρατούστρα το 1883. Έργο το οποίο ολοκλήρωσε το 1885. Μήπως τελικά πρέπει έστω εν έτη 2011 να λάβουμε υπ'όψιν μας  τα γραπτά του ; Μήπως να παραδειγματιστούμε απο το όραμα και  αυτού του ανθρώπου για ενα καλυτερο αύριο ; Το 1883 έβλεπε εναν άνθρωπο ελευθερο απο οτιδηποτε τον κρατάει δέσμιο. Μέσα απο τον ερημίτη Ζαρατούστρα δίδασκε αγάπη, μετριοφροσύνη, το ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ, την αρετή αλλά πανω απ'όλα...τη ίδια τη ΖΩΗ !

 Όταν ρωτήθηκε για το τι είναι αυτό που αγαπάει στους άλλους, απάντησε: "Τις ελπίδες μου".

Εμείς τι θα απαντήσουμε στην ιδια ερώτηση ;

 

"Σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρόκειται να ξεπεραστεί".

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Είμαι στην Αγ. Αλεξάνδρου για μια δουλεια, η απόσταση απο την πλατεία στο σπίτι μου....15' με τα πόδια !
Μπαίνω στο μαγαζί ενός φίλου να χαιρετίσω: "Τι κάνεις πως παει" ; τον ρωτάω " Άστα Άννα το κλείνω το μαγαζι". Στεναχωριέμαι.
Συνεχίζω την πορεία μου, βλέπω τυχαία μια γειτόνισσα. "Τι κανετε ; Ολα καλα ';  "Υπομονή Αννά ! Τι να κάνω " !  Ξεφυσάω.

Περπατάω κατά μήκος των μαγαζιών. Περνάω μπροστά απο ενα ανθοπωλείο και ακούω την ιδιοκτήτρια του ανθοπωλείου απο μεσα να φωνάζει στο κινητο: "Ολοι οι ιδιοκτήτες έχουν κατεβάσει το ενοικιό τους προκειμένου να βοηθήσουν τους ενοικιαστές να τα βγάλουν περα κι εσεις μου λέτε οτι είστε ανένδοτος και πως...." Η φωνή της έσβηνε καθώς ανέβαινα την ανηφόρα ! Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά αριστερά σε ενδειξη απελπισίας. 

Κοντεύω να φθάσω σπίτι, παρατηρώ τα πάντα γύρω μου, παρότι η διαδρομή μου είναι πλεον οικεια. Μια μικρή πεταλούδα ήταν η αιτία να σταματήσω απότομα, ο ήχος απο τα σπορτέξ που τρίφτηκαν στο πεζοδρόμιο εκαναν μια γάτα να το σκάσει έντρομη ! Φοβάμαι μη την πατήσω οταν σκύβω για να δω οτι  ανοιγοκλείνει μανιωδώς τα πολύχρωμα φτερά της πάνω σε ενα μικρό φυλλαράκι που έχει πεσει απο τα δένδρα ! Προσπαθεί να κάνει κάτι...αλλά τι ; Το προσωπο μου παίρνει μια απορημένη έκφραση...αλλά είναι τοσο όμορφη που συνεχίζω να την κοιτάω...πρέπει να είμουν απο πάνω της τουλάχιστον 3 λεπτά. Δεν καταλαβα τι προσπαθούσε να κανει...δεν καταλαβα τι τράβαγε σαν μαγνήτης την πεταλούδα πανω σε ενα μικρό φύλλο δένδρου - δεδομένου οτι δεν ειναι ανθός.

Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει όταν σκέφτομαι οτι η πεταλούδα - τουλάχιστον για κάποιους- είναι καλός οιωνός.  Μου έρχεται στο μυαλό  ο συμβολισμός αυτού του τόσο όμορφου πλάσματος: σύμβολο αναγέννησης, ευτυχίας και χαράς !

Χρεωκοπία ? Και τώρα τι γίνεται Κυρίες και Κύριοι ? Από τον ΠΕΤΡΟ ΧΟΡΤΗ

Κι έτσι λοιπόν , βαδίζουμε σε ημιχρεωκοπία .

Και εν συνεχεία θα είμαστε υπερ-τυχεροί αν γλυτώσουμε και την ολική κατάρρευση , την πλήρη και άτακτη χρεωκοπία .

Οι κερδοσκόποι που στοιχημάτισαν σε αυτήν την εξέλιξη θα καταμετρήσουν τα απίστευτα κέρδη τους και εμείς θα καταμετρήσουμε τις πληγές μας .

Για τον σκεπτόμενο Έλληνα μετά το τέλος του Υπαρκτού Σοσιαλισμού ήλθε και το τέλος του Υπαρκτού Φιλελευθερισμού . Δεξιοί – Αριστεροί σημειώσατε Χί . Δίκαιη η ισοπαλία . Πολύ τους κατηγορήσαμε και τους αριστερούς και ήλθε και το ωραίο μάθημα , για το οποίο ( έτσι δεν είναι ? ) επί χρόνια μας προειδοποιούσαν ότι θάρθει .
Μέσα στις Συνειδήσεις μας δεν εμπιστευόμαστε πιά αυτό το Τρομακτικό Θηρίο των Ελεύθερων Αγορών. Ή κάνω λάθος ?

Αυτή είναι η γνώμη μου . Αν έχετε αντίθετη άποψη καλό είναι να ακούσετε και την δική μου γιατί η διαφωνία είναι υγεία και όχι ασθένεια .

Αλήθεια , τι είδους φιλελεύθερο καθεστώς είναι ( για παράδειγμα ) εκείνο που επιτρέπει στοιχήματα στο εάν θα δολοφονηθεί ή όχι ένα Κράτος ?

Συγνώμη , δεν κατάλαβα . Αυτό είναι Ρωμαική αρένα .

Δεν είναι ο φιλελευθερισμός στον οποίο επένδυσαν τα όνειρά τους μια μερίδα συνανθρώπων μας . Δεν ήθελαν αυτό . Όμως ούτε και οι αριστεροί ήθελαν αυτό που ονομάστηκε Υπαρκτός Σοσιαλισμός.Για άλλο σοσιαλισμό πάλευαν κι αυτοί. Γι άλλο φιλελευθερισμό πάλευαν και οι εκ δεξιών μας . Ένα δίκαιο και ανθρώπινο καθεστώς ήθελαν όλοι .

Για σταθείτε λίγο . Εγώ οικονομικά δεν ξέρω και διορθώστε με να το καταλάβω .

Επιτρέπετε να βγάλω εγώ ένα στοίχημα , ότι εάν θα δολοφονηθεί ο τάδε συνάνθρωπός μας , τότε όποιοι παίξουν υπέρ της δολοφονίας του θα κερδίσουν 1 προς 20 ? Για σταθείτε λίγο .

Τι είδους ελεύθερες αγορές είναι αυτές που επιτρέπεται να παίζουν με πρόθεση το κέρδος στον θάνατο ενός Εθνους ? Κι αν το Έθνος καταστραφεί να κερδίζουν , κι αν ζήσει να χάνουν ?

Δεν τις θέλω εγώ αυτές τις ελεύθερες αγορές του Θανάτου .

Κανονική Ρωμαική αρένα μού φαίνονται τα Χρηματιστήρια και όχι στήριξη στις επενδύσεις και φούμαρα .

Και πολύ χειρότερα : Τότε στην Ρώμη κέρδιζες τόσα αν έτρωγε το λιοντάρι τον μονομάχο . Σήμερα : Κερδίζεις τόσα αν σκοτώσουν την Ελλλάδα . Άκου στοίχημα υπέρ του Θανάτου ενός Κράτους , ενός Λαού ! Με όποια δικαιολογία αν μού το εξηγήσουν οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι το ζήτημα αυτό , η απάντησή μου δεν αλλάζει . Δεν πάτε στο διάβολο , αχρείοι !! Δεν είναι φιλελευθερισμός να χρωστάνε όλα τα Κράτη , με πρώτη την Αμερική , τόσα Τρισεκατομμύρια σε δέκα ανθρώπους .

Κι έτσι πέσανε πάνω στις πληγές μας ( πούχαν ανοίξει οι ......σοβαροί πολιτικοί μας τόσα χρόνια ) τα Διεθνή Φάντς , τα Ντίλς και τα Δολοφονικά κεφάλαια του Τρόμου και δεν ξέρω πως αλλλοιώς τα λένε , και που πάντως ήταν απείρως δυνατότερα από την μικρή Ελλαδίτσα μας ( χρυσή ευκαιρία μάλιστα με τους ανίκανους που είναι και στο τιμόνι μας , όλο το πολιτικό σκηνικό μας ).

Χωρίς την δραχμούλα μας για να κάνουμε Νομισματική Πολιτική δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα .

Κι όποιος δεν έχει νόμισμα , δεν μπορεί να ασκήσει ούτε Εθνική Πολιτική .

Η Γερμανία ήθελε το σκληρό Ευρώ , οι Αμερικάνοι το μαλακό κι εμείς παρακολουθούσαμε το βέβαιο τέλος μας ανίκανοι να κάνουμε το οτιδήποτε που μας συνέφερε , παρά μόνο σαν μόνη λύση το εξ αρχής άτοπο του να δανειζόμαστε και να εξαντλούμε την ελληνική οικονομία με φοροεισπρακτικούς ανελέητους μηχανισμούς με αποτέλεσμα να βγάζουμε τα χρήματα από την ελληνική αγορά για να πληρώσουμε τα αβάστακτα επιτόκια των δανείων . Και ο Θάνατος στην ανάπτυξη έφερε και τον Θάνατο της ασθενούς Ελληνικής Οικονομίας . Κλειστά μαγαζιά , χρεωκοπημένες επιχειρήσεις, ανεργία , έλλειψη ρευστού , έλλειψη επενδύσεων , έλλειψη Ζωής . Νέα δάνεια και ούτω καθεξής . Αδιέξοδο .

Θα χρεωκοπήσουμε λοιπόν όλα δείχνουν με όποια ονομασία ονομαστεί η χρεωκοπία αυτή .

Θα περάσουμε δύσκολες στιγμές .

Πήραμε όμως τα μαθηματάκια μας κι αν δεν τα καταλάβουμε δεν θα ξεμπλέξουμε ούτε στο μέλλον .

Μάθημα Πρώτο :

Είδαμε το άγριο πρόσωπο του Καπιταλισμού . Το Δολοφονικό . Το αδίστακτο . Όχι το πρόσωπο του Χόλυγουντ με τις ξανθιές να περιφέρονται στις πισίνες . Το πρόσωπο του : Σκοτώνω το παιδί σου για να πλουτίσω .

Μάθημα Δεύτερο :

Είδαμε τους φίλους μας στην Ευρώπη . Στην Ευρώπη που τάξαμε τον Εαυτό μας σαν τμήμα της . Είδαμε τον Ευρωπαίο πολίτη να βγάζει τέτοια απαξίωση για τον ελληνικό λαό που δεν το φανταζόμασταν ότι υπάρχει μέσα του. Για ποιόν ρε σείς ? Για την Ελλάδα ? Πού πρεπε να μας πληρώνετε φόρους επειδή περπατάτε στα δύο ποδάρια κι όχι στα τέσσερα ? Μα δεν ντρέπονται ? Απαξίωση για τον Έλληνα υπάλληλο , τον Έλληνα άνεργο , τον Έλληνα εργαζόμενο , τον Έλληνα συνταξιούχο , τον Έλληνα ΟΦΕΙΛΕΤΗ ? Το θύμα του ( κακώς εννοουμένου ) ανελέητου καπιταλισμού ? Θα έλθει όμως και η σειρά τους , να μην ανησυχούν . Ήδη Ισπανία , Πορτογαλία , Ιταλία τρικλίζουν . Και άπασα η Ευρώπη είναι καταχρεωμένη , ούτε αυτή ξέρει σε ποιόν .

Μάθημα Τρίτο :

Είδαμε τους Πολιτικούς μας .
Αυτούς τους χοντρούς που βγαίνουν στην τηλεόραση να μας εξηγήσουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνει .
Αυτούς που χειροκροτούσαμε κουνώντας σαν ηλίθιοι σημαιάκια και συγκεντρωνόμασταν στα πολιτικά τους γραφεία για να τους υποστηρίξουμε μπάς και μας διορίσουνε τα παιδιά μας . Και είμασταν μέσα στα γέλια και στα πολλά συγχαρητήρια , όταν εκλέγονταν , νοιώθοντας πως λύθηκε και το δικό μας το προσωπικό πρόβλημα με την εκλογή τους, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο πρόβλημα που λυνόταν ήταν το δικό τους . Θα μου πείς είναι περισσότερο υπεύθυνοι οι μεν από τους δε . Δεν με ενδιαφέρει πιά . Σίγουρα άλλοι έχουν πιο πολλές κι άλλοι λιγότερες ευθύνες . Η φάρα τους όμως μας είναι πλέον αποκρουστική και αηδιαστική . Κι αν δεν μας διορίσουν με μέσον σκασίλα μας . Ελληνόπουλα θα διοριστούν με μέσον . Ελληνόπουλα θα διοριστούν και χωρίς μέσον . Οι θέσεις Αν υπάρχουν θα συμπληρωθούν αναγκαστικά . Καλύτερα να τις συμπληρώσουν οι πιο άξιοι παρά τα κομματό-παιδα .


Μάθημα Τέταρτο .

Διαπιστώσαμε μέσα στην ίδια μας την τσέπη τα αποτελέσματα της ΔΩΡΟΔΟΚΙΑΣ , του ΡΟΥΣΦΕΤΙΟΥ και του ΜΠΑΞΙΣΙΟΥ και του Κράτους της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ. Ωραία είναι η διαφθορά αλλά τα κέρδη της προσωρινά . Ωραία ήταν να λαμβάνεις δίπλωμα οδηγήσεως χωρίς να ξέρεις να οδηγάς αλλά τώρα θα το πληρώσει το παιδί σου . Σε όποιο χώρο υπηρετούσε ο καθένας πολεμούσε την Ελλάδα . Καθαρίστρια ήταν ? Εκλεβε καθαριστικά . Υπουργός ήταν ? Έκανε μίζες με ελικόπτερα και υποβρύχια σε βάρος της Ελλάδας . Επιχειρηματίας ήταν ? Δήλωνε 1.000 ευρώ ετησίως και είχε στην κατοχή του δυό κότερα . Αναλόγως του χώρου που κινούνταν ο καθένας έκλεβε ό,τι μπορούσε .

Θα μού πείς ότι η καθαρίστρια δεν μας χρεωκόπησε . Τι να σου κάνει η μικρή κλοπή , μπροστά στις Ληστείες , σε βάρος του Έθνους μας , των γραββατωμένων μιζαδόρων ? Θα μου πείς επίσης πως υπήρχαν ( και πάντα ΘΑ υπάρχουν ) και οι έντιμοι , οι άξιοι , οι αδιάφθοροι . Υπήρχαν . Αλλά δεν τα κατάφεραν . Ήταν μεγαλύτερη η άλλη ομάδα και τους συνέτριψε κι αυτούς .

Μάθημα Πέμπτο

Δεν βάλαμε την Ελλάδα πάνω απ΄ όλα . Δεν νοιώσαμε ποτέ ότι αυτό είναι το Σπίτι μας . Τα κόμματα έβαζαν το κομματικό συμφέρον τους Πάνω από τα ελληνικά συμφέροντα κι εμείς πίσω απ’ αυτά κόμματα . Κουραστήκαμε να βλέπουμε την εκάστοτε αντιπολίτευση να είναι αρνητική . Και όταν αναλάμβανε εξουσία να κάμει τα ίδια πάνω κάτω . Κουραστήκαμε να βλέπουμε πολιτικούς ( ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ) να κρίνουν , κατακρίνουν και αναθεματίζουν τους υπόλοιπους και μόλις αναλάβουν εξουσία και υπουργοποιούνταν να παύουν κάθε κριτική και να πράττουν την ίδια αδιέξοδη πολιτική . Οι πολιτικοί την τσέπη τους ή το πολιτικό τους συμφέρον ( πολιτικό κόστος το ονόμαζαν το να πράξουν το ορθό και άρα δεν το έπρατταν ) . Στις δημόσιες Υπηρεσίες ? Χάος . Η γραφειοκρατία ? Ανίκητη . Δεν βοηθήσαμε την Ελλάδα μας .

Τι κάνουμε απ εδώ και πέρα :

Τουλάχιστον να ζητήσουν συγνώμη όλοι όσοι ενεπλάκησαν με την Πολιτική τα τελευταία 30 χρόνια και άσκησαν εξουσία για όλα αυτά που έπραξαν και για όλα αυτά που δεν έπραξαν και ανέχονταν τους συναδέλφους τους να πράττουν . Να αποχωρήσουν σαν πράξη Ντροπής . Και σαν τελευταία ένδειξη ότι τους έχει απομείνει μια στάλα φιλότιμο .

Να μπούν στην πολιτική νέα και αδιάφθορα παιδιά . Η γενιά του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου ( στην οποία και ανήκω ) μάς υποχρέωσε ( και δεν μας είπε τελικά πόσο μας χρέωσε ) . Είναι πικρό να παραδεχτούμε πως ΔΕΝ τα καταφέραμε , αλλά ΠΡΕΠΕΙ . Οι επόμενες κυβερνήσεις πρέπει να αποτελούνται σε ποσοστό 4 προς 5 από νέους κάτω των 45 ετών .

Όποιος διετέλεσε οτιδήποτε , να εξαφανιστεί και να μην ξανα-αναλάβει εξουσία . Δεν θέλουμε να μας ξανασώσει . Ευχαριστούμε πάρα πολύ .

Αν δεν αναλάβει η Νέα Γενιά μας το Μέλλον της ποιος θα το αναλάβει ? Ο Σημίτης λ.χ. , που ψήνεται να μας ξανασώσει? Το χειρότερο δεν είναι ότι μας κατέστρεψαν όλοι αυτοί . Το χειρότερο είναι ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΥΨΕΙΣ . Η Ελλάδα καταστράφηκε και δεν βγήκε ΕΣΤΩ ένας τους με δάκρυα στα μάτια να ζητήσει συγχώρεση .

Κατά τα άλλα θα σας εκμυστηρευτώ και λίγα ευχάριστα .

Οι Έλληνες αγαπούν την Ελλάδα και οι άσχημες στιγμές ΜΑΣ ένωσαν . Από εκεί θα ξεκινήσουμε την Νέα Ελλάδα . Από την Αγάπη γιά την Ελλάδα .

Δεν είναι τυχαίο ότι βλέπω και συζητώ με μικρο-μεσαία μέλη ΟΛΩΝ των κομμάτων και παρατηρώ ότι παρατηρούν τα ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ πράγματα κι αποκτούν Συνείδηση Ελληνικού Συμφέροντος και προσπερνούν πιά την κομματική τους ταυτότητα ( υπάρχουν και οι αμετανόητοι βέβαια αλλά θα έλθουν στα συγκαλά τους κι αυτοί σε λίγο όταν θα δούν τις εξελίξεις ) .

Να κι άλλα ευχάριστα για να πάρουμε λίγο Θάρρος στις Δύσκολες στιγμές :

Δεν ξέρω κανέναν πλούσιο χρεωκοπημένο . Και η Ελλάδα είναι πλούσια .

Δεν χρεωκοπεί ο Τουρισμός μας . Εχει φροντίσει για εμάς ο Θεός που μας έχει δώσει ΗΛΙΟ ΦΩΤΕΙΝΟ στον γαλάζιο ουρανό μας και απέραντες ακτές που ζηλεύει όλος ο Πλανήτης . Οι τουρίστες θα συνεχίσουν να έρχονται , μας αγαπούν ή όχι . Αναγκαστικά . Τους υποχρεώνει σε αυτό η παγωνιά στις χώρες τους . Ο ήλιος είναι ΕΔΩ .

Δεν χρεωκοπεί το ΕΔΑΦΟΣ ΜΑΣ . Θα μπορεί η Ελλάδα να παράγει ΤΑ ΠΑΝΤΑ και θα τα ξανα-παράγει . Έστω κι αν η ΕΟΚ φρόντισε να επιδοτήσει την ΜΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ και απαξιώθηκε η αγροτική μας παραγωγή .

Δεν χρεωκοπεί το ΥΠΕΔΑΦΟΣ ΜΑΣ . Από κάτω υπάρχουν άφθονα κοιτάσματα μετάλων που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ . Θα αναρτήσω και ειδικό άρθρο για όσους δεν έχουν καταλάβει τι παίζεται με τα μεταλεύματά μας.

Δεν χρεωκοπεί το Μυαλό μας . Το κλίμα μας θα συνεχίσει να είναι εύκρατο και θα συνεχίσουμε να παράγουμε τα καλύτερα μυαλά του Πλανήτη .

Δεν χρεωκοπούν τα συναισθήματά μας . Θα συνεχίσουμε να είμαστε ο Φόβος και ο Τρόμος όλων των άνευρων , ανέραστων , ανέκφραστων , με παγωμένη έκφραση και συναισθήματα φίλων μας που τώρα μας καθυβρίζουν .

Δεν χρεωκοπεί η Φύση μας . Θα απολαμβάνουμε τις θάλασσές μας τζάμπα , τα πράσινα βουνά μας δωρεάν , και θα είναι κοντά μας με λίγη βενζίνη έστω και με το παλιό μας αμάξι και καλή καρδιά η Ρόδος , η Κέρκυρα , η Κρήτη , η Χαλκιδική , η Πάρος , η Λευκάδα , η Πελοπόννησος , η Μονεμβασιά και μια ομορφιά όπου κυττάξεις τον χάρτη .

Δεν χρεωκοπεί η Καρδιά μας . Θα συνεχίσουμε να είμαστε ΦΙΛΟΤΙΜΟΙ μέσα σε έναν κόσμο ΑΦΙΛΟΤΙΜΟ. Το αποδείξαμε στις δεκαετίες που χωρίς δεκάρα στην τσέπη , γλεντούσαμε την Ζωή με ανοικτό το σπίτι μας στον συγγενή και στον συνάνθρωπο. Τα κλείσαμε τα σπίτια μας τα τελευταία χρόνια λόγω εξευρωπαισμού μας . Μια χαρά θα είναι να απ-εξευρωπαιστούμε και να ζήσουμε σαν άνθρωποι.

Δεν χρεωκοπούν οι Θάλασσές μας και ό,τι έχουν από πάνω αλλά και ό,τι έχουν από κάτω ( φυσικό αέριο) . Θα πάρουν την μερίδα του Λέοντος οι Διεθνείς άρπαγες αλλά θα πάρουμε κι εμείς αρκετά για να βολευτούμε και να επανέλθουμε .

Δεν χρεωκοπεί ο Πολιτισμός μας . Οι ποιητές μας . Ο Οδυσσέας Ελύτης . Οι συγγραφείς μας , ο Καζαντζάκης μας . Τα τραγούδια μας . Η μουσική μας . Ο Μίκης και ο Χατζηδάκης μας . Η ιστορία μας . Το Φώς του Πλανήτη είναι Εδώ . Κι εδώ θα είναι για πάντα . Να τα απαλαμβάνουμε τζάμπα .

Δεν χρεωκοπεί η Ελληνική Γλώσσα μας .

Θα περάσουμε ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ αλλά πρέπει να τις ζήσουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ .

Λίγα τσιγάρα λιγότερα .
Λίγα μπουζούκια λιγότερα .
Λίγα υπερπολυτελή αυτοκίνητα λιγότερα .
Λίγος τζόγος στο χρηματιστήριο λιγότερος .
Λίγα ταξίδια εξωτικά λιγότερα .
Λίγο ποδόσφαιρο ανωνύμων εταιρειών και παρακράτους λιγότερο.
Λίγο τα σπίτια μας μικρότερα και ίσως πιο ζεστά κι ανθρώπινα .
Λίγα δικαστήρια λιγότερα , με λίγο τόπο στην οργή .
Λίγες αλλοδαπές οι συνταξιούχοι λιγότερες , που ορισμένοι ήθελαν από τρείς .
Λίγο κράτημα στα υπερπολυτελή ρούχα .
Λιγότερος εγωισμός , ώστε να συμμετέχουμε στις δουλειές που προσφέρονται κι όχι να θέλουμε να γίνουμε Διευθυντές 25 χρονών .
Λίγο νοικοκυριό στα σπίτια μας περισσότερο κι όχι να τα περιμένουμε όλα από την καθαρίστρια .

Και περισσότερα Φτηνά και Πολύτιμα πράγματα .
Περισσότερα βιβλία και διάβασμα .
Περισσότερο μουσική .
Περισσότερο επαφή με την φύση .
Περισσότερο κινηματογράφος και Θέατρο .
Περισσότερο Υγιής και ανέξοδος αθλητισμός .
Περσσότερο ανέξοδη συμμετοχή σε αφιλοκερδή σωματεία πολιτισμού .
Περισσότερη δουλειά , παραγωγικότητα και ευθύνη ο καθένας μας στον χώρο του.
Περισσότερους φόρους για την Ελλάδα ο καθένας μας .
Περισσότερες επιχειρηματικές ιδέες .
Περισσότερες πνευματικές αξίες και πνευματική τροφή που είναι και τζάμπα .
Περισσότερες αγροτικές οικιακές καλλιέργειες και οικόσιτα όποιος μπορεί ( δεν γίνεται ρε παιδιά να κατεβαίνουν από τα χωριά να ψωνίζουν αυγά στο Super Market , δεν γίνεται !!!! ).
Περισσότερο ο ένας κοντά στον άλλο να βοηθάμε στην ανάγκη .
Περισσότερη εκπαίδευση και προσόντα .
Λιγότερες υλικές αξίες και φαγητό ( χάριν όχι πείνας αλλά ηδονισμού ) που κοστίζουν .

Τι να άλλο να πώ ? Θα περάσουμε δύσκολα χρόνια αλλά θα επανέλθει η Ελλάδα εκεί που πρέπει .

Θα επανέλθει Με Βεβαιότητα .

Θα μου πείς τι θα γίνει ΤΩΡΑ αυτός ο κόσμος , οι άνεργοι , οι συνταξιούχοι , οι υπάλληλοι που θα απολυθούν , οι μικρο επιχειρηματίας που κλείσαν τα μαγαζιά τους ? Δεν ξέρω . Ένα άρθρο έγραψα να απαλύνω λίγο τα πράγματα . Μακάρι να είχε ο καθένας από εμάς το μαγικό ραβδί και με ένα άρθρο να λύνει το πρόβλημα .

Ένα μικρό άρθρο , by Petros Hortis
17 Οκτωβρίου 2011

ΕΜΜΟΝΗ

-        -   Πάλι το κάνεις !

-        -   ......................

-         -  Μη με κοιτάς με αυτό το βλέμμα της αγελάδος ! Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ !

-          Δε σε καταλαβάινω !

Σηκώνει ελαφρώς το κεφάλι σε ένδειξη...ευθυξίας

-          Καταλαβαίνεις πολύ καλά τι εννοώ !

-          Μπορείς να γίνεις λίιιιιιγο πιο συγκεκριμένη;

Σκύβει μπροστά της...τα πρόσωπά τους έρχονται σε απόσταση αναπνοής. Της χαμογελάει ειρωνικά...

-          Πιο συγκεκριμένη ;  Mάλισταααα. Αφού δεν καταλαβαίνεις γιατί προφανώς έχω να κάνω με ζωντόβολο θα σου το πω όσο πιο απλά μπορώ .  Η εμμονή σου ! Εχεις εμμονή με τη θρησκεία, τα βιβλία, τη μουσική ...δίνεις μεγάλη προσοχή και ενέργεια σε κάτι που θεωρείς σημαντικό και έστω κι αν είναι σημαντικό η εμμονή σου σε αυτό το κάνει να δείχνει ασήμαντο στα μάτια των αλλων καθώς καταλαβαίνουν οτι το έχεις παρακάνει !
- Δε σε καταλαβαίνω...
- Μα καλα...είσαι εντελώς μαλακισμένη ! Εχεις εμμονή με τη θρησκεία, τα βιβλία, τη μουσική ...δίνεις μεγάλη προσοχή και ενέργεια σε κάτι που θεωρείς σημαντικό και έστω κι ΑΝ ΕΙΝΑΙ σημαντικό η εμμονή σου σε αυτό το κάνει να δείχνει ασήμαντο στα μάτια των άλλων καθώς καταλαβαίνουν οτι το έχεις παρακάνει !  

-          Δε σε καταλαβαινω !

-          Μα καλά, είσαι εντελώς μαλακισμένη ;

Σηκώνει το βλέμμα στον καθρεφτη του μπάνιου και τρομάζει απο αυτό που βλέπει...είναι η ίδια..αλλά ...με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά ! Προσπαθεί να συγκροτήσει τη σκέψη της....κλείνει σφιχτά τα μάτια για να αποδιώξει την εικόνα απο το μυαλό της....ίσως εαν μπορούσε να διώξει και τη ΦΩΝΗ θα μπορούσε να διώξει και την ΑΛΛΗ απο τον καθρέπτη. Δεν μπορει ! Ειναι μάταιο ! Κρατάει τα μάτια της κλειστά.  Το μόνο που μπόρεσε να πει ήταν:

-          Να μιλάς καλύτερα σε παρακαλώ !

-          Θα μιλάω όπως θέλω αφού δεν καταλαβαίνεις διαφορετικά !

Συνεχίζει να μην κοιτάει στον καθρέπτη...φοβάται! Αποφασίζει όμως να απαντήσει στη ΦΩΝΗ...ίσως έτσι μπορούσε να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τις φοβίες της.

-          Και ποιος σου είπε οτι δεν καταλαβαίνω ! Απλά εσύ κανεις ηλίθιες ερωτήσεις ! Ποιά νομίζεις οτι είσαι !

-          Ααααα μαλιστα ! Θέλεις παραδείγματα για να καταλάβεις ! Εεεε πες το έτσι ! Πες μου οτι έχω να κάνω με ΗΛΙΘΙΑ ! Παράδειγμα: σου αρέσει κατι, ενθουσιάζεσαι, ασχολείσαι για πολύ καιρό, μιλάς για αυτο σε φίλους/γνωστούς κλπ , κάνεις ΑΠΕΙΡΕΣ αναρτήσεις στον Φεϊσμπούκι για να το παίξεις κουλ και τετοιες μαλακίες και μετα....”παφ”  ολο αυτό το παραλλήρημα εξαφανίζεται !

-          Ε, ναι...οχι ακριβώς ! Δεν ειναι ετσι ! Ειδικά οσον αφορά τις αναρτήσεις στον...Φεϊσμπούκι οπως το λες εσύ, το έχω μετριάσει το θέμα. Δεν αναρτώ τα ίδια και τα ίδια συνέχεια και προσπαθώ οσο μπορώ να μην κάνω ανάρτησεις που ξερω οτι μπορεί να προσβάλλουν τους άλλους !

-          Καλααα...δε νομίζω οτι ειναι έτσι  ! Έχεις κολλήματα και το ξέρεις ! Αλλα, ας αφήσουμε το Facebook.  Ξεκινάς να διαβάζεις ενα βιβλίο ! Πορώνεσαι τόσο πολύ που πας και αγοράζεις καθε αναθεματισμένο βιβλίο του συγκεκριμένου συγγραφέα ...τα αγοράζεις ΟΛΑ ακόμα κι αν ξέρεις οτι θα τα διαβάσεις του χρόνου την ιδια ημέρα !

-          Τι θες να πεις...

-          Αντε παλι....ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΕΤΡΟ ! ΓΕΝΙΚΑ ! Σε οτιδήποτε. Αυτο θελω να πω !

-          Δεν ξέρω..μπορεί...ισως....

Σκύβει το κεφάλι..

-          Δεν έχει ΙΣΩΣ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΜΠΟΡΕΙ ! Το κάνεις και το ξέρεις και σαν να μην έφθανε αυτό δεν το παραδέχεσαι κιόλας ! Δηλαδή η ηλιθιότητα στο μεγαλείο της

-          Αααααα ως εδώ και μη παρέκει ! Δεν δέχομαι να με προσβάλεις κατ’αυτό το τροπο!

Χτυπάει τα χέρια στο νιπτήρα του μπάνιου έχοντας ακόμα σκυμμένο το κεφάλι..είχε αρχίσει να εκνευρίζεται....δεν ήταν όμως πολλά αυτά που μπορούσε να κάνει...δεν μπορούσε να ελένξει τη.... ΦΩΝΗ. Κάνει το λάθος να κοιτάξει τον καθρέπτη αυτη τη φορά η ΑΛΛΗ ηταν πιο τρομακτική απο ποτε !

-          Γιατί ; Τι θα μου κάνεις ; Μια ζωή ανεχόσουν..ανεχόσουν τα πάντα ! Εδώ δε μιλάς όταν πρέπει, θα μιλήσεις τώρα που ξέρεις οτι έχω δικιο ! Χα! Ας γελάσω ! Ακου κοριτσάκι μου για να τελειώνουμε! Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν «Παν μέτρον άριστον» ! Κάνε κι εσύ το ίδιο !

-          Δεν...δεν μπορώ

Oι λέξεις βγήκαν με δυσκολία απο τα χείλη της..είχε ενα κόμπο στο λαιμό...ίσα που ακούστηκαν.

-          Τι ; Δεν ακούω !

-          Δεν....

-          Δεν υπάρχει δεν μπορώ ! Υπάρχει δεν θέλω !

-          ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΜΕΤΡΙΑΣΩ ! ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ....

Το πρόσωπό της έχει κοκκινήσει απο τα νεύρα...οι φλέβες της διαφαίνονταν όλο και πιο έντονα στο λαιμό της......το κεφάλι της μυρμήκγιάζε...αισθάνεται το αίμα να φεύγει απο τα πόδια της και να ανεβαίνει στο κεφάλι...σφίγγει τα χέρια σε μπουνιές... φωνάζει... φωνάζει με όλη της τη δύναμη! Νιώθει οτι έχει χάσει για πρώτη φορά στηζωή της τον έλεγχο και ξαφνιάζεται και η ίδια με το ξέσπασμά της....αλληλουσυγκρουόμενα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο..

-          Μπορείς...αλλά δεν θέλεις !

-          ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ ΕΙΠΑ !

-          Είσαι αξιολύπητη ρε μαλακα ! Ακόμα και τώρα, αυτό που κάνεις εμμονή είναι ! Μιλάς σε εμένα...εεε..δηλαδή σε ΕΣΕΝΑ και δεν μπορείς ουτε αυτη τη συζήτηση να ελέγξεις ! Την συζήτηση με τον ίδιο σου τον εαυτό !

Κρατάει το κεφάλι της με τα δυο της χέρια, γρυλίζει...

-           ΦΥΓΕ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ! ΦΥΓΕ !

Κατάλαβε οτι είχεκοπεί μονο οταν είδε το αίμα να κυλάει αργά στο νιπτήρα...τα θραύσματα απο τον σπασμένο καθρεφτη είχαν μπει βαθεία μέσα στη σάρκα της και ένιωθε το κάψιμο να μεταφέρεται απο το χέρι στον ώμο και αντίστροφα ! Σήκωσε το βλέμμα στον καθρεπτη, ήταν η ίδια.....η ΑΛΛΗ είχε φύγει. Παρά τον πόνο που ένιωθε,  αίσθάνθηκε ανακούφιση. «Επιτέλους» !  αναφώνισε.  Τύλιξε μια πετσέτα στο χέρι της για να σταματήσει το αίμα, θα έπρεπε να παει στο νοσοκομείο...σκέφτηκε. Με το αλλο χέρι έκανε να ανοιξει την πόρτα...

-          Πολύ βιαστική δεν είσαι ; Που νομίζεις οτι πας ;  Δεν τελειώσαμε ρε μαλακισμένο !

Το χέρι της σταμάτησε στο πόμολο της πόρτας, έχει μείνει στήλη αλατος..σηκώνει το βλέμμα στο ταβάνι....είχε καταλάβει οτι χρειαζόταν κατι παραπάνω απο ενα σπάσιμο του καθρέπτη για να ξεφύγει απο τους δαίμονές της !